• سران جمهوری اسلامی و ۳%ی که سر در آخور آنان دارند، بعداز امضاء قرارداد با کشورهای ۵ بعلاوه ۱، دور جدیدی را از چپاول شروع خواهند کرد و بر ماهیت خود استوار خواهند ماند. آنانکه در کسوت نخبه، سیاستمدار و ژورنالیست منافع ملی مردمان ایران را با منافع امضاء کنندگان قرارداد لوزان، یکی می پندارند، خاک در چشم خود و مردم می پاشند و می خواهند رژیم جمهوری اسلامی ایران را "ملی" جلوه دهند! ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۱۶ فروردين ۱٣۹۴ -  ۵ آوريل ۲۰۱۵

با ظهور جمهوری اسلامی ایران در سال ١٩٧٩ و شروع جنگ ایران و عراق در ٢٢ سپتامبر ١٩٨٠ روند نظامی شدن منطقه شتاب بیشتری پیدا کرد، که تا کنون ادامه داشته است! جغرافیای سیاسی و امنیتی خاورمیانه امروز هیچ شباهتی به آن خاورمیانه ٣٥ سال پیش ندارد. ایران در کنار حلقه های سیاسی- نظامی- اقتصادی مرئی و نامرئی جهان، که تنیده در کنسرن های نظامی هستند، نقش ویژه ای در جهت ناامنی منطقه که همانا بستر خوبی برای حفظ دیکتاتوری در ایران و منطقه بوده، بازی کرده است.

ایران ٣٥ سال گذشته، نه تنها به استقلال و آزادی دست نیافت، بلکه بیشتر از گذشته در شکل مافیایی وابسته به تکنولوژی، صنعت و فراوردهای داروئی، غذائی و حتا کشاورزی غرب و کشورهای دیگر باقی ماند و ضمن به تاراج بردن منابع طبیعی و ثروتهای ملی، آزادی نیز مسخ و مترود شد و ایران به تیول رمالان، ملایان، بازرایان و وابستگان مدرن و سنتی آنان، که جمعیتی حدود ٣% را تشکیل می دهند، بدل شد و بهشتی از فساد برای ٣% از کل مردمان ایران و جهنمی برای ٩٧% مردم مهیا گردید!

کشورهای خاورمیانه امروز، منطقه ای است ملیتاریزه شده، که بودجه نظامی آن بعد از ظهور جمهوری اسلامی ایران در سال ١٩٧٩ مدام رو به افزایش گذاشته است. امارات متحده عربی، عربستان سعودی، کویت، عراق، عمان، سوریه با جمعیتی ١٠٤ ملیونی، سالانه بالغ بر ٤٠ ملیارد دولار، هزینه نظامی بر خود و مردم تحمیل می کنند! بودجه نظامی این چند کشور عربی، دو برابر بودجه نظامی کل قاره آفریقا با جمعیت ١ملیارد و ١١١ ملیون نفر، می باشد و این مبلغ برابر است با کل بودجه نظامی دو قاره آفریقا و استرالیا. بودجه نظامی کشورهای عربی بسیار بیشتر از ٤٠ ملیارد خواهد بود، اگر بودجه نظامی کلیه کشورها ازجمله مصر با بودجه نظامی ٢ ملیارد و ٤٠٠ ملیون دلار، الجزایر ٢ ملیارد و ٤٨٠ ملیون را نیز، به آن اضافه کنیم!

تعداد نظامیان چهار کشور ایران، عراق، سوریه و ترکیه از سال ١٩٧٩ تا سال ٢٠١٥ چندین برابر شده و امروز از مرز دو ملیون نفر گذشته است، یعنی وزراتخانه های دفاع در این کشورها بزرگترین کارفرما بشمار می آیند، که در سال بودجه ای بالغ بر ٢٥ ملیارد دولار را می بلعند.
در برابر کشورهای عربی و ایران، کشور کوچک اسرائیل با جمعیت ٨ ملیونی، ١٦ ملیارد و ٥٠٠ ملیون دلار را به بودجه نظامی اختصاص داده است، که سهم هر اسرائیلی برای تامین این بودجه در سال، ٢٠٦٢ دلار می باشد.

ایران در طول ٣٥ سال گذشته و بخصوص بعد از پایان جنگ ایران و عراق، بیشترین درآمد نفت و دیگر فراوردهای خود را صرف تجهیز نظامی و ساختن بمب اتمی کرده است! کشورهای غربی و برخی از کشورهای آسیایی نظیر چین و ژاپن بیشترین سود را از وجود ایران نظامی و اتمی در خاورمیانه برده اند. آنانکه سود نخواهند برد، همان مردمی هستند که ٣٥ سال است زیر تیغ جمهوری اسلامی، در انتظار آزادی و زندگی بهتر روزگار را به سختی می گذرانند!

سران جمهوری اسلامی و ٣%ی که سر در آخور آنان دارند، بعداز امضاء قرارداد با کشورهای ٥ بعلاوه ١، دور جدیدی را از چپاول شروع خواهند کرد و بر ماهیت خود استوار خواهند ماند. آنانکه در کسوت نخبه، سیاستمدار و ژورنالیست منافع ملی مردمان ایران را با منافع امضاء کنندگان قرارداد لوزان، یکی می پندارند، خاک در چشم خود و مردم می پاشند و می خواهند رژیم جمهوری اسلامی ایران را "ملی" جلوه دهند!
بعداز امضاء قرارداد نهائی در تیرماه، روند نظامی کردن منطقه با وجود رژیم جمهوری اسلامی ایران و برپاکردن آشوب های جدید، که اکنون به خاک یمن نیز پای گذاشته است، نه تنها متوقف نخواهد شد بلکه در ابعاد بیشتری ادامه خواهد یافت و این در جهت تقویت استراتژی نظامی منطقه و در جهت افزایش سود کلان کنسرن های نظامی جهان خواهد بود. در چنین شرایطی که بخش عظیم درآمد ایران همچنان صرف ادامه فعالیتهای نظامی و اتمی (نظامی و غیرنظامی) خواهد شد، مردمان ایران چه سودی از امضاء قرارداد لوزان خواهند برد؟

ابراهیم فرشی
٣/٤/٢٠١٥