اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۲۷ آذر ۱٣۹٣ -  ۱٨ دسامبر ۲۰۱۴

سه ماه پیش بود. کرد‌ها می‌گفتند: داعش بعد از موصل و شنگال، هوس کرده به کوبانی حمله کند. داعشی که اینبار به سلاح‌های سنگین مجهز شده بود. به توپ و تانک و سلاح‌های پیشرفته غربی. سلاح‌هایی که از ارتش شکست خورده عراق به غنیمت برده بود. داعشی که سرخوش از پیروزیهای پی در پی بود، اینبار شهر دیگری را هدف قرار می داد: کوبانی. شهری کوچک که مدافعانش تنها سلاح‌های سبک داشتند. شهری که شاید داعش تصور می‌کرد ظرف چند روز می‌تواند آن را کنترل کند. نبردِ نابرابر اما تاریخی، آغاز شده بود. داعش با پشتوانه تانک‌هایش روستاهای اطراف کوبانی را به تدریج اشغال کرد. اظهارات عجیب و غریب دولت‌های دور و نزدیک هم آغاز شده بود. مقامات ترکیه می‌گفتند: کوبانی حتما سقوط می‌کند، مسئولان امریکایی می‌گفتند: کوبانی در آستانه سقوط است، داعش می‌گفت: کوبانی سقوط کرده است و یگان‌های مدافع خلق می‌گفتند: کوبانی هرگز سقوط نخواهد کرد. ده‌ها هزار غیرنظامی آواره شده بودند. ده‌ها غیرنظامی جانشان را از دست داده بودند اما یگان‌های مدافع خلق و یگان‌های مدافع زن، با‌‌ همان سلاح‌های سبک، اما اراده‌ای بزرگ، در برابر تهاجمات داعش ایستادگی می‌کردند و جنگنده‌های آمریکایی هم از آسمان مواضع داعش را هدف قرار می‌دادند. ایستادگی این شهر کوچک، و مقاومت زنانش آنقدر بزرگ بود که توجه همه جهان را به خود جلب کرده بود. حماسه کوبانی، دیگر تعبیر آشنایی برای همه مردم جهان شده بود. هر جا اسمی از داعش می‌آمد، اسم دولت ترکیه هم درکنارش می‌آمد. دولتی که داعش از مرز‌هایش به کوبانی حمله می‌کرد. دولتی که نخست وزیر و رئیس جمهورش، به تکرار یک جمله علاقه‌ای عجیب نشان می‌دادند: کوبانی به زودی سقوط می‌کند. مرزهای ترکیه برای داعش باز و برای حامیان کوبانی بسته بودند. فرودگاه‌های ترکیه برای اعضای داعش امن و خیابان‌های ترکیه برای معترضان کرد نا‌امن بودند. ترکیه‌ای که خود را مشوق سقوط کوبانی معرفی می‌کرد، معترضانی در سرتاسر جهان پیدا کرده بود. در ترکیه دست کم ۳۵ معترض کرد کشته شدند. در سرتاسر جهان، حامیان کوبانی، علاوه بر داعش، دولت ترکیه را هم مسئول محاصره کوبانی می‌دانستند. کرد‌ها در سرتاسر جهان به عنوان نیرویی شناخته شدند که در مقابل خطرناک‌ترین سازمان تروریستی جهان مقاومت می‌کنند، ترکیه به عنوان دولتی شناخته شد که ملتی دموکراسی خواه را تهدید می‌داند اما سازمان تروریست داعش را فرصت تلقی می‌کند؛ و داعش، نیرویی بود که در کوبانی طعم تلخ شکستی سنگین را می‌چشید. جنگ شهری، همه معادلات را تغییر داده بود. دیگر خبری از پیشروی‌های داعش نبود. اینبار یگان‌های مدافع خلق و یگان‌های مدافع زنان داعش را دفع می‌کردند. کوبانی تبدیل به باتلاقی برای اعضای داعش شده بود. باتلاقی که به گفته یگان‌های مدافع خلق حدود سه هزار عضو داعش ظرف سه ماه در آن کشته شدند. اکنون دیگر کوبانی تنها شهری کوچک نیست. کوبانی، شهری است که در سطح جهان دوستان بی‌شماری به دست آورده. کوبانی شهری است که مزه شکست را به داعش چشانده. کوبانی شهری است که زنانش الهام بخش همه زنان جهان شده‌اند. کوبانی مبدل به شهری شده که علاوه بر مقاومتش، نویدبخش فردایی بهتر برای اقلیت‌های منطقه بوده؛ و برای خاورمیانه‌ای که عطش آزادی و دموکراسی دارد. یگان‌های مدافع خلق می‌گویند: داعش را به عقب رانده‌اند. می گویند: کوبانی در آستانی پیروزی کامل است. اکنون دیگر آمریکایی ها می‌گویند: مقاومت جانانه مدافعان کوبانی را تحسین می‌کنیم. داعش دیگر از تسخیر کوبانی سخنی نمی‌دهد. دیگر احتمالا باورش شده که غیر از پس روی تدریجی چاره‌ای ندارد. و دولت ترکیه، عصبانیتش را از پیروزی‌های مدافعان کوبانی، و توجهات بین المللی به این شهر کوچک و مقاومت تاریخی اش پنهان نمی‌کند. شاید این عبارتی باشد که در تاریخ می‌ماند: کوبانی شهر تنهایی بود که با اراده و مقاومت زنان و مردانش، همه مردم جهان را با خود همراه کرد. شکستی را که در کمین بود، تبدیل به حماسه کرد و پیروز شد. 

* صابر شیخا - روزنامه نگار