اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۱۹ فروردين ۱٣۹۴ -  ٨ آوريل ۲۰۱۵

 «ریشه های اعتراف آمریکایی»عنوان یادداشت روز روزنامه جام جم به قلم دکتر حشمت الله فلاحت پیشه است که در آن می خوانید؛
برای بررسی مواضع اخیر رئیس جمهور آمریکا در قبال ایران، بهترین روش استفاده از روش رفتارگرایانه است؛ روشی که با بررسی رفتار رئیس جمهور ایالات متحده و تیم سیاست خارجی او، می تواند رویکرد باراک اوباما نسبت به مذاکرات هسته ای و قدرت کشورمان را مشخص کند.
در نگاه اولیه به نوع مواضع اوباما، می توان به این نکته اشاره کرد که او نسبت به دیگر روسای جمهور ایالات متحده در سه دهه گذشته از انقلاب، رفتاری عاقلانه تر در قبال کشورمان در پیش گرفته است و تغییری در این رویکرد سنتی واشنگتن ایجاد کرده که براساس آن، همواره ایران «دشمن» و دیگر کشورها «دوست» تلقی می شدند.
گرچه اوباما به دلیل نوع روابط راهبردی خود در خاورمیانه، هنوز هم بسیاری از واقعیت ها را نادیده می گیرد، ولی او باید این نکته روشن در منطقه را مدنظر قرار دهد که در حال حاضر، ایران یک عامل ثبات ساز در منطقه است و این در حالی است که متحدان واشنگتن در منطقه عامل بی ثباتی هستند.
بنابراین اگر بخواهیم سه دلیل اصلی تغییر نگرش در میان بخشی از نخبگان حاکم در کاخ سفید نسبت به تحولات منطقه و نیز اذعان به نقش مثبت ایران را برشماریم، باید به واقعیت هایی چون «افزایش قدرت ایران»، «انقلاب های عربی» و نیز «کیاست دیپلماتیک کشورمان» اشاره کنیم.
چنان که گفته شد، آمریکا اکنون نمی تواند قدرت ایران را در منطقه نادیده بگیرد. او در جریان آخرین دیدار خود با پادشاه پیشین عربستان به وی گفت که اعراب باید قدرت ایران را در خاورمیانه به رسمیت بشناسند.
او همچنین در جایی دیگر گفت که نمی توان انتظار داشت ایران، برنامه هسته ای خود را کنار بگذارد و در همین حال با توجه به هوشمندی دیپلماتیک کشورمان، بر این نکته نیز تاکید کرد که برخلاف نخست وزیر رژیم صهیونیستی، قائل به تهدیدآمیز بودن فعالیت های ایران برای منطقه نیست و ایران مسیری متفاوت از عراق دوران صدام و کره شمالی طی می کند.
در راستای همین کیاست دیپلماتیک است که می توان گفت تفاهم لوزان، میخ آخر بر تابوت ایران هراسی بود که باید به تاثیرات آن توجه کرد.
افزون بر این دو عامل مهم، آنچه باعث شده تا مواضع رئیس جمهور آمریکا نسبت به پیشینیان خود متحول شود، تحولات داخلی در کشورهای عربی است که باراک اوباما نمی تواند چشم خود را بر آن ببندد.
او در موضعگیری های خود بصراحت به دولت های عربی هشدار داده که انتظار نداشته باشند در تهدیدات داخلی، واشنگتن موضعی به سود آنها اتخاذ کند.
بنابراین سه عامل یاد شده، مهم ترین واقعیت هایی است که می توان با کمک آن به رفتارشناسی تیم دیپلماتیک آمریکا و مواضع رئیس جمهور این کشور روی آورد و رویکردهای ایالات متحده در قبال ایران و خاورمیانه را تحلیل کرد.

کیهان:مردم، رهبری و ماجرای لوزان
«مردم، رهبری و ماجرای لوزان»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم محمد ایمانی است که در آن می خوانید؛۱- از نیمه شب سیزدهم فروردین که بیانیه لوزان منتشر شد، موضع مردم ایران و رهبر معظم انقلاب نسبت به این بیانیه مورد توجه رسانه ها و تحلیل گران قرار گرفت. طیفی از رسانه ها و تحلیل گران به ارزیابی بیانیه پرداختند اما طیف دیگر اقدام به گمانه زنی درباره نظر مردم و رهبری کردند؛ برخی هم پیشتر رفتند و رفتاری را مرتکب شدند که می توان آن را مصادره به مطلوب موضع مردم و رهبری به نفع تحلیل مورد علاقه خود یا تحمیل تحلیل خود به واقعیت نام نهاد. رفتار اخیر با نوعی از هم پوشانی طیف رسانه ای خاص داخلی و خارجی همراه بود و این احتمال را به ذهن متبادر می کرد که طیف مذکور بدون هزینه کردن از عنوان «مردم» و «رهبری» قادر نیست قضاوت خود را در میان افکار عمومی و نخبگان و ناظران جا بیندازد و بنابراین به شکلی شتابزده از قاعده و رأس نظام هزینه می کند.
۲- در همین حیص و بیص اتفاق دیگری نیز صورت بست. شبکه سیاسی و رسانه ای معارض با انقلاب تلاش کرد به سنت مألوف خود به یک دو قطبی غیر واقعی در داخل دست بزند و توپی را که در زمین حریف (دشمن) است به درون زمین ایران برگرداند. به تعبیر دیگر به جای وحدت و همدلی ضروری در برابر دشمنان زیاده خواه و متکبر قرار بود یک دوقطبی القا شود که در یک سمت آن هیجان و شادی پیروزی و در سمت دیگر آن سرخوردگی و احساس شکست و از دست رفتن همه چیز باشد. یک طرف القای «فتح الفتوح» و «پیروزی مشعشع تاریخی» و انتساب این تحلیل به «مردم» بود که در عملکردها و تصاویر و گزارش های بی بی سی و صدای آمریکا و برخی تیترهای نشریات داخلی نظیر «عبور از بحران» و «شگون سیزده» و... نمود پیدا کرد و در مقابل ادعای سرکشیدن «جام زهر» و «بازگشت به وضعیت قبول قطعنامه ۵۹٨» و «آغاز عقب نشینی های رژیم»! و... از سوی محافل معارض القا شد تا در برابر استراتژی «همدلی»، به تقابل ملت و حاکمیت دامن بزند؛ سناریویی که در مصاحبه اخیر اوباما با نیویورک تایمز و اذعان به روحیه مقاومت و تسلیم ناپذیری ملت ایران رنگ باخت.
٣- واکنش مردم ایران به ماجرا چیست؟ روشن است که اگر توافقی متضمن حفظ حق پیشرفت ملت ایران در کنار رفع تحریم های ظالمانه- به موازات شفاف سازی متقابل- باشد مایه شادمانی قاطبه مردم ماست. اما آیا یک «چرک نویس» - به تعبیر دکتر ظریف- با هر محتوایی آن قدر مایه در خود دارد که موجب «جشن ملی» شود؟! آسوشیتدپرس، فرانس پرس، رویتر و یک خبرگزاری نشان شده و مورد طمع داخلی با چند فریم عکس سعی کردند جشن و شادمانی مردم ایران را تداعی بکنند؛ همچنان که روز بازگشت دکتر ظریف یک جمعیت چند ده نفره، شعارهای قالبی و سفارشی جریان آلوده به فتنه و آشوب ٨٨ را تکرار کردند. فعلاً بر آن نیستیم که بگوییم چند تجمع چند ده نفره، خودجوش یا سازمان یافته و یا خودجوش سازمان یافته(!) بود؛ همچنان که نمی پرسیم ماشین های چند صد میلیونی آدم های خوشحال(!) برخی از این عکس ها چه نسبتی با قاطبه مردم و چه تناسبی با لغو یا ابقای تحریم ها دارد! اصلاً فرض را بر این می گیریم که از طبقه متوسط و پایین شهری هم در آن تجمع های چند ده - یا به فرض- چند صد نفره حضور داشتند و حقیقتاً خیال کردند اتفاق مهمی مثلاً درباره لغو تحریم ها و... پیش آمده و شادی کردند. فعلاً چشممان را هم به آن یکی دو نفری که یورو و دلار را با افتخار سر دست گرفتند - و تغییر نام میدان «استقلال» پایتخت اوکراین به «یورو» از سوی غربگراها را تداعی کردند- یا آن خانمی که روسری خود را به باد خودروی لوکس خود و همراهانش سپرد، می بندیم. آن کامنت های بلاصاحب فضای مجازی و معرکه گیری «کلیک، کلیک- بنگ، بنگ»های اپوزیسیون را هم به کناری می گذاریم که برای تشفی خاطر یکدیگر نوشتند برای سلامتی هم زهرماری مصرف کرده یا با تصاویر در حال سخنرانی اوباما و کری در ماهواره ها عکس «سلفی» دو نفره گرفته اند!
۴- اصلاً به ترکیب عادی و غیرعادی آن عکس ها و اینکه چه قدر شهروندان معمولی و چه قدر افراد خاص و استثنایی بوده اند کاری نداشته باشیم و این گونه بپرسیم که این نمایش آمیخته با هیجان چه نسبتی با قاطبه مردم ما دارد؟ این پرسش از آن جهت مهم است که می تواند آدرس درست یا غلط درباره ملت ایران بدهد. البته آمریکایی ها و اروپایی ها حقیقت ملت ما را در حماسه ۲۲ بهمن سال گذشته دیده اند و نیک می دانند که این ملت با وجود علاقمندی به حل چالش های خارجی و از جمله تحریم ها، حاضر نیست بر سر عزت و حیثیت و آینده خود معامله کند. اما می توان برای دیر باورترین ذهن ها نیز یک استدلال ساده ارائه کرد و از این بحث عبور کرد. همه ما پیروزی تیم ملی فوتبال بر استرالیا و صعود به جام جهانی و همچنین صعود اخیر به جام جهانی را به خاطر داریم. جمعیتی که در این ۲ اتفاق برای ابراز شادی و هیجان به خیابان ها آمدند را تداعی کنید. آیا حتی یک هزارم جمعیت شادمان از پیروزی تیم ملی بر تیم استرالیا، برای بیانیه لوزان ابراز ذوق و هیجان کردند؟! معلوم است که موفقیت های جهانی آن هم در سطح چالش هسته ای موجب شادمانی و خوشحالی مردم ما خواهد شد اما چرا باید مردمی که به یک معنا ۱۲ سال و به یک معنای تاریخی تر ۲۰۰ سال است بد عهدی و بی صداقتی دشمنان را تجربه کرده اند، برای چرک نویس یک توافق هیجان زده شوند؟ شادی و جشن و روحیه واقعی همین ملت مظلوم اما عزیز و مقتدر را اگر دیده بینا و منصفی باشد باید در ۲۲ بهمن های ده ها میلیونی خانوادگی دیده باشد یا در همین مصاحبه اخیر اوباما با نیویورک تایمز مرور کند. او می گوید «ایران کشوری است که در برابر جنگ ٨ ساله مقاومت کرده و یک میلیون کشته داده است؛ آنها نشان داده اند در ارتباط با برنامه هسته ای که آن را مایه غرور و در مواردی بقای ملی می دانند، سختی ها را تحمل می کنند». این حقیقت و هویت و فضیلت ملت ایران حتی به شهادت دشمن ترین دشمنان اوست. با این وصف طیف هایی که با شعبده رسانه ای سطح ملتی این چنین ایستاده بر سر حقوق خود را در حد ذوق زدگی برای چرک نویس یک بیانیه -یا پرچم کردن دلار و یورو(!)- پایین می آورند، مأمور یا ابزار تزریق حس ضعف به داخل و حس قدرت به دشمن هستند.
۵- رهبر معظم انقلاب به عنوان کانون همدلی و هماهنگ کننده جبهه ملت ایران همواره مورد توجه دوستان و دشمنان کینه توز بوده است. مدیریت رهبری در قبال چالش های مهم از جمله در سیاست خارجی همواره معطوف به ایجاد انسجام ملی، انسجام نخبگان و انسجام حاکمیتی بوده به نحوی که در مسیر پیشرفت ملی، جمع میان چند طیف «شتابان، پیشرو، متوسط الحال، کندرو، جامانده و تأخیری» حاصل آید و این کاروان ملی را در فراز و نشیب ها با همراهی و همدلی به سمت آرمان ها پیش ببرد. در حالی که در آمریکا، اوباما به اعتبار عملکرد سایر نهادهای رسمی و غیر رسمی قدرت به عنوان یک رئیس جمهور ضعیف الاختیار به تصویر درآمده، در این سوی میدان، امام و رهبری به شکل قاطع از نوع دولت ها حمایت کرد ه اند مگر جاهایی که کار به عبور از خط قرمز منافع ملی و استراتژی کلان نظام کشیده باشد. این جمله از باراک اوباما شنیدنی است که به نیویورک تایمز می گوید «رهبر ایران فردی است که به سختی می توان درون وی را خواند. او معمولاً از جنایت هایی که در گذشته علیه کشورش شده یاد می کند اما آنچه روشن است او در این مذاکرات به مذاکره کنندگانش آزادی عمل و اختیار داد تا امتیازهای مهمی بدهند که امکان به ثمر رسیدن توافق را فراهم می کند؛ هر چند که او به غرب بدبین است».
۶- این سخن اوباما در واقع اعتراف به شکست یک پروژه موازی و جانبی در مذاکرات - بلکه مهم تر از اصل مذاکرات- در زمینه ایجاد دوقطبی و القای حاکمیت دوگانه است. ایجاد یا القای تقابل میان دولت و حاکمیت ایران همواره وجهه همت آمریکا و غرب بوده است تا بدین ترتیب یا امر سیاست و پیشرفت را در داخل ایران قفل کرده و افکار عمومی را متحیر و مأیوس سازند و یا به عنوان دستاوردی هم سنگ، دست هماهنگ کننده و فرمانده کلان ایران برای هدایت خط دفاع و پیشرفت در برابر دشمنی غرب را ببندند و به فهم احمقانه خود، ایجاد انفعال کنند. میدان و مجال مانوری که رهبر حکیم انقلاب با طرح تاکتیک نرمش قهرمانانه برای دولت یازدهم و گشودن گره مذاکرات هسته ای و گرفتن مجال بهانه جویی دشمن فراهم کردند، در نوع خود بی نظیر است. بدین ترتیب تیم مذاکره کننده مجال یافت در کنار رعایت خطوط قرمز فنی و سیاسی که برآمده از جمع بندی های کارشناسی و ابلاغ رهبری است، در مذاکرات انعطاف نشان دهد. در مقابل اوبامای با هوش و زیرک که قرار بود عملیات فریب را در حوزه مذاکره به اجرا بگذارد و حیثیت آمریکا را بازسازی کند به همراه دولت خود هول کردند که عمق رفتار ایران را نفهمیده و پس از توافق موقت ژنو با بدفهمی از نرمش قهرمانانه، به بدعهدی و سوء استفاده و ۱۰۰ مورد تحریم جدید و تهدید به گزینه نظامی پرداختند. آنها پس از انتشار بیانیه لوزان نیز به رهنمود روشنگر رهبر معظم انقلاب مبنی بر غیر قابل اعتماد بودن، بی صداقتی و عهدشکنی آمریکا صحه گذاشتند که به باز تفسیر همین توافق نیم بند پرداختند و تصریح کردند شاکله تحریم ها را با وجود مطالبه امتیازهای نقد نظیر کاهش سانتریفیوژهای فعال نطنز از ۱۹ هزار به ۵ هزار دستگاه، توقف غنی سازی ۲۰ درصد در فردو، باز طراحی رآکتور اراک و... تداوم خواهند بخشید.
۷- منطق رهبر انقلاب درباره نرمش قهرمانانه و مجال و مرز آن روشن است و هر بیانیه و توافقی را هم باید در همین منظومه راهبردی ارزیابی کرد. به این عبارات عنایت فرمایید: «تعامل ایرادی ندارد منتها طرف مقابل و شگردهای او را باید شناخت، ممکن است دشمن سر راه شما را بگیرد، بگوید از اینجا نباید جلو بروید. سازش با او به این صورت نیست که شما قبول کنید برگردید؛ هنر این است که شما کاری کنید که راهتان را ادامه دهید و الا اگر چنانچه توافق و تفاهم به این معنا بود که بگوید شما باید از این راه برگردید، شما هم بگویید خیلی خوب، این که خسارت است». «نرمش و انعطاف و مانور هنرمندانه و قهرمانانه نبایستی به معنای عبور از خطوط قرمز یا برگشتن از راهبردهای اساسی یا عدم توجه به آرمان ها شد. اینها را باید رعایت کرد». «عرصه سیاست خارجی میدان نرمش قهرمانانه است اما نرمشی که در برابر دشمن تیز باشد. دیپلمات های ما باید در مواضع اصولی خود محکم بایستند و استقامت و پایمردی امام خمینی را الگوی خود قرار دهند». «با اینکه این دوستان و برادران ]تیم مذاکره کننده[ برادران خوبی هستند، برادران امینی هستند و می دانیم که دارند برای صلاح کشور تلاش می کنند. در عین حال من نگرانم چون طرف مقابل طرف حیله گری است... اهل حیله گری و خدعه و از پشت خنجر زدن است. احتیاجشان ]به خدعه گری[ هم زیاد است و هم عمل می کنند». و «این حرف آمریکایی ها که ما قرارداد با ایران می بندیم بعد نگاه می کنیم ببینیم اگر به قرارداد عمل کردند تحریم ها را برمی داریم، حرف غلط و غیرقابل قبولی است. این را ما قبول نداریم. رفع تحریم ها جزو موضوعات مذاکره است نه نتیجه مذاکرات. این یک خدعه آمریکایی است».
همانگونه که رهبر حکیم انقلاب در حرم مطهر رضوی(ع) عنوان کردند آمریکا به حربه تحریم به عنوان ابزار کارزار و ایجاد بی ثباتی علیه امنیت بی نظیر ایران در منطقه نگاه می کند. آمریکایی ها به اعتبار شکست های گسترده از ایران در چهارگوشه غرب آسیا، تأثیرگذاری بر ساختار جمهوری اسلامی از طریق فشار به مردم ایران را مد نظر دارند و بنابراین دلیلی نمی بینند این حربه را کنار بگذارند حتی اگر تظاهر به آن کنند.

خراسان:مردم آموختند اما دولت ها ...
«مردم آموختند اما دولت ها ...»عنوان یادداشت روز روزنامه خراسان به قلم حبیب نیکجو است که در آن می خوانید؛بعد از توافق نامه لوزان همگی منتظر بودند تا سقوط آزاد دلار را ببینند و از کاهش قیمت اجناس منتفع شوند. اما بازار بی تفاوت از کنار توافق نامه گذشت و مسیر منطقی خود را ادامه داد. برخلاف بسیاری، از این اتفاق بسیار خرسندیم چرا که مطمئن شدیم مردم از حوادث گذشته به درستی درس می آموزند. احتمالا حافظه تاریخی همه ما در خاطر دارد که در دوران اوج نوسانات دلار در دولت قبل عده زیادی متضرر شدند. عده ای که غالبا مردمی را تشکیل می دادند که سرمایه های خود را با انگیزه سود بردن به این بازارها آورده بودند. از این ماجرا که بگذریم، همین ۵ ماه پیش بود که مذاکرات هسته ای به توافق نهایی نرسید و تمدید توافق نامه ژنو تا تیر۹۴ در دستور کار قرار گرفت. در روزهای بعد از این اتفاق، بازار دلار روند صعودی خود را آغاز کرد تا در عرض کمتر از چند روز دلار ٣۵۰۰ تومانی در تابلوی صرافی ها نقش ببندد. اما دیری نپایید که بار دیگر دلار به قیمت های منطقی خود بازگشت.
لذا همان مردمی که در سال ۹۱ زیان دیدند و فهمیدند که گرانی دلار به دلایل روانی و سیاسی زودگذر است، این بار به خوبی وارد گرداب افزایش قیمت دلار نشدند. دلار بعد از توافق نامه ای که برای مردم امیدوار کننده بود، افزایش پیدا نکرد. این اتفاق (آموختن مردم از وقایع گذشته) گرچه کمتر در تاریخ سیاسی کشور رخ داده است اما جای بسی خوشحالی است که در اقتصاد ایران باب شده است.
اما حال که رفتار اقتصادی صحیح مردم را مشاهده کردیم بگذارید گذری هم به رفتار دولت ها در سال های گذشته بیندازیم و ببینیم آیا دولت ها هم از اتفاقات گذشته کشور درس گرفته اند یا خیر؟
سال ۵۲ قیمت نفت با افزایش ناگهانی مواجه شد. شاه که می دید با افزایش درآمدهای نفتی می تواند محبوبیت خود را افزایش دهد، به مجلس رفت و خواستار افزایش سطح هزینه های خود شد. این اتفاق افتاد و دلارهای نفتی وارد اقتصاد ایران شد. اگرچه در آن سال ها بسیاری از مردم از لوازم خانگی بهره مند شدند اما دیری نپایید که تورم ناشی از تزریق دلارهای نفتی یقه شان را گرفت و اقتصاد را با رکود مواجه کرد. مشابه این اتفاق در دولت قبل نیز رخ داد. رئیس جمهور وقت از نفت ۱۰۰ دلاری سرخوش بود، طرح ها و پروژه های بسیاری را پیاده کرد و زمینه ساز تورمی شد که چند سال بعد گریبان گیر ملت شد. یعنی با وجود تجربه تاریخی روشن و واضح، بار دیگر به دامی گرفتار شدیم که از آن آگاه بودیم. این تنها اتفاقی نبود که در اقتصاد ایران به صورت عینی تکرار شد. تجربه سیاست های تعدیل و انگیزه تکرار آن در دولت قبل یا حتی زمزمه های انجام آن در دولت فعلی رویداد دیگری است که تکرار پذیرفته است.
اما به راستی چرا مردم از اتفاقات درس می آموزند و دولت ها اعتقادی به درس گرفتن از تجربه ها ندارند؟ تا حدودی علت این تفاوت مشخص است: دلیل آن است که مردم از جیب خود برای خودشان خرج می کنند اما دولت ها از جیب مردم و نسل های آینده هزینه می کنند. شاید اگر دولت هم برای کسب درآمدهایش با سختی هایی (نظیر مواجهه با مردم برای کسب مالیات) مواجه می شد به این آسانی پول خرج نمی کرد، چون که دولت از نفتی استفاده می کند که برای آن هیچ گونه سختی را متحمل نشده است، طبیعی است که راحت خرج کند. این جمله را همگی به خوبی درک می کنیم که «خرج پسر حاجی بازاری با خودِ حاجی بازاری از زمین تا آسمان فرق می کند.» دولت پسر حاجی بازاری (بچه پولدار ملی) است که هیچ زحمتی برای پولی که در دستش است نکشیده است اما مردم (همان حاجی بازاری) برای هر تومان پولشان زحمت کشیده اند.
لذا تا زمانی که دولت به پول نفت متکی است همین آش است و همین کاسه. پس راه درس گرفتن دولت از گذشته زحمت کشیدن برای کسب درآمد یا همان جدایی از پول نفت است.

جمهوری اسلامی:اشتباه استراتژیک ریاض
«اشتباه استراتژیک ریاض»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که در آن می خوانید؛۱۹ حزب سیاسی یمن با تشکیل جلسه مشترک، بیانیه ای در حمایت همه جانبه از مقاومت در برابر تجاوز نظامی عربستان صادر کردند. پیش از این هم قبایل پرنفوذ یمن مراتب همبستگی با مقاومت ملی علیه متجاوزان را اعلام کرده و عملاً با نیروهای مقاومت همراه شدند.
اگرچه متجاوزان بارها تلاش کردند در هر جای ممکن، چترباز پیاده کنند یا پیاده نظام را به درون مرزهای یمن اعزام نمایند ولی شدت و دامنه پاسخ نیروهای مقاومت به حدی چشمگیر و برق آسا بوده که ریاض مجبور به تجدیدنظر در تصمیمات نسنجیده اولیه شده است. دقیقاً به موازات این تلاش ناکام ریاض، دستگاه دیپلماسی هنوز نتوانسته متحد قابل ذکری را برای عملیات ضدانسانی خود در میان کشورهای عربی و اسلامی بیابد. امتناع عملی برخی کشورها به موازات بی میلی دیگران برای پیوستن به سعودیها، نگرانی در ریاض را دامن زده است اگرچه پاکستان همراهی با عربستان را در حمله به یمن رد کرده ولی ریاض اصرار دارد، با پیشنهادات مالی – تسلیحاتی خود، رهبران پاکستان به ویژه نظامیان را وسوسه کند تا سربازان پاکستانی را در یمن به استقبال گلوله های مقاومت بفرستند و تاکنون پاسخ ها منفی بوده است.
ریاض همچنین به ارتش مصر چشم دوخته ولی رهبران کودتائی مصر چندان جایگاه مستحکمی در کشور ندارند که بخواهند در یک بحران فرامرزی سرمایه گذاری کنند. بعلاوه اوضاع مصر به ویژه در صحرای سینا همچنان ملتهب و شکننده است و ژنرال «السیسی» در برابر تصمیم سختی قرار گرفته و ممکن است سرمایه گذاری بدفرجام در جنگ یمن به حیات سیاسی وی نیز پایان دهد.
با این حال، دربار ریاض از جانب غرب و به ویژه آمریکا برای ادامه این بازی رسوا تحت فشار قرار گرفته و مرتباً برای ورود گسترده تر به درون باتلاقی که خود تدارک دیده، تشویق می گردد. نیروی هوائی عربستان به استناد اطلاعات جاسوسی دریافتی از آمریکا دست به عملیات نظامی گسترده ای در یمن زده ولی تقریباً اکثر نقاط معرفی شده برای بمباران، به جای آنکه نقاط استراتژیک باشند مناطق مسکونی از آب درآمده اند که بمباران آنها خشم مردم یمن و اعتراض سایر کشورها را بهمراه داشته است. منابع سازمان ملل مرتباً ارقام بیشتری را درخصوص قربانیان غیرنظامی حملات وحشیانه عربستان به یمن اعلام می کنند ولی ریاض به جای تجدیدنظر در تصمیمات خود، به جنایات جنگی در یمن ادامه می دهد.
عربستان فرصت و شانس چندانی برای ادامه این جنایات ندارد، چرا که التهابات مرزی، دامنه بحران را به درون منطقه شیعه نشین شرق عربستان کشانیده و اوضاع داخلی را هم به «انبار باروت» مبدل ساخته است. علیرغم آنکه «نیروهای ویژه» با سنگدلی وخشونت بی حد و مرز به سرکوب معترضین پرداخته اند، ولی مرگ تعدادی از نیروهای سرکوبگر و بحرانی شدن اوضاع در استان «القطیف» و مشخصاً شهر «العوامیه»، زنگ خطر درون دربار ریاض و هشدار غیرمعمول کاخ سفید به پادشاه تازه کار عربستان را به همراه داشته است. این بحران فزاینده، واشنگتن را به شدت نگران کرده و اوباما طی مصاحبه ای نسبت به عدم درک صحیح اوضاع توسط متحدین عرب واشنگتن هشدار داده و تصریح نموده است که مهم ترین تهدید پیش روی آنها، نه تهدید خارجی بلکه اوضاع شکننده ناشی از نارضایتی داخلی نسبت به حکومت است که جوانان و توده جمعیت ناراضیان را در مقابل آنها قرار داده است.
ناگفته پیداست که دربار ریاض از بحران های داخلی و ابعاد نارضایتی عمومی در کشور کاملاً آگاه بود و به منظور فرصت سازی برای سرکوب داخلی، به مسائل یمن دامن زد تا به بهانه مواجهه کشور با تهدید خارجی، فرصتی برای اعمال فشار بیشتر علیه ناراضیان و بلکه تمامی اتباع عربستان در اختیار داشته باشد. اما ریاض یکبار دیگر با اشتباه در محاسبه، با ارتکاب خطای استراتژیک و بزرگی اکنون وارد جنگی شده که برای خروج از آن مشکل دارد.
ارتش عربستان فاقد تجربه های عملی برای انجام عملیات گسترده و جنگ فرسایشی است این بدان معنی است که توقعات و انتظارات ریاض برای پیروزی در جنگی که طرف مقابل آن یک ملت زجر کشیده و مظلوم است، هرگز برآورده نخواهد شد و ریاض در نهایت ناچار است با پرداخت غرامت جنگی، به جنایات خود خاتمه دهد. چرا که در غیر اینصورت با افزایش تعداد قربانیان و گسترده شدن ابعاد ویرانی ها، کینه انباشته شده یک ملت را در پشت مرزهای جغرافیائی طولانی خود برای همیشه همچون آتشی در زیر خاکستر، با نادانی فراوانی حفظ کرده و به آن دامن زده است.

رسالت:قواعد فقهی حاکم بر مذاکرات
«قواعد فقهی حاکم بر مذاکرات»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم دکتر امیر مهدی قربانپور است که در آن می خوانید؛١. قاعده نفی سبیل ( خداوند کافران را بر مسلمانان مسلط نساخته است ) این قاعده اخبار در مقام انشا است یعنی نباید کافران بر مسلمانان مسلط شوند لذا مسلمانان حتی الامکان از انجام فعل موجب تسلط کافران که همان اعمال تحریم است باید اجتناب کنند البته هوشمندی سیاسی در سطح دیپلماسی بین المللی می تواند آستانه اغماض از حقوق مسلم شرعی و ملی را در برابر ممنوعیت تسلط کفار بالا برده و چشم پوشی حداقلی از برخی تحقیقات هسته ای را موجه سازد.
٢. قاعده ضرورت( الضرورات تبیح المحظورات - اگر وضعیتی خارج از اختیار انسان ، عارض شود که اجرای یک حکم عقلی یا شرعی موجب تلف یا اضرار به نفس گردد عنوان حرمت یا وجوب ، رفع شده و انجام فعل مباح می گردد) اگر استمرار استفاده از انرژی هسته ای بدون هیچ گونه محدودیت در تحقیق ، توسعه و غنی سازی به حق یا مِن غیر حق ، موجب اضرار ملی ناشی از تحریم گردد عقلا و شرعا به استناد قاعده فوق تحدید فعالیت هسته ای مانع شرعی نخواهد داشت.
٣. قاعده مصلحت ( الاهم فالاهم) . اگر در برخی حوزه های فعالیت
هسته ای محدودیت حداقلی وضع گردد تا احتمال ضرر اکثر( تحریم و جنگ) دفع شود این به موجب قاعده مصلحت موجه و مجاز است.
٤. الجمع مهما امکن اولی من الطرح( الطرد) اگر بتوان بین دو امکان مطلوب جمع نمود عقلا بهتر از طرد یکی از آن دو است. لذا اگر بتوان با پی ریزی یک طریق ممکن مثل توافق یا مذاکره یا قرارداد نتیجه ای گرفت که هم چرخ سانتریفیوژ بچرخد و هم چرخ اقتصاد ، عقلا و شرعا اتخاذ آن طریق واجب است.
٥. حرمت اقدام سالب نفوس عامه( ممنوعیت استفاده از بمب هسته ای به عنوان عامل کشتار جمعی که مبنای فتوای رهبری نیز همین است) این قاعده اگرچه عبارات و مفردات عربی ندارد ولی از این واقعه تاریخی نتیجه گرفته می شود که پیامبر اکرم(ص) در جریان محاصره خیبر پیشنهاد برخی افراطیون صحابه را در ریختن سم در آب آشامیدنی شهر قویا رد نمودند.
٦. قاعده وفای به عهد( قرآن کریم - یا ایها الذین ءامنو أفوا بالعقود- ای کسانی که ایمان آورده اید به عقود و عهدهای خود وفادار باشید ) هم چنین این فرموده حضرت امیر در نهج البلاغه که فرمودند: "مشرکین هم علاوه بر مسلمین وفای بر عهد را بر خود لازم می دانستند، چرا که عواقب زشت پیمان شکنی را آزموده بودند. پس در آنچه به عهده گرفته‏ای خیانت نورز، و پیمان خود را مشکن، و دشمنت را گول مزن، که بر خداوند جز نادان بدبخت گستاخی نکند."
البته لازم به ذکر است در متن بیانیه لوزان پیش بینی شده که اگر در جریان اقدام مشترک، طرف مقابل در فرض راستی آزمایی آژانس و صحه نهادن بر فعالیت ایران مطابق با توافق به عمل آمده ، از لغو تحریم ها طبق برنامه زمان بندی امتناع ورزد ، ایران نیز می تواند از محدودیت وضع شده سرباز زند.
اگر شرط فوق مورد توافق قرار نگرفته بود طبق ضوابط اصولی حقوقی ، تخلف متعهد از انجام تعهدات ، هیچ گاه امتناع طرف مقابل را در مقابله به مثل توجیه نخواهد کرد.

قدس:آیا اسکیمر را می شناسید؟
«آیا اسکیمر را می شناسید؟»عنوان یادداشت روز روزنامه قدس به قلم سرهنگ رضا ملوکی است که در آن می خوانید؛امروزه استفاده از پول نقد در هنگام خرید و فروش بتدریج معنای خود را از دست می دهد و کارت بانکها جایگزین پول می شوند. در این شرایط معاملات الکترونیکی حجم بالایی پیدا می کند، و طبعاً باید مراقبت بیشتری به عمل آید تا با کلاهبرداران رو به رو نشویم.
اما نکته مهم این که چند سالی است که دستگاهی به نام «اسکیمر» به میان آمده است . این دستگاه امکان کپی برداری از عابر بانکها را دارد. لذا کارت بانک مشتریان با بهره گیری از این دستگاه به راحتی می تواند مورد سوءاستفاده ها قرار گیرد .
این دستگاه به اندازه ای است که در دست یک فرد عادی جای می گیرد و دیده نمی شود. از سوی دیگر امکان دارد از جایی کالا بخرید که آن مکان به صورت اجاره ای باشد یا فروشنده غیرمالک، آن را اداره کند و یا فرد کلاهبرداری در آن مکان باشد که وقتی عابر بانک را در اختیار او می گذارید، آن فرد با استفاده از دستگاه اسکیمری که در پنجه دارد، نسبت به کپی برداری اطلاعات کارت عابر بانک اقدام کند و سپس کارت را داخل دستگاه کارت خوان(پز) کشیده و از شما شماره رمز را بپرسد . به این ترتیب وقتی اطلاعات کارت از طریق دستگاه اسکیمر کپی شد ، فرد کلاهبردار کارت خامی را داخل دستگاه اسکیمر قرار می دهد و پس از انتقال اطلاعات کارت، نسبت به صدور کارت جدید اقدام می کند و به این شیوه به موجودی حسابتان دست می یابد .
اما روش درست چگونه است؟ در دستگاههای کارت خوان توضیحات لازم داده شده است. فروشنده باید فقط مبلغ را وارد کند و سپس دستگاه را برای ثبت رمز نزد خریدار ببرد و رمز را حتماً خریدار وارد کند. هنگامی که دکمه ورود (یا اینتر) زده می شود، دو نسخه رسید از دستگاه بیرون می آید که یکی برای خریدار و دیگری برای فروشنده است. این کارهایی است که خریدار و فروشنده باید در حضور همدیگر انجام دهند.
بهترین کار این است که کشیدن کارت در دستگاههای کارت خوان با حضور طرفین باشد. یعنی هم خریدار ببیند که کارت در کدام دستگاه کشیده می شود و هم فروشنده از سالم بودن کارت مطمئن شود.
البته تهدیدی نیز متوجه فروشندگان است. متاسفانه با یک ترفند ساده کشیدن کارت و گرفتن استعلام و موجودی، نمونه تراکنش دستگاه را می گیرند و آن را جعل می کنند و ممکن است با یک تراکنش جعلی وارد آن مغازه شوند و با کشیدن یک کارت جعلی، وانمود کنند که در حال دریافت تراکنش جدید هستند و تراکنش جعلی را در اختیار فروشنده می گذارند و سپس جنسی را با رقم بالا از فروشنده به سرقت می برند که این هم مصداق کلاهبرداری است و اداره آگاهی آن را پیگیری می کند.
همچنین هنگام مراجعه به دستگاههای عابر بانک باید مراقب باشید که دستگاهها حتما آنتی اسکیمر داشته باشد. این امکان بر روی عابر بانک ها با یک ورق پلاستیکی سبز رنگ مشخص است. دوربینهایی که در عابر بانکها وجود دارد به نوعی نیست که بتواند شماره رمز را یادداشت کند. لذا هوشیار باشید که بر روی دکمه های عابر بانک دکمه اضافه ای نباشد. در مراجعه به عابر بانکها مراقب افرادی که برای کمک مراجعه می کنند، باشید. به این افراد اطمینان نکنید و سعی کنید خود، کارتان را انجام دهید و اگر کسی را به کمک می گیرید مراقب باشید که آن فرد وجه عابر بانک را به حساب خود یا شخص دیگری واریز نکند و یا کارت را جا به جا ننماید. بارها مشاهده شده که افراد فرصت طلب در یک جا به جایی سریع، کارت را به نوعی عوض می کنند که شما باورتان نمی شود.
نکته مهم دیگر این که برای رفع نگرانی در این زمینه، حتما باید پیامک حساب بانکی تان را فعال کنید. در این صورت اگر کارت عابر بانک در دست شما باشد اما پیامکی بیاید که از حساب شما برداشت شده، آن وقت باید بدانید که از کارت شما سوء استفاده می شود و در معرض یک کلاهبرداری قرار گرفته اید. بنابراین باید به سرعت با مراجعه به بانکها با یک تماس تلفنی و دادن شماره کارت عابر بانک به سرعت آنرا باطل کنید و یا با مراجعه به عابر بانک و دادن شماره کارت وفشردن دکمه ورود (اینتر) ، اقدامات اولیه را انجام داده و سپس با مراجعه به پلیس فتا و دادسرای مربوطه نسبت به پیگیری این کلاهبرداری اقدام کنید.

وطن امروز:تضمین حقوقی یا اعتماد غیرحقوقی؟
«تضمین حقوقی یا اعتماد غیرحقوقی؟»عنوان یادداشت روز روزنامه وطن امروز به قلم مجتبی اصغری است که در آن می خوانید؛ یکی از شروط مهم که در قالب طرح خطوط قرمز هسته ای رسما منتشر شده، تاکید بر «متعارف و غیر فوق العاده بودن روابط ایران و آژانس بین المللی هسته ای» دارد. هر چند نمایندگان آژانس انرژی اتمی رسما طرف مذاکره نیستند اما سهم تعیین شده برای آنها بسیار ویژه و فاقد حد و مرز حقوقی مشخص است. در مقابل نگرانی های کارشناسان از عدم تعیین حدود حقوقی سیر راستی آزمایی آژانس، ظریف بر اصل رفتار منصفانه این نهاد بین المللی با ایران پس از تکمیل پروسه غیر متعین راستی آزمایی تاکید دارد. آیا چنین ادعایی قابل اطمینان است؟
۱- ارزش تبدیل ایران به عضو عادی آژانس، به دلیل توجه دلسوزان نظام به بنای سیستم حقوق بین الملل براساس رویه «سابقه سازی» است که خاستگاه تبلور آن ساختار حقوق داخلی آمریکا و انگلیس است.
تمام کشورهای اروپایی و بیشتر کشورهای دیگر دنیا از جمله ایران از حقوق مدون برخوردار هستند که در آن قوه مقننه از طریق وضع و تدوین قوانین به ایجاد «حقوق» می پردازد اما بریتانیا و ایالات متحده از «نظام کامن لا» برخوردار هستند که در آن رعایت آرای قبلی دادگاه ها الزام آور است و حقوق از طریق سابقه قضایی ایجاد می شود.
رفتار آژانس بین المللی انرژی اتمی با ایران سال هاست مبتنی بر همین اصل سوابق ساختگی است که همواره صهیونیست ها و آمریکایی ها در این پروسه «سابقه سازی دروغین» نقش آفرین و سناریوساز بوده اند. به این ترتیب بعید نیست پرونده ایران پس از ۲۵ سال تنش زدایی و تن دادن به تمام شروط سخت و هزینه ساز آژانس، به واسطه یک سناریوسازی دیگر دچار بحرانی جدید و معطوف به سوابق قبلی شود که خود این رویه دغل بازانه ساده و پرتکرار، می تواند به وضع تحریم های شدیدتر و سنگین تر منجر شود؛ علاوه بر آن استیفای حقوق هسته ای ملت نیز هرگز میسر نشود. بیانیه لوزان به عنوان چارچوب توافق آینده، ناظر به «متعارف و غیرفوق العاده بودن روابط ایران و آژانس بین المللی هسته ای» حتی در آینده دور نیز نیست و همین موضوع دست دشمنان نظام را برای سابقه سازی های آینده باز می گذارد.
۲- مرتبط ساختن برنامه هسته ای ایران به سایر پرونده سازی های صورت گرفته و تاکید بر لغو تدریجی و پلکانی تحریم های هسته ای با بی توجهی به چندموضوعی بودن همه تحریم های وضع شده در شورای امنیت و کنگره آمریکا بر ضد ایران نیز نوعی بی توجهی غیر قابل توجیه به قوانین داخلی آمریکا و حقوق بین الملل محسوب می شود. این هم زیر شاخه ای از سابقه سازی آشکار آژانس است. کما اینکه براساس سناریوسازی های آمریکایی ها در مجامع جهانی، بحث قدرت دفاع موشکی کشورمان نیز تبدیل به بستری برای صدور قطعنامه و تحریم شده است. حقوق بشر نیز دست کمی از سایر پرونده ها ندارد.
اکنون سوال اصلی این است که تیم مذاکره کننده کشورمان برای حل موضوع «سابقه سازی مکرر» دشمنان برای بحرانی نگاه داشتن پرونده ایران در مجامع بین المللی چه باید بکند؟
٣- در تقابل با یک نظام ظالمانه، رواداری با سیستم به منظور رتق و فتق امور عادی کشور باید بسیار محتاطانه و حقوقی صورت گیرد چرا که ضمانتی برای عدالت ورزی و رفتار منصفانه بدوا وجود ندارد و این اهمیت پایش مکرر منطق درونی تیم مذاکره کننده کشورمان در سهم گذاری برای «اعتماد به آمریکا» به عنوان ضامن وعده های سرخرمن در نگارش توافق نهایی را صد چندان می کند.
وزیر امور خارجه کشورمان در گفت وگو با مردم در برنامه چالشی «نگاه» در توجیه موضوع مهم تفاوت اسناد منتشر شده توسط طرف های مذاکره و تاکید آمریکایی ها بر برداشته نشدن تحریم ها به شکل تعریف شده در ایران، به قیودی همچون «نمی توانند و نمی شود و دنیا تغییر کرده است» متوسل شد. به نظر می رسد ظریف «عدالت و انصاف آمریکایی» را تنها ضامن «لغو تحریم ها» به شکل خیالی ترسیم شده، می داند. البته در نظام حقوقی بین الملل نیز همچون سیستم حقوقی کامن لا در آمریکا و انگلیس «انصاف» تعریف شده است اما سلیقه ای و سیاسی بودن چنین موضوعی در تقابل با ارزش و اهمیت سابقه سازی های صورت گرفته حقیقتا قابل استناد نیست و امیدی در فضای جهانی ایجاد نمی کند. کما اینکه آمریکایی ها هم اکنون جنگ رسمی عربستان بر ضد مردم انقلابی یمن را برخلاف همه قوانین بین المللی با استناد به اصل «انصاف» و «عدالت منطقه ای» توجیه می کنند.
درباره جایگاه «عدالت» در عرصه جهانی نیز بهترین محک، وضعیت فعلی اداره دنیا و میزان رضایتمندی ملت ها و دولت ها از کارنامه به اصطلاح «نظم» حاکم بر فضای جهانی است.
همه طرف های مذاکره هدف از مذاکرات هسته ای را دستیابی به «امنیت و صلح پایدار» عنوان می کنند اما برداشت ها از این مفهوم متنوع است. زمانی که «تامین امنیت اسرائیل» شرط آمریکا برای دستیابی به یک «توافق خوب» با ایران اعلام می شود آیا می توان به «عدالت و انصاف جهانی» توسل جست؟! پس می توان به سادگی نتیجه گرفت تنها اصلی که در بهترین شرایط منجر به تامین نظر طرف ایرانی می شود و ضامن لغو تحریم ها خواهد بود، عملکرد حقوقی صرف و تضامنی است. در چنین شرایطی بی توجهی به خطوط قرمز نظام همچون تبیین سازوکار حقوقی مشخص و تضمینی برای تبدیل ایران به عضو عادی آژانس بین المللی انرژی اتمی با حقوق هسته ای برابر با سایرین، از پتانسیل نقض اصل توافق به جهت امکان سابقه سازی مجدد و مکرر توسط دشمنان فرضا به بهانه حفظ امنیت اسرائیل یا تامین منافع منطقه ای در آینده برخوردار است.
۴- همین میزان تلاش بین المللی در به رسمیت شناختن بدیهی ترین حقوق اولیه هسته ای ایران نیز ناشی از تغییر رویه استکباری آمریکا و فراگیری موج عدالت ورزی جهانی نیست بلکه افزایش غیرقابل انکار قدرت فرامنطقه ای ایران و به دنبال آن نقش آفرینی سریع کشور در تغییر مرزهای ژئوپلیتیک منطقه همزمان با نزول بی سابقه قدرت هژمونیک آمریکا در سراشیبی افول، دلیل تغییرات مذکور است. ادامه اداره جهان با نظم آشفته کنونی ممکن نیست، چرا که کلانتر هفت تیرکش سابق به علت افول قدرت از توان اداره تک نفره جهان برخوردار نیست. به همین سبب است که پس از ۱۱ سپتامبر ایده تشکیل «حکومت جهانی» با سرعت و جدیت بیشتری در دستور کار قرار گرفته است. علت میدان دهی و تاکید آمریکا بر نقش آفرینی همپیمانان اروپایی، چین و روسیه و عربستان و رژیم صهیونیستی در گفت وگوهای هسته ای با ایران نیز تلاش برای عادی سازی شکل جدید حاکمیت جهان است. پرواضح است که چشم پوشی از قدرت و سهم ایران در این بازی بزرگ میسر نیست. بزرگ ترین ترس سعودی ها و رژیم صهیونیستی از پررنگ شدن نقش و سهم ایران در تحولات جهانی نیز متناظر بر همین موضوع است. قضیه هسته ای ثابت کرد جهان از توان به انزوا کشاندن ایران قدرتمند حتی پس از سال ها تحریم و تنبیه و بی اعتنایی برخوردار نیست. به همین جهت است که رهبر انقلاب به رغم تاکید بر بی نتیجه بودن مسیر مذاکرات در دورنمای کلی، اقدام قاطعی را برای پایان دادن به آن در دستور کار قرار نداده اند. در حقیقت نگاه رهبر انقلاب به مذاکرات برخلاف تئوری های ساده انگارانه ای که بعضا از جانب تحلیلگران پر اشتباه غربی مطرح می شود، برآمده از نگاهی فراملی و با هدف نمایش جهانی ضعف های غیرقابل چشم پوشی «ساختار فعلی مدعی نظم جهانی» در منظر ملت ها و دولت هاست. به نظر می رسد از منظر رهبر انقلاب، تا زمانی که گفت وگوها و حتی توافقات در مسیر تثبیت سهم ایران در شکل آینده حاکمیت جهانی و برقراری نظمی متفاوت از بی نظمی فعلی باشد، قابل تامل است. این موضوع مهمی است که در آینده بیشتر به آن خواهیم پرداخت.

حمایت:منطق نگرانی های هسته ای
«منطق نگرانی های هسته ای»عنوان یادداشت روز روزنامه حمایت به قلم ابراهیم کارخانه ای است که در آن می خوانید؛پروتکل الحاقی آژانس بین المللی انرژی اتمی، به منظور تقویت کارآمدی و بهبود کارایی نظام پادمان های آژانس در ۱۵ مه ۱۹۹۷ به تصویب رسید و کشورهایی که دارای موافقت نامه پادمانی جامع با آژانس هستند، مختارند که این پروتکل را نیز منعقد نمایند. لازم الاجراء شدن پروتکل برای کشور عضو منوط به تصویب آن در مجالس قانون گذاری است. هرچند پیوستن به این پروتکل داوطلبانه می باشد، اما نحوه عملکرد آژانس و کشورهای غربی و آمریکا به گونه ای بوده است که آن را اجباری نشان می دهد. آژانس از طریق پروتکل الحاقی دسترسی کامل تری به کل فعالیت های مرتبط به امور هسته ای کشورهای عضو داشته و قادر خواهد بود که از فعالیت های اظهار نشده نیز بازرسی نماید. فراتر از این، در مقدمه این پروتکل به دسترسی آژانس بین المللی انرژی اتمی به اطلاعات محرمانه کشورها نیز اشاره شده است.در مهرماه ۱٣٨۲ و در جریان سفر همزمان وزاری امور خارجه انگلیس، فرانسه و آلمان به تهران، تیم مذاکره کننده ایران به سرپرستی دکتر روحانی، دبیر وقت شورای عالی امنیت ملی، در اقدامی که هدف آن «اعتمادسازی» با کشورهای اروپایی بود، تصمیم گرفت «به طور داوطلبانه» پروتکل الحاقی را امضا و اجرا کند.
مسئولین کشورمان، پس از اجرای داوطلبانه پروتکل الحاقی، فعالیت های مربوط به غنی سازی اورانیوم را به حالت تعلیق درآوردند و به بازرسان آژانس اجازه دادند تا به صورت سرزده از مراکز اتمی و در برخی موارد از مراکز نظامی بازدید کنند. اما با ارجاع پرونده اتمی ایران به شورای امنیت، مجلس فوریت طرحی را که چندی پیش از آن به تصویب رسانده بود از تصویب نهایی گذراند و دولت ایران را ملزم به کاهش همکاری با آژانس و لغو اجرای داوطلبانه پروتکل الحاقی کرد. اعتبار این مصوبه از آن زمان تاکنون به قوت خود باقی است و چنانچه لازم باشد طرحی مبنی بر اجرای مجدد این پروتکل روی میز مذاکره کنندگان ۱+۵ قرار داده شود – آنچنان که در بندهای مدوّن پروتکل تصریح گردیده – نیازمند تصویب مجلس شورای اسلامی است.
علاوه بر آنچه ذکر شد، نکته مهم دیگر این است که در توافقنامه ژنو که محور تصمیم گیری برنامه اقدام جامع مشترک است، به اجرای پروتکل الحاقی در چارچوب اختیارات و در نهایت تصویب و تنفیذ مجلس ایران، اشاره شده است. علیرغم اینکه در توافقنامه ژنو این حقیقت به شفافیت بیان گردیده است، اما در جریان مذاکرات و بر اساس ملاحظاتی، اجرای پروتکل الحاقی از سوی طرف ایرانی پذیرفته شد. انتظار این بود که تیم مذاکره کننده، پیش از برگزاری جلسات خود با گروه ۱+۵، هماهنگی های لازم را با مجلس شورای اسلامی به عمل می آورد تا در صورت عدم پذیرش آن سوی مجلس، بهانه ای برای طرف مذاکره کننده ایران ایجاد نشود. با عنایت به سابقه و خدعه گری آمریکا، یکی از نگرانی های جدی اجرای پروتکل الحاقی، به خطر افتادن امنیت ملی کشور است. ماده ۴ پروتکل، در مورد دسترسی های تکمیلی است که از موارد اساسی و پایه ای اقدامات تحت این پروتکل به شمار می آید. این ماده تشریح می کند که چرا و چه موقع دسترسی های تکمیلی باید انجام شود. دسترسی های تکمیلی همچنین می تواند جهت تأیید وضعیت برچیده شدن یک موسسه یا مکانی خارج از موسسات که معمولاً مواد هسته ای در آن ها به کار رفته اند باشد. این دسترسی به جز در مواردی که مربوط به بازدیدهای بررسی اطلاعات طراحی یا بازرسی های ویژه یا معمولی از آن سایت باشد - حداکثر ۲ ساعت یا کمتر از آن و در بقیه موارد حداقل ۲۴ ساعت قبل- باید به اطلاع کشور مورد نظر رسانیده شود. ماده ۵ نیز تعهد کشورهای عضو را در مورد اجازه دسترسی به مکان های مورد نظر بیان می دارد. این بند، کشور ما را ملزم به پذیرش تعهدی می نماید که مغایر با اصل حاکمیت ملی است و در عمل ناچار می شویم به نفع یک سازمان بین المللی از اصل منافع ملی خود در این مورد صرف نظر نماییم.
نگرانی بعدی، پذیرش نظارت بر فعالیت های هسته ای به وسیله پیشرفته ترین و جدیدترین فناوری ها و اظهار نظر وزیر انرژی آمریکا در این مورد است که پس از تفاهم نامه لوزان گفته است: «مهم اینکه اقداماتی بی سابقه برای دسترسی های بیشتر، شفافیت و نظارت برای همه فعالیت های اتمی در همه جای ایران صورت داده ایم.» چنانچه در توافق جامع این مسئله روشن نشود و توافق نهایی به همین صورت فعلی یعنی به شکل کلی تصویب گردد، زمینه سوء استفاده های متعدد و پیش بینی نشده ای از سوی طرف غربی در تمام ابعاد هسته ای کشورمان به وجود خواهد آمد. به عبارت دیگر، با توجه به توانمندی های علمی غرب به خصوص ایالات متحده آمریکا، باید به شکل روشن معلوم گردد که این فناوری های پیشرفته نظارتی آنان، شامل چه ابزارهایی و با چه کارایی هایی است و چرا عبارت «همه جای ایران» را ذکر کرده و منظور از تمام مکان ها، دقیقاً کجاست. از سوی دیگر، اجرای پروتکل الحاقی رابطه ای تنگاتنگ با بررسی امکان انحراف فعالیت های هسته ای ایران به سمت اهداف نظامی (PMD) نیز دارد. بدین صورت که به این بهانه، به احتمال قریب به یقین، مقرهای نظامی و کلیدی ما نیز مورد بازرسی های بدون اطلاع (NO-Notice Inspection) قرار خواهند گرفت. گواه این نگرانی، مقاله روزنامه انگلیسی گاردین است که چند روز پیش نوشت بازرسان آژانس برای اطمینان از عدم انحراف برنامه هسته ای ایران، می بایست به قرارگاه های نظامی و سپاه پاسداران دسترسی داشته باشند و با افرادی در این سازمان ها گفت وگو کنند.
توافق باحریفی که سابقه فراوانی در عهدشکنی دارد و شدیدترین توطئه ها نیز از جانب او علیه ما صورت گرفته است، اگر همه ابعاد آن مراقبت نشود خدای ناکرده مانند چک سفید امضا خواهد بود و توافق بر سر کلیاتی که بستر سوء استفاده های فراوانی را مهیا می کند، بالقوه می تواند به امنیت ملی کشورمان که حاصل خون پاک ترین جوانان کشور است، خدشه وارد نماید. بنابراین لازم است تیم مذاکره کننده در برنامه جامع اقدام مشترک، به موضوعات سه گانه پروتکل الحاقی، PMD و چگونگی و جزئیات نظارت بر فعالیت های هسته ای، با دقت بیشتری بپردازند و توجه داشته باشند که تفاهم نامه جامع از نظر شورای امنیت خواهد گذشت و اگر به جهت ملاحظات امنیت ملی از بازرسی بازرسان آژانس از مراکز نظامی و موشکی کشور ممانعت گردد، با شورای امنیت و تبعات قطعنامه های آن مواجه خواهیم. پس ضروری است از کلی گویی پرهیز نموده و موضوعات مطرح شده را با جدیت و جسارت منبطق با مصالح، منافع و امنیت ملی به شکل جزیی و تشریح شده، تصویب کرد.

آفرینش:پیام های دیپلماتیک اردوغان برای تهران
«پیام های دیپلماتیک اردوغان برای تهران»عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم حمیدرضا عسگری است که در آن می خوانید؛سفر رجب طیب اردوغان رییس جمهوری ترکیه به ایران، آن هم در زمانی که منطقه حساس ترین روز های خود را سپری می کند، از جهات مختلفی مورد تحلیل و بررسی می باشد. برکسی پوشیده نیست که موضع گیری خاص ترک ها در سیر تحولات چند ساله منطقه، نشان از میل حاکمان سیاسی این کشور در احیای ظاهری امپراطوری عثمانی دارد.
ترکیه پس ازدرگیریهای ظاهری با اسرائیل در منطقه، خود را به عنوان حامی و ناجی فلسطین معرفی کرد و به دنبال رهبری جریان های اسلامی از جمله اخوان بود. حمایت های اردوغان از محمد مرسی رییس جمهوری برکنار شده مصر، بیانگر نوع نگاه سیاسی حاکمان ترکیه و جانبداری آنها از اخوان المسلین بود. اما این رویه نیز نتوانست ترک ها را در محور تحولات قرار دهد و خط و مشی آنها را به اجرا گذارد.
درجبهه ای دیگر ترک ها وارد بازی خطرناک سوریه شده بودند که یک طرف آن ایران و روسیه قرار داشتند، در سویی دیگر مخالفان مسلح سوری که مورد حمایت غرب بودند، و در سمتی دیگر تروریست های افراطی که اصلی ترین آنها داعش به حساب می آید. از آنجا که ترک ها مخالفتشان با اسرائیل استراتژیک نبود و قطع روابط هم به ضررشان تمام می شد، بدشان نیامد حکومت بشار اسد را برکنار و مخالفانشان را حمایت های نظامی و لجستیکی نمایند. غافل از اینکه حمایت از تروریست روزی دامن خودشان را نیز خواهد گرفت...
از جهتی نیز ترک ها گل آلودکردن آب در سوریه و عراق را فرصت مناسبی برای خاموش کردن صدای مناطق مدعی کردنشین تصور کردند. حمایت از تروریست های داعش در سرکوب مناطق کردنشین سوریه و عراق غیرقابل کتمان است و مسلماً لکه سیاهی در سیاست خارجی دولت اردوغان محسوب می شود. اگرچه نمی توان از حس برتری جویی ترک ها نسبت به همسایگان و رقبای منطقه ای خود همچون سوریه و عراق، ایران و عربستان به راحتی گذشت، اما مشاهده می کنیم که مقامات این کشور در سیر تحولات اخیر منطقه همچون یمن، خود را پشت سر دولت آل سعود مخفی کرده اند، تا از آثار و قضاوت های منفی که در سوریه و عراق شامل حالشان شد، مصون بمانند.
وحالا امروز اردوغان را در تهران می بینیم که به زعم بسیاری از سیاسیون حامل پیام سعودی ها به مقامات عالی ایران، در زمینه تحولات یمن هستیم. دیدار اردوغان با جانشین ولیعهد عربستان پیش از سفر به تهران این موضوع را تقویت کرده است.
در سیر تحولات یمن، ائتلاف عربی به رهبری عربستان در مقابل حوثی هایی قرار گرفته اند که مورد حمایت ایران می باشند. گمانه زنی هایی درمورد پیام اردوغان وجود دارد که براساس آن از ایران خواسته شده تا حوثی ها را از جنگیدن بازدارد و به پای مذاکرات سیاسی بنشاند. قطعا ترکها در مسئله یمن همچون عربستان منافع استراتژیکی ندارند، اما برای جلوگیری از گسترش نفوذ ایران به حمایت از ائتلاف عربی پرداخته اند.
جدای از اینکه کشورمان همواره به دنبال صلح و ثبات درمنطقه بوده است، اما باید در نظر داشت که تقابل با همسایگان در مسائل منطقه به هیچ وجه به نفع ما نخواهد بود.
اگرچه تجاوز عربستان به یمن غیرقابل توجیه است، اما فرصت مناسبی است تا ایران از نقش و جایگاه منطقه ای خود در راستای هم افزایی منطقه ای و کاهش تنش های موجود استفاده نماید. درچنین حالتی تاثیر گذاری نظرات ایران برای همگان آشکار خواهد شد و این پتانسیل را برای کشورمان ایجاد می کند تا در سایر مناطق درگیر در منطقه الگویی صلح مدارانه را به منصه ظهور بگذارد.
اما نکته آخر بحث اینکه نباید اجازه داد تا ترک ها با دوجانبه بازی کردن نقش سیاست خارجی خود، در جبهه ای به دنبال جلب نظر ایران باشند و در جبهه دیگری برعلیه کشورمان موضع گیری کنند. اظهارات اخیر اردوغان در قبال تحولات منطقه و نسبت دادن به ایران، نمونه بارز سیاست یک بوم و دوهوای ترک هاست که باید از سوی دستگاه دیپلماسی کشور مدنظر قرار گیرد.

شرق:اهمیت تأمین امنیت غذایی
«اهمیت تأمین امنیت غذایی»عنوان سرمقاله روزنامه شرق به قلم علی ربیعی است که در آن می خوانید؛سازمان بهداشت جهانی از سال ١٩٥٠ به این سو، روز هفتم آوریل هر سال را به نام روز جهانی بهداشت نام گذاری کرده است و به این مناسبت روز گذشته در ایران هم برنامه هایی برگزار شد. شعار امسال روزجهانی بهداشت، «امنیت غذایی» است. گزارش های سازمان های بین المللی بیانگر این است که سالانه بیش از دومیلیون نفر در جهان به دلیل مصرف غذا یا آب آلوده از بین می روند. از سوی دیگر گفته می شود از میان یک میلیاردو٢٠٠میلیون نفر فقیری که در کشورهای در حال توسعه زندگی می کنند بیش از ٨٠٠میلیون نفر از گرسنگی رنج می برند. دقت در این داده ها نشان می دهد که تحقق سلامت و امنیت غذایی یک چالش و دغدغه جهانی است.
با شروع به کار دولت تدبیروامید اجرای سیاست های رفاهی منسجم به عنوان حق مردم و در راستای ایجاد فرصت های برابر، گسترش عدالت اجتماعی، افزایش اعتماد اجتماعی و تضمین توسعه و پیشرفت کشور در دستور کار قرار گرفت. در این میان مبارزه با فقر درمان و فقر غذایی به عنوان دو رکن مهم سیاست های رفاهی منسجم در رأس اولویت های وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی تعریف شد. در مقوله مبارزه با فقر درمان، یکی از موفقیت های مهم دولت، اجرای طرح تحول نظام سلامت با هدف محرومیت زدایی و فقرزدایی بوده است. در این طرح که بخش های مختلف وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی به عنوان همراهان بی نام و نشان نقش بی بدیلی در اجرای آن ایفا کردند، تخصیص منابع برای امنیت خوراکی نه به عنوان یک هزینه، بلکه به عنوان سرمایه گذاری برای ارتقای کیفیت زندگی افراد در نظر گرفته شد.
در طرح سلامت، بیمه ها با افزایش سطح پوشش بیمه ای در بخش ارائه خدمات درمانی و افزایش سطح داروهای تحت پوشش، نقش کلیدی در این حوزه ایفا کردند. یکی دیگر از اقدامات مهم و استراتژیک دولت و این وزارتخانه در مبارزه با فقر درمان، بیمه شدن هشت میلیون نفر ایرانی بود که نه تنها باعث تحقق یکی از آرزوهای امام خمینی(ره) و دغدغه های مقام معظم رهبری شد بلکه سهم هزینه های درمان در بخشی عمده از گروه های کم درآمد جامعه کاهش یافت. اجرای طرح حمایت غذایی از گروه های کم درآمدی که دچار فقر غذایی هستند اقدام مهم دیگری بود که در سال ١٣٩٣ در وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی انجام شد.
اجرای این طرح که دارای پیچیدگی ها و ظرایف فراوانی بود، آن هم بعد از تجربه ناموفق توزیع سبد کالا، یک تجربه موفق سیاست گذاری به شمار می رود که حتی تحسین مجامع بین المللی را نیز به دنبال داشت. در اجرای این طرح با شناسایی دقیق گروه های هدف، ایجاد هماهنگی بین نهادها و دستگاه های ذی ربط و استفاده از کارت های اعتباری سبد های غذایی بین ١٠میلیون نفر از افرادی که دچار فقر غذایی بودند، توزیع شد.
ذکر این نکته ضروری است که در تداوم این طرح به سمت هدفمندشدن بیشتر و تعیین گروه های مشخص مانند کودکان و زنان باردار پیش خواهیم رفت. باید توجه شود که مبارزه با فقر غذایی، فرصتی برای توانمندسازی افراد است. فقر خوراکی با سلامت افراد رابطه مستقیم دارد و زمینه ساز بیماری، بیکاری و بسیاری از نابهنجاری ها و جرائم اجتماعی است. فقر خوراکی اگر در زنان باردار و کودکان وجود داشته باشد سرنوشت فرد را تا آخر عمر رقم می زند چرا که تقریبا ٩٠درصد رشد و تکامل مغز یک کودک، تا قبل از پنج سالگی اتفاق می افتد. با این وصف اجرای موفق طرح حمایت غذایی را می توان اقدامی مهم برای جلوگیری از بین نسلی شدن فقر در کشور ارزیابی کرد.

مردم سالاری:حقوق مصرف کنندگان حلقه گمشده در اقتصاد ایران
«حقوق مصرف کنندگان حلقه گمشده در اقتصاد ایران»عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاری به قلم مجید سلیمی بروجنی است که در آن می خوانید؛احترام گذاشتن به حقوق مصرف کنندگان در ایران، به یکی از آرزوهای ایرانیان تبدیل گردیده و چنانچه از اغلب ایرانیان پرسیده شود که چه آرزویی برای تولید داخلی دارند، پاسخ خواهند داد: احترام به حقوق شان. در علم اقتصاد، مصرف کننده به استفاده کننده از کالا و خدمتی که محصول نهایی است اطلاق می شود در حالیکه در زندگی روزمره ممکن است هر شخصی را که خریدار یک کالا یا خدمت است مصرف کننده بنامیم. قاعدتا در بحث امروز در مورد حقوق مصرف کنندگان منظور افرادی از یک جامعه هستند که در برابر بنگاه های بزرگ اقتصادی قدرت چانه زنی ندارند یا قدرت چانه زنی آنها محدود است و نمی توانند خواسته های خود را در خصوص کالایی که مصرف می کنند، محقق کنند. مصرف کنندگان هم مصرف کننده کالا هستند و هم خدمات.
در حقیقت حقوق آنان هم در خرید کالایی که مورد استفاده قرار می گیرد باید حفظ شود و هم برای خدماتی که به آنها ارائه می شود. در واقع می توان گفت احقاق حقوق مصرف کنندگان رابطه مستقیمی با سطح مطلوبیت حاصل از مصرف کالا و خدماتی که بنگاه های مختلف ارائه می کنند، دارد. حال باید دید این سطح مطلوبیت چگونه ارتقا می یابد و متاثر از چه مولفه هایی است.
در نگاه اول کیفیت عمومی آن کالا و خدمات مهم است و مصرف کنندگان توقع دارند به اندازه پولی که پرداخت می کنند کالای باکیفیت و خدمات بهتر دریافت کنند. دعوا آنجا شروع می شود که یک بنگاه کالا و خدمات خود را متناسب با پولی که از مصرف کننده می گیرد، ارائه ندهد. متاسفانه به لحاظ تاریخی حقوق مصرف کنندگان فقط به لحاظ قیمتی و آن هم از طریق سرکوب بدون توجیه قیمت ها مورد توجه قرار گرفته است و بسیاری از ابعاد حقوق اقتصادی آحاد مردم مورد بی مهری واقع شده است. متاسفانه در طول تاریخ همواره کنترل قیمت ها به عنوان یکی از وظایف ذاتی دولت ها نقش بسته است و دولت ها برای حفظ حقوق مصرف کنندگان به انواع روش های اداری و گاه قضایی برای سرکوب قیمت ها اقدام می کنند که نه فقط نقض حقوق اقتصادی تولیدکنندگان، بلکه نقض حقوق مصرف کنندگان است.
در ایران اگر چه تاکنون سازمان های متعددی برای حمایت از حضور مصرف کنندگان تاسیس شده اند ولی این سازمان ها هم دوباره بر کنترل های قیمتی متمرکز شده اند و سایر حقوق مصرف کنندگان را به دست فراموشی سپرده اند. اساسا وجود انحصار یا ایجاد مانع ورود برای بنگاه های جدید به صنعت یکی از مهمترین مصادیق نقض حقوق مصرف کنندگان است که بنگاه های دارای موقعیت انحصاری یا شبه انحصاری قادرند شرایط ناعادلانه خود را چه به لحاظ قیمتی و چه به لحاظ کیفیتی بر مصرف کنندگان تحمیل کنند. یکی از مهمترین دلایل نقض مستمر و سیستماتیک حقوق مصرف کنندگان را باید عدم وجود سازمان های مردم نهاد حامی این حقوق اقتصادی نامید. متاسفانه مصرف کنندگان فاقد یک سازمان منسجم برای پیگیری خواسته های خود هستند و به همین دلیل منافع یک اکثریت فاقد انسجام فدای منافع یک اقلیت منسجم و متمرکز می شود. تضمین حقوق بدیهی مصرف کنندگان مسیری جز تدوین قوانین الزام آور و ایجاد نهادها و دادگاه های تخصصی برای استیفای این حقوق ندارد و امید می رود مصرف کنندگان ایرانی نیز بتوانند همچون همتایان خود در کشورهای توسعه یافته حقوق فراموش شده خود را دوباره بازیابی کنند.

ابتکار:این ظرافت حالا حالا باید ادامه یابد
«این ظرافت حالا حالا باید ادامه یابد»عنوان سرمقاله روزنامه ابتکار به قلم حمید قاسمی فیض آباد است که در آن می خوانید؛در حدیثی از معصوم(ع) آمده است که: به تو خیانت می کنند تو نکن، تو را تکذیب می کنند آرام باش، تو را می ستایند فریب نخور، تو را نکوهش می کنند شکوه مکن، مردم شهر از تو بد می گویند اندوهگین مشو، همه مردم تو را نیک می خوانند مسرور نباش، آنگاه از ما خواهی بود.
در آیه ۲٣ سوره حدید آمده است به آنچه که از دست می رود مایوس نشو و بر آنچه که به تو می دهند نیز شادان مشو. این دو حدیث و آیه رموز عملی آرامش و زندگی متعالی هستند. انسان وقتی به مرتبه ای رسید که مصیبت ها و ناملایمات نتواند او را تکان دهد و از آن سو خوشی ها و نعمت ها نتواند او را به هیجان و وجد آورد به این معناست که انسان نفخه الهی پیدا کرده و در ساحل آرامش نشسته و چون خداوند می تواند در ظرف خویش همه آرامش باشد، همه سکینه، همه وجود، بدون هیچ گونه تلاطم، بدون هیچ گونه بیم، بدون هیچ گونه هراس، بی هیچ آرزو و بی هیچ خواستن و طلب، نشسته در آستان خدا و رسیده به آرامش محض، این گونه بودن یعنی به آخر انس رسیدن و در نزدیک و محضر خدا قرار گرفتن.
فهم این ماجرا برای من و مایی که با غمی افسرده می شویم و با دمی رقص کنان هلهله می زنیم بسیار درک ناکردنی است اما هر قدر به این آیه شریفه نزدیک شویم و آرام تر گردیم ذهنی از نوع ذهن ملکوت پیدا می کنیم.
روح پالایش نشده ما هر قدر به این آستانه نزدیکتر شود روحانی تر می گردد و در ساحل آرامش خداوند قرار می گیرد، آدمها اگر می خواهند جهان زمخت را لطیف تر کنند چاره ای ندارند جز اینکه رمز و راز رسیدن به این آرامش را پیدا کنند، جهان امن و عاری از خشونت بستر اولیه پرواز به سوی چنین آرامشی است.
جهان امن از جهان من و از جهان تو شروع می شود. من با جهان خویش چگونه رفتار می کنم؟ چقدر تلاش می کنم تا جهان تن را به آسایش و به آرامش نزدیک کنم؟ به چه میزان از بهداشت تن برای سلامت این جهان برخوردارم و به چه میزان جهان من از بهداشت روح برخوردار است؟ روح متلاطم از خواستن ها و طلب ها توان رسیدن به "لکیلا تاسوعلی ما فاتکم و لا تفرحواعلی ما اتاکم و الله لا یحب و کل مختال فخور" را ندارد، جهان آلوده به حسد، خودخواهی، اسراف و ریخت و پاش به آرامش درون نمی رسد، جهان خسته از تلاش های نافرجام به مقصود نخواهد رسید، جهان ناتوان از درک زیبایی ها و ظرافت ها، کنگره ها و فرورفتگی ها به این مرز نزدیک نمی شود.
آدم ها در دنیای تنگ و محدود و ازدحام رفت و آمدها به ناچار به هم نزدیک می شوند و اگر مواظبت نکنند سد راه یکدیگر شده و با هم برخورد می کنند. روح های دست یافته به آرامش از چنان تیزبینی و تیزهوشی برخوردارند که در این دنیای متراکم چنان با دقت حرکت می کنند که نه تنها سد راه هیچکس نمی شوند بلکه هیچ برخوردی نیز با کسی پیدا نمی کنند و بالاتر از این به هیچ رو اراده برخورد و صدمه با دیگران را به خویش راه نمی دهند.
جان آدمی، جهان آدمیت است و هر جان، مطابق گفته قرآن جهان آدمیان است. این جان به اندازه جهان آدمیان می ارزد و جهان آدمیان هر یک به تنهایی کل جهان بشریت اند. دنیا محل تراکم این جان های محترم است و در این تراکم جان ها راه هایی باید جستجو شود که این جان های محترم همگی بتوانند، اگر بخواهند، به آستان آرامش نزدیک شده و در کوی دوست قرار گیرند.
مبنای جامعه انسانی در هر حرکتی، عملی یا وضع قانون و اعتباری باید رسیدن به آرامش باشد. تمامی آنچه را که در جامعه برای رسیدن به چنین هدفی مانع ایجاد می کند باید برای رفع آن اندیشه کرد. هیچ قانونی نمی تواند از مرز و سمت و سوی آرامش مردم گذر کند.
هیچ مجری قانونی حق ندارد این آرامش را در نظر نگیرد. هیچ قانون گذار و سیاست مداری نباید در مسیر آرامش مردم محدودیت ایجاد کند. آرامش برای جان های آدمیان اصل کلیدی جامعه انسانی است. اگر کشوری در جامعه جهانی به بهانه حفظ آرامش خود آرامش همسایگان خویش را به هم می زند جامعه جهانی باید برای آن فکری بکند.
امروز دولت ها معمولا برای رعایت حقوق خویش، به خود حق می دهند از رعایت حقوق کشورهای دیگر بگذرند و این موضوع متاسفانه مورد تشویق بخش زیادی از آحاد جمعیت هر کشور نیز قرار می گیرد، این در حالی است که اگر جامعه جهانی می خواهد به آرامش مطلوب خویش برسد چاره ای ندارد جز اینکه به جای صرفا تعریف منافع ملی، به تعریفی جامع از منافع انسانی و فرا ملی برسد.
به شکرانه خداوند، فرزندان این آب و خاک یک گام برای رسیدن آرامش بیشتر در جامعه جهانی به جلو برداشتند و توانستند بیانیه تفاهم هسته ای را به امضای طرف های آن برسانند. سمت و سوی رسیدن به آرامش، نیامده، هلهله شادی را به بخش زیادی از کشور وارد کرد، اما هنوز برای رسیدن به توافق کامل هسته ای و آرامش منطقه ای و ان شاء الله آرامش جهانی راه های زیادی در پیش است. من با ظرافت دیدم که خلاصه، ظریفی علاوه بر رعایت حقوق خویش به بخشی از حقوق آنها که آن طرف میز نشسته اند نیز اشاره کرد و این موضوع، یعنی ظریف بینی، یعنی حرکت در چهارراه ها و تقاطع های بسیار بدون برخورد با دیگران. این ظرافت حالا حالا باید ادامه یابد.

جام جم آنلاین