• چو می گذشته ای از ژرفه های نیلی ی مرگ،
نبوده در گذرت دُلفینی؛
و، از هراسِ کوسه،
                         خود، اقیانوس
به روی هودجِ موج ات به ساحل آورده ست؛ ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۲۱ شهريور ۱٣۹۴ -  ۱۲ سپتامبر ۲۰۱۵

 برای پسرکِ پناهنچو،
آیلان کُردی


"بنی آدم اعضای یک پیکرند :
که در آفرینش زِ یک گوهرند.
چو عضوی به درد آورد روزگار،
دگر عضوها را نماند قرار.
تو کز محنتِ دیگران بی غمی ،
نشاید که نام ات نهند آدمی."
سعدی




چو می گذشته ای از ژرفه های نیلی ی مرگ،

نبوده در گذرت دُلفینی؛

و، از هراسِ کوسه،

                         خود، اقیانوس

به روی هودجِ موج ات به ساحل آورده ست؛

و تن، تنِ رمیده از وطن ات را،



به پیشگاهِ بنی آدم ارمغان کرده ست:

آهای،

       آی،

       تو، دردآشناترینِ عضوهای کوچکِ این پیکر

                                                          در روزگارِ ما!



وآنک، آن جانِ ترسخورده ی سعدی ست که،

                                        از بازارِ شام،

                                       که دیگر نیست،

بر اسبِ خشمِ جگرسوز و ناتوانِ خویش،

به سوی سازمانِ ملل می تازد:

                         تا غریو کشد

که، پیشتر ز نشستی که باز هم درباره ی حقوقِ بشر دارند،

سروده ی عبث اش را

                از پیشانی ی مُجلّلِ آن بارگاه بردارند.



هفدهم شهریور۱٣۹۴،
بیدرکجای لندن