• حمله تروریستی و جنایتکارانه علیه تجمع و کمپین "فدراسیون جوانان سوسیالیست" در شهر مرزی "سوروچ" در روز دوشنبه ۲۰ ژوئیه منجر به کشته شدن ۳۲ تن و زخمی شدن بیش از یک صد تن گردید. تمامی شواهد حاکی از دست داشتن داعش در این حمله تروریستی است اما احتمالات زیادی نسبت به همدستی دولت "رجب طیب اردوغان" در این جنایت وجود دارد ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۱ مرداد ۱٣۹۴ -  ۲٣ ژوئيه ۲۰۱۵

حمله تروریستی و جنایتکارانه علیه تجمع و کمپین "فدراسیون جوانان سوسیالیست" در شهر مرزی "سوروچ" در روز دوشنبه ۲۰ ژوئیه که منجر به کشته شدن ٣۲ تن و زخمی شدن بیش از یک صد تن گردید، هم چنان خبر اول رسانه های جهانی است. هر چند که تمامی شواهد حاکی از دست داشتن گروه دولت اسلامی (داعش) در این حمله تروریستی است اما تردیدهای زیادی نسبت به همدستی دولت "رجب طیب اردوغان" و به خصوص سازمان امنیتی ترکیه "میت" در این جنایت وجود دارد. از آنجا که مرکز فرهنگی شهر سوروچ که تجمع جوانان سوسیالیست قرار بود در آنجا برگزار شود متعلق به شهرداری تحت تسلط "حزب دمکراتیک خلق ها" و قرار بر عزیمت این جوانان به "کوبانی" برای کمک و بازسازی ویرانه های این شهر بوده است، با توجه به سوابق موضوع و تحولات داخلی ترکیه به درستی انگشت اتهام به سمت دولت آنکارا نشانه رفته است. در مقابل این باور نزدیک به یقین، از سوی دولت و رسانه های حامی آن هجوم نیروهای امنیتی ترکیه به سلول های داعش در ترکیه که به گفته سخنگویان دولتی بیش از ۲۰ تروریست دستگیر شده اند دلیل اصلی برای اقدامات تروریستی داعش در خاک ترکیه عنوان می شود. در چنین مواردی با بررسی منطقی شواهد و دلایل میدانی در چارچوب درک انگیزه های اساسی و تاثیر وقایع بر سیر تحولات درونی و بیرونی بهتر می توان تصویر واقعی موضوع را مشخص کرد. از آنجا که هیچ رخداد و حادثه یی در خلاء رخ نمی دهد و متاثر از پیش زمینه های تاریخی، سیاسی، امنیتی و اجتماعی در یک موقعیت کلی و بنیادین تر است، می بایست به پیشینه ماجرا و تاثیر آن در تعیین مسیر آینده تحولات رجوع کرد. برای درک درست تر از انگیزه این اقدام جنایتکارانه تروریستی باید در دو فاز تحولات درونی ترکیه و رخدادهای بیرونی به خصوص در حوزه بحران سوریه و موفقیت کردها در مبارزه با داعش توجه کرد که هم اکنون بسیاری از نقاط مرزی بین ترکیه – سوریه را به تسخیر خود در آورده اند.

تحولات درونی ترکیه: بعد از انتخابات پارلمانی روز یکشنبه هفتم ژوئن در ترکیه که منجر به پیروزی حزب کردی – چپ "دمکراتیک خلق ها" با کسب ۱٣ درصد آراء گردید و موجب شکست حزب "عدالت و توسعه" برای کسب اکثریت پارلمانی شد، در کنار پیروزی های کردهای سوریه به خصوص در کوبانی بار دیگر اردوغان را در مقابل موضوع "کرد" قرار داد. از یک طرف حزب دمکراتیک خلق ها با کسب این ۱٣ درصد رای و ٨۰ کرسی پارلمانی که بیشترین تعداد آن از سبد رای حزب عدالت و توسعه برداشت شده بود مانع اصلی ناکامی اردوغان تلقی شد و دست وی را از کسب اکثریت و همچنین رویای تغییر قانون اساسی کوتاه کرد. اتحاد اکثریت کردهای ترکیه حول مطالبات قومی و همپیمانی آنان با گروه ها کوچک چپ ترکیه که طبق قانون حدنصاب پنج درصدی هیچ شانسی برای ورود به پارلمان نداشتند در پشت سر حزب دمکراتیک خلق ها، جدا از کاستن آرای حزبی اسلامگرایان حاکم موجب تشکیل یک ضلع چهارم در فضای سیاسی ترکیه گردید که نوک حمله و زیان آن متوجه دولت اردوغان بود. موضع قاطع حزب دمکراتیک خلق ها برای عدم ائتلاف با حزب حاکم با توجه به مواضع تاریخی دو حزب کمالیست "جمهوریخواه خلق" و حزب ناسیونالیست "حرکت ملی" جهت اصرار بر عدم تغییر قانون اساسی و نگاه نوستالژیک به میراث تاریخی "کمال آتاتورک" که تحت هیچ شرایطی حتی با پذیرش یک ائتلاف دولتی هرگز اجازه تغییر قانون اساسی را نمی دهند، خشم اردوغان را نسبت به کردها بیش از گذشته برانگیخت. به همین دلیل هر اقدامی که به نفوذ سیاسی – اجتماعی این حزب چپ کردی در بین اقلیت کرد ساکن ترکیه بیافزاید هرگز مطلوب نظر اردوغان نبوده و در نگاه رئیس جمهوری در شرایط کنونی این حزب به دشمن اصلی تبدیل شده است. اردوغان که در زمین بازی دمکراتیک بازنده میدان بوده است هم اکنون جدا از تلاش برای ائتلاف با دیگر احزاب نیم نگاه ی هم به برگزاری انتخابات زودرس پارلمانی دارد و در مقطع فعلی بر روی تشدید بی ثباتی و ناامنی کشور سرمایه گذاری کرده است تا بتواند رای دهندگان ترک را به ابن یقین برساند که در شرایط پراکندگی سیاسی کنونی تنها حزب عدالت و توسعه است که می تواند بار دیگر با قبضه کامل قدرت امنیت از دست رفته را به کشور بازگرداند.

تحولات بیرونی و منطقه یی: سیاست خارجی ترکیه به رهبری "احمد داوود اوغلو" نخست وزیر فعلی که در طی چهار سال گذشته سرمایه گذاری عظیمی را بر اعمال آتوریته و رهبری در تحولات منطقه و به خصوص بحران سوریه انجام داده است، هرگونه احتمال شکستی در این خصوص را مترادف با شکست در تمامی ابعاد سیاسی می داند. بعد از ناکامی اردوغان در حمایت از "محمد مرسی" رئیس جمهوری مخلوع مصر و سرنگونی "بشار اسد" در سوریه به نظر می رسد که ترکیه وارد یک دوره انزوای بین المللی شده است. اسناد و مدارک مستندی که در خصوص همکاری دولت اردوغان با داعش و دیگر گروه های تروریستی در منطقه منتشر شده است در کنار ناخرسندی جامعه بین المللی در مورد اجازه ترانزیت تروریست های مهاجر غربی به سوریه و نقش این دولت در قاچاق نفتی داعش، آن چنان اردوغان را در تنگنای سیاسی قرار داده است که هم اکنون حتی آمریکا به عنوان نزدیک ترین متحد ناتویی این کشور، گروه های نزدیک به "پ ک ک" از جمله "یگان های مدافع خلق کرد" در سوریه را بر آنان ترجیح می دهند. همکاری نزدیک واشینگتن با مبارزان کرد سوریه که هم اکنون تقریبا بیشتر خطوط مرزی بین ترکیه – سوریه را به تصرف خود در آورده اند، در بطن خود تهدیدی سیاسی – امنیتی برای دولت اردوغان تلقی می شود. در چنین شرایطی تنها "کارت بازی" که در دست اردوغان قرار دارد استفاده از داعش و تروریسم بنیادگرای اسلامی است که تضاد بنیادین با خودگردانی دمکراتیک کردها در سه کانتون "جزیره، کوبانی و عفرین" دارند. حادثه تروریستی سوروچ بی ارتباط با این موضوع استراتژیک نمی تواند باشد و انطباق منافع داعش و اردوغان در بر هم زدن معادلات جدید یک الزام زشت برای بازیگران زشت بوده است. این اقدام تروریستی هیچ ارتباطی با انتقام داعش از دولت ترکیه برای دستگیری چند تن از اعضای آن ندارد چرا که هم زمان با گردهمایی فدراسیون جوانان سوسیالیست در سوروچ، در شهر "ریحانلی" که آن نیز هم مرز با سوریه است نشست مخالفان سوری مورد حمایت دولت ترکیه در حال برگزاری بود و اگر قصد انتقام گیری از دولت ترکیه بود به صورت منطقی می بایست این انتقام در ریحانلی گرفته می شد. اتفاقا هم زمان با حادثه تروریستی سوروچ خبرها حکایت از یک انفجار تروریستی توسط داعش در کوبانی درست در همان روز می باشد که همین نشان می دهد که قضیه انتقام از دولت اردوغان اصلا مطرح نبوده است.