• اردوغان بدون شک معجزه رویای بازسازی امپراتوری عثمانی است که در محیط داخلی، واپسگرایی و خلافت مذهبی – سیاسی را دنبال می کند و در عرصه بیرونی نیز با دخالت در امور داخلی کشورهای همسایه و همدستی با موج بنیادگرایان دینی و افراطیون تکفیری منویات ژئوپلتیک خود را به بهای آشوب و هرج و مرج بر منطقه تحمیل می کند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۱۱ دی ۱٣۹٣ -  ۱ ژانويه ۲۰۱۵

ترکیه بار دیگر خبر ساز شد و اقدامات سرکوبگرانه دولت "رجب طیب اردوغان" علیه جهان رسانه و فعالین مطبوعاتی در روز یکشنبه ۱۴ دسامبر تیتر اول خبرگزاری های بین المللی گردید. یورش هم زمان و برنامه ریزی شده به روزنامه "زمان" و شبکه تلویزیونی "سامانیولو" که منجر به دستگیری ۲۷ فعال رسانه یی از جمله "اکرم دومانلی" سردبیر روزنامه زمان در محل کار وی شد، اعتراضات گسترده یی را در فضای داخلی و عرصه بین المللی موجب شده است. اتهامات جدید دولت اردوغان در دور تازه دستگیری روزنامه نگاران منتقد ترکیه، در چارچوب کلیشه های همیشگی تهدیدات امنیتی از قبیل "استفاده از ارعاب و تهدید، تشکیل باندی، جعل، توهین و اقدام برای کودتا" عنوان شده است. اردوغان و نخست وزیر محلل وی "داوود اوغلو" ضمن مرتبط دانستن دستگیرشدگان به ارتباط با "فتح الله گولن" رهبر اسلامگرایان میانه رو و تبعیدی ترکیه جهت سرنگونی دولت، این اقدام ضددمکراتیک خود را توجیه کرده اند. هم اکنون بنا به گزارش نهادهای حقوق بشری و سازمان گزارشگران بدون مرز این کشور بزرگترین زندان روزنامه نگاران در سطح جهان بوده و باند اردوغان در راستای تثبیت موقعیت خود بعد از انتخابات پارلمانی اخیر که حزب "عدالت و توسعه" به پیروزی رسید، سعی می کند تا هرگونه صدای مخالفی را در نطفه خفه کنند.                                                         
این اقدام سرکوبگرانه دولت آنکارا علیه رسانه های مستقل و اتهامات عنوان شده علیه بازداشت شدگان در چارچوب برنامه ریزی یک نظام توتالیتر و واپسگرا در جهت خاموش کردن هر صدای مخالفی انجام گرفته است که ارتباط مستقیمی با سیاست های واپسگرایانه داخلی و ماجراجویانه خارجی دارد. شکست دکترین سیاسی – امنیتی دولت اردوغان در حوزه داخلی که جامعه ترکیه را به سمت یک وضعیت سلبی و دوقطبی اجتماعی کشانده است و در عرصه منطقه یی با اتخاذ سیاست های ماجراجویانه و دخالتگرایانه در امور کشورهای همسایه از این کشور تصویر یک عنصر نامطلوب و بر هم زننده ثبات را در اذعان تداعی می کند، دولت آنکارا را به سوی چنین اقداماتی سوق داده است. به لحاظ عینی و در عالم واقعیات با توجه به مناسبات قدرت در ترکیه هیچگونه خطری برای کودتا و کارشکنی حامیان گولن علیه دولت اردوغان در شرایط کنونی وجود نداشته و اصولا این دار و دسته در موقعیتی قرار ندارد که هیچگونه اقدام ضددولتی در حد به سقوط کشاندن دولت مستقر انجام دهد. دور جدید سرکوب رسانه در ترکیه را باید با تمایلات واپسگرایانه باند اردوغان در زمینه تغییرات سیاسی – اجتماعی مدنظر وی برای جایگزینی سیاست "نوعثمانی" در تقابل با نظم "کمالیستی" دید که لاجرم به دلیل میراث تاریخی مدرنیزاسیون آتاتورک بخش بزرگی از جامعه مدنی و سیاسی ترکیه را در تنازع با اردوغان قرار می دهد. اظهارات سریالی اردوغان و داوود اوغلو در طی هفته های اخیر در مورد ضرورت "بازگشت فرهنگ عثمانی و رسم الخط عربی، نابرابری بین زن و مرد طبق وظایف الهی، کشف قاره آمریکا توسط مسلمانان، جلوگیری از پوشش رسانه یی نسبت به فساد وزیران سابق به بهانه نقض حقوق فردی، اعطای مجوز استفاده از سلاح گرم توسط پلیس در اعتراضات خیابانی" همه در چارچوب منویات جدید رهبران حاکم بر ترکیه کنونی انجام گرفته است که هجوم به رسانه های مستقل تکمیل کننده همین اهداف خواهد بود. اینکه در طی چند سال گذشته اردوغان بیشترین اصطکاک را با اصحاب رسانه داشته است دقیقا به موقعیت متفاوت ذات مدرن رسانه نسبت به تمایلات واپسگرایانه دولت اسلامگرای حاکم بر این کشور دارد که همواره در وضعیت سلبی با همدیگر قرار خواهند داشت.         .             نکته جالب و تا حدودی طنزآمیز موضوع در خصوص ترکیه اردوغان و چگونگی برخورد نهادها و قدرت های حاکمیتی بیرونی به این دولت برمی گردد که نه تنها اسلامگرایان ترکیه هیچ فشاری را بر خود نمی بینند که حتی افسارگسیختگی داخلی و دخالتگری خارجی این دولت را با تسامع و امتیازبخشی پاسخ می دهند. سفر "ولادیمیر پوتین" رئیس جمهوری روسیه، "جو بایدن" معاون ریاست جمهوری آمریکا، "فدریکا موگرینی" مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپایی، "دیوید کامرون" نخست وزیر بریتانیا و پاپ "فرانسیس" رهبر کلیسای کاتولیک در طول دو هفته اخیر به ترکیه و دیدار با رهبران ارشد این کشور در شرایطی که این افسارگسیختگی ادامه داشته و تشدید هم شده است در کنار نقش مخرب و فاجعه بار آنکارا در همدستی با دولت اسلامی (داعش) برای بر هم زدن ثبات منطقه یی و به خصوص اقدامات تروریستی این گروه در سوریه از نتایج این بی مسئولیتی بین المللی است. اینکه پوتین در چنین وضعیتی به آنکارا سفر می کند شاید از سر ناچاری و از زیر فشار خارج کردن مسکو در قبال تحریم های اروپایی – آمریکایی برای جستن مفری جهت تقویت روابط اقتصادی در موقعیت انزوای پیرامونی مسکو قلمداد شده و بتوان برای آن یک توجیه قانع کننده پیدا کرد. سریال سفرهای مقامات غربی به ترکیه و "در باغ سبز" نشان دادن ورود به اتحادیه از طرف مقامات اروپایی به آقای اردوغان، هر چند که به نظر اکثر تحلیلگران یک اقدام بازدارنده از سوی آنان برای جلوگیری از نزدیکی آنکارا – مسکو عنوان می شود، اما چنین عکس العملی با روح حقوق بشری و ادعای دمکراتیک پنداری لیبرال دمکراسی غربی به شدت در تضاد است. همچنین این ادعای همیشگی که بایدن و دیگر رهبران غربی با سفر به ترکیه قصد جلب موافقت اردوغان را برای مشارکت در جنگ علیه تروریسم داعشی را دارند با توجه به تجارب تاریخی و روابط دولت آنکارا با گروه های اسلامگرای افراطی، کاملا منافات داشته و هرگز توجیه کننده نخواهد بود. فاجعه اصلی و تاسف آورترین اقدام را باید سفر پاپ فرانسیس به ترکیه دانست که در شرایطی که دولت اردوغان یک پای منازعات فرقه گرایانه کنونی در خاورمیانه است و گروه های تروریستی تحت حمایت آنان هم اکنون زیست سیاسی – اجتماعی مسیحیان در این منطقه را به شدت تهدید می کنند، فاقد هر توجیه منطقی و مشروعیت حقوقی است. چنانچه پاپ از این سفر قصد نزدیکتر کردن ادیان و تقویت روح مدارای مذهبی را مدنظر داشته است باید گفت سفر وی در زمان نامناسب، مکان نامطلوب و شریک غیرقابل اعتماد انجام گرفته است. اگر پاپ یک کشور اسلامی در خاورمیانه پرآشوب کنونی برای هدف تقویت مدارای مذهبی و نشاندهنده روح همزیستی مسالمت آمیز جماعت های دینی را مدنظر می داشت هیچ کجا مناسب تر از لبنان در شرایط کنونی نبود که به درستی تندیس و تصویری واقعی از یک جامعه فراگیر و نسبت به بقیه خاورمیانه دمکراتیک تر است که عبور از تجربه جنگ های مذهبی را در رسیدن به مصالحه ملی تا به امروز در پیشینه تاریخی خود دارد. تا زمانی که بخش اسلامگرای شهری و سنتی روستایی در دوقطبی سیاسی – اجتماعی درون ترکیه با همدستی بورژوازی نوکیسه بخش آناتولی از جریان سیاسی اردوغان حمایت می کنند و حوزه بیرونی غربی و محور عربی منطقه نیز در مناسبات ژئوپلتیک منطقه پرآشوب خاورمیانه وی را به عنوان یک متحد استراتژیک نگاه می کنند، اردوغان مهار ناشدنی است. اردوغان بدون شک معجزه رویای بازسازی امپراتوری عثمانی است که در محیط داخلی، واپسگرایی و خلافت مذهبی – سیاسی را دنبال می کند و در عرصه بیرونی نیز با دخالت در امور داخلی کشورهای همسایه و همدستی با موج بنیادگرایان دینی و افراطیون تکفیری منویات ژئوپلتیک خود را به بهای آشوب و هرج و مرج بر منطقه تحمیل می کند.