• رویال قبل از آنکه مانیفست یا برنامه ای را برای آینده فرانسه عرضه کند، مانوری از جسارت و اراده سیاسی به نمایش گذاشت. جسارت او گویی روح امیدی است که در کالبد یک جناح منفعل و گوشه گیر صحنه فرانسه دمیده می شود. رویال به خانواده پرجمعیت سوسیالیست ها این اعتماد را برگرداند که پس از سالها شکست انتخاباتی و دوری از الیزه می توانند به «بازگشت» و پیروزی فکر کنند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۱ آذر ۱٣٨۵ -  ۲۲ نوامبر ۲۰۰۶

«سگولن رویال» چهره گمنامی که اکنون به یکی از مشهورترین چهره های سیاسی پاریس تبدیل شده است، روز جمعه ۱۷ نوامبر یک گام به ریاست جمهوری فرانسه نزدیک تر شد. او حالا با کنار زدن دو رقیب سرشناس خود در حزب سوسیالیست فرانسه می تواند امیدوار باشد در انتخابات آوریل ۲۰۰۷ نخستین زن مدعی ریاست جمهوری فرانسه نام گیرد. کشوری که رئیس جمهور در آنجا، به لحاظ اختیاراتی که قانون اساسی و سوابق تاریخی فرانسه اعطا کرده، جایگاهی ویژه دارد.
خانم «رویال» روز پنجشنبه ۶۰/۶ درصد آرا در میان ۲۱۹ هزار عضو حزب سوسیالیست را به دست آورد. نتیجه ای غیرمعمول که کسی انتظارش را نداشت.
نزدیکترین رقیب رویال ۵۳ ساله، «دومینیک اشتراس ـ کان» ۵۷ ساله بود. رقیب اول او (اشتراس کان) پیش از این وزیر دارایی فرانسه بوده است. او   ۲۰/٨ درصد آرا را به خود اختصاص داد و دومین رقیب او (لورن فابیوس) ۶۰ ساله که روزگاری نخست وزیر فرانسه بود. فقط     ۱٨/۵ درصد آرا را به دست آورد.
به این ترتیب همه چیز در صبح جمعه ۱۷ نوامبر درباره تعیین پرچمدار سوسیالیست های فرانسه قابل پیش بینی بود.
طوری که «رویال» بعد از انتشار نتایج اولیه این رقابت که حاکی از برد او بود، اظهار داشت: «لحظات سرشار از شادی و خرمی را سپری می کنم.» رویال در اعلام خبر پیروزی خود، لحن حماسی داشت: «انتخاب شدن برای این مسیر و راه فوق العاده است. من فکر می کنم این داستانی است که مردم فرانسه آن را نوشته اند.»
«سگولن رویال» چهارمین فرزند از هشت فرزند خانواده «رویال» در سنگال (داکار) متولد شد. در آن زمان پدرش که یک کلنل فرانسوی بود، در این سرزمین در مأموریت به سر می برد. «سگولن رویال» تا زمانی که با «فرانسوا هالند» ملاقات کرد، در سنگال به سر می برد. اما ۲۵ سال پیش بعد از ملاقات با «هالند» که حال همسر او و پدر چهار فرزندش است، به فرانسه بازگشت.
«فرانسوا هالند» با آن که جزو کادر سوسیالیست ها هست، اگرچه سعی دارد، بی طرفی خود را در قبال کاندیداتوری همسرش حفظ کند، اما این نکته را نیز پنهان نکرده است که خودش نیز در اشتیاق رسیدن به چنین مقامی بوده است.
به هر تقدیر، انتخاب رویال در حلقه رقیبان کهنه کار سوسیالیست دارای معنا و مفهوم بسیاری بود. می شد از آرای انبوهی که به نام او در صندوق آزمون سوسیالیست ها ریخته شد، این پیام را دریافت که هواداران این جناح دیگر حاضر به شرط بندی بر سر موفقیت رجال سالخورده سوسیالیست درگرفتن کاخ الیزه نیستند. آنها به چهره ای نسبتا ًجوان و تازه نفس اقبال نشان داده اند که جلوه ای از جسارت و اعتماد به نفس را در این مدت به نمایش گذاشته است.
رویال قبل از آنکه مانیفست یا برنامه ای را برای آینده فرانسه عرضه کند، مانوری از جسارت و اراده سیاسی به نمایش گذاشت. جسارت او گویی روح امیدی است که در کالبد یک جناح منفعل و گوشه گیر صحنه فرانسه دمیده می شود. رویال به خانواده پرجمعیت سوسیالیست ها این اعتماد را برگرداند که پس از سالها شکست انتخاباتی و دوری از الیزه می توانند به «بازگشت» و پیروزی فکر کنند.
رأی بالای خانم رویال معنای بسیار می تواند در برداشته باشد اما شاید درست تر این باشد که انتخاب او، ترس از رقیب خطرناکی به نام نیکلای سارکوزی وزیر کشور و بزرگ ترین مدعی جانشینی شیراک فرو ریخت. این نکته تحلیلگران رسانه های پاریس در فردای انتخابات ۱۷ نوامبر گوشزد کردند که «امروز همه راستگراها و محافظه کاران از سارکوزی تا ویلپن نگران افزایش مقبولیت» رویال هستند.
با وجود این، رویال، نخستین پیروزی خود در مسیر رسیدن به الیزه را آسان به دست نیاورد. این توفیق او، حاصل ماه ها مانور تبلیغاتی و زورآزمایی سیاسی با رقیبان کهنه کارش بود. رویال انواع ترفندها را برای خارج کردن حریفانش به کار بست. روزی در سخنرانی ماه «مه» خود آنها را «فیل» نامید و گفت: «غزال ها سریع تر از فیل ها می دوند.»
در مقطعی دیگر «رویال» در پاسخ مردم سرخورده از نخبگان سنتی فرانسه، به آنها قول داد سیکل بسته قدرت را خواهد گشود. در این راستا او وعده داده است فرمانداران محلی و منطقه ای قدرت بیشتری خواهند داشت. به تجار و تجارت های کوچک سوبسید و کمک هزینه پرداخت خواهد کرد. رویال با تلفیق شعارهای پوپولیستی با اصول دولت رفاه بسیاری از حریفانش را خلع سلاح کرد.
تاکتیک هایی که تیم مشاوران او در عرصه مبارزه طراحی کرده بودند باعث شد حتی مخالفانش نیز به نوعی به او کمک کنند.
در سایه این تاکتیک ها رویال تبدیل شد به تابلو اشتیاق عمومی فرانسوی ها برای داشتن رهبری به سبکی جدید.
«سگولن رویال» رئیس منطقه پویت ـ شارنت در غرب   فرانسه که از ریشه های قوی برخوردار است، پایگاه تبلیغاتی خود را در ییلاقات بنا کرد تا بتواند وعده های خود را که برآمده از افکار سوسیالیستی اش بود به راحتی در کام تشنه قشرهای محروم این نواحی بریزد وعده هایی چون؛ دگرگونی آموزش و پرورش، رفع تبعیض و برچیدن جرم و بزهکاری در میان جوانان.
«رویال» کارنامه سه وزارتخانه و سه ارگان مسئول رفاه اجتماعی فرانسه یعنی، محیط زیست، آموزش وپرورش و خانواده و کودکان را به چالش کشید. انتقادهای تند او باعث خشم مخالفان نخبه گرایی او شد آنها گفتند که او از پختگی و درایت در تحلیل مدیریت کشور بی بهره است اما آنها هر چه در نقد شعارها و اعتراضات پوپولیستی رویال گفتند حساسیت و حمایت افکار عمومی را از او افزونتر کردند. در یک مورد منتقدان رویال پیشنهاد او مبنی بر تعیین یک هیأت نظارت مردمی بر کار انتخابات را به باد تمسخر گرفتند.
اما مشاوران زیرک رویال چنان طرحی را جستند که او در مناظره قبل از انتخابات این پیشنهادهای به ظاهر مسخره را به نقطه قوت خود تبدیل کند کما اینکه او در دفاع از حضور هیأت ژوری مردمی برای انتخابات گفت: این حرکتی در جهت شکستن سلطه و تمرکز دولت و تشریک مساعی مردم است. «دموکراسی مانند عشق است. هر قدر میزان بیشتری از آن وجود داشته باشد، بیشتر هم رشد می کند.»
دام دیگری که رویال به خوبی از آن عبور کرد «زن بودن» او بود. رقیب اصلی رویال اشتراس ـ کان در آخرین تلاش های انتخاباتی خودگفته بود: «برای رویال بهتر آن است که در خانه بماند و دستورات آشپزی اش را برای خودش اجرا کند.»
اما رویال در کارزار رقابت با مردان کهنه کار پاریس، از مسأله جنسیت خود به عنوان یک امتیاز برای شوراندن حمایت زنان بهره جست تا جایی که این سخن او به گوش ها طنین انداخت که دوران مردسالاری و یکه تازی رجال پیر در الیزه به سر آمده است.
به هر حال اکنون دو رقیب «رویال» در انتخابات شکست خوردند و حالا باید منتظر ماه ژانویه ماند. زمانی که قرار است اتحادیه جنبش مردمی برای نخستین بار کاندیدای خود را در برابر رویال انتخاب کند.
هر چند این روزها همه جا نام سارکوزی به عنوان رقیب جدی رویال مطرح است اما شنیدن یک خبر در فردای انتخابات خانگی سوسیالیست ها که رشته افکار رویال رابه هم ریخت خبری که از احتمال ادامه حیات شیراک در کاخ الیزه خبر می داد از جمله همسر شیراک در مصاحبه ای با مجله «لو نوول ابزر واتر» پیشنهاد داده بود که او پس از ۱۲ سال باید برای سومین دوره هم نامزد شود.
روبرو شدن با شیراک برای هر کاندیدایی هراس آور است چرا که او پس از سه دهه سیاست به نوعی حکم پدرخوانده همه رجال سیاسی را دارد. اگرچه بسیاری از ناظران از پایان عصر شیراک سخن می گویند و معتقدند عرف و آیین سیاست دیگر موافق نامزدی او در دوره جدید انتخابات ریاست جمهوری فرانسه نیست اما عده ای دیگر نیز معتقدند «شیراک» همواره در حساس ترین زمان ها و شرایط سخت به صحنه آمده و رقیبان خود را از عرصه کارزار به در کرده است.
به هر حال از امروز نگاه به اردوی رقیب سوسیالیست ها دوخته شده است و اینکه در کارزار فوریه آینده چه کسی پرچم رهبری محافظه   کاران را در برابر رویال در دست خواهد گرفت.
 
منبع: روزنامه ی ایران