اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ٣۱ تير ۱٣۹٣ -  ۲۲ ژوئيه ۲۰۱۴

عصر حاضر، نه تنها با سفر انسان به ماه، پیدایش اینترنت، و بسیاری چیزهایی از این قبیل، مشخص میشود، بلکه داغ ننگ سبعیت غیر قابل توصیفی را که در فلسطین جریان دارد، نیز بر پیشانی خود حک کرده است. اگر آنهایی را که به دلایل گوناگون، خود را به کوچه علی چپ زده اند کنار بگذاریم، به این دلیل ساده که نرود میخ اهنین بر سنگ، چپ، چه ایرانی و چه غیر ایرانی، در مقیاس کلان، این تکرار مکرر جنایت را محکوم کرده است. هرچند که کسانی نیز خود را به ندیدن زده اند، و در همین سایت توسط مقاله ای بازخواست شده اند. به دلایل وقوع این جنایت نخواهم پرداخت، که صاحب نظران زبده تر از من به آن پرداخته اند. به توصیف عمق این فاجعه نیز نمی پردازم که مرثیه های جانگداز در این باب فراوان است.
آنچه نمیگویم و بلکه میپرسم اینست که این تحلیل علل و این توصیف عمق این فاجعه مکرر، همه درست و همه پسندیده، ولی بقول مولانا، ما نه برای وصف کردن آمده ایم، بلکه برای تغییر دادن آمده ایم. این همان تز یازدهم مارکس است.
سئوال تنها این نیست که چرا این فاجعه اتفاق می افتد، حتی تنها این نیست که چگونه میتوان آنرا برای چند ماهی متوقف کرد، تا دوباره تکرار شود، سئوال اینست که چگونه میتوان به آن، یکبار و برای همیشه پایان داد؟ آیا مجامعی چون سازمان ملل قابلیت پایایان دادن به آنرا دارند؟ آیا تاکنون کار چنین مجامعی، جز این بوده است که منتظر شود تا اسراییل هرچه میخواهد بکند و چون کار را تمام کرد، پیروزمندانه صحنه را ترک کند؟ یا اگر اسراییل نتوانست کاری کند کارستان، خواهش مثلا بان کی مون را بهانه عقب نشینی و لاپوشانی افتضاح کند؟ یا زمانی که طاقت همه طاق شده و ممکن است کار به جاهای باریک بکشد، مسئله را موقتا معلق نگاه دارد که تجدید نفس همگان، امکان تکرار مجدد فاجعه را فراهم کند؟
آیا وقت آن نرسیده است که چپ در کلیت جهانی خویش از سرباز اسراییلی بخواهد از طریق نافرمانی از فرماندهانی که دستورات آنها مستقیم یا غیرمستقیم به کشتار کودکان منجر میشود، دست های خویش را از خون ریختن کودکان پاک کنند، و در صورت لزوم سلاح خویش را به سوی کسانی که دستور قتل میدهند، برگرداند؟ آیا طبقه کارگر اسراییل موظف نیست از طریق اعتصاب عمومی، ماشین تدارکات این سبعیت را فلج کند؟ آیا خون کودک فلسطینی کمتر از افزایش حقوق چندر غازی اهمیت دارد؟ از سوی دیگر آیا نباید از فلسطینی ها خواست که حتی اگر لازم شد، با اعمال قوه قهر، سایت های این ترقه هایی را که موشک نام گرفته اند، تخریب کنند، و موشک اندازان را از سرزمین خود جارو کرده به زباله دان بریزند، تا کسی به بهانه از بین بردن این ترقه ها، کودکان آنها را تکه تکه نکند، و حداقل اینکه زحمت یافتن بهانه دیگری را متقبل شود؟