• تنِ ایران آکنده از سمّ است، دیگر ناله و گریه و زنجموره کارساز نیست، تنها با تزریق آدرنالینِ فرهنگی به آن تنِ اشک زده می توان انرژی تازه ای برای مقابله با اتمسفرِ عزا تولید کرد. دوازده روز شعفِ فکری در ایرانِ بعد از اسلام، بدل به دوازده عزای واگیردار شده و هنوز زیر سیطره ی فرهنگِ نوحه و گریه ایم، بیخود نیست که اعتراض مان مرثیه ست، فریادمان شیون! و شادی غریبه ای که حتی یک روز از تقویمِ ایرانی نمی گذرد، کارناوالی هم اگر دایر باشد عاشوراست ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۱۰ آبان ۱٣۹٣ -  ۱ نوامبر ۲۰۱۴

 
وقتی یکی در خطرناک زندگی می کند، در مواجهه با خطر، هورمونی به خونش تزریق می شود که او را آماده ی ستیز یا گریز می کند. این هورمون که آدرنالین اش می خوانند در فعال سازی سیستم خودمختارِ بدن نقشی کلیدی دارد. آدرنالین عصاره ی جامعه ی بدنی ست و آدرنالیسم پیشنهادی که در شرایطِ استرس، در ازدحامِ ترس، تولید سلول ایمنی خواهد کرد.
تنِ ایران آکنده از سمّ است، دیگر ناله و گریه و زنجموره کارساز نیست، تنها با تزریق آدرنالینِ فرهنگی به آن تنِ اشک زده می توان انرژی تازه ای برای مقابله با اتمسفرِ عزا تولید کرد. دوازده روز شعفِ فکری در ایرانِ بعد از اسلام، بدل به دوازده عزای واگیردار شده و هنوز زیر سیطره ی فرهنگِ نوحه و گریه ایم، بیخود نیست که اعتراض مان مرثیه ست، فریادمان شیون! و شادی غریبه ای که حتی یک روز از تقویمِ ایرانی نمی گذرد، کارناوالی هم اگر دایر باشد عاشوراست، در چنین بلبشویی معلوم است که فکر متواری می شود، برای تولید فکر، دیگر راهی نمانده مگر تزریق هورمونِ آدرنالین به آن جامعه بدنیِ دردمند!
آلبوم آدرنالیسم واکسنِ تازه ای ست که پس از پشت سرگذاشتنِ ترس های هالووین در شبِ تاسوعا به رگهای اینترنت تزریق شد تا ویروس های عزا را که چون مینی در زیرساخت فرهنگی مان کار گذاشته اند خنثی کند، آدرنالیسم اعتراضی ست علیه آناتومی سیاسیِ تن در فرهنگی که با تحریف عشق، بدن را محاصره کرده ست، پاسخی ست به ترس ها و استرس هایی که دست از سرِ ما برنمی دارند، اینجا مجید کاظمی جور دیگری عاشقانه می خواند، دیگر لیلی ساز و شیرین باز نیست، معشوق را مریم مقدس نمی خواهد، زمین زنِ اوست، زنِ او زمینی ست، پس طبیعی ست خیانت کند، خیانتی که سمتِ دیگرِ عشق است، خودِ عشق بازی ست.
ترانه های آدرنالیسم با غم غریبه ست اما تا بخواهی اندوهباز و شعف ساز است، ماجراجرئیِ زبانیِ ترانه هاش، این همانیِ ووکال و نت هایی که هیجان آورند خون از چهره به ماهیچه می برند تا فقط وقتی که می ترسیم رنگ از صورت هامان نپرد!
قرار نیست در آدرنالیسم فقط گلایدر برانیم گاهی صعود همان حالی را می دهد که سقوطِ آزاد! آزادی در موومانی سینوسی از اندوه تا شعف!
اندوه و شعف در آدرنالیسم، جانشینِ غم و شادی شده، اندوهی که عمق دارد و شعفی که ارتفاع! ارتفاعی که برای خودکشی بالا نرفته بلکه پریدن از این بالا سمت می دهد به فکر تا زندگی با چشمهای تندتری رویت شود. اینجا دیگر زمان طبقِ تعریفِ فیزیکی ش کمیتی ایستایی نیست و مرز بین دو لحظه در دو وضعِ ناهمگون مدام تغییر می کند. گاهی ترسِ حاصله از مرگ، سرعت ذهن را چنان می برد بالا که سرتاسرِ زندگیِ آدمی در لحظه ای مرور می شود. برای همین خیلی ها می روند بالای برجی بلند تا پر باز کرده اساسن خودکشی از طریق سقوطِ آزاد را به انواعِ دیگر ترجیح می دهند! می گویند که اینان در حینِ سقوط، یک بار دیگر زندگی می کنند چون تصویرِ مهمترین رویدادهای عمرشان از ذهن شان می گذرد.
تراک های آلبوم ادرنالیسم پاره هایی از همین تصاویرند، تصویرهایی از اندوه و شعف که در مرگ آگاهی ثبت شده زمانِ خطی و برگسونی ش با هم این همانی دارند تا گور گم شود، گوری بینِ دو نامحدود، میکروسکوپیک و ماکروسکوپیکی شنوایی از پیشاراک تا پسایش!
اینجا یکی می گردد تا خودش را در کسی که نیست پیدا کند، زنی در کلمه، که لبهاش رُژِ نه داشته باشد، مردی که تازه آغازِ صدا باشد و فرداش فکرهای مغزخراش تری را فریاد بزند، من در آدرنالیسم کلمات را شمرده ام، نُت ها را هجّی کرده مجید، پس بدونِ گذشته ممکن نبود، معلق می ماندیم، گذشته جایی ست که درش لنگر انداخته ایم تا از آنچه بودند سوی آنکه ماییم برویم، فردا ولی متن را، صدا را خواهیم شکست تا صدای صدا در بیاید و از هر چه آوازِ مألوف دژانره شود. باری، مینی مالیسم و ماکسی مالیسمِ واقعی در آدرنالیسم، با اندوه و شعف گره خورده ست


لینک های آلبومِ آدرنالیسم

یوتیوب:
YOUTUBE: www.youtube.com

دانلود از ساوندکلاود:
SOUNDCLOUD: https://soundcloud.com/majidkazemi/sets/majid-kazemi-adrenalism