• در بحران کوبانی، نیروهای مدافع شهر مجبور شدند برای پشتیبانی هوایی نه با کلاه آبی های سازمان ملل بلکه مستقیما با آمریکا به عنوان نیروی حاضر در منطقه نشست داشته باشند، آنها ناگزیر شدند به نیروهای ارتش آزاد سوریه اجازه ورود به کوبانی را دهند و نیروهای بارزانی را به کوبانی راه دهند....چرا؟ چون ترکیه و آمریکا این طور می خواهند....سازمان مللی در کار نیست ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۹ آبان ۱٣۹٣ -  ٣۱ اکتبر ۲۰۱۴

 
در تمام تحلیل هایی که راجع به بحران کوبانی مطالعه کردم، به نقش ترکیه ، نیروهای ائتلاف ، و تمام نیروهای درگیر پرداخته شده به غیر از سازمان ملل ! این که آمریکا یک تنه در بحران شنگال به میدان آمده و یار گیری کرده و ائتلاف تشکیل می دهد و قبل از تهاجم اخیر داعش به کوبانی ، طی حملاتی به خاک سوریه تاسیسات زیربنایی این کشور را به بهانه مبارزه با داعش منهدم می کند، نشان از چه دارد؟ نشان از آن دارد که نه تنها سازمان ملل وظایف خود را معوق گذاشته ، بلکه به تصاحب وظایفش از سوی نیروی ژاندارم خودخوانده جهانی کوچکترین اعتراضی ندارد! ژاندارمی که نه بر اساس اصول و میثاق های بین المللی بلکه بر اساس منافع خویش مداخله می کند، نجات می دهد، قربانی می کند و به وقایع شکل می دهد. سازمان ملل واقعا در بحران کوبانی چه کرد؟ سازمان ملل به توصیف وضعیت پرداخت و از ترکیه تقاضا کرد! تقاضایی بدون پشتوانه اجرایی....
استفان دی میستورا ، نماینده ویژه سازمان ملل در سوریه هشدار داد تصرف شهر کوبانی توسط نیروهای داعش به مرگ دست کم ۷۰۰ غیر نظامی سالمند که هنوز در این شهر هستند و ۱۳۰۰۰ نفر از ساکنان روستاهای اطراف منجر خواهد شد. وی گفت « آیا سربرنیتسا را به خاطر می آورید؟ ما آن را به یاد می آوریم و هرگز فراموش نمی کنیم و شاید هرگز خودمان را به خاطر آن نبخشیم.»
نماینده ویژه سازمان ملل در امور سوریه تصریح کرد: « اگر کوبانی سقوط کند، حدود ۴۰۰ کیلومتر از مرز ترکیه به کنترل داعش درخواهد آمد»
استفان دی میستورا با بیان این که ترکیه تمایلی به اعزام نیرو به سوریه ندارد گفت که این کشور دست کم به مبارزان داوطلب کرد اجازه دهد وارد شهر شوند تا از آن دفاع کنند». وی گفت که دفاع از خود یک حق انسانی بین المللی است.
پرسش من این است که کدام اهرم اجرایی سازمان ملل برای جلوگیری از وقوع فاجعه ای مشابه سربرنیتسا فعال شد؟ دریغ از حتی یک قطعنامه !!!
این در حالی است که نوام چامسکی، متفکر و زبانشناس آمریکایی در ضرورت مداخله سازمان ملل چنین گفت « وضعیت در کوبانی شک آور است. به نظر من سازمان ملل باید یک قطعنامه قوی به منظور ایجاد آتش بس در کوبانی تصویب کند».
نوام چامسکی همچنین در انتقاد از حملات هوایی اخیر تر کیه به پ پ ک گفت « روزنامه های امروز صبح از عملیات نظامی ترکیه علیه کردها در ترکیه نوشتند، کردها که دو کیلومتر آن طرف مرز در خطر کشتار قرار دارند.»
این متفکر سیاسی همچنین از استفاده قوه قهریه برای حفظ شهر کوبانی و جلوگیری از تخریب و عواقب آن دفاع کرد.
وی تصریح کرد« ظهور داعش و گسترش افراط گرایی ساخته خود آمریکا است و این پتکی است که بر سر جامعه ضعیف عراق فرود آمده است».
او در ادامه به اشغال عراق توسط آمریکا اشاره کرد و ادامه داد« یکی از پیامدهای ناخوشایند تجاوز آمریکا و انگلیس به عراق، شعله ور کردن آتش اختلاف های قومی است که اکنون عراق را به فروپاشی کشانده و دامنه آن تمام منطقه خاورمیانه را در بر گرفته است».
وی به حملات جنگنده های آمریکا و انگلیس به داعش در سوریه اشاره کرد که بدون تایید و هماهنگی با دولت بشار اسد رییس جمهوری سوریه صورت گرفته است.
چامسکی تصریح کرد « این حملات بدون شک نقض منشور سازمان ملل که پایه واساس قوانین مدرن بین المللی است، محسوب می شود».
البته دی میتسورا تنها مسئول سازمان ملل نبود که به وضعیت کوبانی پرداخت، والری آموس، معاون دبیر کل سازمان ملل در امور بشردوستانه در بیانیه ای نگرانی عمیق خود را از سرنوشت ساکنان محاصره شده در شهر کوبانی واقع در مرزهای مشترک سوریه با ترکیه اعلام کرد.
آموس در این بیانیه تصریح کرد « اطلاعات مشخصی در دست نیست، اما گزارش ها نشان می دهد برخی افراد این شهر قادر به ترک آنجا نیستند. گزارش ها همچنین حاکی از حضور هزاران نفر در خارج از این شهر در طول مرزهای ترکیه است. به نظر نمی رسد گروه تروریستی داعش به اشخاصی که در شهرهای تحت اشغال آن ها محاصره شده اند ، ترحمی کنند».
معاون دبیرکل سازمان ملل در امور بشردوستانه بر ضرورت دسترسی «فوری» به این اشخاص محاصره شده و تامین نیازهای لازم آن ها تاکید کرد و هشدار داد« در صورتی که اکنون اقدام نکنیم فاجعه دیگری برای ملت سوریه به وجود خواهد آمد و آن ننگی بر پیشانی بشریت خواهد شد».
وی از برخی کشورها – بدون ذکر نام – خواست برای کمک به محاصره شدگان هرچه سریعتر اقدام کنند تا به نقض قوانین بین المللی در امور بشردوستانه پایان داده شود.

پرسش اینجاست . کدام کشورها؟ و در چه قالبی؟ فهم این موضوع ابدا مشکل نیست. وقتی در سازمان ملل صدور قطعنامه و اعزام نیرو در دستور نبوده، و وضعیت اضطراری و امکان قتل عام و کشتار بالا می رود و پیشاپیش نیروهای ائتلاف در منطقه حضور دارند و....دیگر معلوم است که این « برخی کشورها» کدام کشورها هستند.

در ادبیات خصوصی سازی، مفهومی داریم به نام «برون سپاری» ، قضیه از این قرار است که دولت ظاهرا به منظور کوچک کردن و چابک کردن خود ، اجرای برخی و ظایف و مسئولیت هایش را به شرکت ها و پیمانکاران خصوصی می سپارد. مثل این که سازمان ملل نیز در حال برون سپاری قوه قهریه خود است.

ابتدا نیروی ائتلاف به عنوان ژاندارم بین المللی خودخوانده وارد منطقه می شود ، بدون اعتراض و اقدام موثری از سوی سازمان ملل، چرا که توجیه اش ضرورت مداخله برای نجات قربانیان فاجعه شنگال است. کاری به این نداریم که این فاجعه قابل احتراز بود . و سپس این نیرو یک به یک اقداماتش را خارج از چارچوب های قوانین بین المللی صورت می دهد و نکته اینجاست که باز سازمان ملل خاموش است و اقدام موثری نمی کند تا می رسیم به بحران کوبانی که بر اثر مقاومت قهرمانانه مدافعان کرد و رزمندگان انترناسیونالیست حاضر در منطقه، اعتراضات بین المللی به ترکیه و نیروی ائتلاف بالا می گیرد...در این میان هم نمایندگان سازمان ملل می آیند و هشدار می دهند و از « برخی کشورها» می خواهند که اقدامات مقتضی را صورت دهند! و ژاندارم بین المللی نیز می آید و به سبک خویش مداخله می کند و بر اساس منافع اش به وقایع شکل می دهد.

سرنوشت کوبانی و مبارزه خلق ها


و اما وانهادن برخی مسئولیت ها از سوی سازمان ملل تنها انتقال ساده برخی امور و ماموریت ها نیست. این امر مخرب ترین تاثیر را بر نیروهای مستقل و مترقی در کانون های بحران خواهد گذاشت . نگویید سازمان ملل با نیروهای ائتلاف فرقی ندارد... اگر فرقی در بین نبود ، آمریکا از مسیر تشکیل ائتلاف های متعدد در صدد تضعیف نقش سازمان ملل نبود. در بحران کوبانی، نیروهای مدافع شهر مجبور شدند برای پشتیبانی هوایی نه با کلاه آبی های سازمان ملل بلکه مستقیما با آمریکا به عنوان نیروی حاضر در منطقه نشست داشته باشند، آنها ناگزیر شدند به نیروهای ارتش آزاد سوریه اجازه ورود به کوبانی را دهند و نیروهای بارزانی را به کوبانی راه دهند....چرا؟ چون ترکیه و آمریکا این طور می خواهند....سازمان مللی در کار نیست! یا شکست و قتل عام و یا قبول ورود نیروهایی که مخالف کانتون ها و خودگردانی دمکراتیک و ارزش ها و ساختار آن هستند....یا شکست و قتل عام یا آن که برخلاف میل خود آینده ای مبهم و نامعلوم را پذیرا باشی ...نمی توان به کسانی که قهرمانانه مقاومت می کنند خرده گرفت ، عملیات جنگی الزاماتی دارد و تنگناهایی که با خواست و تصویری که ما در ذهن داریم متفاوت است. هم اکنون اوضاع پیچیده تر می شود اما ورود این عناصر به کوبانی در معنای تسلیم کانتون ها به خواسته های آنها نخواهد بود...آن ها نخواهند توانست به سادگی رنگ سرخ را از ستاره کوبانی بزدایند...

اتفاقی که در کوبانی در حال رخ دادن است باید زنگ خطر را برای نیروهای چپ و مترقی به صدا درآورد! اگر سازمان ملل وظایفی که از وی ربوده شده و یا خودخواسته تفویض کرده باز پس نگیرد، احتمال پیروزی یک مبارزه مستقل و مترقی مردمی در کانون های بحران، ضعیف و حداقل بسیار سخت خواهد بود...لذا نیروهای مترقی و چپ در سراسر جهان باید ضمن فریاد کردن این خواست و مطالبه قدرت از دست رفته سازمان ملل در عین حال خواستار اصلاحات ساختاری در سازمان ملل شوند...و این مهم را به عنوان یک مطالبه محوری و دایمی در نظر داشته و روی آن تمرکز کنند.

و در کوتاه مدت، ضمن افشاگری در مورد نیرنگ های زذیلانه و نفوذ گام به گام تا قلب ماهیت یک جنبش ، دایما اوضاع را رصد کرده، دست به افشاگری زده و به تقویت جناح های انقلابی و مستحکم در برابر شرایط پیش امده بپردازند و در عین حال نیازهای عملی و عاجل و اضطراری جنبش را در تحلیل ها و قضاوت ها فراموش نکنند...