اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۱۹ دی ۱٣۹٣ -  ۹ ژانويه ۲۰۱۵

رفیق هوشنگ عزیزم،
تلفن کردم نبودی! آنوی مهربان گفت: "آقای هوشنگ خان نیست؛ وقتی آمد به شما زنگ می زند."
دلم گرفته است از این آسمان ابری صبح آخرین روز سال! پیامهایی را که روی پیامگیر تلفنم گذاشته ای، گوش کردم. آرزو می کردم بودی و بار دیگر با هم گفتگو می کردیم!

"به کجا چنین شتابان؟"

"دیدار ۲۰۱۳" چه دیداری بود هوشنگ جان، ای دیریافته! با نام و آوازه ات آشنا بودم ولی شانس دیدار و رفاقت با تو را نیافته بودم؛ چه زود با هم انس گرفتیم؟!
آنچه در بسیار گفتگوهای تلفنی مان بیش از هر چیز زیباست و مرا تحت تآثیر قرار می دهد، مهربانی،فروتنی تو که ناشی از شخصیت والای تواست، یکرنگی و عشق و احترام تو به انسان ستمکش و اصل رفاقت است!
هربار با شوقی شورانگیز به تو تلفن می کنم و هر بار بیش و بیشتر با ابعاد انسانی شخصیت تو آشنا می شوم! استواری خلل ناپذیر تو در دفاع از آرمان های شکوهمندت، آزادی، دموکراسی و سوسیالیزم، دشمنان مردم و شکنجه گرانت را تحقیر کرده است؛ آنجاکه در کمیته مشترک"ضد خرابکاری" خطاب به شکنجه گرانت فریاد زدی:"روزی این زندان موزه ی جنایات شما خواهد شد." پژواک این "ندا" در کوه جهان، هنوز و همیشه، خواب شکنجه گران و جنایتکاران را، نه فقط در میهن ات ایران، بلکه در هر جای میهن خاکی ات آشفته و قدم های مبارزان راه آزادی، دموکراسی و سوسیالیزم را استوارتر می کند! زندگی تو سمفونی شکوهمندی در شتایش انسان تحت ستم وخرده شادی هایش است! نگاه سرشاراز امید تو به زندگی و آینده بشریت آموختنی است! "فدائی" واژه و باری ارزشی است که شایسته و برازنده توست، وکیل گرسنگان و پا برهنه گان !
ما هرگز فراموش نمی کنیم که تو در سال ۱۹۸۲ ، نزدیک به یکسال با اندوخته ای اندک که حاصل کار کارگری ساختمان توبود، بطور غیرقانونی در پاریس زندگی کردی تا با کوششی جمعی با دیگر رفقا به متقاضیان پناهندگی کمک کنی! از این رو تو نه فقط در قلب ما رفقایت و دیگر کسانی که ترا از دور و نزدیک می شناسند جای داری، بلکه "وقتی که خلق بداند" در حافظه تاریخی رنجبران، جاودان خواهی شد!
روش تو در صحبت درباره هر انسانی، ستایش ساده ترین قدم همیارانه ی او و تاکید هر باره بر اهمیت آن اقدام هر چند ساده است تا به او نشان دهی، با تلاشی بیشتر تا کجا می تواند اوج بگیرد!
از تو آموختم که حتی برای یک شکنجه گر هم باید ظرفیتی انسانی قائل بود! تو با زندگیت، با مقاومت تا پای جانت، با جوانمردی، کمک و همدردی با دیگران و با عشقت به انسان ستم دیده از خود معیاری بجای گذاشته ای که هر کس می تواند عمل خود را با آن بسنجد و از آن برای پالایش و ارتقاء شخصیت خود بیاموزد! زندگی تو نمونه عینی و درخشانی از تبیین معنای "انسان طرازنوین" بوده است!
در مقاله ای از رفقای حزب کمونیست دومینیکن می خواندم که آنها "چه گوارا" را تجسم وحدت اندیشه، گفتار و کردار توصیف می کردند. تو نیز در آنچه اندیشیده و گفته ای، زیسته ای!
رفیق هوشنگ عزیزم،
از مرگ و زندگی با هم سخن می گفتیم؛ تفاهم داشتیم که در چرخه زندگی و مرگ، مرده کسی است که دیگر از او صحبت بمیان نمی آورند و فراموش شده است. اگر مرگ به او فرصت جبران خطاهایش در زندگی را نداده باشد، باید بر او گریست! اما مرگی که در خدمت زندگی است، خود از جنس زندگی است! انسانهایی که دل در گرو عشق کارگران و زحمتکشان گذاشته اند نمردنی اند؛ خورشیدند که اینجا غروب می کنند و جایی دیگر در این جغرافیای غارت دسترنج توده ها، دوباره طلوع می کنند!
آه ای رود، ای ستاره، ای کهکشان، تو چقدر دور افتاده ای، در دور دستها و چقدر نزدیک و جاری ای در قلبم، در تنم! هشدار که پلنگ بچه ی ره گم کرده ای چشم انتظار یاوری توست و عقاب پر شکسته ای تیمار تو را می جوید!
با من بگو، بگو با دریا، چه گفتی که خندید و دندانهای مروارید ی اش را نشان داد؟ با باد چه نجوا کردی که توفید؟
شنیدی که آنوبانو زیر اوار هق هق گریه می گفت:" باید کمرمونو صاف کنیم؛ مشتهامون باید بالا باشه؛ باید راه آقای هوشنگ خانو ادامه بدهیم!"
تو در کدام دبستان، در دامان کدام آموزگار راز فتح قلبها را اینگونه آموختی که همسرت، پس از بیش از۴۰ سال زندگی مشترک ، همواره و هنوز اینچنین با احترام از تو سخن می گوید؟!
در پایان گفتگوهای طولانی مان همیشه میگفتی :"بغلیدم" و من پاسخ می دادم، می بوسمت هزاران بار، از صمیم قلب . پس:

"به شکوفه ها
به باران
برسان سلام ما را"

بدرور، رفیق هوشنگ عزیزم!