•  در ساعت ترس و تردید بودم
 زمین مرا فرا خواند و گفت:
 می دانی که من راز آفرینشم؟ (از "روز بیست و یکم") ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۲۲ مهر ۱٣٨۵ -  ۱۴ اکتبر ۲۰۰۶

 
● روز بیستم...


  دویست و بیست و نهمین نظم مرموز زمان است
                                                             امروز
 
ساعت ترس و تردید و مرگ.........
  


● روز بیست و یکم...


  در ساعت ترس و تردید بودم
 
زمین مرا فرا خواند و گفت:
 
می دانی که من راز آفرینشم ؟
 
باران،
گریه اش را در من پنهان می کند.
 
تقدس آب و نان
                     از من است.
 
و مردگانی که می گفتی دهانشان بوی خاک می دهد
                                                                  در خانه من اند.
 
 
برایت خبر از طوفان آورده ام امروز !
                                                   گفت زمین .
 
آنگاه که نبودی،
سرزمین کودکی ات سوخت !
 
در قلب میدانها
تندیس خدایان کهن را به خاک انداختند.
 
اینک،
خانه ات از نقب موریانه ها
                                  رو به سقوط است.
 
رود،
صدای طغیان می دهد.
تو دیگر
نه افق را خواهی دید و نه آغاز را !
 
و از پیشانی آفتاب سوخته ات
اندوهی سرخ
خواهد چکید !
 
 
گفتم :
اما به من گفتند
                   فاتح باش!
 
بی آنکه از حنجره ام صدای فتح نمی آمد.
 
گفتند:
خانه ات را بگذار و بگذر!
 
 
برایت خبر از طوفان آورده ام
                                        گفت زمین.
 
گفتم:
من بر زمین خیس تو می گریم.
با من بگو
             دیگر
                    از من چه می خواهی !
طوفان را برایم رام کن!
 
 
" جای پای غازهای وحشی را بگیر و برو
تا خط طویل زمان،
                         پشت سرت کش آید.
 
سربازی به خواب رفته را خواهی دید
نابیناست
با سنگینی وزن نگاه
                           در چشمانش.
 
در پشت خواب او
قفسی خواهی یافت
با پرستویی که بهار بر شانه اش مرده است.
پرستو، از آن تو !
با خود ببر آن را.
 
از خانه ای ویران شده
دستگیره شکسته ای را به سرقت ببر
تا دری بسته را
شاید،
بگشاید برایت.
 
برو تا رد پای زمان
                         پشت سرت کش آید.
 
آنگاه
 
راهی خواهی یافت
که رد پای گمشدگان
بر آن حک شده است،
 
کوهی که بازتاب صدا در آن مدفون
و کویری خواهی یافت
با افقی
        مکنده و کور.
 
 
 
نسبّت می رسد به تاریکی !
 
 
 
آنگاه که مردکان چشمان خورشید
                                           در غروب
                                                         بسته شد،
 
حلقه پیوند هایت را
به چشمه ای نامرعی بیانداز
 
باد
آنگاه در نوسان گندم ها و شبدر ها و گیسوان سیاه تو
                                                                   خواهد پیچید
و دری را بر تو خواهد گشود
که معبد
آب و باد و خاک و آتش است.
 
با دستگیره ای که با خود آوردی
دری را به آخرین بلوغ ماه بگشا !
و خود را قربانی کن آنگاه
تا بدانی
           چه بایدت کرد.
 
زمین ترا به دنیا خواهد آورد باز.
 
 
من راز آفرینشم!!!!