اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۲۰ مهر ۱٣۹٣ -  ۱۲ اکتبر ۲۰۱۴

تصویر اول، آخ کۆبانی:
آخ کوبانی نام سرودهایست که دختر گریلای زخمی بهنگام معالجه روی تخت بیمارستان می سراید و در شبکههای مجازی توجه ملت ما را بخود جلب نمودهاست. سرودهای که وجدان هر هم میهنی را می آزارد. سرودهها و درسهای کوبانی این کانتون ٣٠٠ هزارنفره یکی دو نیستند و درسهای فراوانی بمثابه انقلاب کوبا و امریکای لاتین، الجزایر و ویتنام برای نسلهای آینده با خود دارد که شاید سرنوشت بعدی ملت کرد را از مقاومت کوبانی بازتعریف نماید. در تاریخ ملت کرد مقاومتهایی اینگونه بسیارند که می توان به حماسه " خان لهپ زێڕێن " در قلعه دمدم اورمیه ، حماسه عبدی خان ( درویش عبدی ) در شنگال کنونی، مقاومت ٢١ روزه مردم سنندج در سال ١٣٥٨ علیه نیروهای جهادیست خمینی، داستان جنگ دابان علیه نیروهای صدام حسین در سال ١٩٨٤ و موارد اینگونه نام برد. شرایط فعلی کوبانی را می توان نیز با روزهای واپسین ببرهای تامیل و قتل و عام آنان در سریلانکا تشبیه نمود.

تصویر دوم، وقایع چند دهه گذشته:
اگر آزادی کردستان عراق در سال ١٩٩١ به اتحاد میان کشورهای همسایه آن اقلیم یعنی ایران، ترکیه و سوریه انجامید و آن کشورها بطور ماهانه علیه آن اقلیم نشستهای امنیتی برگزار می کردند، اینک آن کشورها در بدترین حالت روابط با هم قرار دارند، اما کوبانی کردها را متحد نمود. خصلت ذاتی جامعه کردی بگونه ایست که علیرغم تلاش حکومتهای حاکم بر کردستان و متفرق کردن کردها هیچ حکومت و سیستمی قادر به تسلط بر آن و محو آن نیست. برای نمونه رژیم شاه ایران با مصالحه قرار دادن کردها در سال ١٩٧٤ مبارزه کردها را به زانو درآورد. اما سه سال بعد از آن رژیم شاه پهلوی پاداش خیانت خود را دریافت کرد و فروپاشید. کردها در عراق از بدو تاسیس آن کشور به بیرحمانه ترین شیوه سرکوب شدهاند، اما همه سرکوبگران خودنابود شدند و کردها کماکان به حیات خود ادامه می دهند. سه دولت مسعود ایلماز، تانسلو چیلر و بولنت اجویت که در دشمنی با کردها ید بالایی داشته اند و در دهه ٩٠ موجی از خشونت و کشتار علیه کردها را براه انداختند، همگی فروپاشیدند تا جائیکه نامی از آنان در صحنه سیاسی ترکیه باقی نمانده است، اما مبارزه کردها همچنان در اوج است. بدون تردید دولت اردوغان نیز گرفتار همچون شرایطی خواهد شد.

تصویر سوم، اعتصاب و تظاهرات در شرق کردستان:
با محاصره کۆبانی از طرف نیروهای داعش، کنگره ملی کردستان بیانیهای خطاب به اعضا و سایر نهادهای کردی در روز پنجم اکتبر جهت سازماندهی یک اعتصاب غذای ٥ روزه مقابل ساختمان پارلمان اروپا در بروکسل در اعتراض به سکوت جامعه جهانی نسبت به بحران کۆبانی صادر نمود. در روز دوم اعتصاب و بهنگام خبرهای نگران کننده از کوبانی، جوانان کرد در یک اقدام برق آسا ساختمان پارلمان اروپا را اشغال کردند. متعاقب آن رئیس پارلمان اروپا خود با حضور در جمع تظاهرکنندگان به همدلی با کردها پرداخت و قول همکاری داد و بازتاب این حرکت در رسانههای اروپایی چشمگیر بود.   مقارن با اعتصاب ما در بروکسل، ١٤ نفر از فعالان مدنی شرق کردستان نیز با انتشار اطلاعیهای با اعتصاب سه روزهای به حمایت از کوبانی برخواستند. در اندک زمانی افراد بسیاری به اعتصاب کنندگان کردستان پیوستند و بازتاب اعتصاب آنان کردستان را با خود همراه نمود و موجی از همدردی مردم را بدنبال داشت. حرکتی که چهرههای هنرمند و سرشناس مثل شهرام ناظری و صدیق تعریف رابا خود همراه کرد. گرچه اعتصاب و بپاخواستن کردها در ایران متوجه داعش و رژیم ترکیه است و رژیم ایران تا اندازهای از این موضوع خوشحال است اما همزمان نگران بیداری جامعه است. خنثی سازی تلاشهای مدنی هر چند متوجه منافع آنان نیز نباشد یکی از اهداف رژیم است. تا جائیکه سایت تابناک تلاشش بر این بود وانمود نماید که شهرام ناظری در اعتصاب شرکت ندارد اما شهرام ناظری پای حرف و موضع خود ایستاد. ردپای خنثی سازی فعالیت کردها ازطرف رژیم ابعاد دیگری هم دارد. برای نمونه دو ماه پیش همزمان با حمله داعش به شنگال و مخمور در کردستان عراق، سازمانهای کرد ایرانی برای مقابله با داعش و کمک به کردستان عراق اعلام آمادهگی کردند و نیروی نظامی به مناطق جنگی فرستادند اما رژیم ایران از کانالهای مختلف خود به حکومت اقلیم کردستان فشآر آورد تا از اعزام نیروی نظامی احزاب کرد ایرانی جلوگیری نماید و تا اندازهای هم موفق گردید. رژیم ایران بخوبی دریافته بود که نیرویی که قریب بیست سال خوابیده است به صلاح نیست که بیدار شود.

تصویر چهارم، جزیره آرام:
علیرغم تمامی بحران و تحولاتی که خاورمیانه را فرا گرفته است، جامعه ایران ساکت و اراده جدی برای مبارزه در ایران نیست. آیا اعتصاب فعالان سیاسی ـ مدنی کرد در ایران و اروپا می تواند به الگویی برای ایران تبدیل شود؟ بعید بنظر میرسد. سخنی از آقای اوجالان رایج است که می گوید "برده کسانی هستند که به وضع خود راضی هستند". با این توصیف ایرانیان تحت حاکمیت فعلی بردهای بیش نیستند. گرچه در ایران اعتصاب و تحصن سابقه بیش از صد ساله دارد و در دوران قاجار با تاسی از مبانی شیعی تحت عنوان بست نشینی وجود داشته است. در سالهای اخیر دو مورد اعتصاب در زندانهای رژیم ایران داشتیم که یکی اعتصاب ٧٠ روزه اکبر گنجی و دیگری اعتصاب زندانیان سیاسی کرد در سال ٢٠٠٨ بود. البته گهگاهی هم شاهد روزه سیاسی اصلاح طلبان و شعارهای الله اکبر!! در شب بر بامهای تهران بودهایم. اینک این سوال مطرح است که چرا سبزها برای آزادی موسوی و کروبی به اعتصاب نظیر آنچه کردها در اعتراض به کوبانی انجام دادهاند همت نمی گمارند؟

www.tabnak.ir
www.tabnak.ir