گر می توانستم
به صمصام جانِ کشفی
اسماعیل خویی
•
خدای مُرده دوش آمد به خواب ام،
گفت:
-"کنون ، بی من، بگو چونی؟
شنیدم گفته ای چیزی نکاهیده ست با مرگ ام.
...
اخبار روز:
www.iran-chabar.de
چهارشنبه
۶ خرداد ۱٣۹۴ -
۲۷ می ۲۰۱۵
خدای مُرده دوش آمد به خواب ام،
گفت:
-"کنون ، بی من، بگو چونی؟
شنیدم گفته ای چیزی نکاهیده ست با مرگ ام.
چه افزوده ست، لیک، از آن
شما را
در جهانِ رو در افزونی؟!"
نگفتم:-"هیچ!"
امّا او
شنید، انگار، نا گفته جواب ام،
گفت:
-"دُرُست اش نیز جُز این نیست!
خوش گفتی:
پس از من هم،
همه چیزی همان و همچنان مانده ست وخواهد ماند
که می بوده ست؛
کنون، امّا،
به کار و زندگانی تان،
همان"هیچ" است،
همان احساسِ"هیچ"،آمیخته با تلخه ی پوچی،
که افزوده ست.
مرا در مسلخِ اندیشه ات کُشتی؛
و ازتخته ی سیاهی که دل ات باشد
زدودی پاک تصویرِ بهشتِ آسمانی را،
و هر چه آن جهانی را.
تو وچندین خدانشناسِ دیگر چون تو در باور
مرا کُشتید و
پاد افراه تان از من همین آمد:
که دوزخ،
دوزخی از هیچی، از احساسی از پوچی،
برای چون شما حق ناشناسان،
زآن سوی هفت آسمان ام،
بر زمین آمد."
کنون، در اوجِ بیداری،
چو مستی کاو،به زیرِ ناگهانِ رگباری از برفاب،
باز آید به هشیاری،
هراسان وپریشان،
در پشیمانی،
دل ام با خویش می موید:
دُرُست اش نیز جُز این نیست
که او،آن بوده یا نابوده ، می گوید:
نیاکان از نیازی بود انسانی
که او را،
چون مِهین فرمانروا،
برتارکِ بودن نشاندند:
آه،
چه گونه می توان با مادّه ی کورِ کرِ بی جانِ ناآگاه
نشست وگفت و گو،
ور لازم آمد،
گومگویی داشت؟
و یا، در گُستره ی کیهانی ی تنهایی ی بی مرز،
چه گونه می توانی دوست یا حتّا عدویی داشت؟-
توانا دوستی که،
زیرِ چترِ سایه اش،
از هر عدویی ایمنی داری؛
و یا شرزه عدویی ، تا به خود نازی
از این که با عدویی شرزه چون او دشمنی داری.
خداوندا!
چو افتادم به جانِ تو،
ندانستم چه با خود می کنم.
باری،
ببخشا بر منِ خود رای خود باور،
منِ خود بین،
که، چون گالیله، پوزشخواه ام اکنون
از همه کارآورانِ دین.
پشیمان ام، ببخشای،
آه،
نمیرم تا در این تنهایی ی بی مرزِ کیهانی،
و تا یابم امان از تیغِ جهل و بیمِ مرگ و کینِ مردم،
در پناهِ دوستی جانی،
ببخشا بر من،ای معنای بودن در نمودستانِ انسانی!
خداوندا!
خدایا!
چون تو را در خویش می کُشتم،
ندانستم چه بدها می کنم، نه باتو،
بل، با خویشتن.
آری،
به جانِ دوست،
ندانستم.
تو را می آفریدم باز:
اگر نه،
همچو داوینچی،
"به لفظِ اندک ومعنای (بس)بسیارِ"سنگ ورنگ،
همین در واژه های شعرِ خود،
گر می توانستم.
یازدهم اردیبهشت۱٣۹۴،
بیدرکجای لندن
*"بیا وحالِ اهلِ درد بشنو:
به لفظِ اندک ومعنای بسیار."
حافظ
|
Twitter
دنباله
Google
Yahoo
بالاترین
