یادداشت سیاسی سیاسی دیدگاه ادبیات زنان جهان بخش خبر آرشیو  
  اجتماعی اقتصادی مساله ملی یادبود - تاریخ گفتگو کارگری گزارش حقوق بشر ورزش  
   

شارلی منم! - علاءالدین فتح راضی



اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۲۱ دی ۱٣۹٣ -  ۱۱ ژانويه ۲۰۱۵


روز چهارشنبه هفتم ماه ژانویه دو مردی که بعدا معلوم شد برادرهستند در دفتر نشریه فکاهی "شارلی ابدو" ده تن از زبده ترین روزنامه نگاران و کاریکاتوریست های فرانسوی را بضرب گلوله و درکمال خونسردی کشتند و بهنگام فرار نیز پلیسی را از پای درآوردند وبا قساوت تمام تیرخلاس درسرش خالی کردند. ایندو تروریست علت جنایات خود را کاریکاتورهائی اعلام کردند که این نشریه از پیامبر اسلام انتشار داده بود. هرچند آنها بفاصله دو روز از سوی پلیس شناسائی شده و در رویاروئی مسلحانه بقتل رسیدند ولی تدابیری که برای عدم افشای مشخصاتشان اندیشیده بودند نشان میداد که این اقدام یک عملیات انتحاری نبوده ست. با این حال با توجه به عکس العمل شدیدی که توده‌های وسیع مردم پاریس در برابراین جنایات از خود نشان دادند چنین بنظر میرسد که اسلامیون متعصب با اینکار دست بخودکشی سیاسی زده باشند.
پیش ازین هرعمل تروریستی که از اینان سرمیزد با بهانه‌هائی همچون جنایات اسرائیل علیه فلسطینیان ویا حمله کشورهای غربی به عراق و افغانستان توجیه و راست و ریست میشد. ولی اینبار اسلامیون به قلب دمکراسی زده‌اند و آزادی قلم و اندیشه را در زادگاه آن در اروپا مورد هدف قرارداده‌اند و این، بازتاب گسترده‌ای درکشورهای غربی یافته ست که سال‌هاست با اسلامیون به مماشات مشغولند. برای آنها مدارس اسلامی تاسیس میکنند که درآنها دختربچه‌ها را به حجاب اسلامی شرطی کنند و مغز پسرها را با خرافات مندرج در قرآن پرسازند که در آن کتک زدن همسرانشان مجاز شمرده میشود. روشن است که این، راه تداوم عصر روشنگری و دمکراسی ناشی از آن نیست که درشکل جامعه مدنی تجلی یافته ست و طبیعی ست که این یک بام و دو هوا را تا ابد نمی توان ادامه داد و تقابل میان واپس گرائی قرون وسطائی و سکولاریسم دیر یا زود خود را نشان میداد، بویژه اینکه مداخلات فاجعه بارغرب در خاورمیانه محملی مناسب برای این تقابل پدید آورده ست. ازین‌رو شاهدیم که غرب درین مبارزه ایدئولوژیک با تروریسم میدان را باخته ست چرا که این تروریست‌ها خود، زاده‍ی غربند و درآن نشو و نما یافته و بزرگ شده‌اند.
آری دولت‌های غربی سالهاست و بخصوص پس از ایجاد جمهوری اسلامی، میدان را در دو جبهه‍ی داخلی و خارجی به این تعصبات اسلامی باخته‌اند و ما شاهد بودیم که چگونه دولت انگلیس تهدید بمرگ یک شهروند و نویسنده خود، سلمان رشدی را زیر سبیلی رد کرد و تنها به چند اظهار نظر در تقبیح چنین فتواهائی بسنده نمود و چگونه دولت فرانسه به ترورافراد وابسته به اپوزیسیون جمهوری اسلامی چشم فروبست. حال بگذریم از ایجاد تشکیلات برای همین دیوانگان مذهبی در خارج از مرزهای خود در خاورمیانه، یوگسلاوی و . . . اینان در مسائل داخلی نیز، تحمل tolerance را با مسامحه و تجاهل ignorance اشتباه گرفته‌اند و ازین راه هیچ مداخله‌ای در روابط قرون وسطائی رایج درمیان خانواده‌های مسلمان در کشور خود را روا نمیدارند که سهل است ادامه این روابط در مدارس و نیز گردهمآئی‌های دینی در مساجد را تشویق میکنند و از آنها حمایت مالی بعمل می‌آورند.
ما ایرانی ها، اما با گوشت و پوست خود با این مماشات غرب با اسلامیون آشنائیم. همانها که از برقراری جمهوری اسلامی حمایت کردند و با امدادهای غیبی خود آن را تداوم بخشیدند. خون محسن امیرارصلانی هنوز بر زمین خشک نشده ست که داستان زندگی یونس در شکم ماهی را زیر سئوال برده بود، داستانی که درغرب تنها در افسانه‌های کودکانه چون پینوکیو یافت میشود. بخاطر افشاء همین خزئبلات دینی است که در ایران بسیاری از نویسندگان و روشنفکران محکوم به دار و درفش و زندان های طویل المدت شده اند، صب پیامبر که جای خود دارد و سزائی جز مرگ ندارد.
البته غرب نیز در طول سی و پنج سالی که از روی کار آمدن اسلامیون در ایران میگذرد صدمات کمی ندیده ست و هرازگاهی نیش‌هائی ازین دست را نوش کرده ست که قتل کارگردان هلندی، تئو وانگوگ، نمونه‍ی آنست. ولی هیچ یک ازین ترورها گستره‌ای اینچنین نداشته و ناگزیر با عکس العملی چنین گسترده وهمگانی روبرو نشده ست. بسیاری از فرانسویان که چندان امیدی به برخورد قاطع دولت خود با وضع موجود ندارند با طرح شعار"شارلی منم" بخیابان آمده‌اند و تروریستهای مسلمان را بچالش می‌طلبند که این، شرایط مناسبی برای اپوزیسیون جمهوری اسلامی پدید آورده تا بافشای جنایات مشابه اسلامیون در ایران بپردازند و پرده از چهره کثیف اسلام سیاسی بردارند که دست خود را باین خوبی رو کرده ست.
مردم فرانسه روز یکشنبه یازدهم ماه ژانویه در میدان جمهوری پاریس گرد خواهند آمد تا بدفاع از آزادی اندیشه و بیان برخیزند و فریاد " Je Suis Charlie" سردهند. جای دلرد که هر ایرانی هم که مخالف حذف آزادی قلم و اندیشه در ایران ست، مخالف کشتن و شکنجه‍ی وبلاگ نویسان، وکلاء ، نویسندگان و روشنفکران ست، و مخالف شکافتن سینه‍ی فروهرها و قتل های زنجیره‌ای و اعدام‌هائی ست که بی وقفه در ایران ادامه دارد، درچنین روزی درهرکجای ایران که هست به حمایت از مردم فرانسه بپاخیزد و با آنها همنوا شود که: "شارلی منم."

www.hamraahaan.com


اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید:

Facebook
    Delicious delicious     Twitter twitter     دنباله donbaleh     Google google     Yahoo yahoo     بالاترین balatarin


چاپ کن

نظرات (۰)

نظر شما

اصل مطلب

بازگشت به صفحه نخست