• امروز کوبانی به مثابه ی یک مساله پیش روی کمونیسم، فارغ از دلالت هایی چون "همچنان ممکن بودن بنای یک کمون پاریس در قرن بیست و یک"، "بدیل ارتش خلقی"، "نقش تعیین کننده ی زنان در حراست از آرمان رهایی"، "کارا بودن و بی معنا نشدن واژه امپریالیسم"، "ضرورت احیای یک انترناسیونال فراگیر" و ...، حامل پیام ویژه ای برای کمونیست های خاورمیانه است ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۱۶ مهر ۱٣۹٣ -  ٨ اکتبر ۲۰۱۴

امروز کوبانی به مثابه ی یک مساله پیش روی کمونیسم، فارغ از دلالت هایی چون "همچنان ممکن بودن بنای یک کمون پاریس در قرن بیست و یک"، "بدیل ارتش خلقی"، "نقش تعیین کننده ی زنان در حراست از آرمان رهایی"، "کارا بودن و بی معنا نشدن واژه امپریالیسم"، "ضرورت احیای یک انترناسیونال فراگیر" و ...، حامل پیام ویژه ای برای کمونیست های خاورمیانه است: ضرورت به دست گرفتن دولت.
قطعا دستیابی به این ضرورت خود تابع فاکتورهایی چون "ساختار قوی حزبی"، "پایگاه گسترده ی طبقاتی" و
"توانایی تحلیل مشخص از شرایط مشنص" است; مواردی که تقریبا هیچ یک را نمی توان در میان احزاب یا گروه های کمونیستی خاورمیانه سراغ گرفت.
تصور کنید اگر امروز در یک یا چند کشور از کشورهای منطقه، دولتی چپ گرا سر کار بود، چقدر امکان داشت معادلات به نحو دیگری رقم بخورد? مثلا اگر در ترکیه یا ایران چنین دولتی سر کار بود، شاید یک پشتیبانی تسلیحاتی می توانست کوبانی را نجات دهد؛ شاید دیکتاتوری اسد بدون دخالت امپریالیستی به پایان
می رسید؛ شاید... شاید... شاید....
حالا می توانیم منتظر کوبانی یا غزه ی دیگری بنشینیم و برای آرام گرفتن عذاب وجدان و شرم ناشی از ناتوانی مان در انجام حرکتی موثر، شعری، یادداشتی، کمپینی یا بیانیه ای به اشتراک بگذاریم.
کوبانی یعنی همین امروز، همین حالا دست از این کنش های نوستالژیک برداشتن و درگیر یک فعالیت جدی با هدف مشخص کسب قدرت دولتی شدن. امروز در دوره ای به سر می بریم که به وضوح می بینیم حتی یک تظاهرات میلیونی (به مثابه اهرم فشار جامعه مدنی) هم نمی تواند خللی در توافقات پشت پرده ای وارد کند. کوبانی با تمام رشادت هایش به تنهایی ناتوان از ادامه ی مقاومت است و ما در حالی که اشک می ریزیم دست آخر چشم انتظار مداخله ی ناتو، آمریکا و ترکیه ایم تا جلوی یک فاجعه ی انسانی را بگیرند حتی اگر تبعات این مداخله، فاجعه ی اشغال امپریالستی سوریه باشد.
تراژدی اینجاست که راه سومی که چپ در جهان دو گزینه ای یا داعش یا آمریکا به دنبالش است، به دلیل توان ناچیزش، دست آخر برای سراپا ماندن ناگزیر از دست به دامان آمریکا شدن می شود. این است ضرورت فعلی دستیازی چپ به قدرت دولتی در خاورمیانه.