در ستایشِ امیر جانِ قاسمی زاده
اسماعیل خویی
•
رشگ آوری
تو،
کودکخُدای بازیگوش!
انسانِ کهکشانی!
خورشیدِ رنگ بازی!
شبتابِ کهکشانکِ انسانی!
...
اخبار روز:
www.iran-chabar.de
شنبه
۱۵ شهريور ۱٣۹٣ -
۶ سپتامبر ۲۰۱۴
رشگ آوری
تو،
کودکخُدای بازیگوش!
انسانِ کهکشانی!
خورشیدِ رنگ بازی!
شبتابِ کهکشانکِ انسانی!
رشگ آوری:
ای جانِ مهربانِ تو از رشگ پاک و بری!
می دانم:
امروز نیز،
در کارگاهِ ساده ی رنگین کمان تراشی هایت،
پیشامدی شگفت آورتر
از پیشینه های شگفت آورِ تو
پیش نخواهد آمد:
جُز این که، باز،
بازآسمان به زمین می آید؛
یا، دستِ کم،
خورشید
از پلّکانِ پرتوِ پدرامِ خویش پایین می آید:
تا رنگ های روشن و تاریکِ خویش را،
یک یک، به رنگدانِ ویژه ی آن رنگ،
در هفت برکه ای که تو داری
در پهنه ی خیال،
بیفزاید؛
و خود همان شود که همیشه ست:
تک چلچراغی از نگاه و خیره شدن ،
با شگفتی ی رشگ آمیز،
بر میزِ کارِ تو،
در گردشِ قلم موی ات:
آن گه که از یکایکِ هر هفت رنگ
هفتاد رنگ می پالایی:
تا چهره های تازه تری
از جان و از جهان ِ دگرگون شونده را،
در فرصتی همیشه همانا تنگ تر از ناگهانه،
بیارایی.
امّا، نه!
امروز
هر روز نیست:
زُل می زنی به جای خالی ی خورشید
در بامداد،
که سرخی ی سیاه شونده ش،
انگار،
آغازه ی شب است:
چندان که
روز
شک می کند به روز بودنِ خود؛
زیرا
تاریکی اش دُرُست به اندازه ی شب است.
این است،
می گمانم،
که، در گذارِ کُندِ چنین روزی،
جادوگرِ قلم موی ات را
کارمایه همانا مُرَکّب است؛
وین گونه است،
زیرا
کز چشمِ ساده بینِ هنرگر بنگریم،
در طیفِ رنگها
بالاتر از سیاهی رنگی نیست:
زآن سان،
دُرُست،
که، با گوشِ رازنوش ِ دل ار بشنویم،
والاتر از خموشی آهنگی نیست.
باری،
امیر جان!
ای چشم و دستِ شور و سرورت
زیبایی ی
جان وجهانِ انسان را
زایشگر و ستایشگر!
وآنگاه،
خاموشی ی زلال ات
والایی ی جهان را
با حرمتی فرای واژه
نیایشگر!
این گونه است،
من می پندارم،
که، در زلالِ خاموشی ت،
آهنگِ ناشنیده ی کیهان رنگ می گیرد؛
و با قلم موی ات،
در زخمه ها که می نوازی بر بوم،
کیهانِ رنگ
آهنگ می پذیرد.
آری،
برادرم!
آی
اُستادِ رنگ بازی،
و نقش پردازی!
این گونه است،
من می گویم،
کاین روزها
قلم موی ات را بر می داری
وَ از سیاهی ی غلیظِ مُرَکّب
رنگین کمانِ تاریک می سازی!
بیست و سوم امرداد۱٣۹٣،
بیدرکجای لندن
|
Twitter
دنباله
Google
Yahoo
بالاترین
