اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ٨ ارديبهشت ۱٣۹۴ -  ۲٨ آوريل ۲۰۱۵

از رخداد تاریخی کشتار کارگران شیگاگو و جهانی شدن مبارزات طبقه‍ی کارگر ۱۲۹ سال می گذرد. از آن تاریخ تا به امروز جنبش جهانی کارگران فراز و نشیب های بسیاری از سر گذرانده است. اگر تا چندین دهه پس از این واقعه، دوران اوج گیری جنبش کارگری و گسترش سازمان های کارگری بود، با جهانی شدن سرمایه، سیطره‍ی بانک جهانی و صندوق بین المللی پول بر مناسبات مالی بین المللی و تسلط نئوالیبرالیسم بر مناسبات جهان، روند تضعیف جنبش های کارگری و سندیکایی آغاز شد. در ایران نیز دوران اوج جنبش کارگری و گسترش سندیکاهای کارگری همزمان بود با جنبش ملی شدن صنعت نفت و برجسته شدن اعتصابات کارگران این صنعت. دستآوردهای جنبش کارگری، سازمان یابی طبقه و شکل گیری سندیکاهای کارگری، شکوفایی و گسترش نفوذ و اعتبار روزنامه ها و روزنامه نگاران در سال های پیش ازکودتای مرداد ۱٣٣۲ فراموش شدنی نیست. نقش کارگران ایران بخصوص کارگران صنعت نفت و کارگران بخش های فرهنگی وهمین طور سهم سندیکای روزنامه نگاران و نویسندگان مطبوعات در اوج گیری جنبش انقلابی و بسته شدن شیرهای نفت در سال ۱٣۵۷ نیز از برجستگی خاصی برخوردار است.
در ایران، تحت تاثیر سیاست های نئولیبرالیستی، توصیه های بانک جهانی و نسخه های صندوق بین المللی پول، دستآوردهای دهه ها مبارزه‍ی کارگران مورد تهاجم قرارگرفته است. این دستآوردها یک به یک باز پس گرفته و در بی دفاعی کارگران هنوز هم باز ستانده می شود: جلوگیری از تشکیل تشکل های مستقل کارگری و سندیکاها، خارج کردن کارگران قالیباف و پس از آن کارگران کارگاههای زیر ۱۰ نفر کارگر از شمول قانون کار، تهدید مداوم امنیت شغلی کارگران در نتیجه ی رسمیت یافتن و گسترش قرارداد های موقت کار و قراردادهای سفید امضا، رقیق تر شدن هر روزه‍ی پوشش های بیمه ای و تامین اجتماعی ، افزایش مستمر فاصله‍ی بین دستمزد کارگران و هزینه های زندگی و تشدید فشار بر تشکل های موجود کارگری.
   با ادامه روند کنونی و عملکرد دولت ها چشم انداز بهبود شرایط دیده نمی شود. کارگران، اعم کارگرانِ بخش های صنعت، خدمات، اداری و رسانه ها برای برون رفت از وضعیت موجود و رسیدن به شرایط بهتر، گریزی جز همبستگیِ بیشتر، ایجاد و تقویت تشکل های مستقل کارگری(اتحادیه ها و سندیکاها) ندارند. روزنامه نگاران آگاه در این راستا می توانند سهمی مهم داشته باشند.
نئولیبرالیسم و سیاست های بانک جهانی تبلور تهاجم جهانی و همبسته ی سرمایه به همه ی عرصه های زندگی کارگران و مزد بگیران است. غلبه بر این تهاجم و باز پس گیری مجدد دستاوردهای به یغما رفته ی کارگران و زحمتکشان تنها و فقط با ایجاد و تقویت تشکل های مستقل کارگری و با مقاومت و مبارزه‍ی همبسته‍ی نیروی کار جهانی ممکن خواهد بود.

انجمن صنفی روزنامه نگاران آزاد تهران
اردیبهشت ۱٣۹۴