اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۲٨ تير ۱٣۹٣ -  ۱۹ ژوئيه ۲۰۱۴

«غزه، چراغ خانه ات را نمی خواهد تشنه فریاد توست»عنوان یادداشت روز روزنامه خراسان به قلم غلامرضا بنی اسدی است که در آن می خوانید؛بگو دوربین دست کیست تا بگویم دنیا چگونه قضاوت خواهد کرد؛ بله داوری دنیا را امروز رسانه ها شکل می دهند، دوربین ها هستند که به جای آدم ها می بینند و دوربین ها هم دست صهیونیست هاست. پس فلسطینی، هزار تکه هم که بشود، کسی نمی بیند چنان که ده ها سال است کسی نمی بیند. لااقل به اندازه ای که باید نمی بیند و الا اگر می دید کاری می کرد. اگر می دید دستی تکان می داد. آخر «آدم» اینقدر هم بی وجدان نشده است که جنایت ها را ببیند و برای قصاب آن دست بزند. کافر هم که باشد، بهره انسانی اش اجازه نمی دهد نامردمی ها را تأیید کند، دنیا نمی بیند. این درست که برخی ها، اگر چیز دیگری پیدا نکنند، دست خود را جلوی چشم می گیرند تا نبینند. اما عامه مردم که چنین نیستند اگر ببینند، کاری می کنند، اما دریغ و هزار افسوس، دوربین ها که باید چشم مردم باشد برای دیدن، گراها را، آدرس ها را اشتباهی می دهد تا در تصمیم ها گره اندازد.
متأسفم، دوربین دست صهیونیست هاست آنان دارند افکار عمومی را مدیریت می کنند. پشت دوربین سیل خون است و انباشت جنازه ها. جنازه هایی که گاه روزهای تولد را به ماه هم نرسانده اند، اما در انفجار بمب های صهیونیست ها تکه تکه شدند، دوربین ها ولی سر انگشت زخمی شده یک شهروند صهیونیست را نشان می دهد! دوربین ها، پشت به مردم فلسطین است و مردمی که جهان را از دریچه دوربین ها می بینند، نمی دانند پشت دوربین چند فلسطینی قطعه قطعه شده اند. خدای من! بچه ها، کودکان و حتی نوزادان دارند بمباران می شوند بی آن که سنگی به انتفاضه پرتاب کرده باشند، بی آن که حتی مشت گره کرده باشند، بی آن که حتی مرگ بر اسرائیل گفته باشند، بی آن که حتی یک حرف تلفظ کرده باشند. کودکان کشته می شوند بی آن که بدانند فلسطین چیست و کدام متجاوز دست به ماشه برده است. نمی دانند «ا.س.ر.ا.ئـ.ی.ل»، این دروغ مسلم تاریخ، این دروغ مسلم جغرافیا، این دروغ مسلم زمین، چند حرف است. بله کودکان کشته می شوند بزرگ ترها هم کشته می شوند و خانه هایی که خشت خشت آن رابه امید زندگی روی هم چیده اند هم ویران می شود اما دستی برای یاری از آستین همت بیرون نمی آید، حتی صدایی به پرسش بلند نمی شود، ولی ...
دوربین دست صهیونیست هاست، اما فضای مجازی هم هست که می شود در آن از حقیقت نوشت، می شود از این «راه باریکه» جویباری هر چند کوچک ساخت و حرف حق را مثل آب زلال به هر جا رساند. می شود بانگ حقیقت زد در این فضا، تا لااقل بخشی از مردم جهان دریابند در غزه چه می گذرد و کودکان چگونه قربانی می شوند. پس آی همه کسانی که شما را در این وادی دستی است همت کنید تا صدای ناله کودکان زخمی را به جهان برسانیم، این جا دیگر بحث پول و کمک مالی نیست تا برخی ها، به ناصواب دخیل ببندند به یک ضرب المثل نادرستی که «چراغی که به خانه فرض است به مسجد حرام است» نه، چراغ خانه تان روشن، فقط به حرمت همین روشنی چراغ بیایید در فضای مجازی فریاد بکشیم شاید دنیا صدای غزه را بشنود، شاید کاری کند.

کیهان:مختصات نبرد محاسبات در وین
«مختصات نبرد محاسبات در وین»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم محمد ایمانی است که در آن می خوانید؛نبرد محاسبات در وین به اوج رسیده است. مقامات و رسانه های آمریکایی ظرف یک هفته اخیر آتش تهیه گسترده ای ریختند تا کفه خود را در نبرد محاسبات سنگین کنند. از دوره ۶ ماهه توافق ژنو کمتر از یک هفته باقی مانده و مذاکرات فشرده برای دستیابی به توافق جامع نهایی در جریان است. آتش تهیه ای که آشمریکایی ها ریختند برای اثرگذاری بر مذاکرات جان کری با محمدجواد ظریف بود. کری دیروز در جمع خبرنگاران گفت «در مذاکرات شکاف های بسیار جدی وجود دارد. ایران در طول چند سال گذشته به صورتی مخفیانه تاسیساتی را در زیرزمین ساخته که احتمال تسلیحاتی شدن وجود دارد(!)... ایران حق دستیابی به انرژی صلح آمیز هسته ای [نه فناوری هسته ای و چرخه سوخت] را بر اساس معاهده ان پی تی دارد اما نکته اصلی این است که چگونه تضمین کند این برنامه صلح آمیز است. این مذاکرات برای راستی آزمایی است نه صرفا برای صدور بیانیه ... آشکارا می گویم ۱۹ هزار سانتریفیوژ در حال حاضر خیلی زیاد (بیش از اندازه) است... من به آمریکا باز می گردم تا درباره مفاد توافقنامه جامع با اوباما و نمایندگان کنگره مشورت کنیم. اگر دلیلی برای بازگشت من وجود داشته باشد، آماده ام اما هیچ برنامه ای برای بازگشت ندارم... آیا مدت بیشتری برای رسیدن به توافق نیاز است یا خیر؟ در مورد بحث های کلیدی به توافق رسیده ایم اما بحث های زیادی باقی مانده است... ما هنوز به ترکیب یا فرمول درستی برای رسیدن به توافق جامع نرسیده ایم. هنوز شکاف های زیادی وجود دارد. هدف ما ترسیم یک نقشه راه دقیق است.»
پیش از این چند احتمال پیش روی مذاکرات وین وجود داشت. ۱- به موفقیت کامل برسد و توافق نهایی مطلوب ایران منعقد شود ۲- به توافق نهایی منجر شود اما حقوق و مطالبات مشروع ایران برآورده نشود ٣- به شکست منتهی شود و به خاطر عدم وجود تفاهم، مذاکرات به هم بخورد ۴- آمریکا با القای اینکه مذاکرات را ترک می کند و مذاکرات به شکست می انجامد، فشار را سنگین کند و امتیازاتی مشابه امتیازات ژنو را در دقیقه ۹۰ بگیرد بدون اینکه الزاما توافق نهایی انجام شود ۵- مذاکرات بدون هیچ توافقی برای چند ماه دیگر تمدید شود. در این میان باید دید ایران و آمریکا چه توقعی از مذاکرات دارند. برای ایران توافقی مطلوب است که اولا ضمن حفظ ظرفیت موجود غنی سازی، راه توسعه این ظرفیت برای تامین نیازهایش را باز بگذارد. ثانیا به لغو ملموس تحریم ها در کوتاه مدت بیانجامد. ثالثا مسیر بهانه جویی های بعدی را ببندد و تکلیف مختومه شدن جنجال را پس از ۱۰ سال اعتمادسازی روشن کند. در مقابل آمریکایی ها مایلند برنامه هسته ای ایران را نه فقط تعلیق و فریز کنند بلکه آن را به عقب برانند، از مقیاس صنعتی به مقیاس آزمایشگاهی و مینیاتوری (دکور برنامه هسته ای) فرو بکاهند، شاکله تحریم ها را حفظ کنند و لغو آن را به آینده ای نامعلوم حوالت دهند در حالی که امتیازات نقد می خواهند. آمریکایی ها فراتر از اینها- اگر پا دهد- مایلند در پوشش یک توافق حقوقی ایران را نه به عنوان یک طرف قرارداد و بده- بستان بلکه به عنوان طرف «متهم» ایزوله کنند و پس از آن بر مطالبات پلکانی و تصاعدی بیافزایند. یک مسئله راهبردی برای آمریکا به تعبیر گلوبال ریسرچ این است که آمریکایی ها فراتر از برنامه هسته ای، نگران توانایی «نه» گفتن ایران به خط مشی کاخ سفید هستند حال آن که دکترین آمریکا بر مبنای بازداشتن دیگران از این نه گفتن تعریف شده است. در قبال این نگرانی آمریکا مصمم است آمدن ایران پای میز مذاکره را به عنوان یک دستاورد به حساب خود بنویسد و با اخذ امتیاز به تبلیغات خود اعتبار بخشد.
جان کری به وین رفت تا به تصریح برخی رسانه های غربی اراده ایران را بسنجد. پیش از این سفر نیویورک تایمز، لس آنجلس تایمز، آسوشیتدپرس، رویتر، خبرگزاری فرانسه و شمار دیگری از رسانه های غربی اقدام به فضاسازی با چند محور مشترک کردند. آنها از قول مقامات آمریکایی فاقد نام ادعا کردند «اگر ایران امتیازات مهمی ندهد، آمریکا مذاکرات را تمدید نمی کند»، «نرمش ایران در مذاکرات ناکافی است. ایران باید برای ۱۰ سال محدودیت های زیادی را روی چرخه سوخت و غنی سازی بپذیرد» و «آمریکا برای تمدید مذاکرات شرط هایی دارد و مایل به تمدید مذاکرات پس از ۲۰ ژوئیه (۲۹ تیر) نیست مگر اینکه طرف ایرانی با دادن امتیازات مهم موافقت کند.» همزمان خط تبلیغاتی دیگری از سوی همین رسانه ها در پیش گرفته شد تا توپ افتاده در زمین غرب را مجددا به زمین ایران برگرداند؛ با این ادعا که تیم مذاکره کننده ایرانی از اظهارات اخیر رهبر عالی ایران غافلگیر شده اند! حال آن که اولا رهبر معظم انقلاب بیشترین حمایت را از «فرزندان» خود در تیم مذاکره کننده داشته اند و ثانیا با بیانی حکیمانه و غیرقابل خدشه فرموده اند ظرفیت غنی سازی ایران را نیاز کشور و تشخیص متخصصان داخلی معلوم می کند و این متخصصان نیاز چند سال آینده غنی سازی را ۱۹۰ هزار SWU برآورد کرده اند. محور سوم تبلیغات دشمن این بود که دولت ایران به سالگرد تشکیل خود نزدیک می شود و بنابراین نیازمند رسیدن به یک توافق به هر قیمت است!
روزنامه گاردین از جمله رسانه هایی بود که به این موضوع دامن زد و در عین حال اذعان کرد «تحریم ها علیه ایران همچنان پابرجاست و به رغم توافق اولیه در ژنو، تقریبا دست نخورده باقی مانده است.» محور چهارم القایی که در گزارش های نیویورک تایمز، لس آنجلس تایمز و وال استریت آمد این است که ایران فریز برنامه هسته ای یا حتی کاهش حجم غنی سازی را برای یک دوره مثلا ۷ ساله پذیرفته است؛ با این تکمله که فردو به جای غنی سازی، به مرکزی برای فعالیت های تحقیقاتی تبدیل شود! آنها البته موعد لغو تحریم ها را مسکوت گذاشته یا به سال های دور حواله می دهند.
اما فراتر از این فضاسازی ها یک واقعیت مهم وجود دارد. دولت فعلی آمریکا، گرفتارترین و کم دستاوردترین دولت های ایالات متحده ظرف ۷۰ سال گذشته است. دولت اوباما سلسله ناکامی های بوش در عراق و افغانستان را در جنگ سوریه کامل کرد. بیش از عربستان و برخی رژیم های مرتجع، این آمریکا بود که در جنگ ٣ ساله سوریه و سپس انتخابات این کشور تحقیر شد. کار مشابهی که آمریکایی ها در اوکراین کردند، کم فایده و پرهزینه بود به نحوی که روابط با روسیه از مرحله تنش زدایی و تجدید (ری ست) مناسبات، به حد تشنج و تخاصم استراتژیک رسید که عواقب خود را در نوع رفتار روس ها در سوریه و عراق نشان داد. در این شرایط جان کری حق دارد ضمن یک سخنرانی که پایگاه اینترنتی وزارت خارجه آمریکا منتشر کرده تصریح کند «برخی ما را مسئول بهار عربی و بحران سوریه معرفی می کنند اما من مطمئنم آمریکا هیچ وقت مثل الان در جبهه های متعدد و پرتنش درگیر نبوده است.» در این شرایط انتخابات چند ماه آینده کنگره بر مصائب اوباما می افزاید و او دنبال یک پیروزی در میان انبوه شکست هاست. توافقی که تداعی کند ایران در برابر فشار آمریکا کوتاه آمده، یک رویای دور از ذهن اما شیرین است.
آمریکایی ها با این درک از وضعیت، تبلیغات و اظهار نظرهای خود را روی به هم ریختن محاسبات تیم مذاکره کننده ایرانی متمرکز کرده اند. درس تجربه توافق ژنو این است که آمریکا نه حاضر است حق غنی سازی ایران را بپذیرد همچنان که مصاحبه کری و تاکید وی به تعبیر «دسترسی ایران به انرژی هسته ای صلح آمیز» نشان می دهد و نه مایل است ساختار تحریم ها دست بخورد. مدل مطلوب غرب همان مثل معروف حفظ وضعیت «استخوان لای زخم» و دریافت امتیازهای مرحله ای است. دولت اوباما بیش از ما از شکست مذاکرات ضرر می کند. آنها حتی اگر تحریم بیشتری در چنته داشته باشند که ندارند، با فشار برای تحریم بیشتر، تنها حلقه ائتلاف متحدان خود را از هم خواهند گسیخت. اما اگر تهدید به ترک مذاکره می کنند و برای اصل ادامه مذاکره- نه حتی توافق- دریافت امتیاز را شرط می گذارند، در حقیقت به مشابه به مرگ گرفتن و به تب راضی کردن است. خطایی که در ژنو صورت گرفت این بود که ما بدون گرفتن هیچ ما به ازایی در دو حوزه پذیرش حق غنی سازی و لغو تحریم ها امتیازات مهمی نظیر اکسید و خنثی سازی ۱۹۶ کیلوگرم سوخت ۲۰ درصد، تعلیق فردو و فعالیت های راکتور اراک و... را پذیرفتیم.
درس تجربه ژنو این است که یک توافق خوب باید متوازن، متعادل، شفاف، بدون ابهام با تعهدات روشن متقابل باشد. به ویژه درباره تحریم ها باید توجه داشت که اولا دولت آمریکا در قبال کنگره فاقد اختیار است، برخلاف تیم ما که بهای کافی به مجلس شورای اسلامی به عنوان عقبه حمایتی خود نداده است. ثانیا حتی با فرض تعطیلی تمام فناوری هسته ای در ازای لغو تحریم ها آمریکایی ها بهانه جویی را به حوزه های دیگر می کشانند.
با این اوصاف به تاکید باید گفت مسیر حل حقوقی و فنی اختلاف با مسیر انحرافی که القا می شود کاملا متفاوت است. صرف نظر از اینکه دارندگان و کاربران تسلیحات کشتار جمعی حق اظهار نگرانی ندارند- و این را همواره باید با تاکید گفت- تضمین سلامت برنامه هسته ای ایران و عدم انحراف آن مسیر حقوقی و فنی مشخصی دارد و این تضمین نمی تواند هیچ ارتباطی به بازی های انحرافی نظیر تعلیق، فریز، کاهش حجم و سطح غنی سازی و افزایش به اصطلاح زمان بریک آوت (گریز هسته ای) داشته باشد. چگونه است که آمریکا حق داشته در طول سال های گذشته ایران را به بمباران تاسیسات هسته ای تهدید کند اما مثلا ایران حق نداشته برای مصونیت، تاسیسات فردو را زیر زمین بسازد، حتی اگر این تاسیسات تحت نظارت آژانس فعالیت کند؟! ما بدعهدی و گروگان گیری های غرب را در عدم پرداخت حق السهم ۱۰ درصدی ایران از یورودیف فرانسه، ساخت نیروگاه بوشهر و تامین سوخت ۲۰ درصد راکتور تهران به تکرار آزموده ایم و بنابراین هیچ دلیلی ندارد توانایی ملی خودکفا برای تامین نیازهای خود را بلوکه کنیم و دست نیاز به سوی دولت های خبیثی بگشاییم که تحریم و فشار و زورگویی و باج خواهی، اخلاق تغییرناپذیر آنهاست.

جمهوری اسلامی:رمضان و انتظار از خطبه خوانان
«رمضان و انتظار از خطبه خوانان»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که در آن می خوانید؛ماه رمضان امسال هم از نیمه گذشت و به شب های قدر نزدیک می شود ولی متأسفانه هنوز هیچ نشانه ای از بازگشت به اخلاق اسلامی در ماه خدا و در کنار سفره ضیافت الهی در بعضی از کسانی که باید معلم و اسوه اخلاق جامعه ما باشند دیده نمی شود. دعواها، بداخلاقی ها، پرخاش ها و گوشه و کنایه زدن ها همچنان ادامه دارد و راه های اغواگری برای شیطان همچنان باز است.
در ماه رمضان، طبق فرموده پیامبر اکرم، دست و پای شیطان را در غل و زنجیر کرده اند تا نتواند به سراغ بندگان خدا برود ولی چه می توان کرد که بعضی از بندگان خدا خودشان به طرف شیطان می روند و از او تأثیر می گیرند. با اینکه در نهمین روز از ماه مبارک رمضان، رهبر انقلاب در جمع کارگزاران نظام به صاحب منصبان و تریبون داران توصیه کردند که اینهمه روی اعصاب مردم راه نروند و نگرانی ایجاد نکنند، با اندک فاصله زمانی بعضی از مخاطبان این توصیه، که از آنها انتظار بیشتری برای عمل به توصیه های رهبری وجود دارد، درست در جهت مقابل و مخالف حرکت کردند و سخنانی به زبان آوردند که بار دیگر آتش اختلافات را شعله ور کرد و عکس العمل طرف مقابل را نیز برانگیخت. از این عمل و عکس العمل، که هیچکدام در چارچوب آداب ماه رمضان قرار ندارند، جامعه ما نه تنها نفعی نمی برد بلکه دچار خسران فراوان می شود. چرا کسانی که باید معلم اخلاق باشند و لااقل در ماه مبارک رمضان، از برخوردهای اختلاف برانگیز پرهیز کنند و به تهذیب نفس خود و دیگران بپردازند، این وظیفه بزرگ را فراموش می کنند و به اختلافات دامن می زنند؟
متأسفانه بعضی از سخنرانی ها، پر هستند از تعریض، تحریک، روی اعصاب مردم راه رفتن، به اختلافات دامن زدن و از همه مهم تر، در جایگاه قاضی نشستن و حکم مجرمیت صادر کردن برای کسانی که هنوز قاضی پرونده حکمی درباره آنها صادر نکرده است. این اظهارات، متأسفانه عکس العمل های تندی را در رسانه ها بر می انگیزد و بعضی از پاسخگویان به خود اجازه می دهند حریم ها را نیز بشکنند و از خط قرمزها هم عبور کنند. حتی اگر در ماه رمضان هم نبودیم، باز نمی بایست به چنین عمل ها و عکس العمل هائی که ویرانگر اخلاق هستند راضی می شدیم.
آنچه قانونی است و به صلاح کشور نیز هست اینست که قوه قضائیه محور رسیدگی به اتهامات باشد نه افراد و تلاش شود هرچه زودتر رسیدگی ها صورت بگیرد لکن در چارچوب قانون و بدون اعمال نفوذ در پرونده. این، خواست همه است و اگر کسی غیر از این بخواهد به خطا رفته است. همه باید از قوه قضائیه بخواهند در مورد هیچکس و هیچ پرونده ای کوتاهی نکند، با تمام پرونده ها براساس قانون و عدالت برخورد کند، تحت نفوذ هیچکس قرار نگیرد و سرعت عمل همراه با اتقان را نیز رعایت نماید. این توصیه ها را در ماه رمضان و در خطبه های جمعه نیز می توان مطرح کرد، زیرا توصیه هائی منطبق بر حق، خالی از حب و بغض و همراه با پرهیز از مصداق مشخص هستند. اما هنگامی که توصیه ها از این ویژگی ها تهی می شوند و به تعریض های مصداقی آلوده می گردند، نه تنها از چارچوب اخلاق تجاوز می کنند و اثر خود را از دست می دهند، بلکه عکس العمل هائی از این قبیل را نیز پدید می آورند که چرا شما خواستار تسریع در محاکمه کسانی نمی شوید که اصل و اساس اختلاس های سه هزار میلیاردی و ۹ هزار میلیاردی و ۱۶ هزار میلیاردی بودند و ده ها مورد بی قانونی کرده اند و اقتصاد کشور را به افلاس کشانده اند و جامعه را دچار اختلاف و تهمت و دروغ و درگیری کرده اند و حتی مایل نیستند در جلسه دادگاه حاضر شوند و به سوالات قاضی پاسخ بدهند؟ چرا به قوه قضائیه برای برخورد با دانه درشت هائی که ٨ سال این مملکت را شخم زده اند کمک نمی کنید؟ چرا درباره دزدی های بزرگ و دزدان بزرگی که خزانه کشور را خالی و جیب های خود را پر کرده اند سکوت فرموده اید؟ از بزرگانی چون شما انتظار اینست. البته همین ها را هم در ماه مبارک رمضان از شما انتظار نداریم. اجازه بدهید لااقل این یک ماه، اعصاب مردم آرام باشد و به قرآن خواندن و دعا و روزه و نماز و راز و نیازهایشان برسند و شما نیز.
اکنون که در آستانه شب های قدر قرار داریم، فرصت جبران وجود دارد. از این فرصت برای تهذیب نفس استفاده کنیم، به مدد قرآن و روزه و دعاها و سایر عبادات ماه مبارک رمضان، روحمان را تقویت نمائیم تا بتوانیم بعد از ماه رمضان در عرصه اظهارنظر و مطرح کردن خواسته هایمان، در چارچوب عدالت حرکت کنیم و از مسیر حق گوئی و حق خواهی خارج نشویم. از بزرگانی که خطبه می خوانند و بیانات رمضانیه دارند چنین انتظاری وجود دارد، انتظاری که با توصیه های رهبر معظم انقلاب در نزدیک ترین بیاناتشان در جمع کارگزارن نظام منطبق است.

رسالت:نگهبانان جمهوریت و اسلامیت نظام
«نگهبانان جمهوریت و اسلامیت نظام»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم محمدکاظم انبارلویی است که در آن می خوانید؛تاریخ صد ساله اخیر ایرانیان را کسانی نوشتند که از آدمیت سردر نمی آوردند اما نام آدمیت بر خود گذاشته بودند! این جماعت سر در آخور سمومات فکری مدرنیسم داشتند و در شبکه های فراماسونری از قدرت های آن روز جهان بویژه انگلیس خط می گرفتند. قبل از قیام مشروطه، علمای شیعه دو سیلی به امپریالیسم آن روزگار زدند؛ یکی در قصه واقعه قرارداد رژی و دیگری در قصه غائله قرارداد توتون و تنباکو بود. هر دو قرارداد را کارشناسان خبره اقتصادی در ایران و جهان معادل فروش کل ایران به ثمن بخس می دانستند.
علمای بیدار شیعه حتی در برابر هجوم سازمان یافته جریان فکری غرب، هوشمندی هایی داشتند و در غائله فتنه باب و بهائیت ایستادند و نگذاشتند غرب با اسلام مالی کردن تفکرات مدرنیسم، ایدئولوژی های ضدخدایی خود را به مردم تحمیل کند. از این میان فرق خونین آیت الله ملامحمد تقی برغانی معروف به شهید ثالث در قزوین شاهد این پایداری و بیداری است.
قیام مشروطه که آغاز شد علما می دانستند که چه می خواهند. اما انگلیس با سوزنبانی فکری برخی توسط جریان منحط روشنفکری ضددینی آن را از مسیر اصلی که مشروطه مشروعه بود منحرف کرد.
انگلیسی ها با دوگانه بازی "مشروطه- استبداد"، "استبداد- آزادی" صورت اختلافات رهبران نهضت را در نگاه مردم تحریف می کردند.
همزمان با بست نشینی علما در حرم حضرت عبدالعظیم، دیگ های پلو در سفارت انگلیس برپا شد و عملا دو خط فکری متفاوت در مشروطه به وجود آمد.
مشروطه ای که انگلیسی ها مطرح می کردند شروطش احکام منحط مدرنیته بود. آزادی ای که انگلیسی ها سخن از آن به میان می آوردند نه در برابر استبداد بلکه در برابر احکام شرع مقدس اسلام بود. بعد یک مشت به اصطلاح روشنفکر زبان بسته را با خود به مسلخ بردند. زبان آنها وقتی باز می شد که از سفارت دستور می گرفتند.
بعدها مردم و انقلابیون پس از فروکش کردن گردوخاک مشروطه، ظهور استبداد رضاخانی را دیدند و فهمیدند اصلا این آزادی عین استبداد و به معنای رها شدن از احکام مقدس اسلام است.
علمای بزرگ اسلام متوجه این مسیر انحرافی بودند لذا از اول پرچم مخالفت با آن را برافراشتند. آیت الله شیخ فضل الله نوری در تهران، آیت الله میرزامسعود شیخ الاسلام در قزوین و آیت الله سیدعبدالحسین لاری در استان فارس ایستادند تا از این کلاهبرداری سیاسی پرده بردارند.
انگلیسی ها یک فهرست از علمای بیدار داشتند که توسط "مجاهدین" - بخوانید عمال خود انگلیس- آنها را اعدام می کردند.
قبل از فتح تهران و اعدام شیخ فضل الله نوری در میدان توپخانه وقتی مجاهدین به قزوین می رسند آیت الله میرزا مسعود شیخ الاسلام را اعدام می کنند. او اولین شهید بیداری اسلامی در مشروطه، قبل از اعدام شیخ فضل الله نوری است که مورخان کمتر از او سخن می گویند. او با علمای بزرگ ایران ارتباط سازمان یافته داشت و آنها را از خطر مشروطه انگلیسی با خبر می کرد.
او توسط آیت الله حاج شیخ حسن دانایی یکی از علمای بزرگ قزوین با شیخ فضل الله نوری در ارتباط بود و اخبار نهضت علما را از طریق او با شیخ مبادله می کرد. منصب شیخ الاسلام یک منصب سازمانی بود که از دوران صفویه علمای شیعه در سراسر کشور را به هم مرتبط و متصل می کرد.
یکی از اتهامات شیخ فضل الله نوری، ارتباط با آیت الله شهید میرزا مسعود شیخ الاسلام و خط دهی به او بود. شیخ در محاکمات در پاسخ به این اتهام، گفت؛ او با من ارتباط داشت، این طور نبود من به او خط بدهم، او آگاه تر از من به مسائل بود. (قریب به این مضمون) شیخ شهید فضل الله نوری به سبب فضایی که دروغ نویسان تاریخ معاصر آفریده بودند چهره ای منفور و همکار مستبدین در مشروطه معرفی شده بود.
اولین کسی که از شرافت شیخ دفاع کرد، جلال آل احمد بود. چون جلال، خود یک چهره روشنفکر بود، نمی توانستند حرف او را تخطئه کنند. جلال هم وقتی متوجه این جنایت شد که در حال رونمایی از "غرب زدگی" و چهره روشنفکران خود فروخته غرب بود.
نظر جلال آل احمد در مورد شیخ شهید یک گواهی و شهادت درباره یک حقیقت تاریخی نیست. او از یک نظریه روایت می کند. نظریه استیلای غرب بر ممالک اسلامی و ستیز بی رحمانه آنها با اسلام و احکام قرآن!
جلال در مورد کار بزرگ شهید شیخ فضل الله نوری می گوید:"من نعش آن بزرگوار -شیخ شهید- را بر سردار همچون پرچمی می دانم که به علامت استیلای غرب زدگی پس از ۲۰۰ سال کشمکش بربام سرای این مملکت برافراشته شد." (خدمت و خیانت روشنفکران ج ۲- صفحه ۴۰۲)
حال ببینیم شیخ چه می گفت، گفتمان او بر چه اساسی شکل گرفت و غیریت گفتمان او چه بود و به چه جرمی بر سردار رفت؟
اولین حرف شیخ این بود که قرائت انگلیسی و لیبرالی از مشروطه صحیح نیست. او می گفت؛ لائیسیته انگلیسی را نمی توان جایگزین آرمان های اصیل قیام مشروطه کرد. او می گفت مشروطه باید با "منطق و قواعد الهیه و اسلامیه" منطبق باشد.
او می گفت: ولایت در زمان غیبت امام زمان(عج) با فقها و مجتهدین است نه چند عدد فاسدالعقیده و فاسدالعمل که از لندن دستور می گیرند.
او می گفت: مردم! فریب عده ای ظاهر الصلاح و ساده لوح را نخورید، آنها استبداد را در زرورق آزادی و عدالت پیچیده اند. دین ما بنایش بر عدل و حریت است و این دو در گرو عبودیت و بندگی خداست. دومین حرف شیخ این بود که می گفت: "حفظ نظام محتاج قانون است و بهترین قانون، قانون الهی است."
او می گفت: "پیامبر اسلام(ص) خاتم انبیاء است و قانون او ختم قوانین است. اگر کسی گمانش آن باشد که مقتضیات عصر تغییردهنده قوانین الهی یا مکمل آن است چنین کسی از عقاید اسلامی خارج است."شیخ به هیچ وجه جدایی دین و سیاست را برنتافت و تا آخر با پرچم سکولاریسم که توسط مشروطه طلبان انگلیسی برافراشته بود، جنگید.
هم او بود که "نظارت مجتهدین" بر مصوبات مجلس را مطرح کرد و ۹۰ روز با پایمردی جمع کثیری از مجتهدین در قضایای تحصن، آن را بالاخره به عنوان یک اصل در قانون اساسی مشروطه قبولاند. او موسس شورای نگهبان برای نظارت بر قوانین مجلس است.
شیخ شهید آیت الله فضل الله نوری می گفت:"من آن مجلس شورای ملی را می خواهم که اساسش بر اسلامیت باشد و برخلاف قرآن و برخلاف شریعت محمدی(ص) و مذهب مقدس جعفری، قانونی نگذارد." اما جریان نفاق و انحرافی در مشروطیت این رویکرد را قبول نداشت لذا اول افکار و اندیشه های او را با برچسب های ناچسب ترور کردند و سپس جسم پاک او را به دار آویختند. آنها نمی دانستند اندیشه های پاک او پس از یک قرن چون چشمه ای زلال سر برمی آورد و مبنای فکری انقلاب اسلامی ملت ایران می شود.
فردا سالروز تاسیس نهاد شورای نگهبان است. این نهاد مقدس را از فداکاری و جانبازی آیت الله شیخ فضل الله نوری و علمای بیدار عصر مشروطیت به یادگار داریم. نهادی که پاسدار اسلامیت و جمهوریت نظام مقدس جمهوری اسلامی است.

قدس:جنایت در غزه و سکوت عربی
جنایت در غزه و سکوت عربی»عنوان یادداشت روز روزنامه قدس به قلم دکتر زهره حیدری است که در آن می خوانید؛تنشها بین رژیم اسراییل و فلسطینی ها پس از آن شدت گرفت که هفته گذشته یک نوجوان فلسطینی به نام محمد ابو خضیر زنده زنده سوزانده شد.
این اتفاق پس از آن رخ داد که جسد سه شهرک نشین اسراییلی حوالی روستای حلحول در شهر الخلیل، واقع در کرانه باختری پیدا شد؛ تل آویو حماس را مسوول مرگ این سه نفر می داند، حال آنکه حماس این اتهام را رد می کند.
ارتش اسراییل در راستای عملیات موسوم به «لبه محافظ»، نیروهای خود را برای حمله زمینی بسیج و اعلام کرده، جنبش مقاومت فلسطینی حماس هدف این تهاجم است.
آنچه تعجب بر انگیز و نگران کننده تر می نماید، سکوت کشورهای عربی در قبال حمله رژیم صهیونیستی به نوار غزه است که نشان می دهد این کشورها مشغول اموری هستند که به طور کل از منافع امت اسلامی به دور است، برخی از این کشورها مشغول تشکیل سازمانهای خطرناکی همچون داعش ، تخریب سوریه و عراق بوده و همچنین بسیاری از آنان درگیر مشکلات داخلی خود هستند و اهمیتی به موضوع فلسطین نمی دهند.
انتخاب خاک فلسطین برای تشکیل رژیم صهیونیستی تنها با هدف حل مسأله پراکندگی یهودیان صورت نگرفت، بلکه غرب با این کار کوشید، غده ای سرطانی را در پیکره جهان عرب قرار دهد تا بتواند با این کار، منافع خود را بهتر در جهان عرب و اسلام تأمین کند و اتحاد جهان عرب و اسلام را به شکست بکشاند.
حمایت غرب و بویژه آمریکا از صهیونیستها و نفوذ لابی صهیونیستی در آمریکا امروزه به حدی رسیده که صهیونیستها خود را قوم و ملتی برگزیده و تافته ای جدابافته از سایر ملتها و اقوام به حساب می آورد و از به رسمیت شناختن حق حیات برای غیریهودی ها سرباز می زند.
متأسفانه در موردمسایل اخیر فلسطین، رهبران عرب چندان حساسیتی از خود نشان نمی دهند و تصور می کنند که این مسأله تنها به فلسطینی ها مربوط می شود، به همین دلیل توقع دارند که فلسطینی ها به تنهایی در برابر رژیم صهیونیستی و همپیمانانش ایستادگی کنند، در حالی که مسأله فلسطین، یک مسأله عربی و اسلامی است که نباید مسوولیت آزادی آن را فقط متوجه فلسطینی ها دانست.
از این رو رسانه های گروهی جهان عرب، جهان اسلام و سایر گروه های دنیا باید به جهانیان بفهمانند که مصایب غزه تنها به فلسطینی ها اختصاص ندارد، بلکه به تمام کشورهای عربی و اسلامی مربوط است ودر واقع این کشورهای عربی هستند که باید برای شکستن حلقه محاصره غزه اقدام کنند. مسوولیت سنگین حمایت از فلسطین به عهده کشورهای عرب و مسلمان منطقه است، اما در این میان سکوت ذلت بار کشورهای عربی در مقابل جنایات صهیونیستها اسفبارتر است.
اشغالگری، تجاوز و جنایت رژیم صهیونیستی که زیربار هیچ قطعنامه جهانی نرفته و ناقض مسلم حقوق بشر در فلسطین بوده است، هنوز هم نتوانسته سکوت کشورهای عرب منطقه را بشکند.
در واقع سازش و سکوت این کشورها نه تنها مشکل فلسطین را حل نکرده، بلکه موجب جری تر شدن اسراییل و فشار بیشتر بر مردم مظلوم فلسطین شده است، چرا که رژیم صهیونیستی با سوءاستفاده از مذاکرات سازش و شکافهایی که در صف عربی ایجاد کرده، حلقه محاصره را به ملت فلسطین تنگ تر کرده و به اشغال سرزمین فلسطین سرعت بیشتری داده است.
این در حالی است که عربها به جای آنکه کاری برای برچیدن محاصره و تحریم اعمال شده علیه ملت فلسطین انجام دهند، تنها خواسته های رژیم صهیونیستی را به اجرا گذاشته و خود در راستای خدمت به اهداف این رژیم قرار می گیرند.
در واقع کشورهای عربی نه تنها به حل مشکل فلسطین اقدام نمی کنند، بلکه هر روز به شکاف میان فلسطینیان دامن می زنند.
تنها عکس العمل اعراب تاکنون، در خواست برگزاری نشست اتحادیه عرب برای بررسی تجاوز نظامی اسراییل به نوار غزه بوده است که به نظر چشم انداز امیدوار کننده ای نخواهد داشت. اما آنچه در واقع شاهد آن هستیم این است که شیخ نشینهای خلیج فارس به صورت بازیگری منطقه ای ظاهر شده و میلیاردها دلار در سوریه برای سقوط بشار اسد هزینه کرده اند، در صورتی که با آغاز بحران غزه، موضع این کشورها منفعلانه بوده و در حالی که مردم فلسطین برای آزادی و خروج از وضعیت دردناک و غیرانسانی مبارزه می کنند، این کشورها کمکی به فلسطین نمی کنند.
مسأله انسانی، مسأله ای عام است، اینکه گزینشی در این زمینه عمل شود، یعنی در سوریه، مسایل انسانی اهمیت پیدا کند و در فلسطین این گونه نباشد، قابل پذیرش نیست. شیخ نشینهای خلیج فارس به مخالفان سوریه سلاح می رسانند، اما به مبارزان فلسطینی کمک نمی کنندوحتی یک فشنگ از عربستان و قطر در اختیار مبارزان فلسطینی نیست. اتحاد کشورهای عربی و هماهنگی و همکاری آنان می تواند بهترین راه برای مقابله با جنایات رژیم صهیونیستی و التیام درد و رنج ملت فلسطین باشد.

سیاست روز:جامعه جهانی برای آمریکا، اسرائیل است
«جامعه جهانی برای آمریکا، اسرائیل است»عنوان سرمقاله روزنامه سیاست روز به قلم محمد صفری است که در آن می خوانید؛وزیر خارجه آمریکا پس از انجام گفت وگوهای طولانی و حساس باهمتای ایرانی خود، به آمریکا بازگشت تا با اوباما و کنگره درباره روند مذاکرات هسته ای تبادل نظر کند و اگر توافقی هم میان آنها انجام شد که به نتیجه رسیدن گفت وگوها کمک می کند، به وین بازگردد.
اما نشست خبری جان کری وزیر خارجه آمریکا که روز گذشته انجام شد، با در کنار هم گذاشتن رایزنی رئیس جمهور آمریکا با رئیس جمهور چین دارای نکاتی است که نیازمند تجزیه و تحلیل است.
کری گفته است اگر دلیلی وجود داشته باشد آماده بازگشت به وین است، اما هنوز هیچ طرح مشخصی وجود ندارد.
این سخن وزیر خارجه آمریکا در چنین شرایطی از یک سو نشان می دهد که مذاکرات به نتیجه مطلوب آمریکایی ها نرسیده و از سوی دیگر همچنان به ادامه مذاکرات اتفاق نظر دارند چون نیاز آمریکا به توافق با ایران بسیار است.
از سوی دیگر اوباما درگفت وگوی تلفنی با ژی جین پینگ، همتای چینی خود، گفته است، ایران باید جامعه بین المللی را درباره صلح آمیز بودن برنامه هسته ای خود مطمئن سازد.
مطمئن ساختن جامعه جهانی که از سوی اوباما ادعا می شود از نظر آنها تعطیل همه فعالیت های هسته ای ایران است که البته در چارچوب قوانین بین المللی و آژانس بین المللی انرژی هسته ای در حال فعالیت است.
فعالیت های هسته ای جمهوری اسلامی ایران همواره زیرنظر آژانس با بازرسی های خاص و دوربین های نصب شده در مراکز هسته ای همراه بوده است و تاکنون هم ذره ای انحراف از فعالیت ها ثبت نشده است.
اما اوباما رئیس جمهور آمریکا باز هم بر روی نکته ای تأکید دارد که نشان می دهد او هنوز جایگاه جامعه بین المللی را درک نکرده است.
او اصرار و تأکید دارد ایران باید به جامعه جهانی ثابت کند که برنامه هسته ای صلح آمیز دارد.
نخستین پرسشی که درباره ادعای اوباما مطرح می شود این است که آیا ایران تاکنون فعالیت های غیرصلح آمیز هسته ای داشته است؟
اگر چنین است، مدارک و اسناد آن را ارائه دهید تا جامعه بین المللی البته به ظن شما قانع شود که ایران در پی ساخت سلاح هسته ای است.
نکته دیگر، همان جامعه جهانی است که اوباما به آن اشاره می کند. کدام جامعه جهانی مورد نظر رئیس جمهور آمریکاست؟ جامعه جهانی کاخ سفید در یک سرزمین اشغالی به نام فلسطین که از سوی رژیم صهیونیستی غصب شده، خلاصه می شود. معنای جامعه جهانی برای سران و مقامات آمریکا، تنها اسرائیل است.
در چند روز گذشته جنایاتی که ارتش رژیم صهیونیستی در غزه مرتکب شده است، نشان داد که جامعه جهانی واقعی کیست؟!
تظاهرات و اعلام انزجار از اقدامات جنایتکارانه رژیم صهیونیستی در دنیا نشان داد که جامعه جهانی نگران فعالیت های هسته ای ایران است یا نگران جنایاتی است که اسرائیل مرتکب آن می شود. این رژیم دارای ده ها کلاهک هسته ای است و به همین خاطر بیشترین خطر برای جامعه جهانی است.
پیشنهادی به اوباما می کنیم. با توجه به این که تبلیغات منفی گسترده ای علیه جمهوری اسلامی ایران در آمریکا می شود، با انجام یک نظرسنجی و یا رأی گیری به هر شکلی که ممکن است، رای و نظر مردم کشورتان را تأمین و تضمین می کند، به آسانی متوجه خواهید شد که رأی و نظر منفی مردم آمریکا به کدام طرف سرازیر خواهد شد.
توجه داشته باشید که افکار مردم آمریکا در حال دریافت همه تبلیغات گسترده ای است که از سوی رسانه های آمریکایی و صهیونیستی علیه ایران منتشر می شود. اما با این حساب هم شک نداشته باشید که همان مردم، رأی به خطرناک بودن رژیم صهیونیستی خواهند داد. البته اگر در آمریکا در این زمینه آزادی اظهار عقیده وجود داشته باشد.
این روند را حتی می توانید در دیگر کشورها هم آزمایش کنید، آنگاه خواهید دید که مردم جهان که جامعه جهانی واقعی هستند چه رأی و نظری را درباره ایران و رژیم صهیونیستی خواهند داد.
بسیاری از مشکلاتی هم که اکنون آمریکا با آن دست به گریبان است، وجود رژیم جعلی و جنایتکار اسرائیل است. جامعه جهانی برای آمریکایی ها در وجود رژیم صهیونیستی خلاصه می شود. چه انتظار و توقعی می توان داشت هنگامی که اوباما و دیگر مقامات آمریکا از اقدامات جنایتکارانه رژیم صهیونیستی در غزه حمایت می کنند و بمباران و موشک باران این سرزمین کوچک را حق اسرائیلی ها می دانند.

وطن امروز:عراق عراق می ماند
«عراق عراق می ماند»عنوان سرمقاله روزنامه وطن امروز به قلم شروین طاهری است که در آن می خوانید؛ ۱۱ سال پیش از این متعاقب سقوط صدام، حضرت آیت الله سید علی سیستانی بیانیه ای تاریخی را بر خلاف نظر اشغالگران آمریکایی و شورای حکومت انتقالی صادر کرد که به لطف آن اساس و تمامیت جمهوری عربی عراق تا امروز با وجود همه توطئه ها و تهدیدات خارجی و داخلی پابرجا مانده است. مرجع عالیقدر شیعیان عراق آن روز تاکید کرد باید به رغم همه مشکلات و مصائب ناشی از اشغال نظامی در کشور، انتخابات سراسری برگزار شود که بدون آن حکومت آینده عراق مشروعیت نخواهد داشت. تاکید ایشان این بود که امکان تشکیل مجلس قانونگذاری فراهم آید و مجلس، حکومت آینده مستقل عراق را تشکیل و قانون اساسی دائمی این کشور را تهیه کند. با این حکم آقای سیستانی عملا زمینه تولد مردمسالاری حقیقی در بین النهرین به فاصله ۲۵ سال پس از همسایه اش ایران شکل گرفت بویژه که در بیانیه ایشان صریحا از عدم مشروعیت و غیر منتخب بودن حکومت اشغالگران و شورای حکومت انتقالی و فقدان ضمانت هایی که بر حفظ منافع ملت و حفظ هویت اسلامی آن تاکید کند، صحبت به میان آمده بود و اینکه هرحکومتی در آینده عراق که بدون رای مستقیم ملت عراق تشکیل شود، زمینه ای برای ورود کشور به گرداب خشونت فراهم می آورد.
حال با گذشت بیش از یک دهه از آن تصمیم حیاتی، می توان مشاهده کرد چگونه مشروعیت رای مستقیم مردم عراق در انتخابات اخیر و مجلس برآمده از آن می تواند مایه نجات کشوری شود که دیگر بار با توطئه بزرگ بیگانگان در گرداب خشونت وهابی ها و بازماندگان بعثی ها گرفتار شده است. به طوری که دیروز بلافاصله پس از جلسه سوم و سرنوشت ساز پارلمان جدید عراق که در آن هیات رئیسه مجلس مشخص شد، اعتبار مردمسالاری عراقی به جرات همه تهدید های موجود از فتنه داعش در استان های شمالی گرفته تا تجزیه طلبی باند بارزانی در اقلیم کردستان و در نهایت سقوط حاکمیت مرکزی بغداد را تحت الشعاع خود قرار داد تا ارزش پند دیروز مرشد بزرگ که البته در روزهای پس از آغاز غائله داعش مرتب توسط خود ایشان تکرار می شد، اثبات شود. در جلسه دیروز تنها نمایندگان ائتلاف های انشعابی سنی غایب بودند و در حضور اکثریت قریب به اتفاق نمایندگان کرد، ۱۹۴ تن از ۲۷٣ نماینده حاضر به ریاست سلیم الجبوری بر مجلس رای دادند؛ روزنامه نگار، حقوقدان و استاد دانشگاه ۴٣ ساله میانه رو و البته شاخص ترین سیاستمدار در میان گروه های سنی که بدون توجه به تهدیدهای سعودی مقابل فتنه داعش و دست های پشت سر آن موضع گرفت. رقیب او یک خانم مهندس بود.«شروق العبایجی» نامزد زن و از ائتلاف مدنی دموکراتیک توانست ۱۹ رای کسب کند.
۲ روز جلو تر مهدی الحافظ، ریش سفید نمایندگان منتخب و رئیس موقت مجلس، روز سه شنبه ۱۵ تموز(۲۴تیر ماه) را موعد نهایی انتخاب هیات رئیسه قرار داده بود آن هم در حالی که تا پیش از آن گروه های سنی به رهبری اسامه النجیفی، رئیس مجلس پیشین در یک کارشکنی آشکار قصد داشتند تشکیل هیات رئیسه (از میان اهل سنت) که به منزله رسمیت بخشیدن به فعالیت های مجلس است و انتخاب رئیس جمهور (از میان کردها) و نخست وزیر (از میان اکثریت شیعه) و تشکیل دولت مستقیما به آن بستگی دارد را تا اواسط مرداد به عقب اندازند. این نشان می داد یاخته های سرطان داعش تا عمق حاکمیت عراق نفوذ کرده اند. اینکه النجیفی واقعا قصد داشت با معطل نگاه داشتن تشکیل دولت جدید برای ترکتازی فتنه گران و تجزیه گران و حامیان خارجی شان زمان بخرد هنوز مشخص نیست اما دست کم تا امروز پرده از خیانت های برادر او که موصل را به داعش و پیشمرگه های بارزانی فروخت و همین طور رئیس دفتر فراری النجیفی که حلقه ارتباط فرماندهان تکفیری و بعثی با نفوذی ها بود برافتاده است. رئیس بزرگ ترین ائتلاف سنی (متحدون) با همراهی ۲ ائتلاف دیگر منشعب شده از العراقیون به رهبری ایاد علاوی و صالح مطلک چنان انسدادی در مجلس تازه به وجود آورده بودند که حتی نمایندگان هر دو جریان میهنی و دموکرات اقلیم کردستان هم با تحریک مسعود بارزانی از اربیل، تهدید به آبستراکسیون و حتی ترک کامل پارلمان می کردند که در حقیقت بهانه ای بود برای اعلام موجودیت کردستان مستقل. اما بار دیگر فتاوای صریح آیت الله سیستانی و دیگر مراجع معظم تقلید عراق برای جهاد علیه فتنه و بیانیه های مکرر ایشان مبنی بر تشکیل هر چه سریع تر مجلس و دولت برآمده از انتخابات، دشمنان مردمسالاری عراقی را آچمز کرد. پیشرفت های ارتش و بسیج مردمی در خنثی کردن زهر کشنده داعش و بعثی ها، النجیفی و شرکایش را در مقابل کار انجام شده قرار داده بود.
فتنه تکفیری نیز شیعیان را که در انتخابات ۱۰ اردیبهشت نشانه هایی از واگرایی بروز می دادند دوباره همبسته کرد. سیدمقتدا صدر و سیدعمارحکیم اختلافاتشان با مالکی را کنار گذاشتند و جبهه شیعیان در مجلس که به محوریت ٣ ائتلاف اصلی (قانون، مجلس اعلا و احرار) پیروز انتخابات نیز بودند دوباره ابتکار عمل سیاسی را به دست گرفت و بر سر انتخاب چهره ای جامع الطرفین مانند سلیم الجبوری در رأس مجلس با همتایان سنی شان به توافق رسیدند. نخست وزیر قانونی هم بر حق خود پافشاری کرد تا اینکه سرانجام هفته پیش در جلسه ای مشترک رهبران سیاسی شیعه و سنی و کرد به توافقی جامع دست یافتند تا عراق کماکان عراق بماند، با حفظ یکپارچگی سیاسی تاریخی اش. در این رایزنی ها مالکی همه اعتبارش را به کار بست تا تکلیف دولت را تا پیش از پایان ماه مبارک رمضان مشخص کند پس رسمیت یافتن مجلس کمی از نیمه ماه رمضان گذشته برای او یک پیروزی بزرگ است. حال سد اصلی در راه تشکیل دولت شکسته شده و نوری مالکی فاصله زیادی تا تحقق قول وفاداری اش به حامیان ائتلاف قانون و حفظ کرسی نخست وزیری ندارد.

جوان:«اعتدال» در کشاکش دو نگرش
«اعتدال در کشاکش دو نگرش»عنوان یادداشت روز روزنامه جوان به قلم محمدجواد اخوان است که در آن می خوانید؛گفتمان ها و خرده گفتمان ها معمولاً در بستر اجتماعی ساخته می شوند و تسری آنها نسبت مستقیمی با کارآمدی و راهیابی آنها به حوزه قدرت دارد. از این منظر خرده گفتمان اعتدال نیز – اگر قائل به تعریف آن در حوزه گفتمانی باشیم- از این قاعده مستثنا نیست. اینکه آیا شعار اعتدال منتظر به روی کارآمدن دولت یازدهم شده است یا آنکه دولت یازدهم با روی کارآمدنش به دنبال ترویج این شعار؛ امر مهمی است که البته از حوصله این نوشتار خارج است. با این حال از آن رو که دولت وجهه همت خود را ترویج این حرکت و حرکت در مسیر این شعار قرار داده است، تأملی کوتاه در آن لازم است.
واژه «اعتدال» را می توان از منظر لغوی میانه روی و دوری از افراط و تفریط تعریف نمود. با این حال آنچه دشوار می نماید فهم دقیق اصطلاحی و مصداقی از آن است. دلیل این امر نیز ابهاماتی که در مصداق یابی این مفهوم و نیز سلایق گوناگون انسان ها است. تقریباً همه افراد عاقل دوری از افراط و تفریط را می پسندند، اما محل منازعه، مصادیق افراط و تفریط است. افراطی ترین یا تفریطی ترین افرادی که می شناسیم و از نظر ما افراطی یا تفریطی تلقی می گردند، آنگاه که به آنها این لقب داده شود، از آن تبری جسته و خود را معتدل معرفی می کنند. احتمالاً کسان دیگری را نیز یافته که در جایگاه افراط و تفریط قرار دهند تا با قرار دادن خود در میانه آن خود را معتدل قلمداد کنند. با این اوصاف طیف بندی تفکرات و قرار گرفتن در میانه طیف ها لزوماً به معنای اعتدال نیست. اگر ابطال نگاه نسبی گرایانه را از دیدگاه تفکر اسلامی بپذیریم، روشن است که اعتدال حقیقتاً باید یا وجود نداشته باشد یا ما به ازایی دقیق در جهان خارج داشته باشد. به این معنا که اعتدال یک امر نسبی نخواهد بود که یک شخص یا جریان سیاسی خود را مسئول تعریف و مصداق یابی آن بداند، بلکه معیاری مبتنی بر ارزش های دینی است و بر پایه آن قابلیت شاخص سازی و تبیین دارد.
بر این اساس دو تعریف کلان می توان از اعتدال را فهم کرد. تعریف نخست، تعریفی در چارچوب ارزش های دینی و گفتمان انقلاب اسلامی است و افراط و تفریطی که اعتدال از آنها پرهیز می کند نیز بر این بنیان ها تعریف و تبیین می شود. غیریت سازی اعتدال با مفاهیم و مصادیق افراط و تفریط روشنگر حدود و ثغور آن خواهد بود. در چارچوب اندیشه دینی از مصادیق عملی افراط و تفریط به عنوان «منکر» یاد شده است، از این رو می توان امر به معروف و نهی از منکر را امر به اعتدال و نهی از افراط و تفریط دانست. دشمن شناسی، استکبارستیزی و ایستادگی در مقابل زیاده خواهی سلطه گران در همین قالب معنا می یابد این نوع جهان بینی و نگرش به مفهوم اعتدال، آن را کاملاً در چارچوب های دینی قابل فهم می کند.
تبیین دیگری که از اعتدال می توان ارائه کرد، نگاهی سلیقه ای و البته سیاسی بدان است. این به معنای پایین آوردن یک توصیه دینی در حد تابلوی یک جریان سیاسی و وسیله ای برای تأمین مقاصد آن است. در این نگاه، هر شخص می تواند مطابق میل خود غیر خود یا مخالفین خود را مظهر افراط و تفریط تلقی کند و با این حربه آن را از میدان به در کند. این نوع تلقی می تواند ابزاری برای تسویه حساب سیاسی، پاک سازی ساختار مدیریت کشور از نیروهای غیرهمسو باشد، حتی پیامدهای ناگوارتر آن، معرفی کردن آرمان ها و ارزش های انقلاب یا اقدامات متناسب با آن به عنوان مظاهر افراط است که نتیجه آن یکی تلقی کردن سازشکاری و تسلیم شدن در مقابل زیاده خواهی های دشمنان به عنوان اعتدال است. اینها همه ممکن الوقوع و نتیجه عدم تعریف اعتدال در چارچوبی بنیادین و دست یازیدن به آن به عنوان شعاری صرفاً سیاسی است.
اکنون دولت یازدهم در آزمونی دشوار قرارگرفته است. از یک سو همه می دانیم اعتدال شعاری اسلامی است و علت اصلی تأیید و حمایت نظام اسلامی نیز همین امر می باشد. در مقابل نیز هستند کسانی که آن را در حد شعاری جناحی و گروهی تقلیل داده و مطلوب آنها صرفاً بهره برداری سیاسی از آن است. اگر دولت یازدهم از فرصت راهبردی که در پیش رو دارد با بهره گیری از این شعار در جهت رفع مشکلات مردم و تحقق اهداف نظام و انقلاب استفاده کند، می توان امیدوار بود که اعتدال به معنای حقیقی کلمه و نه شعاری آن محقق شده است اما اگر جریانات سیاسی ای که به دنبال اهداف خویش هستند و بعضاً نیز به دولت یازدهم به عنوان پل پیروزی خود می نگرند، موفق شوند اعتدال را مستمسک پیشبرد مطامع سیاسی خود قرار دهند، اعتدال به ضد خود تبدیل شده، فرجامی جز اصلاحاتی که دوم خرداد سردمدار آن بود، نخواهد داشت. اینچنین است که رهبر معظم انقلاب اسلامی فرمودند: « اعتدال، شعار بسیار خوبی است، ما هم تأیید می کنیم اعتدال را؛ افراط محکوم است و بد است. سفارشی که من می کنم این است که مراقب باشید جریان های مومن را با شعار اعتدال کنار نزنند؛ بعضی ها این کارها را دارند می کنند، من می بینم در صحنه سیاسی کشور؛ با شعار اعتدال، با شعار پرهیز از افراط، سعی می کنند جریان مومن را که درخطرها آن جریان است که زودتر از همه سینه سپر می کند، آن جریان است که دولت ها را در مشکلات واقعی به معنای حقیقی کلمه حمایت می کند، کنار بزنند؛ مراقب باشید. اسلام، مظهر اعتدال است. این اَشِدّاءُعَلَی الکفّارِ رُحَماءُ بَینَهُم اعتدال است؛ قتِلواالَّذینَ یلونَکم مِنَ الکفّار اعتدال است؛ امربه معروف و نهی ازمنکر اعتدال است - اعتدال اینها است دیگر - معنای اعتدال این نیست که ما از کارهای احساس وظیفه ای که فرد مومن، جریان مومن، مجموعه مومن انجام می دهد، جلوگیری کنیم.»

حمایت:درباره یک قطعنامه تاریخی
«درباره یک قطعنامه تاریخی»عنوان یادداشت روز روزنامه حمایت است که در آن می خوانید؛باتوجه به در پیش بودن سالگرد قطعنامه تاریخی ۵۹٨، این یادداشت می کوشد ابعادی از پیامدهای این قطعنامه را مورد واکاوی قرار دهد.
آیت الله خامنه ای، رییس جمهوری وقت در نامه ای که در روز ۲۷ تیر ۱۳۶۷ برای خاویر پرز دکوئیار، دبیرکل وقت سازمان ملل متحد ارسال کرد، رسماً اعلام کرد که «جمهوری اسلامی ایران به خاطر اهمیت حفظ جان انسان ها و برقراری عدالت و صلح و امنیت منطقه ای و بین المللی ، قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت را می پذیرد». به دنبال پذیرش قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت سازمان ملل از سوی ایران، جنگ هشت ساله میان ایران و عراق رسماً به پایان رسید.
این قطعنامه که در اول مرداد ۱۳۶۶ از سوی سازمان ملل صادر شده بود پس از پذیرش از سوی ایران، در ۲۹ تیر ۱۳۶۷ به اتفاق آرا به تصویب نهایی رسید.
قبل از هرگونه تحلیل در خصوص این قطعنامه، بد نیست اشاره شود که بعد از جنگ چالدران، جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، بیست و چهارمین جنگی بود که از جانب همسایه غربی ایران اعم از دولت عثمانی و دولت عراق به ما تحمیل شد.
رژیم بعثی عراق با حمله به ایران درصدد بود تا طیف جدیدی از مطامع خود را پیگیری کند. تحمیل جنگ به ایران نه تنها با هدف حرکت در مسیر فزون خواهی های دولت بعثی، بلکه برای مقابله با صدور انقلاب طراحی شد.
با این وجود در آن زمان در داخل کشور شاهد بودیم که ملی گرایان که ادعای ملیت داشتند به بهانه اینکه علت حمله عراق به ایران ایده صدور انقلاب است، از مقابله با حمله عراق شانه خالی کردند.
اما در خصوص پایان یافتن جنگ و پذیرش قطعنامه باید این حقیقت را دانست که امریکایی ها و غرب در طول جنگ، کلیه حمایت های خود را نسبت به صدام ابراز داشتند و کمک های گسترده تسلیحاتی خود را به سوی او گسیل می داشتند.
در این میان غالب دولت های عربی، امکانات و منابع گسترده و مختلف مالی، تسلیحاتی و حتی نیروی انسانی خود را برای کمک به عراق به خدمت گرفتند. در این سوی، ایران به دلیل وقوع انقلاب اسلامی و ضدیت با دنیای استکبار از حمایت های بین المللی برخوردار نبود.
لذا از نظر نظام دیکتاتوری بین المللی، ایران می بایست به شکست کشیده می شد. لذا در زمان پذیرش قطعنامه توازن نیرو در داخل و خارج وجود نداشت.
در این میان دخالت آمریکا در جریان جنگ، سرنگون کردن هواپیمای ایرباس و تشدید تحریم ها هم کار را برای این دولت جمهوری اسلامی سخت تر کرده بود. در عین حال ایران در جریان جنگ با وجود همه این محدودیت ها، توانست به این توفیق بزرگ دست یابد که دشمن متجاوز را با شکست ذلت بار از سرزمین مان بیرون کند.
در چنین شرایطی برخی از اهدافی که ایران با پذیرش قطعنامه به دنبال تحقق آنها بود به قرار ذیل طراحی گردید:
- بیرون راندن ارتش متجاوز عراق از تمام سرزمین های اشغالی و حفظ تمامیت ارضی ایران
- وادار کردن عراق به پذیرش مجدد معاهده ۱۹۷۵ به عنوان معاهده مرزی معتبر
- اعلام رسمی عراق به عنوان متجاوز در جنگ با ایران و در نهایت دریافت غرامت جنگ تحمیلی.
پذیرش قطعنامه برای ایران دستاوردهای بسیاری داشت. اول آنکه جلوی بسیاری از مخاطراتی که ممکن بود در آینده دامنگیر ملت ایران شود را گرفت. صرفنظر از جلوگیری از تداوم بمباران های گسترده ای که رژیم بعثی عراق علیه شهرها صورت می داد، ایران با پذیرش قطعنامه توانست مانع از ادامه حمله های شیمیایی این رژیم سفاک علیه مردم بی گناه ایران و حتی ملت عراق شود. از سوی دیگر، پذیرش قطعنامه از جانب ایران به معنای پیروزی ایران نیز بود. چراکه این ایران بود که در موضع قدرت قرار داشت و بخش هایی از خاک عراق را در تصرف داشت. لذا پیروزی در جنگ یکی دیگر از پیام های پذیرش قطعنامه بود.
به علاوه، وجود حمایت همه جانبه کشورهای قدرتمند جهان و برخی دولت های مرتجع منطقه از رژیم بعث عراق این پیروزی را پررنگ تر می کرد.
اما باید دید رژیم بعث از این جنگ چه به دست آورد و در این قطعنامه چه کسب کرد؟ با نگاهی به اوضاع طرف مقابل پیامدهای ناگوار این قطعنامه برای آن بیشتر مشخص خواهد شد.
یکی از مهمترین پیامدهای این جنگ برای رژیم بعث عراق، اقتصاد ویران، هزاران کشته، و صرف میلیاردها دلار از درآمدهای نفتی این کشور و کشورهای منطقه در جنگی بی نتیجه بود. بعد از پذیرش قطعنامه این صدام بود که می بایست به اربابان غربی خود گزارش می داد که در قبال حمایت های تسلیحاتی، مالی، اطلاعاتی و سیاسی آنها چه دستاوردهایی داشته است.
پذیرش قطعنامه همچنین باعث سرخورده شدن رژیمی دیکتاتور و فزون خواه شد. این دیکتاتوری واپس خورده که حالا نتوانسته به اروند و خوزستان دست یابد، برای بازسازی وجهه و روحیه خود نیاز به مستمسک جدید داشت.
ادعای تاریخی عراق در خصوص مالکیت بر کویت این بهانه را در اختیار بغداد قرار داد که به کویت حمله کند.
حمله عراق به کویت پاسخی به شکست جنگ طلبان بعثی بود. حمله به کویت در واقع حمله به عضوی ضعیف از حامیان سابق عراق بود که درصدد کسب غنایمی بود که از سال ها جنگ با ایران و پس از قبول قطعنامه از آنها محروم شده بود. عراق درصدد بود تا با حمله به کویت این ناکامی را جبران کند. تصرف کویت توسط عراق بلایی بود که به جان حامیان سابق عراق افتاد.
آمریکایی ها که تا پیش از این از بعثی های عراق حمایت کرده بودند بعد از پایان جنگ با ایران، حالا مجبور بودند خود به جنگ با عراق بیایند و شرارت های آن را مهار کنند.
به طور طبیعی نظام بین الملل همسو با منافع ایران نبود. ایران نیز امکانات و ابزارهای اقتصادی، نظامی و سیاسی کافی را در اختیار نداشت تا بتواند کشورهای مهاجم را در برابر خود خاضع نماید. البته چنین وضعیتی برای هیچ یک از کشورهای جهان نیز مقدور نبود.
در خصوص قطعنامه ۵۹٨ باید این نکته را گفت که تا قبل از این قطعنامه تمامی قطعنامه هایی که صادر شده بود به زیان ایران بود. اما قطعنامه ۵۹٨ زمانی تدوین شد که ایران در جنگ دست برتر را داشت. در این زمان دشمنان ایران در شورای امنیت مجبور شدند در ازای موضع برتر ایران، امتیازاتی به تهران بدهند. هر چند که این قطعنامه تمامی اهداف و منافع ایران را تأمین نمی کرد، اما از جمله خواسته های محوری که کشورمان موفق به کسب آنها شد، معرفی عراق به عنوان آغازگر جنگ و بیرون راندن ارتش متجاوز عراق از تمام سرزمین های اشغالی و حفظ تمامیت ارضی جمهوری اسلامی بود.
البته در این میان این واقعیت را نیز باید پذیرفت که عراق در ابتدا با ۱۲ لشکر وارد جنگ شد و در پایان جنگ با ۵۰ لشکر قطعنامه را امضا کرد. حتی گفته می شود که نفرات را به جای گلوله های مرسوم با گلوله های تانک هدف قرار می دادند.
کاربرد سلاح شیمیایی از دیگر جنایاتی بود که عراق مرتکب شد. ولی با همه این موارد، رژیم بعث در برابر ملت غیور و مبارز ایران زانو زد و نتوانست خواسته های خود و اربابان غربی اش را عملیاتی کند.

آفرینش:ناامیدی جامعه از بی ثباتی قیمت ها
«ناامیدی جامعه از بی ثباتی قیمت ها»عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم حمیدرضا عسگری است که در آن می خوانید؛درآخرین نشست خبری باخبرنگاران درنهاد ریاست جمهوری، دکتر روحانی درمورد کنترل گرانی ها گفتند که "سرعت ماشین تورم و گرانی ها کاسته شده اما از حرکت بازنایستاده و سیاست دولت کنترل سرعت مجاز این ماشین می باشد." هرچند که نمی توان منکر کاهش تورم ۴۰ درصدی به ۲۷ درصد شد، اما باید اذعان داشت که سرعت ماشین گرانی ها در کالاهای استراتژیک و حتی اقلام معیشتی مردم بیشتر شده و ترمز بریده است.
امروز صنعت خودرو به عنوان یکی از تولیدات استراتژیک کشور اوضاع مناسبی ندارد وقیمت آن به طور مداوم درحال افزایش و کیفیت آن همچنان در استانداردهای سال های پایانی قرن گذشته باقی مانده است. این درحالی است که متولی اصلی صنعت خودرو در کشور خود دولت می باشد، که بزرگترین اشکال کار هم همین جاست!.
این درگیری ها میان خودروسازان، شورای رقابت، وزارت صنعت معدن وتجارت، هیئت دولت و درآخر مردم، چرخه باطلی را به وجود آورده است که دود آن صرفاً به چشم جامعه و خریداران می رود. برکسی پوشیده نیست که صنعت خودرو بعد از صنعت نفت پردرآمدترین منبع مالی کشور می باشد و حمایت ها و منافع دولت از خودرسازی کاملا مشخص است. اما وجه تمایز آن با صنعت نفت اینجاست که ما در ازای صادرات نفت به خارج درآمد کسب می کنیم، اما در صنعت خودرو با تحمیل تولیدات بی کیفیت و قیمت های گزینشی به مردم درآمدهای کلانی حاصل می شود که فشار آن برجیب ملت و معیشت آنان تاثیر می گذارد.
صنعت خودروسازی ما خصوصی نیست، مدیران آن از سوی دولت منصوب می شوند، شورای رقابت انتخاب شده دولت می باشد، دلار ارزان از دولت دریافت می کنند، و... پس چرا دولت به طور مستقیم نظارت مکفی برعملکرد آنها ندارد و سکوتی معنادار و یا مخالفت های صرفاً درحد گفتار از خود نشان می دهد!؟ چطور است که در برهه ای افزایش قیمت های محصولات خودروسازان به سبب کمبود تولید توجیه می شود و در برهه ای دیگر با تثبیت افزایش قیمت ها پیش فروش های تحویل فوری در دستور کار قرار می گیرد؟! این برخورد دوگانه خودروسازان و نظارت های دولت بر عملکرد آنها در شأن مردم نیست.
شاید درتخصص ما نباشد که راهکار برای بهبود اوضاع صنعت خودرو دهیم، اما حق هر شهروندی است که نسبت به این وضعیت گله مند باشد. اگر قرار است خودروسازی به عنوان یک صنعت مادر درکشور محسوب شود، چرا حرکت به سمت جلو نداریم و صرفا درتولید محصولات از رده خارج سکون یافته و فقط قیمت ها را افزایش می دهیم. اگرتوان تولید خودروی استاندارد را نداریم، چرا واردات خودرو را آزاد نمی کنیم. اگر هم در راستای حرکت به سمت پیشرفت هستیم(که نیستیم) چرا فشار هزینه ها را به مردم تحمیل می کنیم.
یکی دیگر از محصولات استراتژیک در کشور شیر و لبنیات می باشد که متاسفانه درطی چند سال گذشته بدون هیچ نگرش منطقی و حیاتی به مصرف آن برای سلامت جامعه، دستخوش افزایش قیمت ها قرار گرفته و از سبد مصرفی خانوار حذف شده است. کسی منکر افزایش هزینه ها در امر تولید نیست، اما چرا این افزایش قیمت ها مشخص و ثابت نیست؟. چرا هرچند وقت یکبار باید شاهد افزایش ۱۰ تا ۱۵ درصدی محصولات لبنی باشیم. شیر و لبنیات باید ازضروریات اقلام خوراکی مردم باشد، اما شیر که خود به خود از این سبد مصرفی حذف شده و قیمت بالای لبنیات نیز مردم را با مشکل مواجه کرده است.
اگر امروز به رغم افزایش قیمت خودرو بازهم شاهد تقاضا برای خرید هستیم، دلیلی بر عملکرد مناسب دولت و خودروسازان و رد ادعای ما مبنی برنارضایتی جامعه نیست، بلکه این نیازمردم است که باعث تن دادن آنها به این قیمت ها و محصولات بی کیفیت است. اگر امکان رقابت خودروهای خارجی درکشور میسر بود نتیجه چیزی ورای اتفاقات امروز رقم می خورد. اما درمورد محصولات لبنی باید منتظر عواقب سوء افزایش مداوم قیمت ها در سلامت جامعه باشیم. تا فرصت هست کاری بکنید...

شرق:آتش بس نامتوازن
«آتش بس نامتوازن»عنوان سرمقاله روزنامه شرق به قلم صباح زنگنه است که در آن می خوانید؛طرح پیشنهادی قاهره برای آتش بس میان حماس و رژیم اسراییل مانند سایر طرح های مشابه دارای مشکل عدم جامعیت است. نگاهی گذرا به طرح های مشابه که تاکنون ارایه شده حاکی از آن است که اغلب آنها زمانی ارایه می شوند که رژیم اسراییل با مشکلی در حملات خود مواجه می شود یا نارضایتی های داخلی یا اختلاف بخش سیاسی با بخش نظامی بروز می کند یا ضعف سیستم های اطلاعاتی و امنیتی در دسترسی به منابع اصلی تهدید مشهود می شود یا اختلاف موازنه «قدرت- وحشت» پدید می آمد یا برخی کمبودهای تسلیحاتی و مهمات تسلیحاتی به اسراییل فشار وارد می کند. در چنین مواقعی این رژیم به آمریکا علامت داده و سیگنال هایی را مخابره می کند و ایالات متحده نیز با ارتباطات ویژه با کشورهای خاصی در منطقه مانند ترکیه یا مصر، مسوولان این کشورها را ترغیب می کند تا با حالت نیمه بی طرفانه! پیشنهادهایی را جهت آنچه آتش بس می نامند، ارایه کنند. طرفه اینکه این پیشنهادات و طرح ها هرچند در عمل باعث توقف درگیری های نظامی شده اما نتوانسته پایبندی اسراییل به آن را تضمین کند و باز هم به طور متوسط بین دو تا سه سال برحسب شرایط، دوباره خود را برای حمله مجدد به غزه یا حتی گاهی به مناطقی در کرانه غربی رود اردن آماده کرده است. واقعیت این است که با وجود نوع تعامل جهان با صهیونیست ها، «صلح» در کار نخواهد بود مگر اینکه کفه نیروهای فلسطینی اعم از حماس و جهاد اسلامی و سایر نیروها، از کفه نظامی و امنیتی رژیم اسراییل سنگین تر شود. در شرایط فعلی نیز با توجه به شرایطی که حماس و جهاد اسلامی اعلام کرده اند، ممکن است با تحقق برخی از این شروط، آتش بس موقت برقرار شود. به هر حال به لحاظ سیاسی حمایت هایی که از اینگونه طرح ها می شود؛ شامل اتحادیه عرب -که در اختیار مصر است و پیرو سیاست دولت مصر است- ترکیه، عربستان، برخی کشورهای غربی و سازمان ملل. آنها با ایجاد فضای سیاسی خاصی با خواست ایالات متحده، همه این دوایر را به حرکت درآورده و فشار بر حماس و جهاد اسلامی به دلیل گناه دفاع مشروع از زنان و فرزندان بیگناه را افزایش می دهند. شرط بازماندن گذرگاه رفح که مصر می تواند آن را تضمین کند یا آزادکردن اسرای فلسطینی یا افرادی که هنگام آزادی «گلعاد شالیت» قرار بر آزادی متقابل آنان بود، می تواند به عنوان شرایط حماس قابل مذاکره باشد. نکته اینجاست که با توجه به شواهد موجود، حماس می تواند تا یک ماه دیگر به راحتی به روند حملات خود ادامه داده و فشار روانی جدی تری به اسراییل وارد آورد و این برای نتانیاهو و مسایل سیاسی داخلی وی با رقبایش، زنگ خطری جدی است.
شرط زمین گذاشتن سلاح برای حماس، حتما جزو شروط غیرقابل اجرا خواهد بود چرا که نه عقلایی است و نه عملی. هروقت اسراییل از سلاح استفاده نکرد طبعا حماس و جهاد اسلامی هم این گزینه را کنار خواهند گذاشت. شرایط نشان داده که دیپلماسی فعلی در قبال رژیم اسراییل موثر نخواهد بود مگر اینکه طرف های دیگری مثل اتحادیه اروپا یا برخی کشورهای اسلامی به شکل متحد به این مساله ورود کنند. اگر اتحادیه اروپا در معادلات اقتصادی با اسراییل، اعمال فشار بیشتری کند-که این کار را آغاز کرده است- می تواند بر اراده سیاستمداران اسراییل تاثیرگذار باشد. کشوری مانند ترکیه که در شرف انتخابات ریاست جمهوری قرار دارد نیازمند فضای تبلیغاتی- با توجه به فشار افکار عمومی و مردم ترکیه به دولتمردان- است و می تواند بخشی از ثقل خود را بر فلسطین متمرکز کند. استقرار وضعیت سوریه به نفع دولت نیز می تواند معادلات دیپلماتیک را بر ضد اسراییل، تغییر دهد.

مردم سالاری:ریشه های ادعای عربستان درباره میدان آرش
«ریشه های ادعای عربستان درباره میدان آرش»عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاری به قلم حمیدرضا شکوهی است که در آن می خوانید؛ادعای مطرح شده توسط عربستان درباره میدان نفتی و گازی آرش، مبنی بر اینکه ایران سهمی در این میدان ندارد هرچند با واکنش فوری ایران مواجه شد، و هرچند بر اساس اسناد و نقشه های موجود، محلی از اعراب ندارد چرا که اولین اکتشاف در آن توسط ایران انجام شده است، اما طرح چنین مسایلی ریشه در دو نکته دارد که توجه به آن را ضروری می نماید:
۱-ضعف دیپلماتیک ایران در سال های اخیر – به طور مشخص در دوره فعالیت های دولت های نهم و دهم – موجب شد روابط ایران با کشورهای مختلف جهان به سمت تیرگی پیش برود. مواضع غیردیپلماتیک و گاه دور از انتظار رییس دولت قبل و برخی دیگر از مسوولان به موازات برخی اقدامات ضعیف در عرصه سیاسی، نه تنها روابط ایران با کشورهای غربی را دچار خدشه کرد و قطعنامه های مکرر شورای امنیت سازمان ملل و به تبع آن تحریم های گسترده بر ضد ایران را به همراه آورد، بلکه روابط ایران با کشورهای همسایه و کشورهای منطقه را نیز تحت تاثیر قرار داد.
عربستان یکی از کشورهایی بود که در طول هشت سال حیات دولتهای نهم و دهم،بدترین روابط ممکن را با کشور ما داشت و حتی زمانی که تحریم نفتی ایران کلید خورد، صراحتا اعلام کرد که شیرهای نفت راباز می کند تا کمبود نفت ایران در بازارهای جهانی جبران شود. این درحالیست که پیش از آن و در دولت سید محمد خاتمی، روابط ایران و عربستان به بالاترین سطح ممکن رسیده بود و دنیا به این دو کشور به چشم دو قدرت بزرگ اسلامی می نگریست. حال، بازگشت به آن دوران درخشان، دشوار است و اتخاذ مواضعی شبیه آنچه در مورد میدان آرش توسط عربستان اعلام شده، حاصل هشت سال دشمن تراشی در عرصه بین الملل و هزینه تراشی های فراوان بدون هیچگونه فایده ای بود.
۲-نه فقط به دلیل تحریم ها، بلکه بعضا به دلیل برخی سوءمدیریت ها و بی برنامگی ها، ایران در برداشت از میادین مشترک نفتی و گازی با همسایگان همواره از رقبا عقب بوده است. شاه بیت این داستان تلخ در میدان گازی پارس جنوبی دیده می شود و در سایر میادین هم وضعیت چندان بهتری نداریم. در حقیقت به غیر از میدان هنگام که در آن با عمان مشترکیم و از این کشور پیش افتاده ایم، در سایر میادین یا عقبیم، یا اینکه اگر عقب نیستیم به خاطر آن است که هنوز برداشتی از آن توسط دو طرف صورت نگرفته است. ضعف ایران در برداشت از میادین مشترک در دولت قبل به واسطه تحریم ها و کاهش حضور شرکت های غربی و سرمایه گذاران به اوج خود رسید وعلی رغم ادعاها و وعده ها، هیچ گام بلند و تاثیرگذاری در توسعه میادین مشترک برداشته نشد.
اگر گاهی برخی همسایگان ما در میادین مشترک که رقیب ما هم هستند به خود اجازه می دهند در مورد میادین مشترک با ایران ادعاهای جدیدی مطرح کنند، علاوه بر پیش زمینه سیاسی و دیپلماتیک، به دلیل شناخت همین ضعف است که باید برای رفع آن چاره ای بیندیشیم. البته دولت تدبیر و امید، هم به دلیل بهبود تعاملات دیپلماتیک و هم به دلیل برنامه ریزی برای توسعه میادین نفت و گاز از طریق بهبود تعامل با شرکت های پیشرو بین المللی، گام های بلندی در جهت بهبود فعالیت ها در حوزه انرژی و جبران عقب ماندگی ها برداشته، اما باید بپذیریم که حجم مشکلات به حدی است که در کوتاه مدت، حداقل نمی توان انتظار رفع پیش زمینه های ذهنی منفی علیه کشور را داشت.

ابتکار:یک جوالدوز به قانون نویسی فرهنگی
«یک جوالدوز به قانون نویسی فرهنگی»عنوان سرمقاله روزنامه ابتکار به قلم شایان ربیعی است که در آن می خوانید؛قانون نویسی یک فرایند پیچیده و بسیار حساس است. خاصه آنکه محمل و بستر اجرای قانون، حوزه فرهنگی یک کشور باشد. ایران به عنوان یک کشور با سابقه فرهنگی و تمدنی دور و دراز می تواند یک مورد علی حده و بسیار خاص در این زمینه باشد.
در ابتدای بحث لازم است بدانیم که فرهنگ ملی- دینی ایرانیان یک شاخص تاریخی از زندگی اجتماعی در ایران است که در طول قرن ها، در لایه های مختلف زندگی اجتماعی نفوذ کرده و شانه به شانه مردم از دل تاریخ به امروز رسیده است.
در واقع به بیان دیگر محل تولد و مرگ نمودهای عینی فرهنگ یک ملت، در لایه های درونی زندگی اجتماعی قرار دارد، در میان خانواده ها، کوچه ها، صف نانوایی، تاکسی، بازار و به طور کلی در عرصه های عمومی است.
همانطور که مشهود است، عرصه عمومی یک فضای گفتمانی خاص به دور از باید و نبایدهای قانونی است و از یک فضای کتابخانه ای تا همنشینی همسایه های یک محله در کوچه ها می تواند گسترده باشد.
با توجه به این مقدمه کوتاه، می توان تأکید کرد که قانون گذاری در حوزه فرهنگی یک ملت، به ویژه ملت هایی همچون ایران اسلامی با قدمت فرهنگی بسیار، نیازمند درک حقایقی عینی و ظرافت های نکته سنجانه منحصربفردی است.
به بیان ساده تر باید گفت ملتی که هنجارهای خود را از دل ادبیات هزار ساله خویش بیرون می کشد و نخبگان فرهنگی خود از حافظ و مولوی تا ابن سینا و سهروردی را به عنوان راهنمایان این مسیر برگزیده است، به سادگی تن به تحمل هنجارهای تحمیلی نخواهد داد.این ملت، ملتی است که از گذشته تا کنون به ظرفیت های فرهنگی خود اعتقاد و اعتماد داشته و دارد و مواجهه قانونی و خطابه ای با آن نیز مستلزم رعایت اعتقاد و اعتماد متقابل است.
به نظر می رسد که طرح و تصویب قوانین سلبی با در نظر گرفتن ضمانت های اجرایی سفت و سخت و جریمه های نقدی و...، نتواند در حوزه فرهنگ اثرگذار باشد.
مصداق بارز این نکته تصویب قانون ممنوعیت بکارگیری تجهیزات دریافت از ماهواره در فروردین ماه سال ۱٣۷۴ در مجلس شورای اسلامی است که هرگونه تخطی از این قانون مشمول جریمه های نقدی از صد هزار تومان تا ده میلیون تومان می شد. جریمه هایی نقدی که در زمان خود بسیار سنگین و غیرقابل پرداخت بود اما اجرای آن قانون که از دهم اردیبهشت ماه همان سال لازم الاجرا بود، نتیجه مطلوبی نداشت! استفاده گسترده از تجهیزات دریافت از ماهواره به ویژه با بهره گیری از تکنولوژی های جدید مخابراتی و ارتباطی، راه های کنترل را برای مجریان قانون سد کرد و امروز می بینیم که هر شهروندی تنها با داشتن یک گوشی تلفن همراه می تواند به برنامه های کانال های ماهواره ای و بسیاری دیگر از رسانه های ممنوع! دسترسی داشته باشد و البته قانون و مجری قانون نیز کمترین کنترل را بر این دسترسی و اثرگذاری دارند.
قانون ممنوعیت استفاده از تجهیزات دریافت از ماهواره و نتایج اجرای آن، یک مثال قدیمی و تکراری است! اما همچنان مثال زدنی است زیرا مبین این است که قوانین مصوب در حوزه فرهنگ، می بایست ایجابی و متکی بر اعتماد به رفتار مردم باشد و گرنه راه به جایی نخواهد برد. نگاهی به طرح های ارائه شده از سوی برخی نمایندگان مجلس شورای اسلامی در حوزه فرهنگی به ویژه با موضوعاتی همچون نشر کتاب و چندرسانه ای، برگزاری کنسرت های موسیقی، فعالیت برخی چهره های فرهنگی و هنری، پوشش ساپورت و حتی برخی طرح های شتابزده برای تبیین اصل افزایش جمعیت و... نشان می دهد که متاسفانه بسیاری از رویکردهای تقنینی در مجلس نهم همچون مجالس هشتم و هفتم، سلبی و دستوری است.
همانطور که گفته شد، نیم نگاهی به حوزه فرهنگی کشور نشان می دهد که مردم تا چه مقدار به قوانین فرهنگی مجوز این سه دوره از مجلس پایبند بوده اند.
رواج استفاده از برنامه های ماهواره، گسترش تولید آثار ادبی و هنری زیرزمینی و انتشار وسیع آنها در فضای مجازی، روند رو به رشد استفاده از پوشش هایی همچون ساپورت و.... مصداق ناکارآمدی قوانینی است که بدون توجه به الگوی اعتماد محور فرهنگی تصویب شده ا ند.
جالب آن است که مردم کمترین رغبت را به پایبندی به این قوانین دستوری و سلبی نشان می دهند. نمایندگان باید توجه داشته باشند که واکنش شوخ طبعانه مردم به طرح های مجلس برای جلوگیری از وازکتومی، ساپورت پوشی و... پیام مهمی برای آنان دارد؛ مردم به جای رعایت این قوانین با آنها شوخی می کنند، از آنها کاریکاتور می کشند و جوک می‎سازند!
به گمان راقم این سطور بهتر است که نمایندگان مجلس به ویژه اعضای کمیسیون فرهنگی، به جای نشستن در آن پژو پارس ها با آن عطر خاص داخل خودرو و ترددهای مدام از این جلسه به آن نشست و از این همایش به آن میزگرد و... هر از گاه سری به داخل تاکسی ها، اتوبوس ها، متروها، صف های نان، قهوه خانه ها، کنسرت ها، نمایشگاه ها، سینماها و... بزنند و سعی کنند به مردمی که درباره وضعیت زندگی شان حرف می زنند گوش کنند و به آنها اعتماد داشته باشند. بعد با درک راه ها و چاه ها و با توجه به لزوم وجود فضای باز، از مسیر ایجاب و انگیزه برای اداره وضعیت فرهنگی کشور طرح و ایده بدهند و قانون تصویب کنند، زیرا اگر جهت قانون گذاری اقتصادی عمدتا از بالا به پایین است، قانون گذاری فرهنگی خصلتی دو طرفه دارد و تصویب هرگونه قانون فرهنگی نیازمند یک حرکت آونگی میان رأس و بدنه جامعه است.
امسال که پس از سال ها نامگذاری اقتصادی، بنا به تشخیص رهبر انقلاب عنوان فرهنگی نیز بر پیشانی دارد، با توجه به اهمیت این حوزه و تشخیص ایشان، نیازمند فرهنگ صحیح قانون گذاری در حوزه فرهنگ است و فرهنگ حوزه انگیزه سازی و اعتمادسازی است نه دستور و سلبیت!

آرمان:وین۶ و چالش های بزرگ
«وین۶ و چالش های بزرگ»عنوان یادداشت روز روزنامه آرمان به قلم دکتر سیدعلی خرم است که در آن می خوانید؛
دیگ وین۶ در حال جوشیدن است و ملاقات ها و جلسات پشت سر هم صورت می گیرد. مذاکره کنندگان هر هفت کشور و خانم اشتون در بیم و امید هستند که آیا می توان در یک هفته باقیمانده به توافقنامه جامع هسته ای دست یافت؟ تصور دست نیافتن به چنین توافقی برای اغلب آنها یک کابوس به شمار می آید زیرا اعلام ناکامی این مذاکرات می تواند سرآغاز تبعات منفی برای همه باشد. تیم آمریکایی که از نظر سطح و تعداد مقامات، تیم برتری نسبت به سایر اعضای گروه ۱+۵ به شمار می رود، دو چالش بزرگ درمقابل خود می بیند که باید با سنجیدگی آن را مدیریت کند.
اول باید پاسخی پخته و وزین به افکار عمومی جهان و مهم تر از آن به مقامات کشورش و هم پیمانان خودش ارائه دهد که بزرگی و اندازه فعالیت هسته ای ایران در برنامه جامع چقدر باید باشد؟ آیا آنقدر که ایران تمایل دارد یا آنقدر که تندروهای آمریکایی انتظار دارند؟ گرایش یک طرفه به سمت انتظارات آمریکایی می تواند ایران را رنجیده خاطر و مذاکرات به شکست بینجامد. تهیه سوخت نیروگاه بوشهر که موردطلب ایران است درصورت مخالفت غرب، می تواند به گرایش بیشتر ایران به سوی روسیه منتهی شود که مطابق با منافع غربی ها نیست زیرا تبعات سیاسی، منطقه ای و بین المللی خواهد داشت. دوم، آمریکا مسئول تحریم های ظالمانه و فراقانونی علیه ایران است که عمده تحریم ها به شمار می رود.
دولت آمریکا در اینجا هم با دو چالش بزرگ روبه روست، از یکسو هر نوع موفقیت مذاکرات هسته ای و همکاری ایران با گروه ۱+۵ منوط به لغو یا کاهش گام به گام تحریم های آمریکا دارد که دیگر اعضای گروه ۱+۵ یا نقشی در آن ندارند یا نقش کوچکی ایفا می نمایند. به عبارت دیگر هرگونه تعلل آمریکا در کاهش یا لغو تحریم ها که موجب شکست مذاکرات شود، موجب سرزنش این کشور در جامعه جهانی خواهد شد. از سوی دیگر دولت آمریکا اهرم چندانی در قبال تندروهای خودش ندارد که مورد حمایت اسرائیل قرار دارند. به عبارت دیگر کلید لغو اغلب تحریم های آمریکایی در دست کنگره آمریکاست که انباشته از تندروهای مخالف نرمش در قبال ایران است.
این چالش ها باعث شده هم پیمانان آمریکا هم با نگرانی موضوع مذاکرات را دنبال کنند و نمی دانند در کجا باید بایستند؟ از نظر افکار عمومی جهان در صورت همکاری ایران برای اثبات صلح آمیز بودن فعالیت های هسته ای، دیگر موردی برای سنگ اندازی باقی نمی ماند و اروپا بیشتر تمایل به این سمت و سو دارد و می خواهد تجارت و اقتصاد و توسعه موازین حقوق بشری را جایگزین تنش و درگیری سیاسی بنماید.
در اینجا اختلاف نظری بین اروپا و آمریکا به وجود می آید که چالشی دیگر برای آمریکا محسوب می شود. به این ترتیب جان کری وقت زیادی برای مذاکره با دکتر ظریف و مشورت با هم پیمانان خود گذاشت تا بتواند راه حل معقولی برای عبور از این چالش ها بیابد. قانع و راضی کردن ایران کار ساده ای نیست زیرا ایران از منافع و امنیت ملی خود به خوبی دفاع می کند و استدلال های معقولی برای توجیه درخواست های خود دارد که به سادگی نمی توان آنها را ندیده گرفت یا منحرف نمود.
هر نوع توافق ایران در توافقنامه برنامه جامع در گرو کاهش و لغو تحریم ها محسوب می شود که دولت آمریکا را در تنگنا قرار می دهد. بدین ترتیب مشاهده می شود این دیگ جوشان از مواد متضاد و چالش برانگیز برخوردار است که آخر و عاقبت مذاکرات را در ابهام قرار می دهد اما همه بازیگران در یک هدف مشترک هستند و آن اینکه مذاکرات نباید به شکست منتهی شود.

دنیای اقتصاد:نقطه عطف در جذب سرمایه گذاری خارجی
«نقطه عطف در جذب سرمایه گذاری خارجی»عنوان سرمقاله روزنامه دنیای اقتصاد به قلم مهدی نصرتی است که در آن می خوانید؛چند روز قبل وزیر محترم اقتصاد به انتظارها پایان داد و طی حکمی دکتر محمد خزاعی را به عنوان رئیس سازمان سرمایه گذاری و معاون بین الملل وزارت اقتصاد منصوب کرد. این انتصاب می تواند نقطه عطفی در تعاملات اقتصاد خارجی کشور و جذب سرمایه گذاری خارجی باشد. شناخت دقیق از فضای کنونی تعاملات اقتصادی و سیاسی دنیا، مقبولیت در سطح محافل داخلی و بین المللی و محبوبیت نزد نیروهای وزارتخانه از نقاط قوت و مبرز رئیس جدید سازمان سرمایه گذاری است. اما موفقیت مدیریت جدید، در کنار سایر عوامل، مستلزم درس گرفتن از خطاها و رویکردهای غلط دولت قبلی است. این خطاها را می توان به طور خلاصه شامل این موارد دانست:
خطای اول؛ بی اثر نشان دادن تحریم ها: بیشترین تلاش و غایت همت دولت قبلی بی اثر نشان دادن تحریم ها بود.
این رویکرد علاوه بر اینکه به کارشناسان و مردم علامت غلط می داد مانع از اتخاذ راهکارهای واقعی برای شرایط خاص تحریم می شد؛ اما واقعیت این است که تحریم ها اثرات منفی زیادی بر اقتصاد کشور داشته اند و اولین و بیشترین تاثیر آن نیز در حوزه سرمایه گذاری خارجی، تامین منابع مالی خارجی و روابط اقتصادی خارجی بوده است؛ بنابراین دولت و مسوولان باید با در نظر گرفتن ۲ سناریوی لغو یا تخفیف تحریم های بین المللی یا ادامه تحریم ها و وضع موجود استراتژی های متناسب را اتخاذ کنند.
خطای دوم؛ نگاه به سرمایه گذاری خارجی به عنوان منبع تامین مالی: اینکه دولت در اجرای برنامه های توسعه ای خود با محدودیت منابع مواجه است، نباید باعث شود که به سرمایه گذاری خارجی به عنوان یک منبع تامین مالی نگاه کنیم. برای کشوری مانند ایران، جنبه تامین مالی صرفا در پروژه های عظیم نفت و گاز می تواند مطرح باشد که این موضوع نیز متولیان خاص خود را دارد و خارج از حوزه عملکرد وزارت اقتصاد است. درحالی که سرمایه گذاری خارجی دارای فواید مهم تر و کلیدی تری در قالب اثرات سرریز (spill over) همچون افزایش رقابت پذیری در داخل کشور و انتقال تکنولوژی و دانش مدیریت و دسترسی به بازارهای صادراتی است که عمدتا مورد غفلت قرار می گیرد.
خطای سوم؛ تمرکز بیش از اندازه بر آمارها: تمرکز بیش از اندازه و صرف بر آمارهای سرمایه گذاری خارجی نیز یکی از رویکردهای غلط مسوولان قبلی بود. اینکه آمارهای ارائه شده واقعی بودند یا خیر یک بحث است و اینکه تاثیر سرمایه های جذب شده بر اقتصاد چه بوده و چه باید باشد، موضوعی مهم تر است. با در نظر گرفتن اثرات سرریز، دیگر معیار موفقیت نباید آمارهای جذب باشد.
خطای چهارم؛ عدم برخورداری از استراتژی سرمایه گذاری خارجی: بهره مندی از اثرات سرریز، مستلزم برخورداری از استراتژی جذب سرمایه گذاری خارجی است؛ به گونه ای که صرفا صنایعی که دارای این اثرات مثبت هستند از سیاست های تشویقی برخوردار شوند. در سال های گذشته، در نبود چنین استراتژی و درکی، این سازمان عملا تبدیل به «مرکز ارائه خدمات به اتباع افغانستان» شده بود.
۱ ۱ انتهای خبر :: کد خبر : ۱۵۷۰۱۶۰۴۱۶۴۹٨۷۶٨۰٣٣


منبع خبر:جام جم آنلاین