اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۵ شهريور ۱٣۹٣ -  ۲۷ اوت ۲۰۱۴

چرا داعش و داعشهائی نظیر القاعده و بوکو حرام و ... به وجود می آیند و چه دلیل و سببی باعث نُسجگیری و تولید چنین گروه های قشری و لاشعور و فاقد اراده می شوند؟ یعنی جهت چیست که مشتی عقل باخته که جز کشتن دگراندیشان خیالی در مغز گندیده شان نمی پرورند، این چنین بزرگ و قوی می شوند و می توانند در مدت چند روز به پیروزی هائی شگفت انگیز دست یابند و هزاران آدم را بکشند و چندین نقطه مهم را تصرف کنند؟ باید دلیل و انگیزه و علتی برای این کار و این آتش افروزی باشد. زیرا دنیای مادی و علمی، تابع قانون علت و معلول است.

جای هیچ گونه انکار نیست که این گروه ها همه بعد از پیروزی انقلاب مذهبی ایران که در سال ۱٣۵۷ خورشیدی اتفاق افتاد به وجود آمدند و پیش از آن نشانی از آنها نبود. البته چند دهه پیش از انقلاب، گروه «اِخوان المسلمین» در مصر درست شده بود که ادعای حکومتمداری می کرد و برآن بود که دستکم کشورهای عرب را که دین اکثریّت قاطع مردمش اسلام بود، با شریعت دین اسلام اداره کنند. اما نخست اینکه آنان چندان قشری و دگم نبودند و کشتار پیروان دیگر ادیان و مذاهب در اعتقاد و دکترین و ایدئولوژی شان به ظاهر نبود. از نظر قیافه و طرز لباس پوشیدن نیز با گروه های جدید تفاوت و فاصله ی زیادی داشتند. کت و شلوار غربی می پوشیدند؛ و کراوات می زدند؛ و تنها برخی از آنان ته ریشی می گذاشتند که علامتی باشد برای تعریف دینداری شان. دوم این که هیچ گاه دست به قتل و کشتار نیالودند و تنها با متینگ و هیاهو ادعای خود را به گوش حاکمان وقت می رساندند. باید گفت خوشبختانه جمال عبدالناصر حاکم مقتدر مصر، در واکنش به این طرز اندیشه کوتاه نیامد و با آنان به مقابله برخاست و سرانجام آنان را تار و مار و یا دستکم، صدایشان را خفه کرد.
از بخت بد ایران، فردی به نام سید جمال الدین اسدآبادی که به غلط به افغانی مشهور بود، همان نظام را در زمان ناصرالدین شاه قاجار برای ایران تدارک دیده بود و درصدد بود که با سقوط قاجاریان، چنان حکومتی را در ایران برپاکند. به همین جهت یک نفر به نام میرزا رضا کرمانی را زیر تبلیغات شدید مذهبی و مغز شوئی قرار داد و او را روانه تهران کرد که ناصرالدین شاه را به قتل برساند. اتفاقاً او دراین کار موفق شد و ناصرالدین شاه با نیم قرن سلطنت به دست او کشته شد. اما آب از آب تکان نخورد و پسر ارشد ناصرالدین شاه به عنوان «مظفرالدین شاه» بر تخت سلطنت ایران نشست... سالها پیش یکی از دوستان معمرم ماجرای زیرا برایم تعریف کرد:

بازپرس یا قاضی محاکمه میرزا رضا از او می پرسد:
چرا شاه را کشتی؟
پاسخ می دهد چون مستبد و دیکتاتور بود.
قاضی عصبانی می شود و می گوید پدر سوخته، انوشیروان عادل را پشت دروازه تهران حاضر کرده و به انتظار گذاشته بودی که جانشین ناصرالدین شاه شود!!
ممکن است این گفتگو اصلاً به وقوع نپیوسته و ساختگی باشد؛ اما مراد سازنده این است که وقتی نظام کشوری بر مبنای استبداد است، قتل یک فرد تغییری در اوضاع نمی دهد.

اما انقلاب مذهبی در سال ۱٣۵۷ خورشیدی در ایران که توسط آخوندی بسیار قشری و متعصب - در شیعیگری - به نام روح الله مصطفوی مشهور به«خمینی» به پیروزی رسید، زنگ خطر را برای جمعی از مسلمانان سنی متعصب به صدا درآورد. چون خمینی از همان روز اول پیروزی، فریاد می زد که انقلاب نباید مختص ایران باشد و باید به دیگر کشورها نیز صادر شود و اقلیم و کشورهای دیگری که به اسلامی شهره اند و در ضمن تعداد شیعیانشان نیز کم نیست، همه باید از رفتار و کردار من پیروی کنند و حاکمان وقت خود را به زیر کشند و حکومت شیعی در آن کشور برپا دارند. به همین دلیل خرابکارانی به کشورهای عراق و لبنان و سوریه و حتا یمن روانه کرد تا با خرابکاری در لوله های گاز و نفت و یا بمبگذاری در اماکن مسکونی خارجی های آن گونه کشورها، پیش قراولان انقلاب را در آن سرزمینها پیاده کند. همچنین علی رغم توصیه تمام سران حکومت برای عدم مداخله در کشور عراق و تحریک نکردن صدام حسین، خمینی گوشش به هیچ توصیه و پند و اندرزی بدهکار نبود و به دستور او خرابکاران کاری کردند که صدام مجبور به لشکرکشی به ایران شد. آخوند خمینی جنگ ایران و عراق را به راه انداخت و هشت سال مانع پایان گرفتن این جنگ شد تا بلکه بتواند صدام را از اریکه قدرت پائین بکشد. اما نشد و سدها هزار ایرانی کشته و چند برابر آن زخمی و علیل شدند و سدها میلیارد دلار خسارت به کشور رسید. آنگاه در کمال حقارت و حالت ضعف، اجازه پایان جنگ را داد و به قول خود جام زهر را سرکشید! در همین سالها که ایران با عراق درحال جنگ بود، گروه های شیعی لبنان را واداشت تا با حمله انتحاری به مراکز ارتش امریکا در لبنان، شماری نزدیک به ٣۵۰ امریکائی را روانه گور کنند.
اما پس از تحمل خواری شکست جنگ عراق و قبول آتش بس، برای جبران مافات و فراموش شدن این شکست در ذهن هواداران و مردم کشور، اندک مدتی بعد هیاهوئی دیگر به راه انداخت و با صدور فتوای قتل «سلمان رشدی» نویسنده انگلیسی ی هندی تبار و نویسنده کتاب مشهور «آیات شیطانی» تک خال دیگری بر زمین کوبید. هیاهوئی برخاست و سلمان رشدی از ترس در بیغوله ها قایم شد و مدتها از انظار مخفی ماند. اما اجل مهلت خمینی را نیز نداد و چند ماه بعد، او هم روانه ی همان جهنمی شد که در قرآنشان به آن اشاره ها شده است.
به هر حال فتنه خمینی در خاورمیانه جوانه زد اما ریشه نگرفت. در واقع در میان شیعیان و بویژه آخوندهای شیعه کسی دنبال حرف و حدیث و توصیه او نرفت. تنها کسی از شیعیان گوش به فرمان او داد، نوکر جیره خوارش همان آخوند عمامه سیاه لبنانی«سید حسن نصرالله» رئیس گروه حزب الله بود؛ و دیگر شیعیان جهان به حرف و توصیه اش وقعی ننهادند. اما نتیجه معکوس این تصمیم و عمل این شد که پیروان مذهب شیعی در جهان اسلام منفورتر شدند؛ و اگر سابق در خفا شیعه را کافر می پنداشتند، اکنون رسماً برآنان انگ کافری می زدند و در پی قلع و قمع شیعیان برآمدند. همین نفرت در میان سنی های متعصب به حد غلیان رسید و گروه هائی نظیر «القاعده، بوکو حرام، و داعش» را رویانده و به وجود آورده است.

مسلمانان قشری و متعصب سنی هنگامی که دیدند خمینی سر تسخیر جهان اسلام را زیر عنوان امپراتوری تشیّع دارد، به صرافت افتادند که باید برای این گروهی که تعداشان در میان مسلمانان رقمی حدود ٨% است، فکری عاجل کرد و ریشه کفر را – به نظر آنها – خشکاند. شیعی شدن نظام حکومت کشور عراق، سنی های آن کشور را بسیار آزرده کرده و اعراب قشری و متعصب در برابرش گروه داعش را به وجود آورده اند که در آدمخوری بی نظیر است.

نخست بگویم همچنان که بارها اقرار کرده ام و نوشته هایم نیز نشان می دهد، من پای بند هیچ دین و مذهب و خدائی نیستم و در یک کلام بی دینم. حال کافرم می پندارید یا زندیق، در اختیار شمای خواننده است. بنابراین هرچه می نویسم از روی تعصب آئینی نیست بل یک نوع اظهار واقع است.

مذهب شیعه نوعی آئین بت پرستی است؛ البته از نوع بی در و پیکرش. این سخن یک اتهام نیست، بل قولی است که جملگی برآنند و کردار پیروان نشان آن است! البته تاریخ بت پرستی نشان می دهد که در عادت و عبادت بت پرستی، هر دسته و قومی بت ویژه ی خود را داشته و مردمان قوم آن را ستایش می کردند. اما در مذهب شیعه بتها ضمن اینکه از شمار بیرون است و به قوم و قبیله بستگی ندارد، هیچگاه محدود به تعداد و اندازه ای نمی شود؛ و همیشه از نظر شمار در حال تزاید و توسعه است. خوی امامزاده پرستی فراگیر است و عامه شیعیان اثنی عشری روی به درگاهشان دارند. بدبختانه شمار این مقابر و گنبد و گلدسته ها مرتب در حال تزاید است و هر سال و هر ماه به تعدادشان افزوده می شود. کافی است فلان فرد دهاتی که گاه از نماز و عبادت نیز بوئی نبرده است و سالی دو بار بیشتر حمام نمی رود، صبح از خواب بیدار شود و به آخوند ده خبر دهد که شب گذشته خواب دیده است و در خواب امام غائب به او گفته است که در فلان نقطه و روی فلان تپه؛ و یا کنار فلان رودخانه، یا زیر فلان درخت، مدفن اکبر ابن اصغر ابن تقی ابن فلان... و یا یکی از پسر عموها یا پسر عمه های موسی ابن جعفر خوابیده است؛ و یا زن پدر مهتر امام رضا در فلان نقطه دفن است؛ و زود این مطلب را به گوش اهالی برسانید ...در این مورد، اغلب اوقات خود آخوند محل امامزاده ساز است و به یکی از معمرین روستا دستور می دهد که ادعای رویای صادقه کند! با بیان چنین رویائی از فردای آن روز مردان ده کارشان را تعطیل کرده و با آوردن بنّا و تهیه مصالح ساختمانی، بر روی فلان نقطه ای که دهاتی رویائی یا آخوند تعیین کرده است گنبد و بارگاهی در حد وسع اهالی ده ساخته می شود و آخوند مسجد ده به حکم و تصمیم خود، سمت متولیگری آن را به عهده می گیرد؛ و یکی از مردان ده را نیز به سرایداری این اطاق و گنبد برمی گزیند. به این ترتیب امامزاده ای تولید و متولد می شود که علامت فضل و کمال و موجودیّتش را با پرچمهای سبز و سیاه برافراشته بر روی گنبد به دید اهالی ده می رسانند.   
آنگاه اهالی روستا - و روستاهای نزدیک نیز - نذورات و حق امام و دیگر نیازهای خود را به سوی این اطاقک روانه می کنند و حاصل دسترنج خود را در صندوقی که آخوندک در گوشه ای از این چهاردیواری تعبیه کرده است سرازیر می کنند؛ و یا به طور مستقیم اسکناسها را بر روی مقبره ی ساختگی می ریزند و شفای بیماران را از آن اطاقک خود ساخته خواستار می شوند. به این ترتیب هم یک دکان جدید با متاعی مجهول برای آخوند ده باز می شود؛ و هم یک امامزاده جدید به وجود می آید و یک بت مسلم برای مردم نادان در آن محیط، به بتهای ایران افزوده می گردد. جالب است که اداره اوقاف نیز به زودی آن را در دفاتر خود به ثبت می رساند!

بر اساس آمار رسمی اداره اوقاف دستگاه حکومت آخوندها، تعداد امامزادگان ایران در اوایل انقلاب اسلامی حدود یک هزار و پانسد بقعه بوده اند و اکنون بر۱۲هزار و پانسد بارگاه بالغ گشته و این بدان معناست که طی ٣۵ سال گذشته به طور میانگین، سالانه تعداد ۳۰۰ امامزاده در ایران از زمین روئیده است. نکته درخور توجه این جاست که بیش از پنج هزار تن از این امامزادگان مدفون در ایران را به نام نواده های امام موسی کاظم می شناسند.
به چه دلیل و عنوان تعداد گور امامزاده های مرده در ایران باید این چنین رشد عددی داشته باشد، پاسخش را تنها در میزان عادت بتپرستی ی پیروان شیعه دوازده امامی باید جستجو کرد.
همین پیروان شیعه ی دوازده امامی ازهمان هنگام که سلسله صفوی تشیُّع را در ایران همه گیر کرد و شیعه به مذهب غالب مردم تبدیل گشت، در تولید امامزاده کوشا بوده اند و تلاش کرده اند که مرتب بر تعداد آنها بیفزایند... در ضمن، به هنگام مسافرت به سوریه جهت زیارت قبر زینب و رقیّه - که معلوم نیست چه شغل و مقامی در دین و مذهب دارند- به امر آخوندهای همراه به صرافت افتاده اند تا گنبد و بارگاهی جدید نیز به تعداد بتهای موجود در آن کشور بیفزایند. به این ترتیب نادره آدمی به نام «حجر ابن عدّی» را ساخته اند و او را به نام صحابی محمد و رفیق گرمابه و گلستان علی ابن ابوطالب به مردم نادان و قشری و متعصب به زور احادیث ساختگی قبولانده اند و شیعیان علی را وادار کرده اند تا گنبد و بارگاهی برای این یار و دوست مجهول و دروغین علی بسازند و بتی دیگر بر بتهای موجود بیفزایند.

چند وقت پیش مسلمانان سنی و سلفی تندرو که این گونه تظاهرات را بت پرستی ی مطلق می دانند و به همین دلیل برای پادشاهان مرده ی سعودی عربی نیز حتا سنگ قبری تعبیه نکرده اند، به هنگام درگیری های سوریه، علاوه بر ویران کردن بارگاه، چاله ای مستطیل شکل را در همان مکان کنده اند که با طول و عرض ٣ در ۴ متر و گودی بیش از دو متر همه چیز را نمایان کرد؛ به این ترتیب، هر گونه شبهه برای وجود استخوان مرده در زیر آن گنبد و بارگاه را از بین برده اند؛ و معلوم شده است که اندر آن صندوق جز لعنت نبوده است. اما روزنامه های ایران که توسط شیعیان نوشته و منتشر می شوند آه از نهاد برآورده بودند که جسد صحابه پیامبر اسلام و دوست امام علی را سلفی ها دزدیده اند. به این ترتیب خالی بودن گودال را با دزدین جسد پر کرده اند!!

چند روز در ایران این کار جالب مسلمانان عرب سنی سوژه مطبوعات شده بود و واکنشهای مردم ایران را نسبت به آن به رخ می کشیدند و سنی و شیعه ی ایرانی را قاطی این ماجرا کرده بودند و برای «حجر ابن عدّی» که معلوم نیست اصلاً بوده است و یا ساخته ی ذهن کسانی مانند ملا باقر مجلسی هاست چه سینه ای به تنور مالیدند.

اما در همین روزها به ما خبر رسید که قبرستان مهم شهر سنندج را که تنها نزدیک به بیست سال است اجازه دفن مرده جدید در آن نداده اند و بیشتر گورها حدود بیست سال قدمت دارند، با بولدزر صاف کرده اند و مشغولند که آن را به پارک تبدیل کنند. در این قبرستان چند نفر از مشایخ طریقت نقشبندی دفن شده اند و کردهای سنی برای قبرها روپوشی از چوب و حلبی به همان حد و اندازه قبر نیز درست کرده بودند تا با دیگر قبرها متفاوت باشند و قابل تمیز. دولت شیعه تمام این قبرها را با خاک یکسان کرده و هیچ به باور مردم کردستان اهمیّت نداده است. ولی درعوض، برای «حجر بن عدی» شخصیّتی دروغین در زمان محمد و چهارده قرن پیش، این چنین خاص و عام جزع و فزع می کنند.