• پس از تجاوز های متعدد و وحشتناک در هند در دو سالِ گذشته، و پس از انعکاسِ بسیار وسیعِ رسانه ای این جنایات در سراسرِ عالم، اینک «جنبشی» اینترنتی براه افتاده است که به رفعِ این معضلِ فرهنگی و اجتماعی کمکِ بزرگی توانَد کرد. جنبشِ «سِلفی با دخترم» (Selfi with daughter): در «تویتر»: (#SelfieWithDaughter) ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۱۲ تير ۱٣۹۴ -  ٣ ژوئيه ۲۰۱۵

ناچیز شُمردنِ «زن»، ریشه در عواملِ متفاوتی دارد. مذاهب؛ فرهنگ؛ سنن؛ و شیوه تربیتی (مثلاً نبودِ کودکستان های مختلط) شاید عمده ترینِ این عوامل هستند.
این رفتار (ناچیز شماریِ زن)، جزوِ «رفتارهای عمیق» محسوب می شود و جایگاهش نه در لایه های بیرونیِ روان، بلکه در لایه های عمیقِ روان است (نظیرِ حسادت؛ و برعکس ترس از هواپیما).
اینست که نه آگاهی بر آن از سوی خودِ فرد ساده است، و نه رفع و تعمیرِ آن. و چنین است که گاهی، با آنکه خود را فردی آگاه و روشن می پنداریم، باز هم در درون و در نهاد - گاهی و ذره ای - زن را ناچیزتر از مرد می دانیم. بدونِ آنکه خواسته باشیم. یا بدونِ آنکه ضمیرِ خود آگاهِ ما بر این رفتار آگاه باشد. اصطلاحاً می گویند «بطورِ ناخودآگاه». و رفتارِ ناخودآگاه، هیچگاه آگاه نیست.

به همه دلایلِ ذکر شده، این پدیده در همه جای جهان دیده می شود. منتهی بطورِ نسبی و درصدی، ۲ قاره با این عقب افتادگیِ رفتاریِ بیشتر درگیر هستند: آسیا و آفریقا. از آسیا که ما ایرانیان خود باخبریم و نیازی به هیچگونه تشریحی نیست. و در موردِ آفریقا هم که صرفاً موضوعِ «ختنه زنان» به تنهائی کافی ست تا وضعیت را نمایش بدهد. «قتل های ناموسی»؛ «ازدواج های اجباری در کودکی»؛ «نابرابری های حقوقی و اجتماعی» نمونه های دیگری برای رواجِ این معضل در این ۲ قاره هستند.
چنان که عرض شد، نواحی دیگر بَری از این مشکل نیستند. منتهی با این ممالک هم قابلِ مقایسه نیستند.

**********

وضعیتِ زنان در هند همیشه انزجارآور بوده است. اوجِ این انزجار، سنتِ (Sati) (بیوه سوزان) بود و هست. سنتِ عقب افتاده ای که در آن، زن پس از مرگِ شوهرش، دیگر ارزشِ زندگی ندارد و باید زنده سوزانده شود. هنوز هم گاه گاهی خبرِ اجرای این سنتِ ددمنشانه در مطبوعات درج می شود.
از سوی دیگر در کتابِ مقدسِ «هندوها» (Manusmriti) (کتابِ قانونِ «مانو») آمده است که: «زن باید تمام عمر مطیع باشد. نخست مطیعِ پدرش؛ سپس مطیعِ شوهرش؛ و بعد مطیعِ پسرش». این تصور هم با درکِ امروزیِ ما از برابریِ دو جنس مغایر است. امروزه «احترام» امرِ دیگریست و مطیع بودن چیزِ دیگری. و احترامی هم که دو طرفه نباشد، با طبیعتِ انسانِ مُدرن همخوانی ندارد.         

پس از تجاوز های متعدد و وحشتناک در هند در دو سالِ گذشته، و پس از (خوشبختانه) انعکاسِ بسیار وسیعِ رسانه ای این جنایات در سراسرِ عالم، اینک «جنبشی» اینترنتی براه افتاده است که به رفعِ این معضلِ فرهنگی و اجتماعی کمکِ بزرگی توانَد کرد. جنبشِ «سِلفی با دخترم» (Selfi with daughter): در «تویتر»: (#SelfieWithDaughter)

این «جنبش» از آنجا آغاز شد که آقای (Sunil Jaglan)، کدخدای یک روستا (Biwipur)، واقع در ایالتِ «هاریانا»، از والدین درخواست نمود که عکسی به همراهِ دختر خویش گرفته، از طریقِ (WhatsApp) برایش بفرستند. قشنگترین عکس، برنده ۲۱۰۰ «روپیه» می شد. او از سراسرِ هند ۷۹۴ عکس دریافت کرد. والدین با این عکس ها نشان می دادند که دخترانشان همانقدر برایشان ارزشمندند که پسرانشان.
نخست وزیرِ هند، «نارِندرا مودی»، داستان را می شنود و در رادیو از همه والدین در سرتاسرِ هند تقاضا می کند تا در این «جنبش» همراه شوند و عکس ارسال کنند. و سیلِ عکس ها بسوی «تویتر» سرازیر می شود و حتی تا حدی «اینترنت» هند را موقتاً کُند می کند.
جالب اینجاست که در این حین و بین، نه تنها والدینِ هندی، بلکه بسیاری نیز از ممالکِ دیگر عکس می فرستند و به این حرکت می پیوندند.