• اینگرید دوبشی، رئیس اتحادیه جهانی ریاضی می‌گوید :«به عنوان یک زن برایم فوق العاده است که می‌بینم او برنده شده است و تصور اینکه یک زن برنده مهم‌ترین جایزه ریاضی شود،دیگر عجیب نیست.»مریم میرزاخانی به خاطر تحقیقاتش در زمینه دینامیک و هندسه سطوح ریمانی و فضاهای مادولی (زمینه)، این جایزه را دریافت کرده است. ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۲۱ مرداد ۱٣۹٣ -  ۱۲ اوت ۲۰۱۴

مریم میرزاخانی، ریاضی دان و استاد ریاضیات در دانشگاه استفورد برنده یکی از معتبرترین جوایز ریاضیات در جهان شده است.
مدال فیلدز جایزه‌ای است که هر چهار سال یکبار به ابتکار ریاضی‌دان کانادایی جان چارلز فیلد در جریان کنگره اتحادیه جهانی ریاضیات به ریاضی‌دانان زیر ۴۰ سال که کار ارزنده‌ای در ریاضی انجام داده باشند، داده می‌شود. جایزه فیلدز به طور رسمی از سال ۱۹۵۴ اهدا می‌شود. این جایزه را «نوبل ریاضیات» می‌خوانند. مریم میرزاخانی به خاطر تحقیقاتش در زمینه دینامیک و هندسه سطوح ریمانی و فضاهای مادولی (زمینه)، این جایزه را دریافت کرده است. خانم میرزاخانی، نخستین زنی است که تا به حال توانسته این جایزه را دریافت کند. او متولد تهران است، دوره دبیرستان را در مدرسه فرزانگان تهران سپری کرده ، ۳۷ ساله، دانش آموخته دانشگاه صنعتی شریف تهران و دانشگاه هاروارد آمریکا است.

میرزاخانی در گفتگویی درباره آغاز علاقه‌اش به ریاضیات می‌گوید : «بچه که بودم دوست داشتم نویسنده شوم. هر داستانی که به دستم می‌رسید و در واقع هر کتابی که به دستم می‌رسید می‌خواندم. اما قبل از آخرین سال حضورم در دبیرستان هیچ وقت فکر نمی‌کردم ریاضی‌دان شوم... برادرم کسی بود که مرا به طور عام به علم علاقه‌مند کرد. او هرچیزی که در مدرسه می‌آموخت، برای من تعریف می‌کرد و فکر می‌کنم اولین خاطره‌ای که از ریاضیات دارم این بود که او مطلبی درباره جمع کردن اعداد ۱ تا ۱۰۰ را که در مجله‌ای خوانده بود، برایم مطرح کرد و این‌که چکونه گاوس با روشی نوآورانه آن را حل کرده بود. این اولین باری بود که از زیبایی یک راه حل ریاضی به شوق می‌آمدم و مجذوب آن می‌شدم.»

مریم میرزاخانی، در سال‌های ۱۳۷۳ و ۱۳۷۴ (سال سوم و چهارم دبیرستان) از دبیرستان فرزانگان تهران موفق به کسب مدال طلای المپیاد ریاضی کشوری شد و بعد از آن در سال ۱۹۹۴ در المپیاد جهانی ریاضی هنگ کنگ با ۴۱ امتیاز از ۴۲ امتیاز مدال طلای جهانی گرفت. سال بعد یعنی ۱۹۹۵ در المپیاد جهانی ریاضی کانادا با ۴۲ امتیاز از ۴۲، رتبهٔ اول طلای جهانی را به دست آورد.

وی سال ۱۹۹۶ دوره کارشناسی ریاضی را در دانشگاه صنعتی شریف آغاز کرد؛ با دریافت بورسیه از طرف دانشگاه هاروارد به آنجا رفت و دورهٔ دکتری خود را در دانشگاه هاروارد پشت سرگذاشت.

او به همراه ۹ محقق برجسته دیگر در چهارمین نشست۱۰ نابغه مجله "پاپیولار ساینس" در آمریکا مورد تقدیر قرار گرفت. به نوشتهٔ یواس‌ای تودی این فهرست ۱۰ نفره شامل محققان و نخبگان جوانی است که در حوزه‌های ابتکاری مشغول به فعالیت هستند و با این حال معمولاً از چشم عموم پنهان مانده‌اند. این فهرست بر اساس پیشنهادهای ارائه شده از سوی سازمان‌های گوناگون، روسای دانشگاه‌ها و ناشران انتشارات علمی برگزیده شده‌اند.
میرزاخانی از روز ۱٣ اوت (۲۲ مرداد) به مدت یک هفته در شهر سئول کره جنوبی در کنفرانس جهانی ریاضیات ۲۰۱۴ به منظور سخنرانی و دریافت نشان فیلدز شرکت می کند. این کنفرانس بزرگ‌ترین گردهمایی ریاضیات جهان به شمار می‌رود که هر ۴ سال یک بار برگزار می‌شود.
کنفرانس ۴ ساله ریاضیات فرصتی برای جامعه ریاضیات جهان است تا جوایز ۴ گانه خود را به برگزیدگان اهدا کند.

مریم میرزاخانی از جمله بازماندگان سانحه تاسف بار و فراموش نشدنی سقوط اتوبوس حامل نخبگان ریاضی دانشگاه صنعتی شریف به دره در اسفندماه ۷۶ است. در این حادثه اتوبوس حامل دانشجویان ریاضی شرکت‌کننده در بیست و دومین دوره مسابقات ریاضی دانشجویی که از اهواز راهی تهران بود (مسابقات ریاضی دانشجویی) به دره سقوط کرد و در جریان آن شش تن از دانشجویان نخبه ریاضی دانشگاه صنعتی شریف شامل آرمان بهرامیان، رضا صادقی - برنده دو مدال طلای المپیادجهانی - علیرضا سایه‌بان، علی حیدری، فرید کابلی، دکتر مجتبی مهرآبادی و مرتضی رضایی دانشجوی دانشگاه تهران که از برگزیدگان المپیادهای ملی و بین‌المللی ریاضی بودند در اوج بالندگی و شکوفایی علمی ناباورانه، جان باختند.

اینگرید دوبشی، رئیس اتحادیه جهانی ریاضی در باره موفقیت و اهدای نشان فیلدز به میزاخانی می‌گوید: «به عنوان یک زن برایم فوق العاده است که می‌بینم او برنده شده است و تصور اینکه یک زن برنده مهم‌ترین جایزه ریاضی شود، دیگر عجیب نیست.»
مریم میرزاخانی در پاسخ به این پرسش که چه چیزی برایش بیش از هرچیز دیگری حکم جایزه و پاداشی در پایان یک کار طاقت‌فرسای ذهنی دارد، می گوید :«قطعا رضایت‌بخش‌ترین اتفاق، همان لحظه‌ای است که می‌گویی آها! لحظه‌ای که شور و شوق کشف و لذت و شعف درک چیزی جدید را حس می‌کنی و احساس اینکه بالای تپه‌ای ایستاده‌ای و و چشم‌اندازی کامل را پیش رو داری. اگرچه در اغلب اوقات انجام کار ریاضیات برای من مانند این است که در حال کوهنوردی طولانی هستم بدون آنکه مسیر پاخورده‌ای وجود داشته باشد و یا حتی چشم انداز پایان مسیری در تیررس دیدگان باشد.»