• برای اینکه اعتراضات کارگران پایدار و منسجم و متحدانه باشد کارگران چاره ای جزء اتحاد و همبستگی ندارند و در وهله اول باید تشکیلات کارگریشان را سازماندهی کنند زیرا حضور و ادامه مبارزات سندیکای کارگران شرکت واحد بعد از گذشت بیش از یک دهه سرکوب و موفقیت در رسیدن به خواسته ها و مطالبتشان، نشانگر این است که داشتن تشکیلات مستقل کارگری برای رسیدن به خواسته های کارگران ضرورتی حیاتی است ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۷ بهمن ۱٣۹٣ -  ۲۷ ژانويه ۲۰۱۵

با توجه به اینکه از اولین اعتصاب سندیکای کارگران شرکت واحد هنوز چهل روز نگذشته بود کلید دومین اعتصاب با اکثریت آرا توسط اعضای هیئت مدیره سندیکا در هشتم بهمن ماه زده شد. هر چند که مامورین اطلاعاتی و امنیتی تلاش های زیادی برای متوقف کردن این اعتصابات کارگری انجام دادند و از هرگونه فشار و تهدیدی در مورد اعضای فعال سندیکایی و اعضای هیئت مدیره جهت جلوگیری از این اعتصابات کوتاهی نکردند.
اما در هشتم بهمن ماه هشتاد و چهار این اعتصاب کارگری شکل گرفت و تقریبا برای دو روز در سیستم حمل و نقل پایتخت مشکلات جدی بوجود آمد، البته سندیکای کارگران شرکت واحد دو هفته قبل از اعتصاب با پخش تراکت بین رانندگان و کارگران شرکت واحد از رانندگان برای رسیدن به خواسته هایشان در خواست کرده بود در هشتم بهمن ماه دست از کار بکشند و اتوبوس ها را استارت نزنند، به همین دلیل مامورین اطلاعاتی و امنیتی وقت کافی برای تهدید و فشار بر اعضای سندیکا و رانندگان فعال سندیکایی را داشتند و احتمال می دادند که با روش های هویج و چماق که از طریق مذاکرات مختلفی که با اعضای هیئت مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد و مدیران مسئول شرکت واحد و شهرداری که توسط عوامل اطلاعاتی برگزار می شد، بتوانند با هزینه های حداقلی از هزینه های سرکوب کم کنند و تا آخرین لحظه هم موفق نشدند و حتی کوچکترین تاثیری نتوانستند بروی کارگران و رانندگان شرکت واحد بگذارند. چرا که تعداد صدها تن از دستگیر شدگان از ششم بهمن تا هشتم بهمن ماه هشتاد و چهار خود گواه بر این ادعا می باشد و درست در اولین ساعات هشتم بهمن روز اعتصاب حدود ساعت دو و نیم بامداد تعدادی از همسران و فرزندان اعضای هیئت مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد را با هجوم گسترده به منازلشان دستگیر کردند و این دستگیری های فله ای قبل از اعتصاب نشانگر هزینه های بیشماری بود که حاکمیت برای سرکوب رانندگان معترض پرداخت می کرد.
اما کارگران و رانندگان آگاه که بیش از شش ماه در جلسات هفتگی سندیکا شرکت داشتند و بطور سازماندهی شده توسط سندیکا در مورد حقوق خود آموزش های لازم را دیده بودند و توانایی و رویارویی با سرکوب از طرف عوامل اطلاعاتی و امنیتی را داشتند و از تجربه اعتصاب اول که در ۴ دی ماه چهل روز قبل انجام شده بود بهره برده بودند. دستگیری اکثریت اعضای فعال سندیکا و اعضای هیئت مدیره قبل از اعتصاب هم، خود شاهدی بر این سخنان می باشد.
اگر بخواهیم واقع بینانه به شکل گیری سندیکای کارگران شرکت واحد نظری بیاندازیم در واقع وجود و تشکیل چنین سندیکای کارگری که هیچگونه وابستگی به دولت و کارفرما نداشته و با رای مستقیم کارگران بوجود آمده، خود موفقیتی چشمگیر برای جامعه کارگری ایران بوده زیرا بعد از سرکوب تشکل های مستقل کارگری در دهه شصت و تحمیل شوراهای اسلامی کار و خانه کارگر در دهه هفتاد به کارگران که خود عامل سرکوب و عدم شکل گیری تشکیلات مستقل کارگری در کشور بوده اند، احیای این تشکیلات سندیکایی کارگری، در جامعه کارگری روزنه ای را ایجاد کرد تا نقطه ی امیدی برای ایجاد دیگر تشکل های مستقل کارگری باشد. همانطور که شاهد بودیم سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه از جمله تشکیلات کارگری مستقل سندیکایی بوده که در دهه هشتاد بعد از شکل گیری سندیکای واحد بوجود آمده است و اگر بخواهیم صادقانه بگوییم این اعتراضات و اعتصابات عرصه ای بود برای فعالیت آشکار فعالین کارگری و اعتراضات کارگری در جامعه، در واقع شاید بتوان گفت پیوندی محکم، در بین دیگر فعالین صنفی و دانشجویی همراه با اعتراضات و اعتصابات سندیکایی شرکت واحد تا به امروز بوجود آمده و می توان گفت که در اوج این اعتراضات ما شاهد پیوند دانشجویان و معلمان و کارگران هم بوده ایم.
این اعتراضات باعث گردید تا تعداد زیادی از فعالین کارگری بطور آشکارا در جامعه کارگری فعالیت داشته باشند، بطوری که قبل از اعتراضات سندیکای کارگران واحد به این شکل بطور آشکارا و به این گسترده گی شاهد آن نبوده ایم به همین دلیل هم اکثر فعالین کارگری از این فضا بهره بردند و از سندیکای واحد حمایت گسترده ای به عمل آوردند. این اعتصابات موفقیت ها و دست آوردهای بیشماری برای کارگران و رانندگان شرکت واحد داشته و نه تنها بخشی از حقوق دست نیافتنی همچون اجرای طرح طبقه بندی مشاغل که تا سقف ۵۰۰۰تومان اضافه حقوق را در روز برای رانندگان و کارگران به ارمغان آورده، و یا برداشتن بلیط که از وظایف تحمیلی و اجباری رانندگان بود و طرح مسکن برای کارگران و گرفتن لباس و شیر رایگان و ... بلکه ماهییت ضد کارگری شوراهای اسلامی کار برای رانندگان و کارگران شرکت واحد بطور و ضوح آشکار شد، بطوری که در روز اعتصابات دی ماه و بهمن ماه ٨۴ همین شوراهای به اصطلاح کارگری با شناسایی و معرفی رانندگان سندیکایی به عوامل امنیتی مستقر در توقفگاه های شرکت واحد، دستور دستگیری رانندگان معترض را صادر می کردند که امروز دیگر کوچکترین جایگاهی در بین بدنه اتوبوسرانی ندارند.
هر چند که هنوز هم وزارت کار و عوامل بالا دستی اصرار زیادی برای نگه داشتن این شوراها در شرکت واحد دارند، اما در بین کارگران هیچ مشروعیتی ندارند و رانندگان و کارگران شرکت واحد با آگاهی به اینکه سندیکای کارگران شرکت واحد مورد تایید دولت و کارفرما نمی باشد، اما همچنان تمامی اعتراضات و خواسته ها و مطالبتشان را از طریق سندیکای کارگران شرکت واحد پیگیری می کنند و نمایندگان سندیکایی در سامانه های اتوبوسرانی برای چانه زنی و گرفتن مطالبات با مدیران و کارفرماهای سامانه های مختلف شرکت واحد چانه زنی می کنند و همچنان جلسات سندیکایی در منازل خود کارگران بطور منظم برقرار است و تمامی هزینه های سندیکا توسط اعضایش تامین می شود و تا حدودی هم از کارگران اخراجی سندیکایی که در حال حاضر یک تن زندانی است و ۴ تن بیکار می باشند، مورد توجه و حمایت قرار می گیرند. این خود نشانگر این است که نمایندگان واقعی کارگران مشروعیت خودشان را از بدنه کارگری می گیرند، نه کارفرما و دیگر عوامل وابسته به آن. هر چند که هنوز هم اعضای فعال سندیکایی توسط عوامل امنیتی و حراستی تحت فشار هستند اما ما توصیه می کنیم برای اینکه اعتراضات کارگران پایدار و منسجم و متحدانه باشد کارگران چاره ای جزء اتحاد و همبستگی ندارند و در وهله اول باید تشکیلات کارگریشان را سازماندهی کنند زیرا حضور و ادامه مبارزات سندیکای کارگران شرکت واحد بعد از گذشت بیش از یک دهه سرکوب و موفقیت در رسیدن به خواسته ها و مطالبتشان، نشانگر این است که داشتن تشکیلات مستقل کارگری برای رسیدن به خواسته های کارگران ضرورتی حیاتی است.

داوود رضوی از فعالین سندیکایی
۷بهمن ۹٣