اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۲۵ دی ۱٣۹٣ -  ۱۵ ژانويه ۲۰۱۵

کامو می گوید تنها راهِ برخورد با یک جهان غیر آزاد اینست که خود آنچنان آزاده بشوی که حضورِ وجودت به تنهایی اقدامی عصیانگرانه باشد. فراوانند آنهایی که تنها وجودشان برای حکومتها و نهادهای مذهبی و مالی، تیغی در چشم است، آیا چارلی ابدو نیز اینگونه بود؟

همه فریادکنان چارلی شدند تا آزادی قلم و بیان اندیشه را پاس بدارند و اسلامگرایان رادیکال و ترورهای وحشیانه شان را محکوم کنند، چارلی ابدو با کاریکاتورهای بسیار سطحی و جنجال برانگیز خود بیش از هر مذهبی، اسلام را و در درجه ی دوم با فاصله ای زیاد مسیحیت را به تمسخر می گرفت و دستمایه ی کارتون هایش می کرد. و اگر کایکاتوریست و طنزنویس موضوعاتی چون مذهب و سیاست را به ریشخند نگیرد خنده را چگونه برانگیزد؟ اما چارلی در سال ۲۰۰۹ یکی از کارتونیستهای خود را به اسم Maurice Sinet به اتهام تمسخر یهودیت از نشریه خود اخراج کرد. هنگامیکه پسر سرکوزی به شایعه یا در واقع به یهودیت می گروید، ساین کاریکاتوری از پسر سرکوزی کشید و گفت که این جوان در زندگی خیلی پیشرفت خواهد کرد- رابطه ی سرمایه و سیستم مالی جهان را با یهودیت نشان می داد-. چارلی از ساین خواست تا معذرتخواهی بکند که او جواب داد حاضرم… را ببرند ولی معذرتخواهی نکنم. پس چارلی، ساین را به اتهام تمسخرِ یهودیت اخراج کرد. پس بهتر است همه چارلی نشویم و با گامی جلوتر از چارلی برای آزادی اندیشه و بیان آن بدون هیچگونه ترس و وابستگی بجنگیم و یاد او را که برای بیان اندیشه اش ترور شد گرامی بداریم. آیا اینکه چارلی چقدر در تاریخ روزنامه نگاری خود به ایدئولوژی غالب در وال استریت و رسانه های پرقدرتِ آنان پرداخته است را ارزش وقت گذاری و تحقیق نیست، چون مسئله اینجا شخصیت یا تمایلات و انگیزه های او نیست، مسئله آزادی بیانِ اندیشه است که هیچ نیرویی، چه از کهف برخاستگان محمدی یا هر مذهب دیگر، و چه حکومتها و انستیتوهای مالی و سیاسی و رسانه های وابسته به آنان حق سلب آن را ندارند.