اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۱۶ شهريور ۱٣۹٣ -  ۷ سپتامبر ۲۰۱۴

به گزارش سلام سینما جایزه شیر طلایی هفتاد و یکمین جشنواره فیلم ونیز به روی اندرسون برای فیلم کمدی «کبوتری بر روی شاخه به هستی فکر میکند» از سوئد و جایزه بهترین فیلمنامه به رخشان بنی اعتماد و فرید مصطفوی برای فیلم «قصه ها» از ایران اعطا شد.
هفتاد و یکمین جشنواره‌ی فیلم ونیز با نمایش فیلم «مرد پرنده یا فضیلت غیرمنتظره نادانی» به کارگردانی آلخاندرو گونزالز ایناریتو آغاز به کار کرد و با نمایش فیلم «عصر طلایی» به کارگردانی آن هویی از هنگ کنگ پایان یافت.
ریاست هیئت داوران هفتاد و یکمین جشنواره فیلم ونیز بر عهده آهنگساز سرشناس سینما، الکساندر دسپلات بود.

فهرست برندگان بخش مسابقه هفتاد و یکمین جشنواره فیلم ونیز:

شیر طلایی بهترین فیلم «کبوتری بر روی شاخه به هستی فکر میکند» به کارگردانی روی اندرسون، محصول کشورهای سوئد، آلمان، فرانسه ونروژ.

شیر نقره ای بهترین کارگردانی: «شب های سفید پستچی» به کارگردانی آندری کونچالوفسکی، محصول کشور روسیه

جایزه بزرگ هیأت داوران: مستند «نگاه سکوت» به کارگردانی جاشوا اوپنهایمر

جایزه ویژه هیئت داوران: «سیواس» به کارگردانی کان موجدسی محصول کشور ترکیه و آلمان

جایزه ویژه هیئت داوران «سیواس» به کارگردانی کان موجدسی محصول کشور ترکیه و آلمان

جایزه بهترین فیلمنامه: رخشان بنی اعتماد و فرید مصطفوی برای فیلم «قصه ها» به کارگردانی رخشان بنی اعتماد محصول کشور ایران

بهترین بازیگر مرد: آدام درایور برای فیلم «قلب های حریص»

بهترین بازیگر زن آلبا روهرواچر برای فیلم «قلب های حریص»

بازیگر مرد یا زن جدید جوان: رومی پل « Le Dernier Coup De Marteau» Romain Paul از فرانسه

شیر آینده ویژه بهترین فیلم اول: «دادگاه» به کارگردانی چایتانیا تامانه محصول کشور هند

نظر بنی اعتماد در مورد نقدهای مطرح

بنی اعتماد در نشست خبری که پیش از جشنواره ونیز، در تهران برگزارشده بود در پاسخ به تعدادی از نقدها گفت: هر نقدی به فیلم قابل پذیرش و احترام است، اما آیا این دوستانی که در کیهان یا فارس می نویسند نظرات خود را به عنوان نقد می‌گویند یا نظرات رسانه خود را؟ آیا اگر در این رسانه‌ها کار نمی کردند باز هم همین نظرات را می گفتند؟ من برای قلم احترام زیادی قائلم اما امیدوارم نقدهایتان از ذهن خودتان نشأت گرفته باشد نه رسانه تان.
بنی اعتماد در پاسخ به این سوال که چرا این فیلم انقدر تلخ است؟ توضیح داد: نمی‌دانم تلخی از نظر شما چیست شاید من آنقدر با متن و بطن جامعه طرف بوده ام که پوستم کلفت شده باشد. فیلم های من راجع به تلخی ها است چراکه تلخی ها را می بینم اما قصه آخر قصه ها یکی از امیدوار کننده ترین این بخش ها است من تلخی ر ا می بینم و اگر قرار باشد امید را نشان دهم آن را در واقعیت به تصویر می کشم.
وی ادامه داد: من با این کاراکترها زندگی کرده ام و از یاد من نرفته‌اند. وقتی به سراغ این شخصیت ها بعد از سال ها رفتم تفسیر کلی ام را از شرایط کنونی جامعه نشان دادم. نمایش فیلم از نگاه دوربین یک مستندساز در قصه ها در این فیلم به این دلیل بود که مردم تنها در برابر دوربین فیلم های مستند از دردهایشان می گویند و به راحتی حرف های خود را می زنند.
بنی اعتماد در پاسخ به این سوال که چرا در فیلم های اجتماعی راهکار مشکلات ساخته نمی شود؟ گفت: وظیفه ما راه حل نشان دادن نیست بلکه طرح موضوع و نمایش آن است. ما در واقع مطالبه خواهی مردم را از جامعه بالا می بریم.
کارگردان فیلم روسری آبی در پاسخ به این سوال که چرا طی سال های گذشته فیلم نساخته است گفت: شرایطی که در آن طی این سالها فیلم نساخته ام به این معنا نبود که کسی اجازه کار کردن به من نمی داد بلکه یک خود تحریمی بود. چون با فضای فرهنگی آن موقع هماهنگ نبودم ترجیح دادم که فیلم نسازم اما بعد از چند سال فیلم نساختن احساس کردم که دارم به جنون می رسم و باید راه حلی را برای خود پیدا کنم من نمی خواستم برای ساخت یک فیلم سینمایی وارد پروسه دریافت پروانه ساخت شوم و طی نامه ای که به وزارت ارشاد هم نوشتم این مساله را مطرح کردم. باید بگویم از مادر زاییده نشده کسی که نگذارد من فیلم بسازم. فیلم نساختن من نوعی اعتراض بود من پروانه ساخت نگرفتم و هیچ کار غیر قانونی نیز انجام ندادم.
وی ادامه داد: برای ساخت قصه ها، پروانه ساخت چند فیلم کوتاه را گرفتم و بعد از ساخت این هفت فیلم کوتاه از هوش خود استفاده کردم و آن ها را به هم وصل کردم تا تبدیل به یک فیلم سینمایی شد. در طول این مدت حتی یک بار هم این فیلم را در هیچ جشنواره ای به نمایش نگذاشتم چراکه مخاطبان ایرانی برای من از هر چیز با اهمیت تر بود. جایزه من از ساخت این فیلم سینمایی دیدن آن توسط مخاطبان است.
وی با اشاه به انتشار خبری در روزنامه هفت صبح مبنی بر حضور تعدادی از بازیگرانی که نامشان در این فیلم وجود نداشت، گفت: بعد از انتشار این خبر تهدیدها شروع شد و گفتند که تمام بازیگرانی که در این فیلم بازی می کنند ممنوع الکار خواهند شد این درحالی است که من هیچ کار غیر قانونی انجام ندادم. گفتند نیروهای مداخله گر ما را تحت فشار قرار داده اند و من گفتم این نیروهای مداخله گر را بیاورید و من با آنها صحبت می کنم. بعد گفتند فیلم را بیاورید ما ببینیم، فیلم را بردم و نشان دادم و آن ها بعد از دیدن فیلم گفتند که این فیلم یک فیلم کاملا حرفه ای است و من گفتم قرار است من یک فیلم غیر حرفه ای بسازم؟
وی در ادامه بیان کرد: این دوستان گفتند بیا و پروانه ساخت را دریافت کن تا ما به تو پروانه نمایش بدهیم، گفتم اگر پروانه ساخت بگیرم پروانه نمایش را به من می دهید؟ گفتند بله، من فیلم را تحویل دادم اما آن ها برای فیلمی که ساخته شده بود پروانه نمایش صادر نکردند. آنها در نهایت بعد از بازدیدهای عجیب و غریب مجوز نمایشی را به ما دادند که اجازه نمایش در داخل و خارج از کشور نداشت اگر شما می گویید برخی از فیلمسازان جوان با حضور فیلم من در جشنواره مخالفند باید بگویم که هیچ کدام از این فیلمسازان مخالف حضور من در جشنواره نبودند اگر هم کسی مخالف است بهتر است صحبت های من را بشنود و بعد نظر دهد.
بنی اعتماد در پاسخ به این سوال که اگر نسل جوان نتوانند با شخصیت های فیلم ارتباط برقرار کنند چه می‌شود؟ گفت: این فیلم هرچند از شخصیت های گذشته فیلم های من ساخته شده اما به گونه ای فیلمنامه را نوشته ام که نسل جوان نیز بتوانند آن را درک کنند.