• سومین کنفرانس حضوری پروژه وحدت سه سازمان و جمعی از کنشگران چپ ایران در روزهای ۸ و ۹ نوامبر ۲۰۱۴ در شهر کلن برگزار شد ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۱٨ آبان ۱٣۹٣ -  ۹ نوامبر ۲۰۱۴

اخبار روز - علی مختاری: سومین کنفرانس حضوری پروژه وحدت سه سازمان و جمعی از کنشگران چپ ایران در روزهای ٨ و ۹ نوامبر ۲۰۱۴ در یکی از سالن های خانه جوانان شمال شهر کلن در ساحل رود راین برگزار شد. این گردهمایی ادامه ی گفتگوهای پیشین و تلاش هایی است که چندین سال است برای وحدت سه سازمان چپ و «منفردین» صورت می گیرد. از گزارش دست اندرکاران پروژه وحدت سازمان فدائیان خلق ایران-اکثریت، سازمان اتحاد فدائیان خلق ایران، شورای موقت سوسیالیست های چپ ایران و جمعی از "منفردان" چپ چنین بر می آید که ماراتن طولانی گفتگو ها با گام های سنگین به خط پایانی نزدیک می شود و طبق "نقشه کار" تا برگزاری کنگره مشترک فاصله چندانی ندارد.

روند نشست عادی است. دستور جلسه و فهرست سخنرانان بلند و بالاست. سخنرانان یکی بعد از دیگری پشت میکروفن قرار می گیرند و به سایرین گزارش می دهند و در مورد موضوعات اظهارنظر می کنند. در سالن از آن شتاب نزدیکی به پایان خط و نقطه عطف خبری نیست. چندین منشور برای رسیدگی و تصمیم گیری به کنفرانس ارائه شده است. نادر عصاره، یکی از دست اندرکاران تدارک کار کنفرانس پروژه وحدت چپ، اشتراکات و افتراقات منشورهای پیشنهادی در باره مبانی برنامه ای را کتبا دسته بندی کرده و در اختیار شرکت کنندگان گذاشته است. اما کار کنفرانس محدود به بررسی منشورها نیست. در دستور کاری که پیش از گشایش کنفرانس سوم از سوی هیات تدارک آن انتشار عمومی یافته با تاکید بر محور بودن مباحث بر روی اسناد درباره کار کنفرانس آمده است:

دستور کار کنفرانس:
بخش اول: گزارش ها
١. گزارش مسئول تدارک اجرائی کنفرانس
٢. گزارش مسئول گروه تدارک و سازماندهی پروژه وحدت از روند پیشرفت پروژه وحدت چپ در فاصله بین دو کنفرانس حضوری
بخش دوم: مبانی برنامه ای
۱.گزارش مسئول دوره ای گروه کار نظری ـ برنامه ای از مباحث مطروحه در عرصه برنامه، دریافت منشورها در زمان تعیین شده و توضیحات ضرور پیرامون منشورها و چگونگی برخورد گروه کار با منشورها
٢.گفتگو پیرامون مبانی برنامه ای، برنامه ما برای تحول جامعه ایران و گره گاه های منشورهای ارائه شده به کنفرانس.
بخش سوم- اظهار نظر شرکت کنندگان در کنفرانس پیرامون:
١. چگونگی تداوم روند پروژه وحدت
٢. چگونگی تدوین منشور و یا منشورهای موسسان برای ارائه به کنگره وحدت

آغاز جلسه و گزارش مسئولان
کنفرانس با تاخیر و با تائید هیات رئیسه کار خود را آغاز می کند. مرضیه دانش، هرمز هوشمند و رسول آذرنوش اعضای هیات رئیسه هستند. با رد پیشنهاد تغییر دستور کار و تائید دستور پیشنهادی هیات تدارک کنفرانس، گفتگوها در چارچوب آن جریان می یابد. بعد از گزارش علی پورنقوی مسئول تدارک اجرائی کنفرانس، محمد اعظمی از روند پروژه در فاصله بین دو کنفرانس حضوری گزارش می دهد. گزارشی که نشان می دهد دست اندرکاران پروژه در فاصله چهار ماه با تمام توان کوشیده اند وظایفی که در "نقشه راه" از کنفرانس دوم ۵ و ۶ ژوئیه تا به کنفرانس سوم پیش بینی شده است به دقت انجام شود. تبلیغات، ارتباط با رسانه ها، سازماندهی جلسات پالتاکی، پیگیری اقدام مشترک سیاسی، تنظیم نامه برای فعالان داخل کشور، ارزیابی از کار کنفرانس پیشین و پیگیری برگزاری منظم جلسات گروهای کار، تدبیر برای برگزاری سمینارهای پیش از کنگره مشترک و ایجاد گروه کار منشور موسسان و...

تفاوت نظرها و مشکلات غیرقابل اغماض
محمد اعظمی در پاسخ به پرسش اخبار روز در باره مشکلات کار می گوید: مهمترین مسئله ای که کار گروه تدارک و سازماندهی را با مشکل مواجه کرده و باعث کندی کار پروژه وحدت می شود، تفاوت درکی است که نسبت به این پروژه و ارزیابی از آینده آن وجود دارد. در گروه تدارک با سایه و روشنایی هائی دو درک نسبت به ارزیابی از پروژه وحدت وجود دارد. یک نظر تفاوت ها را می بیند اما معتقد است با این تفاوت ها می توان تشکیلات واحد ایجاد نمود. نظر دوم تفاوت های موجود را اساسی دانسته با این حد از تفاوت، امکان همزیستی صاحبان دو دیدگاه را در یک تشکیلات واحد، دشوار می داند.
تفاوتی که اعظمی به آن اشاره می کند در اظهارات چند تن از سخنرانان کنفرانس بازتاب دارد. مرزبندی با سوسیال دمکراسی و برخورد با نظام جمهوری اسلامی پررنگترین آنهاست. رسول آذرنوش می گوید در اسناد و منشور ما باید برخورد با جمهوری اسلامی و مرزبندی با اصلاح طلبان با صراحت بیان شود. وی در پاسخ به این پرسش که چرا در سخنرانی خود گفت "قضاوت در مورد باهم بودن هنوز زود است" و اظهار نظر در باره سرانجام وحدت را به آینده موکول کرد، می گوید: «الان نمی توانیم در مورد وحدت قضاوت کنیم و با قاطعیت بگوییم وحدت عملی خواهد شد و یانه. دلیلش وجود اختلافات جدی در منشورهای پیشنهادی به کنفرانس است. این اختلافات باعث می شود ما نتوانیم با جدیت به سمت وحدت برویم. ما اگر از این اختلافات عبور نکنیم، به نظرم امر وحدت زیر سوال خواهد رفت. یک اختلاف در مورد برخورد با کل نظام سیاسی حاکم است. در برخی نوشته ها از یک طرف می گویند کل نظام جمهوری اسلامی باید برود و از طرف دیگر از دمکراتیزه کردن نظام موجود صحبت می کنند. بین رد نظام و دمکراتیزه کردن آن تناقض وجود دارد.»
آقای آذرنوش به این که از هفت منشور پیشنهادی کدام یک مورد نظر ایشان است، اشاره نکرد.

در مورد وجود تفاوت برخوردها هرمز هوشمند در بخشی از سخنان خود در کنفرانس گفت: «ما در دو موضوع اختلاف داریم. برخورد با جمهوری اسلامی و نیروی اجتماعی و عمده کردن جنبش های اجتماعی در مبارزه.» هوشمند گفت: در حالی که همه جمهوری اسلامی را مانع دمکراتیزاسیون جامعه می دانند، اما این که تحول در بالا چگونه صورت می گیرد و با آن چه برخوردی باید کرد تفاوت داریم.
پرویز نویدی وقتی پشت میکروفن قرار گرفت در مورد اختلافی که به آن اشاره می شود گفت سخن همه نیروهای پروژه در برخورد با جمهوری اسلامی تا به حال این بوده که این رژیم مانع استقرار دمکراسی است و برای گذر از آن تلاش می کنند. اگر نیرویی هدف و برنامه سیاسی آن ایجاد جبهه ای با اصلاح طلبان باشد، ما نمی توانیم با آن کار کنیم. ولی وقتی گفته می شود تلاش ما اتحاد با نیروهای جمهوریخواه و لائیک است باید به آن اعتماد کرد.

پیشرفت پروژه، چشم انداز آن
محمد اعظمی در جمع بندی و ارزیابی گزارش اقدامات انجام شده خطاب به کنفرانس گفت: در مجموع شیوه کار و انجام وظیفه و پیگیری موضوعات، در گروه کار تدارک و سازماندهی روند مثبتی داشته است. وی در پاسخ به پرسش اخبار روز در باره میزان آمادگی برای رفتن به گنگره مشترک می گوید: ارزیابی من بر اساس روندی که پیش آمده ایم، علیرغم کندی ها و افت و خیزی که داشته ایم، این است که نیروی اصلی این چهار جریان که در مباحث شرکت می کنند، آمادگی شرکت در کنگره مشترک را دارند. در ارزیابی از میزان پیشرفت پروژه وحدت، مرضیه دانش عضو هیات رئیسه کنفرانس و از اعضای سازمان اتحاد فدائیان خلق ایران با اشاره بر به درازا کشیدن روند گفتگوها، می گوید: "از نظر من این روند کند بوده و آن هم علل مختلف دارد. مهمترین علت آن این است که ما کمتر به تمرین دمکراسی پرداخته ایم و عمدتا عادت داریم هرگاه سخن از همکاری پیش می آید، بیشتر روی اختلافات تمرکز می کنیم تا اشتراکات." وی بر بسیج و مشارکت هرچه بیشتر نیروهای فعال سیاسی در جهت پیشرفت کمی و کیفی پروژه تاکید می کند.

بهزاد کریمی در باره روند پروژه وحدت و میزان پیشرفت آن می گوید: این پروژه، تجسم سازمان یافته یک پروسه است؛ پروسه غلبه بر پراکندگی در صفوف چپ سوسیالیست دمکرات. فرا رویی پروسه به پروژه، مهمترین شاخص برای تبیین میزان پیشرفت این روند است. من معتقدم که این پروژه بیشتر در خود مانده است تا که توجه برانگیز باشد برای بیرون از خود. این پروژه فقط هم زمانی خواهد توانست موثرتر عمل کند که با بیرون از خود در رابطه زنده باشد و محتوی این رابطه نیز چیزی نیست جز تولید و تظاهر سیاسی و برخورد مداوم و مشترک با رویدادها.

مجید عبدالرحیم پور با این تذکر که پروژه و حدت چپ و ایجاد تشکل بزرگ چپ را نباید یک حرکت مقطعی دید و یا در تبلیغات چنین برداشتی را تقویت کرد، می گوید: اولا: من فکر می کنم ایجاد تشکل سیاسی بزرگ چپ ایران در جامعه ما یک نیاز و فرایند است و نه یک آکت سیاسی. دوما: پروژه وحدت این سازمان ها و افراد چپ را در راستای آن فرآیند و جزئی از آن می دانم. از این نظر آن را مثبت ارزیابی می کنم.

دشواری برآمد سیاسی پاشنه آشیل پروژه وحدت
در باره ضرورت عمل سیاسی مشترک و تاثیر سازنده آن بر فرآیند پروژه وحدت ظاهرا اختلاف نظری وجود ندارد اما فقدان عمل مشترک سیاسی مشکلی است که همچنان پررنگتر می شود و بر سایر پیشرفت های پروژه سایه می اندازد. در کنفرانس دوم شرکت کنندگان و دست اندرکان به اتفاق بر این کمبود انگشت گذاشتند و تلاش در جهت حضور سیاسی فعال مورد تاکید قرار گرفت. در کنفرانس اخیر عدم برآمد سیاسی مشترک موضوع گزارش مسئول گروه تدارک و سازماندهی پروژه وحدت چپ بود. اعظمی در این مورد به کنفرانس گزارش داد که در فاصله چهار ماه به جز مورد کوبانی، هیچ موضع مشترک در قبال رویدادهای جامعه اتخاذ نشده است. وی تاکید کرد: پروژه ای که عناصرش برآمد سیاسی بیرونی فعالی نداشته باشند، اعتماد آفرین نیست و به جلب اعتماد و جذب نیرو کمک نمی کند.

بهزاد کریمی در این مورد می گوید: حضور سیاسی فعال نه فقط نیروهای پروژه وحدت که به خود پروژه سیاسی پروژه وحدت در همین مسیر نیاز است. زیست سیاسی مشترک فعال، بهترین آموزگار آموزنده و معیار نافذ است تا در عمل به حس و اراده مشترک و همکاری تقویت شود. طبیعی است که نظر و گفتمان همواره مقدم بر عمل و اقدام است اما در نهایت نظر برای عمل و اقدام است. در اقدام است که همپیوندی واقعی ما- که واقعی است- محک می خورد.

مجید عبدالرحیم پور برآمد سیاسی مشترک را از الزامات کار نیروهای پروژه وحدت می داند و می گوید: همکاری های سیاسی جهت حضور فعال در صحنه سیاسی داخل کشور را از الزمات ایجاد تشکل بزرگ چپ ایران می دانم و به نظر من این سازمان ها و افراد ضروری است ضمن ادامه مباحث برنامه ای و نظری، همکاری های سیاسی را در دستور کار خود قرار دهند.

گروه کار تدارک و سازماندهی پروژه وحدت در گزارش خود به کنفرانس صرفا به طرح کمبود برآمد سیاسی مشترک اکتفا نکرده و با تاکید از سه سازمان و منفردان چپ خواسته تدبیری بر این مشکل بیاندیشند. در گزارش تاکید شده است: ایجاد مکانیزمی برای برخورد فعال سیاسی مشترک اگر از انجام سایر وظایف مهمتر نباشد کم اهمیت تر نیست. برای این برآمد سیاسی باید دست به کار شد و به راه حلی دست یافت.