اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۲۶ خرداد ۱٣۹۴ -  ۱۶ ژوئن ۲۰۱۵

یکصد و چهارمین کنفرانس سالانه سازمان بین المللی کار از روز ١١ خرداد در ژنو شروع به کار کرده است. امسال نیز به روال هر ساله نمایندگان رسمی جمهوری اسلامی در این کنفرانس حضور دارند.
امسال نیز علاوه بر وزیر کار جمهوری اسلامی، نمایندگان کارفرمایان، خانه کارگر، شوراهای اسلامی کار و رئیس کانون عالی انجمنهای صنفی به نام طبقه کارگر ایران و به عنوان نمایندگان این طبقه در کنفرانس سالانه سازمان جهانی کار پذیرفته شده اند.
    این در شرایطی است که حضور نمایندگان رسمی جمهوری اسلامی و تشکل های دولتی آن با اعتراض فعالین کارگری، تشکلهای موجود در ایران و همزمان با اعتراض صفی از فعالین کارگری، آزادیخواهان و احزاب چپ در خارج کشور روبرو شده است. در جوار این اجلاس و در اعتراض به حضور و پذیرش نمایندگان جمهوری اسلامی در سازمان جهانی کار، امسال هم از جانب نهادهای مدافع طبقه کارگر و احزاب و شخصیت های آزادیخواه اقداماتی صورت گرفته است.
    این در شرایطی است که در سال گذشته "ای ال او" شاهد صدها و صدها اعتراض و اعتصاب کارگری در ایران بوده است. اعتراضاتی که به هیولای اخراج و بیکاری، به عدم پرداخت دستمزدها، به دستگیری، زندان و پرونده سازی و اخراج از کار فعالین کارگری و به بی حقوقی کامل طبقه کارگر توسط طبقه سرمایه دار و دولت "اعتدالشان" ختم شده است و هنوز جریان دارد و ابعاد آن وسیع تر میشود.
    کنفرانس "ای ال او" در شرایطی برگزار میشود که وسیعترین تعرض به معیشت طبقه کارگر توسط دولت روحانی سازمان داده شده است. در شرایطی که دولت "اعتدال" آخرین روزنه های "قانونی" ابراز وجود مستقل طبقه کارگر را هر روز به بهانه ای تنگ تر و تنگ تر میکند؛ و حداقل راه های اعتراض کارگر به بی حقوقی مطلق را، در چهار چوب همان "قانون کار" ضد کارگری جمهوری اسلامی، هم می بندد. تا کارگر در ایران، رسما و قانونا هم، از برده بی حقوق تر و کت بسته تر در خدمت سود و سودآوری بیشتر بماند و دم نزند! اصلاح قانون کار نام با "نزاکت" این تعرض بیشتر است.
    اصلاح "قانون کار" به نفع هرچه بیشتر باز گذاشتن دست کارفرمایان در اخراج و بیکارسازی و تحمیل بردگی و بی حقوقی بیشتر به طبقه کارگر، از برنامه های اصلاحات دولت اعتدال در خدمت به جامعه کارگری ایران است. قانون کاری که خود یکی از ضدکارگری ترین قوانین کار علیه طبقه کارگر در جهان معاصر است، قانونی که همیشه مورد اعتراض طبقه کارگر ایران بوده است، امروز قرار است با پرچم "اصلاحات" ضدکارگری تر شود!
    کنفرانس "ای ال او" در شرایطی برگزار میشود که نه تنها طبقه کارگر ایران از حق تشکل مستقل خود محروم است، نه تنها حق اعتصاب و اعتراض کارگری عملا کاملا ممنوع است، که دستمزد کارگران ماهها پرداخت نمیشود و اعتراض به این دزدی آشکار، به نام "اخلال در تولید و نظم جامعه" توسط "عدالتخانه های" آنها، حکم زندان و اخراج از کار را میگیرد. بعلاوه صدها کارگر حق طلب به جرم دفاع از حقوق ابتدایی طبقه کارگر نه تنها از همه حقوق اجتماعی محروم که در گوشه زندان بسر میبرند.
    آی ال او این واقعیات را میداند! بی تفاوتی رهبری این سازمان به این امر، زیر پا نهادن منافع بخشی از طبقه کارگر جهانی در ایران و دهن کجی به اصول و پرنسیپ هایی است که قاعدتا این نهاد بین المللی، در صورت ظاهر هم که شده است، باید به آن پایبند باشد. کنفرانس آی ال او قاعدتا و برای حفظ ظاهر و ادعا هم که شده است، می بایست مجمع نمایندگان واقعی کارگران کشورهای مختلف جهان باشد، نه مجمع نمایندگان دولت و حامیان سرمایه داران این و آن کشور عضو. آیا این حقیقت که خانه کارگر و شوراهای اسلامی و نمایندگانی که از جانب این نهادهای دولتی جمهوری اسلامی به کنفرانس آی ال او می آیند، تشکلهایی ضدکارگری اند، بر رهبری "آی ال او" پوشیده است؟ آیا بر "آی ال او" پوشیده است که در ایران رهبران و فعالین کارگری و رهبران تشکل های سندیکایی مستقل از دولت مانند سندیکای شرکت واحد و هفت و تپه و... هر بار به بهانه های مختلف تعقیب و دستگیر و زندانی شده و همزمان از کار اخراج می گردند؟ آیا ما باید هر ساله این حقایق آشکار را به سازمان بین المللی کار گوشزد و خاطر نشان کنیم؟ آیا خود این سازمان بارها و بارها در مورد سرکوب و دستگیری فعالین کارگری به جمهوری اسلامی ایران اعتراض نکرده است؟
آی ال او این حقایق را میداند! مشکل ای ال او عدم اطلاع از ماهیت ضد کارگر خانه کارگر و شوراهای اسلامی و کانون عالی انجمن های صنفی و بی اطلاعی از موقعیت طبقه کارگر در ایران نیست. مشکل این است که خود ای ال او نهادی در خدمت سازمان تجارت جهانی، صندوق بین المللی پول و سازمان ملل است. مشکل این است که این نهاد خود ابزاری در دست نهادهای ضدکارگری جهانی و به عنوان بازوی "کارگری" سازمان تجارت جهانی برای کنترل اعتراض جهانی کل طبقه کارگر در چهارچوب نرمها و قوانین مورد قبول سرمایه جهانی است. دهن کجی و ریشخند هر ساله سازمان بی المللی کار به طبقه کارگر ایران و آغوش باز این نهاد برای نمایندگان جمهوری اسلامی در کنفرانس سالانه اش، بدلیل ماهیت این سازمان و اهدافی است که برای آن ایجاد شده است. اگر دیروز اعتراضی میکرد، آن اعتراض نه به خاطر ماهیت کارگری ای ال او، که به دلیل شکافی بود که بین حکومت ایران با دولت های غربی وجود داشت. ای ال او در جامعه جهانی هم، تحت اتوریته همان کسانی است که در ناتو و سازمان ملل و انواع نهادهای بین المللی ریاست میکنند. نبض این سازمان، حمایت و عدم حمایت آن از طبقه کارگر در این و آن کشور، و محکوم کردن ها و نکردن های این و آن دولت، تماما به رابطه روئسای بورژوزای جهانی با دولت های دست دوم تر و حاشیه ای تر بستگی دارد. رجوع به کنوانسیون های جهانی حقوق بشر و حقوق کارگر و حقوق زن و محیط زیست و ... برای این نهادها، تنها و تنها پوشش قانونی است برای پیروی از سیاست ها و منافع اقتصادی قدرت های اقتصادی جهان!
امروز دیگر حضور نمایندگان جمهوری اسلامی در ای ال او نه تنها مورد قبول این سازمان است، بعلاوه و بعد از توافقات غرب و جمهوری اسلامی، حتی دیگر شاهد غرولندهای گاه و بیگاه این نهاد به گوشه هایی از اجحافات بیشمار جمهوری اسلامی علیه طبقه کارگر ایران، حتی برای حفظ آبروی خود نزد طبقه کارگر ایران هم نخواهیم بود.
بی تردید حضور فعالین اتحادیه های کارگری در سراسر جهان و در اجلاس سالانه این سازمان، کماکان فرصتی برای فعالین طبقه کارگر ایران و همه احزاب چپ و رادیکال است، تا صدای اعتراض طبقه کارگر به بی حقوقی خود را به گوش آنها برسانند و خود ای ال او را از این کانال زیر فشار بگذارند. اما ای ال او نه ظرفی در خدمت طبقه کارگر جهانی بلکه نهادی است در خدمت طبقه سرمایه دار و ابزاری است در دست سازمان ملل و سازمان تجارت جهانی.
    تشکیلات خارج کشور حزب حکمتیست(خط رسمی)، ضمن تقبیح حضور نمایندگان جمهوری اسلامی در کنفرانس سالانه آی ال او و پذیرفتن آنها از جانب این سازمان بعنوان نمایندگان و سخنگویان طبقه کارگر ایران، سکوت شرکت کنندگان در مقابل این دهن کجی تلخ به طبقه کارگر ایران در اجلاس ای ال او را عملی در جهت تضعیف و زیر پا نهادن حقوق و منافع کارگران ایران می داند.
    طبقه کارگر جهانی برای مقابله با دولت هایی که به نام کارگر هر روز ابعاد تعرض به طبقه کارگر را گسترش میدهند، به سازمان جهانی خود نیاز دارد. طبقه کارگر جهانی، به نهادهایی که بنام او و با شرکت نمایندگان دولت های بورژوایی کنفرانس میگیرند تا موانع پیش پای سرمایه برای سود و سودآوری بیشتر را از میان بردارند و در خدمت به این منفعت، کارگر را بی حقوق تر و ساکت تر نگاه دارند، نیاز ندارد!

کمیته خارج کشور حزب حکمتیست(خط رسمی)
١٤ ژوین   ٢٠١٥