• هماره، پنداری، از خود سر می روم:
دیگِ لبالبی که بر سرِ آتش به جوش آمده باشد، انگار؛
یا، نه،
در می روم:
تایی از این هزار و یکی من، در من، ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ٣ ارديبهشت ۱٣۹۴ -  ۲٣ آوريل ۲۰۱۵

هماره، پنداری، از خود سر می روم:

دیگِ لبالبی که بر سرِ آتش به جوش آمده باشد، انگار؛

یا،نه،

در می روم:

تایی از این هزار و یکی من، در من،

کز غفلتی که میدانی ست

برای جنگِ این همه با هم،

ناگه به هوش آمده باشد،انگار:



در می روم.

از قارقار و وِزوِز وعوعو

وز عرعر و هیاهوشان در می روم؛

و

زین کی کُجا،

بی آن که چشم فروبندم،

به کی کُجایی دیگر می روم:



آغازمی کنم به بیگاری دلنواز که نام اش "رویابافی"ست.

امّا

یاد و خیال را زمینه ای از حالِ ماست که می پرورد؛

و حالِ بد

رویا نیاوَرَد،

افسوس!

و خُرده یادی

از آنچه ها که بر سرِ ما آمده ست

                                  کافی ست

تا کج کند

راهِ خیال را

از بُردن ات به قُلّه ی رویا

تا، ناگهان،

افکندن ات به درّه ی کابوس.



دوشینه بود

که، بی که خُفته باشم،

"روی نگار در نظرم جلوه می نمود."*

و داشتم

چشمان و گونه ها و لبان اش را

می آراستم.

می خواستم ببینم

آیا

او از چنان که هست چنان تر نیز می تواند باشد

                                              برای من؟



و با همین خیال بود، گمان می کنم،که خواب ام در ربود.

ناگاه

دیدم

-ای وای من!-

چشمانِ آهوانه ی او

چشمانِ بی نگاهِ سعید** است.

دیدم

کز مردمک هاشان

خون می تراود و،

             چون اشگ

                  قطره قطره،

                      فرو می ریزد

بر گونه های من.



و، چند گامی آنسوتر، پویان*** بود، که داشت،

قهقه زنان،

چیزی شبیهِ روده ی خون آلوده را

با پنجه های خونین

از روزنی به سینه ی خود بیرون می کشید.

و، در کنارِ او،

باز، این سعید بود که شعری را زمزمه می کرد،

                                                   انگار؛

و، در همان حال،

با خامه ی سرانگشت،

                     چهره ی زنِ زیبایی را،

                                        بر دیوار،

                                           با مرّکبی از خون می کشید.

می خواستم

فریاد برکشم،

امّا صدا نداشتم.

چیزی طناب گونه گلویم را می فشرد.

و داشتم می مُردم

کز خواب بر پراند مرا

                   انفجارِ گریه ی پُر های های من.



طفلک دل ام

          به سینه

                طبلکِ خود را

با گُرزَکِ هراس به تُندی می نواخت.

وآن سوی پنجره

شب داشت رنگ می باخت.

و پنبه زارِ ابرهای سترون،

بر بامِ بامداد،

از هُرمِ آفتابِ برآینده

آتش گرفته بود

و، بی شرار و اخگر،

می سوخت، می گُداخت.



چهارم بهمن۱٣۹٣،
بیدرکجای لندن

*از حافظ است

**سعیدجانِ سلطانپور

***امیرپرویزجانِ پویان