• بیانیه ی جمعی - سیمین عضو کانون نویسندگان ایران بود. سوگ سیمین ، نه تنها سوگ نویسندگان ایران که سوگ همه ی زنان و مردان ایران است. سوگ ایران است ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۱٣ شهريور ۱٣۹٣ -  ۴ سپتامبر ۲۰۱۴

سیمین بهبهانی
(۲٨ مرداد ۱٣۹٣-۱۹ تیر ۱٣۰۶)

سیمین بهبهانی دیگر در میان ما نیست. به جاودانگی پیوست. جاودان بود، جاودانه شد.
سیمین، در زندگی، جامعه، فرهنگ و ادب، سنت شکنی سنت گذاربود از دوده ی زنانی که در راستای آرمانهای انقلاب مشروطیت، سنتهای سرکوبگر و نابرابری خواه و زن ستیز حاکم و رایج را برنتافتند و منادی برابری شهروندان شدند: دولت آبادی ها، سَیّاح ها، تربیت ها، منوچهریان ها؛ و باز هم دیگران و دیگرانی: از پروین تا فرخ رو، از قمر تا فروغ، از "گلنار" تا دلکش و از فخرآفاق تا آن سیمین دیگر!
سیمین سربلندی زن بود. زن ماند و با سرفرازی چنین ماند. سیمین رد و نفی تبعیض جنسیتی بود و بطلان ضعیفه کیشی و قیم کرداری دوران و زمان.
در طول قرن ها و قرن ها، در گستره ی ادب پارسی، زنان را نوشتن، سرودن و سرائیدن روا نبود. ورود بیشابیش زنان به عرصه ی هنر و ادب هم یکی از دستاوردهای دیگر جنبش آزادیخواهی و تجددطلبی در ایران سال های آغازین قرن بیستم است که انحصار مردانه را درهم می شکند و ادب فارسی را با کلام و سخن زنان، جلال و غنای بیشتری می بخشد. سیمین از بزرگان و بزرگترین های شعر معاصر فارسی بود.
سیمین ساده سخن می گفت و ساده می سرود. شعر او با نوآوری در وزن و آهنگ، سادگی در بیان و کلام همراه بود. آن کس که خود را "چابک غزال غزل" می نامید، شیرزنی بود که به حکومت مطلقه ی تک جنسی بر سرزمین تغزل پایان داد. با غزل او، شعر غنائی رنگی دیگر یافت: سرودی بی پروا و پر شور و شوق در دلدادگی و دلداری. آتشی که زنجیره ی سنگین سنت ها و عادت ها را می گسست، بی پرده و به عیان به زبان می آمد و بر دل ها و جان ها می نشست. و شعر سیمین، در تغزل خلاصه نمی شد که ترانه و ترانه سرایی هم بود و خاصه درین سالیان سخت، ادای شهادت هم بود: سرودن و سرائیدن روزمرّگی ها و روزانه های مردمانی گرفتار در چنبره ای از بیدادها و سرکوب ها و خودسری ها. سرودنی که زمانی نهیب و فریادی می شد و زمانی دیگر زهرخند طنزی و پوزخند اعتراضی. طنز او پوسیده باوری ها، زنجیرها و زنگارها و حقارت رسمیت ها را نشانه می گرفت. اعتراض او خروشی مستمر بود به خودکامگی، تاریک اندیشی و حکمروائی سیاهی ها. سیمین قلمی بود که نمی شکست و زبانی بود که قفل نمیشناخت و کلامی که خاموشی نداشت.
شعر سیمین از عشق به ایران و به مردم و فرهنگ ایران آکنده بود. شاعر غزل ها و ترانه ها، در نبرد برای آزادی ها و بهروزی ها و خروش به خودسری ها و بیدادها، پیکارگری پیگیر و سخت کوش بود. سیمین حضور دائم و فعال بود. هیچ بهانه نمی شناخت و هرگز از پا نمی نشست: در برابر عمله ی جور و حصر و تعزیر و قصاص، استوار و یکسره ایستاد که همه قفل ها را شکسته می خواست: از قفل اندیشه ها و زبان ها تا قفل زنجیرها و زندان ها. سیمین استقلال رأی و عمل بود. شهامت بود و مقاومت پایدار.
سیمین نویدآور خوش فردا بود که استوار و مصمم، ندا در می داد که "دوباره می سازمت وطن ". شعر او پیک شاد امید بود.
این چنین بود که ما، خوانندگان بیشمارش، خود را در شعر او می شناختیم که سخن از زبان ما می گفت و کلامش ازین زبان به آن گوش و گوش ها می رفت و بر دل ها می نشست و حکم و روال مستقر را به لرزه می آورد. و هم این چنین بود که زنگ صدایش در گوش ها می ماند. بازهم و بازهم کلامش را زمزمه خواهیم کرد. سیمین همیشه هست: آنچه کرد، آنچه سرود، آنچه نوشت و آنچه گفت همچنان سال ها و سال ها چون افسانه ها، خوشنوشته ها و سرمشق ها، بر زبان ها و قلم ها جاری خواهد ماند. سال های سال کلامش را زمزمه خواهیم کرد، که دعوت به جسارت بود و پایداری "... که فردا بهار دیگر آید"، "... که وقت نو برآید...".

سیمین عضو کانون نویسندگان ایران بود. سوگ سیمین ، نه تنها سوگ نویسندگان ایران که سوگ همه ی زنان و مردان ایران است. سوگ ایران است.
یادش بیدار و پایدار.

نعمت آزرم – فرهاد آسور - داریوش آشوری – ژانت آفاری - گیل آوایی – اردوان ارشاد - احمد اشرف - ناصر اعتمادی - بهمن امینی – اصغر ایزدی - کاظم ایزدی - منیره برادران – نسرین بصیری - شهلا بهاردوست - عباس بهشتی - علی بنوعزیزی - سهراب بهداد – محمود بی جان بیک - روشنک بیگناه – سیاوش پارسانژاد - کوشیار پارسی - شهرنوش پارسی پور - ناصر پاکدامن - باقر پرهام - آذر پورآذر– امیر پیشداد – تقی تام - منیژه تام - نیره توحیدی - حمید جاذب - میهن جزنی - اسد جلالی - محمد جلالی (م. سحر) - فرشید جمالی - ماندانا جمالی - محمدرضا جواهریان - مریم جواهریان- ویدا حاجبی - سروش حبیبی – فرنگیس حبیبی – علی حجت - تراب حق شناس - نسیم خاکسار – مهدی خانبابا تهرانی - هادی خرسندی – لطفعلی خنجی – فیروزه خواجه نوری - زهره خیام – رضا دانشور - مهرداد درویش پور - رضا دقتی – محمود راسخ افشار- ناصر رحمانی نژاد - علی رضوی - محمود رفیع - سعید رهنما – مجید زربخش – ایران زندیه – اکبر سردوزامی – شهلا شفیق - حماد شیبانی - سعید ضرابیان – فروغ طیاری – اسدالله طیورچی - بتول عزیزپور – رضا علامه زاده – نغمه‍ی علی نژاد – آنا عنایت – حسن فرشچی – پرویز قاضی سعید - سیاوش قائنی - فرشته‍ی قریشی - شهرام قنبری - مصطفی قهرمانی -   منیره کاظمی – کاظم کردوانی - اسفندیار کریمی - احمد کریمی حکاک – زویا گازچی – عاطفه گرگین - علی گوشه – رضا گوهرزاد – علی متین دفتری ـ هدایت متین دفتری – مجید مجابی - احمد مرادی – منیژه مرادی – باقر مرتضوی - منیژه مرعشی – نادر مزکی -   ناهید مظفری - فریدون معزی مقدم - بهروز معظمی- هایده مغیثی – ابراهیم مکی – پروانه موسویان - مسعود مولی زاده - ناصر مهاجر - آناهیتا مهران ادیب – تیمور مهران ادیب – فرزین مهران ادیب – محمود مهران ادیب – مهران میرفخرائی - عباس میلانی– مهدی ناظر - شیدا نبوی – نیکزاد نجومی – جمیله ندائی - علی ندیمی – فرهاد نعمانی – مجید نفیسی - نقی نقاشیان - شهین نوائی - پرتو نوری علا - بهمن نیرومند – ایرج واحدی پور - شاداب وجدی - طلعت یگانه تبریزی - محسن یلفانی – مهدی یوسفی.