• کی کشتی خود را به آتش می کشیم؟
دیرگاهیست که درین بندرگاه لنگر گرفته ایم
و توفانهای دریایی در روح ما لانه کرده اند. ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۶ آبان ۱٣۹٣ -  ۲٨ اکتبر ۲۰۱۴

 
 کی کشتی خود را به آتش می کشیم؟
دیرگاهیست که درین بندرگاه لنگر گرفته ایم
و توفانهای دریایی در روح ما لانه کرده اند.
دستهایمان از طنابهای سنگین جدا نمی شوند
و چشمانمان بجز سپیدی نمک نمی بینند.

مرگ با آب دهانهامان درآمیخته است

و با هیچ دهانشویه ای پاک نمی شود.
موشهای موذی، یادنامه هایمان را جویده اند
و در سرتاسر عرشه رد پای آنها دیده میشود.
پرندگان دیگر بر فراز دکلها چرخ نمی زنند
و خرده های نان
یادآور هیچ خاطره ای نیست.
همسرانمان دیرگاهیست که عرشه را ترک کرده اند
و کودکانمان در وِلوِله ی باد گم شده اند.

آتش افروزِ ما کجاست؟
تا با کشیدن کبریتی
بادبانهای نخ نما را به آتش کشاند
و راه دهد تا آتشِ پاک
رهنامه های کهن را خاکستر سازد.
بگذار دریا را به دریا واگذاریم
و سفرنامه ی "سندبادِ بحری" را بسوزانیم.
بر این ساحلِ سخت باید ایستاد
و استواری زمین را زیرِ پای خود آزمود.

آیا در میان ما
زنی چون "روما"* یافت نمی شود
تا این کشتی کهنه را به آتش بکشاند؟
او را بگو که بپاخیزد
و پیش از این که کرکسان
بر پیکرهامان به رقص درآیند
بگو که بیاید
تا در درخششِ چشمان وحشیَش
ایرانشهرِ کوچک خود را ببینیم
که در کرانه ی آبهای "آرام"
آرام آرام از دستهای ما می روید.

۱۷ فوریه ۲۰۰۰

*- به روایت پلوتارک، تاریخ نویس یونانی - رومی، پس از اینکه بازماندگانِ شهرِ سقوط کرده ی تروا به ایتالیا رسیدند، زنی بنام "روما" کشتی ها را به آتش کشید تا تبعیدیان را وادار کند که از ادامه ی سفر دریایی دست برداشته و در آنجا شهر جدیدی بنام رُم بسازند.