• در بیشتر کشورهای دنیا "قاچاق" وجود دارد. در ایران اما مساله متفاوت شده. اینجا "قاچاق" در دست عده ای از مافیای اقتصادی است که میتواند مزرها را قرق کند، مانع ورود دیگران شود و این امری ساده نیست ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۱۰ تير ۱٣۹۴ -  ۱ ژوئيه ۲۰۱۵

هر گوشه ای از حاکمیت بر اساس سود اندوزی و چپاول، با خود مصائب و فلاکتی برای توده میلیونی مردم در ایران ببار آورده است که انتها ندارد. در بیشتر کشورهای دنیا "قاچاق" وجود دارد. در ایران اما مساله متفاوت شده. اینجا "قاچاق" در دست عده ای از مافیای اقتصادی است که میتواند مزرها را قرق کند، مانع ورود دیگران شود و این امری ساده نیست، با نیروی مسلح و پشتوانه نظامی و وجود مافیایی که در نظام و ارگانها قدرت دارد و میتواند بازار و اقتصاد مالی را در اختیار بگیرد و بخشهایی از ارگانها را با قدرت خرید میلیونی بخرد، امکان پذیر است. سود آوری بالای قاچاق کالا از مهمترین دلایل گرایش به این امر می باشد. و این سود ناشی از تفاوت قیمتها در بازار داخل با کشورهای همجوار است . سودهایی که از صادرات غیر رسمی برخی کالاهای یارانه ای مانند فرآورده های نفتی ، دارو ، شوینده ها ، سموم دفع آفات نباتی ، کود شیمیایی ، نان ، آرد ، گندم و دیگر کالاهای اساسی کسب می شود . در کنار چپاول اقتصادی اما مصائب "قاچاق" به پدیده "بیکاری" وصل شده و هر روز بر تعداد بیکاران افزوده میشود. ایسنا نوشته است: "رئیس کمیسیون صنایع و معادن مجلس شورای اسلامی معتقد است که ٢٥ میلیارد دلار قاچاق به کشور، دو میلیون و ٥٠٠هزار فرصت شغلی را از بین میبرد». در ایران   اخراج و بیکار سازی در ابعاد وسیع و گسترده ای در مراکز تولیدی و کارخانه ها امری عادی است. هر ماه به تعداد اخراجی ها افزوده میشود. در اواخر سال ٢٠١٤ بانک مرکزی ایران نرخ بیکاری را اعلام کرد: “طبق بررسیهای صورت گرفته ٢۴ درصد خانوارهای ایرانی بدون هیچ فرد شاغل هستند.” ده سال قبل درصد خانوارهای بدون شاغل ١۵ اعلام شده بود. در اردیبهشت سال ٩٣ منابع دولتی اعلام کردند که بیش از۴ میلیون نفر در ایران هیچگونه شغلی ندارند.
بخشهایی از گزارش زیر تصویر گویایی از از دست دادن فرصت های شغلی است؛ گزارشی ازاخراج دستکم ١٤٠هزار کارگر وتبدیل شدن کارخانه ها به سالن عروسی. در بخش پایانی خیابان دماوند تهران و کمی بعد از ترمینال شرق کارخانه بسیار بزرگی وجود دارد که روزگاری بزرگ ترین تولید کننده و برند لوازم خانگی را در کشور در اختیار داشت و چند هزار کارگر در بخش های مختلف آن و در خط تولید لوازم مختلف از کولر گرفته تا بخاری و... کار می کردند اما حالا از آن کارخانه پر ابهت چیزی باقی نمانده است جز سوله های بزرگ خالی؛ کارگران اخراج و خانه نشین شده اند و همه دستگاه ها و خط های تولید جمع آوری شده اند و جای خود را به صندلی ها چوبی و دیوارهای تور زده داده اند؛ حالا این جا نه آن کارخانه بزرگ با چند هزار کارگر بلکه سالن عروسی است. البته این کارخانه تنها یکی از هزاران کارخانه ای است که درچند سال گذشته به دلیل مشکلات اقتصادی، تحریم های خارجی، سوء مدیریت دولت قبلی، پرداخت نکردن قسط های بانکی و رکود شدید اقتصادی و... دست به تعدیل نیرو زده اند و یا تعطیل شده اند و کارگران آن ها اخراج و بیکار شده اند. موضوعی که آمارهای ارئه شده از سوی سید ابریشمی معاون وزیر صنعت، معدن و تجارت و رئیس شهرک های صنعتی به خوبی آن را تایید می کند؛ او چندماه پیش از توقف فعالیت١٤ هزار واحد صنعتی خبر داد و گفت:« در حال حاضر در مجموع ٨١ هزار واحد صنعتی در کشور فعالیت می کنند که ١٤ هزار واحد آن تعطیل شده اند، ٢٢ هزار واحد آن با ظرفیت کمتر از ٥٠ درصد کار می کنند و ٢٤ هزار واحد صنعتی نیز با ظرفیت ٥٠ تا ٧٠درصد مشغول کار هستند و مابقی کارگاه ها هم وضعیت عادی دارند». نکته مهم در حرف های پور ابریشمی این است که با بسته شدن و کاهش ظرفیت کار کارخانه ها تعداد زیاد کارگر بیکار شده اند؛ اگرچه که او آماری از تعداد کارگران بیکار شده ارائه نداده است اما فقط کافی است با یک حساب سرانگشتی تنها تعداد ١٤هزار واحد تعطیل شده را در میانگین ١٠نفر کارگر برای هرکدام از واحدها ضرب کنیم تا به عدد ١٤٠ هزار نفر کارگر بیکار شده در حداقل ترین حالت برسیم. در حال حاضر به دلیل مشکلات اقتصادی در بخش تولید بسیاری از کارگران نگران از دست دادن شغل و آینده شغلی خود هستند؛ اتفاقی که باعث شده حس ناامنی و بی ثباتی شغلی در بسیاری از کارگاه ها و کارخانه ها در بین کارگران حاکم شود. کارگرانی که درصد بالایی از آن ها قراردادهای کوتاه مدت ( یک ماه، سه ماه، شش ماه، نه ماه ) دارند.
در اواخر خرداد ماه ٩٤ به نقل از سایت مهر خبر (چهار میلیون و پانصدهزار) دانشجو متقاضی کار. و عدم تمایل کارفرمایان به به جذب فارغ التحصیلان اعلام شد. نتایج یک تحقیق جدید نشان می دهد نرخ بیکاری مردان تحصیل کرده ۱۸.۹ درصد و بیکاری زنان به ۳۳ درصد رسیده و دولت به شدت نگران اتمام تحصیل ۴.۵ میلیون دانشجویی است که بهزودی متقاضی کار خواهند شد. مهر نوشت: سالهاست که گفته می شود فارغ التحصیلان دانشگاهی کشور در وضعیت بدی از بیکاری به سر می برند و بازار کار، شرایط آنها برای واگذاری تصدیهای شغلی را نمی پذیرد. علاوه بر آن، کارفرمایان تمایلی به جذب فارغ التحصیلان ندارند و تحصیلات آکادمیک آنها چندان جدی گرفته نمی شود... کارجویان درس خوانده همچنین این امکان را ندارند که بتوانند از طریق توانمندیهای خود، نظر کارفرمایان را جلب کنند. اغلب دانشجویان میگویند در بازار کار چیزهایی از آنها خواسته می شود که در دانشگاهها آن را فرا نگرفته اند و یا آموخته ها تفاوت فراوانی با واقعیت بازار کار دارد. به صورت کلی شرایطی برای کارجویان فارغ التحصیل دانشگاه ها به وجود آمده که بیکاری آنها را میلیونی کرده است. درست برخلاف تصوری که در دهه های گذشته درباره تحصیلات دانشگاهی و فراهم شدن زمینه های مناسب کار در آینده برای خانواده ها پیش آمده بود، امروز جمعیت فارغ التحصیل دانشگاهی، مهمترین گروه بیکار کشور را تشکیل می دهند... نتایج یک تحقیق ارائه شده از سوی وزارت کار نشان می دهد تعداد دانشجویان کشور از ۲ میلیون نفر در دوره زمانی سالهای ۸۲ و ۸۳ به بیش از ۴ میلیون و ۴۳۵ هزارنفر در سالهای ۹۱ و ۹۲ رسیده و در واقع ورود به دانشگاهها و میل به تحصیل در فاصله کمتر از ۱۰ سال، بیش از ۲ برابر شده است. بررسیها نشان میدهند سهم افراد دارای مدرک تحصیلی لیسانس و همچنین دانشجویانی که در این مقطع تحصیل می کنند، از سایر گروهها بیشتر است. پس از آن بیشترین فارغ التحصیلان و دانشجویان کشور دارای فوق دیپلم هستند. به صورت کلی، طی یک دهه اخیر تعداد دانشجویان زن و مرد در کشور تقریبا برابر بوده و در هر سال حدود ۱.۱ درصد کل جمعیت کشور را فارغالتحصیلان دانشگاهی تشکیل داده است. مقامات دولتی می گویند تحصیلات دانشگاهی افراد باعث شده تا آنها نگاه کاملا متفاوتی نسبت به گذشته درباره بازار کار داشته باشند و توقعات جدیدی از اشتغال داشته باشند. چهار و نیم میلیون دانشجو ......که یک و نیم میلیون فقط در ۲۱ رشته متمرکز هستند که این آمار نشان میدهد رشتههای دانشگاهی متناسب با نیاز کشور نیست و گروههای آموزشی و نوع دانشگاه دچار مشکل است.
تا زمانی که سیستم کنونی پابرجاست، «قاچاق» و مافیای اقتصاد وجود دارد. بیکاری و از دست دادن فرصتهای شغلی هم همزاد این سیستم هستند. راه حل ریشه کن کردن مافیای اقتصاد در گرو زیرو رو شدن سیستم کنونی است. اما راه حل برای تامین معیشت، حقوق و مزایای مناسب(بیمه بیکاری) در گرو اعتراض و مبارزه میلیونها بیکار است. راه حل سر راست و فوری دفاع از اشتغال و بیمه بیکاری است. لشکر میلیونی بیکار خواهان یک زندگی انسانی هستند. تقابل با ابعاد فاجعه بار بیکاری، نیاز فوری به جنبشی قدرتمند و سراسری علیه بیکاری است. ستون و پایه اصلی چنین جنبشی نیز جوانان بیکار هستند. دیر یا زود سازماندهی جنبش علیه بیکاری به امری ضروری تبدیل میشود. این جنبش میلیونی در راه است. تامین معیشت رفاه و منزلت انسانی نقطه عزیمت جنبش علیه بیکاری است!