اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۹ مهر ۱٣۹۴ -  ۱ اکتبر ۲۰۱۵

روزگاری در هنگام شکل گیری نشست نیروهای چپ وکمونیست مجموعه ای از نیرو ها ازجمله حزب کمونیست ایران وحزب کمونیست کارگری حکمتیست برای کمک و تقویت آلترناتیوی سوسیالیستی گرد آمدند . در راستای تعریف آلترناتیو سوسیالیستی از آنجا که هنوز ابعاد آلترناتیو مورد بحث قرارنگرفته وبه زبان مشترک در نیامده بود به حداقلی از تمایز ها اکتفا شد و راه حل کارگری وشورایی عام ترین تعریف میان انواع پیشنهادات سازمانی واشکال دولت جایگزین تلقی شد . زیر این مشخصه امضا گذاشته شد و پرنسیپ همکاری قرار گرفت. سکولار بودن وجدایی از مذهب برای نیروهای این همکاری اظهر من الشمس واز بندهای برنامه ای و حداقل های همه تشکیل دهندگان این نشست بود .از آنجا که تمایز با دولت بورژوایی از مهمترین مسائل قلمداد شده بود لذاگمان میرفت با تقاضای دولتی که کارگری وشورایی باشد به تاریکی وابهامات در خواست جنبش انقلابی نوری هرچند هنوز ناکافی خواهد تافت . در چنین فضایی مشاهده نام امضا کنندگان چنین بیانیه ای در زیر پیمان نامه ای دیگر با آلترناتیوی دیگر تعجب آور است. بخش های منشعب از حزب کمونیست ایران وبعدا حزب کمونیست کارگری به نام حزب کمونیست کارگری ـ حکمتیست زیر قراری امضا کرده اند که دیگر سرنگونی انقلابی وشکستن ماشین دولتی وراه حل کارگری شورایی برایش در دستور قرار ندارد. سکولاریسم را عمده میداند وبر این واقعیت تلخ در منطقه چشم می پوشد که بر بستر دولت بورژوایی سکولاریسم ازشکل تو سری خورده ای مثل اسد والسیسی وشاه چیزی فراتر نمی رود واین تمسخر حتی سکولاریسمی واقعی و اجتماعی است. چه اتفاقی افتاده است ؟ آیا «سناریوی سیاه » وتعالیم آن موجب این عقب نشینی است. آیا نوعی سرمایه داری مناسب و مدرن و مدنیت جو در منطقه کشف شده است؟ بر ما معلوم نیست باید منتظر توضیحات این رفقا بود. قدر مسلم اینکه نه تنها ضرورت بزیر کشیدن دولت سرمایه داری بلکه درک حضور تبی فراگیر برای خود حکومتی در منطقه که حتی در منطقه ای به مراتب عقب مانده تر از ایران به لحاظ موقعیت اقتصادی و اجتماعی وبا هر کمبودی مشهود است وشکنندگی سیستم حاکم در شناخت از منطقه غایب است ومبنای تحلیل قرار ندارد که هیچ بلکه رفقای ما از کنارآن با بی اعتنائی میگذرند. این تحلیل رفقای ما را اگر چه دیرهنگام وبا همه تفاوت ها اما به جمهوری خواهان لائیک نزدیک میکند. چنین مباد زیرا که پیمان ما رد و تبلیغ علیه آلترناتیو های بورژوایی بود . شاید حضور در دو پیمان متفاوت ترجمان این شعار است که: هم دولت کارگری وهم دولت بورژوایی سکولار هر چه پیش آید خوش آید.


رفقای حزب کمونیست کارگری حکمتیست دیرگاهیست که ازهمکاری اولیه و نشست نیروهای چپ و کمونیست خارج شده اند.