اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۲۱ آذر ۱٣۹٣ -  ۱۲ دسامبر ۲۰۱۴

 مبارزه یعنی درک ستم و مقاومت در برابر ستم، مبارزه یعنی عرصه ی کشاکش خواسته ها و موانع فراروی در همه چیز و حتی ناچیزترین امور، ومبارز واقعی آن است که خود را مجهز به شناخت قواعد آن نماید؛و در جهت پیروزی تلاش نماید؛ و مبارزه را برای خود هدفی کند،نه به قصد دستیابی به قدرت بلکه به قصد بازسازی همه ی آن چیزهای که بد بنا شده است ؛واین مبارزان زندان ارومیه تنها به قصد ساختن و بنیاد نهادن بنیانهای انسانی وارد این مرحله از آزار جسمی شده اند؛و این آزار را بر خود هموار کرده اند؛آنان آزارهای جسمی را بر خود هموار می کنند تا نشان دهند،که آزارهای جمهوری اسلامی نمی تواند خللی در اراده ی آنان وارد کنند.
اعتصاب غذای زندانیان سیاسی به زانو در آوردن لحظات و ثانیه ها و دقیقه های نفس گیر زندان است.لحظاتی که همانند گزاره هایی تایید می کنند،هدف سرکوب و زندان و چوبه ی دار تنها نمایشی از خط پایان و تسلیمیت است. لحظاتی که تبدیل به ویرانگری روح و خلل در اندیشیدن است؛اما اعتصاب غذا نوعی مبارزه و رویارویی با این لحظات است.
اعتصاب غذا نافرمانی سیاسی زندانی ست، دربرابر زندانبان خود،در برابر هر آن چه که زندانبان می اندیشد که بر زندانی خود تحمیل نموده است.
اعتصاب غذا واکنشی ست برای بازپس گرفتن جسمی که به اسارت در آمده است. زندانبان با اسارت گرفتن جسم هدفش انهدام اندیشه و روان زندانی ست، او می خواهد با مالکیت بر جسم ناتوانی زندانی را به رخ او بکشاند، و زندانی با اعتصاب غذای خود به زندانبان خود نه می گوید،اعتصاب غذا آغاز قیامی ست،علیه به انقیاد کشیدن جسم و متعاقب آن رهایی اندیشهی که در نهان آن جسم است. زندانی با اعتصاب خود،نمایش مالکیت بر جسم خود را نیز آغاز می کند.چراکه این جسم متعلق به زندانی ست،و اجازه نمی دهد توسط زندانبان هر آزاری را تحمل نماید، تحمل آزاری که زندانی به جسم خود می دهد،فراتر از آزاری ست که زندانبان به او تحمیل می نماید.
اعتصاب کننده فراتر از زندان می اندیشد،او با اعتصابش جسمش را به آنسوی دیوارهای زندان و به میان صفوف مردمی می کشاند؛و مالکیت خود را بر جسم خویش اعلام می کند؛ وبدین شیوه خشم خود را به زندانبان به نمایش می گذارد؛ و هم زمان نیز مردمانش را به مبارزه فرا می خواند،زندانی با این اعتصاب می زداید مالکیت زندانبان را بر جسم خود .
حال با درک معنای اعتصاب می توانیم پی ببریم که چرا زندانیان سیاسی زندان ارومیه مبادرت به اعتصاب غذا کرده اند؛ اعتصاب غذای آنان دم فرونبستن است در برابر ستم، و مقاومت است در برابر ستم و ناعدالتی و سکوت زندانبان و مجامع حقوق بشری و رسانه ها همه در یک وادی هستند. نستودن و دم فروبستن در برابر این امر بدیهی - زندان و مبارزه- ادامه ی همان سکوت - دولت و قدرت - دنیای سرمایه و کاپیتالیسم است.
علی افشاری، ولی افشاری، حبیب افشاری، کیهان درویشی، شیرکو حسن‌پور، محمد عبداللهی، خزر رسولی‌راد،خضر رسول مروت، سامان نسیم، امیر ملادوست، سیروان نژاوی، جعفر میرزایی، ابراهیم رضاپور، محمد عبدالبخت، عبدالله اصغری، عرفات اصغری، عبدالرحمان سلیمان، سیدسامی حسینی، عبدالله حمودی، احمد تموئی، عثمان مصطفی‌پور، بهروز آلخانی، مصطفی الرحمان، یوسف کاکه‌ممی، سیدجمال محمدی، علیرضا رسولی، شورش افشاری، مصطفی داوودی، اسامی زندانیان اعتصابی محبوس در زندان مرکزی زندان ارومیه است.
اعتصاب غذای زندانیان سیاسی کورد برای نخستین بار نیست که طاقت زندانبانان خود را طاق می کنند،چند سال پیش در سال ٢٠٠٨ عده ی بسیاری از زندانیان سیاسی در زندانهای سراسر کشور دست به اعتصاب غذا زدند، که در همان سال نیز شاهد بی مهری و چشم پوشی رسانه های بسیاری بودیم،حتا از درون زندانها گروهی از زندانیان با اهمال کاری و تعلل ورزیدن هدفشان لطمه بر بنیان این اعتراض بود،که موفق نشدند.آن چه اهمیت داشت، نیروی مقاومت و مبارزه ی زندانیان بود.اعتصاب غذای که ٤٥ روز به طول انجامید.
اما امسال در سال ٢٠١٤ گروهی دیگر از زندانیان سیاسی در برابر زندانبانان خود برای گرفتن حقوق اولیه ی خود اعتصاب نموده اند. این پیامی روشن است و نیازمند حمایت و پشتیبانی؛ سکوت شما در هر جایگاه فکری – سیاسی ،فرهنگی،...،اجتماعی ، علامت پرسشی ست ،در برابر ادعاهایتان !