اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۲۴ شهريور ۱٣۹٣ -  ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۴

* بازداشت های خودسرانه و وضعیت زندانیان در جمهوری اسلامی ایران

جمعه 12 سپتامبر 2014 (20 شهریور 1393)، در جریان بیست و هفتمین اجلاس شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد، سومین رویداد جانبی کارزار افشای نقض حقوق بشر در جمهوری اسلامی ایران، به تدارک سازمان غیر دولتی سودویند برگزار شد.

گزارش نشست جانبی سازمان غیردولتی و اتریشی سودویند، که در همکاری با همراهان ایرانی خود، از سال 2010 در شورای حقوق بشر از طریق تنظیم موضع گیری ها و تدارک اجلاس جانبی در مورد وضعیت حقوق بشر در ایران فعال می باشد، از ساعت 14.00 این روز با موضوع "بازداشت های خودسرانه و وضعیت زندانیان در ایران"، با مدیریت ژاله تبریزی، به شرح زیر است:

رضوان مقدم، پژوهشگر، فعال حقوق بشر و حقوق زنان، که سابقه چندین احضار و بازداشت به دلیل فعالیتهای حقوق بشری در ایران را در کارنامه دارد، اولین سخنران این روز بود که موضوع سخنرانی خود را به موضوع "زنان عقیدتی در زندان "اختصاص داد.

او که تا امروز مقالات بسیاری در زمینه حقوق بشر و به ویژه حقوق زنان، منتشر کرده، در این سخنرانی، ضمن اشاره به قبول رفع برخی از موارد "تبعیض بر علیه زنان" توسط جمهوری اسلامی ایران، تاکید کرد که علیرغم این وعده های ظاهری، نشانه ای از بهبودی وضعیت زنان در ایران دیده نمی شود.

رضوان مقدم با برشمردن برخی از موارد نقض حقوق زنان، همچون حجاب اجباری، طرح "تفکیک جنسیتی و تک جنسیتی کردن برخی از دانشگاه ها"، "حذف زنان از برخی رشته های دانشگاهی و سهمیه بندی پذیرش در دانشگاه به ضرر دانشجویان دختر"، "طرح جامع جمعیت و تعالی خانواده"، افزایش محدودیت ها برای اشتغال و مواردی دیگر از این دست؛ ادامه سخنرانی خود را به معرفی زنان فعال در حوزه های مدنی، روزنامه نگاران و وکلا که به دلیل دگراندیشی در زندان به سر می برند، اختصاص داد.

او ادامه سخنرانی خود را با تشریح مهمترین موارد نقض حقوق زنان که باید مورد توجه شورای حقوق بشر گیرد، ادامه داد.


الهه امانی، کنشگر حقوق زنان، فعال صلح که سابقه بیش از 25 سال سابقه مدیرتی و آموزشی در دانشگاه ایالتی کالیفرنیا دارد، کنشگر "کمیسیون امور زنان سازمان ملل" از سال 1985، سخنران بعدی این نشست بود که سخنرانی خود را به موضوع "نقض حقوق زنان زندانی"، اختصاص داد.

او که در سال 1995 مقاله "حقوق انسانی زنان و اسلام" را به اجلاس کمیسیون حقوق زنان سازمان ملل در پکن ارائه داده بود، با اشاره به گزارش اکتبر 2013 مرکز مطالعات زندان، مبنی بر یازده میلیون زندانی در زندانی های جهان، سرانه زندانیان در ایران را طبق آمارهای جهانی 284 نفر اعلام کرد که این رقم برای زنان در ایران از سال 1997 تا 2002 به طور متوسط هر سال 12 درصد افزایش داشته است، بطوریکه آمار زندانیان زن در ایران از 7076 تن در سال 1360 به 661130 تن در سال 1381، افزایش یافته است.

الهه امانی که در کنفرانس 1998 در کوبا، اداره دو کارگاه آموزشی با موضوع خشونت علیه زنان و مسائل زنان مهاجر را بر عهده داشت، در این نشست تاکید کرد فارغ از دلایلی چون کنشهای اجتماعی، مذهبی یا سیاسی، به مثابه اتهام برای بازداشت برخی زنان ایرانی؛ رشد آمار زندانیان زن با اتهامات متنوع در ایران را ناشی از تبعیض های موجود بر علیه زنان در این کشوراست.

این عضو هیات مدیره شبکه علمی و فرهنگی زنان که با هیات نمایندگی فعالان زنان در سال 2003، در سفر به افغانستان سمت میانجی آموزش دیده در سازمان دهی نهادهای غیر دولتی، را بر عهده داشت، عدم توجه و رعایت مجموعه قوانین حقوق زنان زندانی "قوانین بانکوک"، که دولتها موظف به اجرای آنها هستند، را از دلایل عمده نقض حقوق انسانی زنان زندانی در ایران را تحلیل کرد.


ادامه نشست امروز با سخنرانی امجد حسین پناهی، فعال حقوق بشر، از فعالان کرد در زمینه مسائل گروههای اتنیک در ایران، همراه بود که به موضوع "بازداشت خودسرانه کردهای ایرانی"، اختصاص داشت.

او با اشاره به سوابق بازداشت ها و اعدام های خودسرانه در جمهوری اسلامی ایران، گفت که این معضل تنها مختص به فعالان سیاسی مخالف در ایران نبوده و بسیار از شهروندان عادی نیز به بهانه مبارزه با فساد، حتی در مهمانی های خصوصی توسط نیروی انتظامی، سپاه یا بسیج، به صورت خودسرانه، بازداشت شده اند.

امجد حسین پناهی با اشاره به قتل زهرا کاظمی، زهرا بنی یعقوب، اکبر محمدی، ابراهیم لطف الهی، در زندانهای ایران، تاکید کرد که نیرویی که در هنگام بازداشت خود را مجاز به زیر پا گذاشتن تمام ترتیبات قانونی می داند، پس از بازداشت نیز هیچ احساس مسئولیتی در قبال فرد بازداشت شده بر خود قائل نیست و هر رفتاری را بر زندانی روا می دارد.


نیما پوریعقوب، فعال حقوق بشر، دانشجوی سابق مهندسی مکانیک دانشگاه تبریز، آخرین سخنران این نشست بود که با موضوع "ممانعت از درمان پزشکی، شکنجه است"، ایراد شد.

او "بیماری زندانیان در داخل زندانها" را از عمده نگرانی های خانواده های زندانیان و فعالان حقوق بشر شمرد و گفت شیوه رایج برخورد با بیماری زندانیان در ایران، بر خلاف قوانین داخلی و بین المللی بوده و معمولا ابزاری است برای فشار و شکنجه زندانیان توسط زندانبان.

نیما پوریعقوب، در این سخنرانی، بی اعتنایی به بیماری زندانیان را امری سیستماتیک در زندانهای ایران خواند و تاکید کرد که از مسئول بند تا پرسنل بهداری و پزشکان زندان و حتی مقامات عالیرتبه قضایی در این قانون شکنی، دخیل هستند.

او همچنین گفت که اندک موارد انتقال زندانیان بیمار به خارج از زندان، با توهین و تحقیر همراه است و گاهی حتی با حکم بازگشت به زندان پیش از اتمام و تکمیل دوره درمان، نیمه کاره رها می شود. 

گزارش کامل سخنرانی های ویدئویی این اجلاس را در نشانی زیر دنبال کنید:
www.iranhrc.org