• مادران پارک لاله در جریان جنبش سبز در ایران پایه گذاری شدند و خواهان آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی، لغو مجازات اعدام و محاکمه و مجازات آمران و عاملان همه جنایت‌های صورت گرفته در جمهوری اسلامی هستند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۱۷ تير ۱٣۹۴ -  ٨ ژوئيه ۲۰۱۵

ما شش ساله شدیم، شش سال پایداری و مقاومتِ مادران پارک لاله برای حمایت از مبارزات دادخواهانه، منجر به دستگیری‌های پیاپی و مشکلات روزافزون برای همراهانِِ ما شد، ولی این محرومیت‌ها و محدودیت‌ها باعث نشد که دست از مبارزه بشوییم. هم‌اکنون نیز دو نفر از حامیانِ مادرانِ داغدار به نام‌های حکیمه شکری و ندا مستقیمی در زندان بسر می‌برند و برخی دیگر دارای محکومیت هستند.
مادران پارک لاله، حرکتی جوان و نوپاست و تلاش می‌کند در ادامه روند خود "صدایی" همراه با "جنبش دادخواهی مادران و خانواده‌های آسیب دیده ی ایرانی" باشد. این حرکت مستقل و دادخواهانه که از تلاش گَران عرصه دادخواهی و فعالان اجتماعی تشکیل شده است، از تیرماه ۱٣٨٨، با فراخوان تعدادی از زنانِ دادخواه در اعتراض به کشتن و مجروح و زندانی کردن مردمی که برای حداقل خواست انسانی خود به خیابان آمده بودند، در پارک لاله تهران شکل گرفت. این حرکت دادخواهانه، در مسیر حرکت خود، سه خواست حداقلی و مشخص زیر را تعریف کرد:

- آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی،

- لغو مجازات اعدام،

- محاکمه و مجازات آمران و عاملان همه جنایت‌های صورت گرفته در جمهوری اسلامی.

مبارزات حق طلبانه و مدنی از همان سال‌های اول انقلاب و بهتر است بگوییم قبل از بهمن‌ سال ۱٣۵۷ آغاز شد. تحصن خانواده‌های زندانیان سیاسی در دادگستری تهران در دی سال ۵۷*، با همراهی دکتر هدایت‌الله متین دفتری (عضو کمیته دفاع از حقوق زندانیان سیاسی)، یکی از حرکت‌های موفق و تاثیرگذار بود که نتیجه‌اش منجر به آزادی زندانیان سیاسی شد. پس از کشتار دگراندیشان در زندان و بیرون از زندان، خانواده‌ها شاید جزو اولین کسانی بودند که این مبارزه را در دوران جمهوری اسلامی به روش‌های مختلفی از رفتن به خاوران و دیدار همدیگر و شرکت در مراسم یادبود به طور مستمر در پیش گرفتند و هم‌چنان این مبارزه ادامه دارد. ایستادگی مادران و خانواده‌های خاوران و همراهان، برای پاسخ‌گو کردن حکومت نیز باعث شد که خاوران به عنوان سند جنایت جمهوری اسلامی ثبت شود و این مقاومت و پایداری هم‌چنان به روز در جریان است.
حرکت حق طلبانه فردی و جمعی دیگر خانواده‌های آسیب دیده در طی این سال‌ها نیز همواره در جریان بوده است و ادامه دارد. حرکت اعتراضی و مستمر خانواده‌های کشته شدگان در سال ٨٨ و جمع شدن همراهان‌شان در پارک لاله تهران و جلوی زندان‌ها و دادگاه‌ها نیز از این حرکت‌های موفق بوده است که هم‌چنان به اشکال مختلف ادامه دارد.
مبارزات مدنی و حق طلبانه زنان، کارگران، معلمان، دانشجویان، اقوام و خانواده‌های زندانیان سیاسی و دگراندیشان، برای کسب حقوق اولیه خود نیز از سال‌ها پیش در جریان بوده است و ادامه دارد.      
حرکت حق طلبانه‌ی نسرین ستوده نیز از جنسِ این حرکت‌هاست و مورد حمایت تعدادی از فعالان حقوق بشر در داخل و خارج از کشور واقع شده است. این وکیل مدافع حقوق بشر، علاوه بر تحمل سه سال زندان به جرمی واهی، برای مدت سه سال نیز از حق کار محروم شد و با تحصن و پایداری جلوی کانون وکلا، حکومت را مجبور به عقب نشینی کرد. وکلای دیگری هم‌چون عبدالفتاح سلطانی و محمد سیف‌زاده که برای دفاع از حقوق شهروندان مبارزه می‌کنند، نیز هم‌اکنون با حکم‌های سنگین در زندان هستند و حتی مرخصی استعلاجی به آن‌ها داده نمی‌شود، زیرا پایداری بر حقِ خود برای وکالتِ مستقل را برگزیده‌اند. ما به نسرین ستوده و همه‌ی رهراونِ حق طلبی و دادخواهی که بر حقِ خود و دگراندیشان تاکید می‌کنند، درود می‌فرستیم و این پایداری‌ها را ارج می‌نهیم.
ما ضمن تاکید بر سه خواست حداقلی خود، هم‌چنین اعتقاد داریم برای رسیدن به این سه خواست، باید برای آزادی بیان و اندیشه، رفع هر گونه تبعیض و جدایی دین از حکومت نیز تلاش کنیم، زیرا علت اصلی این بی عدالتی‌ها را در قوانین آزادی ستیز و تبعیض آمیز جمهوری اسلامی می‌دانیم.
ما اطمینان داریم تا زمانی که این قوانین تغییر نکند و حداقل‌های دموکراسی در ایران به دست خود مردم پیاده نشود، هم‌چنان زندانی سیاسی خواهیم داشت و کشتن و محروم کردن انسان‌ها از حقوق‌شان به دلیل داشتن اندیشه و عملکرد متفاوت و دگراندیشی، مجاز خواهد بود.
باشد تا با ادامه‌ی این مبارزات حق طلبانه و پایداری و پیوستگی هر چه بیشتر، بتوانیم به جای گفتمان مدارا با حکومت، گفتمان دادخواهی و عدالت‌جویی را در جامعه عمق و گسترش دهیم و حق و حقوق پایمال شده‌ی خود را از ستم‌گران باز ستانیم.

مادران پارک لاله ایران
تیرماه ۱٣۹۴