اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۱۹ تير ۱٣۹٣ -  ۱۰ ژوئيه ۲۰۱۴

آخوند محمد محمدی گیلانی که به آیت الله قاتل مشهور بود، سرانجام پس از چند ماه اغماء بر روی تخت بیمارستان، مرد و به درک واصل شد. این آخوند از سال ۱٣۶۰ و پس از خلخالی، قاضی و رئیس دادگاه های انقلاب اسلامی بود که دگر اندیشان و جوانان مجاهد و چپ و ملیگرا را محاکمه می کرد و در مدت چند دقیقه پرسش و پاسخ رأی اعدام صادر می فرمود؛ و هر روز به فتوا و حکم او رقمی بین ٨۰ نا ۱۲۰ نفر را به مدتی بیش از شش ماه اعدام می کردند که تا یک سال ادامه داشت؛ ولی در شش ماه دوم رقم روزانه پائین آمده بود. زیرا کسی نمانده بود و بقیه یا فرار کرده بودند و یا در ستیز با پاسداران انقلاب کشته شده بودند و یا از ترس دم فرو بسته بودند. هر روز نام این بخت برگشتگان اعدامی را با ذکر نام پدر و شماره شناسنامه از تلویزیون و رادیو اعلام می کردند. اگر کسی در وسط خواندن نامها رادیو را باز می کرد، گمان می برد نام افراد قبولی کنکور را می خوانند. در حالی که نام کشته شدگان همان روز بود.
تعداد این اعدامها از ده هزار فزون بود زیرا پس از راهپیمائی خیابانی مجاهدین در روز ٣۰ خرداد ۱٣۶۰ خورشیدی، سپاه پاسداران به دستگیری هر کس که مجاهد بود و یا گمان می رفت هوادار باشد و یا روزنامه مجاهد را خوانده بود اقدام کردند و آیت الله محمدی گیلانی نیز هر روز به مدت یک تا دوساعت حکم اعدام برای گروهی انبوه صادر می فرمود... تا او حاکم این دادگاه بود، هیچ کس از دستش نرست و به زندان و تبعید محکوم نگشت. او جز اعدام حکمی صادر نمی کرد و جز کشتن دستگیرشدگان وظیفه ای دیگر برای خود نمی شناخت. این گرگ هار همان کسی است که سه پسر خود را نیز به همین اتهامات کشت و برای خود در بهشت موهوم اسلامی اتاقی رزرو کرد تا از فردا که به درون چاه گورش می اندازند با حوریانی سفید پوست خوش باشد و عشق بازی کند!!! برای تأیید این سخن باید خاطر نشان کرد که در سال ۱٣٨٨ که محمود احمدی نژاد رئیس دولت نظام بود، کاری خارق العاده انجام داد و به این آیت الشیطان، نشان عدالت از سوی دولت اهدا کرد و در این مراسم گفت: «حضرت آیت الله عدالت را نخست در مورد خودشان اجرا کردند» که اشاره به حکم اعدام پسرهایش بود. و حضرت آیت الله نیز هیچ عکس العملی نشان نداد و در واقع با سکوتش بر موضوع مهر تأیید نهاد.

آری دین اسلام همین است؛ به خاطرش آدم کشی کن و هرچه بیشتر بکشی مأجورتری و رضایت بیشتر الله را جلب کرده ای. در این آئین، هرکس حکومتش را قبول نکند و یا پیامبر و امامان را قبول نداشته باشد لایق زندگی نیست. و قاضی شرع و مجری حکم نیز، با این آدم کشی مکانی در بهشت را در کنار حوض کوثر همراه حوریان رعنا و گل اندام از الله موهوم می گیرند و برای خود ذخیره می سازند.

این آخوند در همان سالها در تلویزیون دولتی ایران نیز برنامه ای داشت تحت عنوان: «قضاوت یا قضا در اسلام» که از ساعت ۴ پس از نیمروز روزهای چهارشنبه آغاز می شد و دو ساعت ادامه داشت. در این برنامه ترهات و جفنگهائی به نام «قضای اسلام» سرهم می کرد و به خورد بیننده می داد که تنها باعث خنده بینندگان آگاه از سوئی؛ و بی حرمتی بیشتر دین اسلام از دیگر سو می شد.
کسی که به خاطر وجود یک نشریه در خانه ای، سه جوان آن خانواده را می کشت، در مورد زنا و زناکار نظری به غایت آرامشطلب و رعایت کننده داشت. به طور مثال یک روز بحثش در مورد زانی و اقرار شخص زانی به عمل انجام شده بود. او عقیده داشت اگر متهم زناکار اقرار به گناه نکند، می توان او را بخشید و مثالی به این گونه مطرح کرد:
«یک روز زنا کاری را پیش حضرت محمد آوردند تا محاکمه اش کند. او گفت شما زنا کردید؟ متهم جواب داد بلی. حضرت نشنیده گرفت و دوباره پرسید شما زنای حرام کردید؟ متهم باز هم پاسخش مثبت بود. حضرت از او روی گرداند و مدتی مکث کرد و باز پرسید شما دخول انجام دادید؟ متهم بازهم اقرار مثبت کرد. اینجا گیلانی شرح داد که منظور رسول خدا این بود متهم یک بار بگوید «نه» تا او را ببخشاید. اما متهم مرتب اقرار به گناه می کرد. بعد حضرت یک دور به دور خود چرخید و پرسید: «شما میل در سرمه دان فرو کردید؟» که پاسخ متهم باز آری بود. حضرت این بار با دو انگشت دست چپش حلقه ای ساخت و انگشت اشاره دست راستش را چند بار در این حلقه فرو کرد و پرسید شما چنین عملی را با مادگی آن زن انجام دادید؟» جالب این بود محمدی گیلانی با دست چپ خود حلقه را ساخت و با انگشت دست راست فروکردن را نشان می داد و عقیده داشت که دارد قضای اسلامی را شرح می دهد. من به اینجا که رسید چون همسر و دو پسر کوچکم نیز بیننده بودند، از خشم و خجلت تلویزیون را بستم و خاموش کردم. ولی منظور گیلانی این بود که حضرت محمد به لطائف الحیل می خواست آن زانی را از مجازات نجات دهد. اما خود متهم منظور حضرت را در نمی یافت و درک نمی کرد و حاضر به عدم اقرار نبود. به این ترتیب برای نجات و عفو زنا کار راه های گوناگون را در اسلام نشان می داد. اما برای مجرم سیاسی و دگراندیش و مجاهد و چپی و ملیگرا احکامی جز ارتداد و محارب با خدا صادر نمی کرد و آنان را به دست جلاد می سپرد.

روزی هم در مود قصاص کسی که قمه بر سر دیگری زده باشد سخن گفت که در قضای اسلام حمکش چنین بود:
« اگر کسی با قمه یا شمشیر بر سر دیگری ضربه وارد کند، باید با یک تکه نخ، اندازه شکاف را دقیقاً تعیین کنند و باهمان قمه و شمشیر، ضربه ای بر سر او بزنند که اندازه و طول شکافش همان مقدار باشد. اگر بیشتر بزنند، متهم حق دارد دوباره آن مقدار اضافه را از سر مضروب بشکافد!! این چیزی است که من خود با گوشهایم از تصویر و صدای این گرگ هار مشهور به «آیت الله محمد محمدی گیلانی» شنیده ام و از زبان کسی دیگر باز گوئی نمی کنم. خودم شاهد این گفتارها بوده ام. چون می خواستم اسلام را از نگاه این آخوندها بیشتر بشناسم؛ ساعت ۴ عصر چهارشنبه به جفنگهای این آخوند گوش می کردم.

این آخوند پس از آنکه شماری در حدود ۱٣ تا ۱۴ هزار نفر را محکوم به اعدام و روانه دیار نیستی کرد، به عضوِت شورای نگهبان در آمد و دبیر این شورا شد. بعد در انتخابات فرمایشی نیز عضو مجلس خبرگان رهبری اش کردند؛ و سپس رئیس دیوان عالی قضائی کشور شد و سر انجام پس از احراز چندین شغل نان و آب دار، این اواخر به دلیل ناخوشی ریوی خود را بازنشسته کرد و از کار قضا و دستور کشتار دگراندیشان و دیگر مشاغل دولتی کناره گرفت. تا اینکه در اوائل بهار امسال مرضش شدت گرفت و به عفونت شدید ریوی دچار گردید و راهی بیمارستان گشت. و چون نفسش گرفته و تنگ بود از همان روز در زیر چادر اکسیژن ماند و معالجات سودی نبخشید؛ و سرانجام در روز ۱٨ تیر ماه به درک اسفل السافلینی که خودشان معتقدند، روانه گشت و نام ننگی از خود بر جای نهاد.
سرنوشت خمینی را نیز دیدیم که چگونه به هنگام دفن، توسط هواداران عزادارش(که گویا قصد خوردن جنازه اش را داشتند) جسدش از کفن درآمد و لخت بر روی زمین رها شد و عکسش را من در کامپیوتر دارم. پسرش مجبور شد دستور دهد جنازه را برگردانند و دوباره غسل دهند و شبانه دیرهنگام و دور از انظار دفن کردند. سرنوشت آخوند«محمد رضا مهدوی کنی» هم بر روی تخت بیمارستان، چیزی در همین حدود است که هر روز پرستاران باید گند مدفوعش را تحمل کنند.

کالیفرنیا دکتر محمد علی مهرآسا   ۹/۷/۲۰۱۴