• این انتخابات، برای رقیب اصلی آک پارتی، یعنی "حزب دمکراتیک خلق ها" نیز، اگرچه به دلیل شرایط تحمیلی توسط جریان رقیب از میزان آراء و تعداد کرسیهای آن کاسته شد، آما با سپری نمودن مانع ۱۰درصد و به دست آوردن ۵۹ کرسی پارلمان و برای اولین بار بعنوان یک حزب متشکل و مستقل وارد پارلمان شدن، یک پیروزی به حساب می آید ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۱۱ آبان ۱٣۹۴ -  ۲ نوامبر ۲۰۱۵

در روز ١ نوامبر ٢٠١٤ تجمعات گسترده تودهای در بیش از ١٠٠ شهر جهان، افکار مترقی دنیا را متوجه مقاومت حق طلبانه کوبانی نمود. این اعتراضات تودهای و بین المللی، همراه با مقاومت سرافرازانه مبارزین مسلح کوبانی، حساب دست حامیان "داعش" در ترکیه، عربستان سعودی، قطر، ایالات متحده آمریکا و دیگر قدرتهای امپریالیستی گذاشت که افکار عمومی، مبارزات یکپارچه و متحدانه مردم آزادیخواه را نمی توان دست کم و نادیده گرفت. بعد از آنجام این اعتراضات متحدانه و جهانی، اول نوامبر بعنوان روز جهانی حمایت از کوبانی در تاریخ ثبت شد. در روز ٢٦ ژانویه ٢٠١٥ کوبانی آزاد شد. مقاومت جانانه مدافعان کوبانی، زنان و مردان تسلیم ناپذیر آن، حمایت های جهانی از این مقاومت، نام و فداکاری آنانرا در تاریخ مبارزات مردم ستمدیده، اما تسلیم ناپذیر در قرن ٢١ حک کرد. این پیروزی تنها موفقیت برای جنگجویان کوبانی و مدافعان جهانی آنان نبود، بلکه همزمان شکست برای دولت اسلامی عراق و شام (داعش) و حامیان جهانی و منطقهای آن و در رآس همه دولت اسلامی حزب عدالت و توسعه (آک پارتی) و رهبر شیفته قدرت آن "رجب طیب اردغان" نیز بود.
اردوغان، دولت و حزب مطبوعش به منظور جبران شکست در کوبانی، بعد از ٥ ماه توطئه گری و جنگ افروزی علیه دست آوردهای مردم ستمدیده کورد در کردستان سوریه و بویژه اداره سیاسی و اجتماعی ٣ کانتون خودمختار بر اساس انتخابات دمکراتیک و قانون مترقی، انتخابات پارلمانی ترکیه در ٧ ژوئن امسال را سازمان داد. یکی از امید و رۆیاهای "اردوغان" از این انتخابات، شکست "حزب دمکراتیک خلق ها" دوست و مدافع کوبانی و جنبش مبارزاتی مردم کردستان سوریه بود، که برای اولین بار به شکل حزب مستقل وارد پروسه انتخابات ترکیه شده بود. بر خلاف انتظارات "اردوغان" و آک پارتی، "حزب دمکراتیک خلق ها" که از حمایت و پشتیبانی بخش مترقی، سکولار، چپ و سوسیالیست ترکیه برخوردار بود، نه تنها سد ١٠ درصد که نظامیهای حاکم برترکیه در اوایل دهه ٨٠ میلادی بعنوان شرط ورود به پارلمان تعیین کرده بودند را پشت سر نهاد، بلکه بیش از ١٣ و هفت دهم درصد آراء را به دست آورد. پیروزی "ه د پ" در همان حال شکست آک پارتی بود. "ه د پ" بعد از انتخابات ٧ ژوئن ٨٠ نماینده را راهی پارلمان ترکیه نمود. اما آک پارتی از اکثریت مطلق در پارلمان نزول کرد و با ٤٠ و شش دهم درصد آراء اگرچه کماکان بزرگترین حزب پارلمان و برنده انتخابات ٧ژوئن بود، اما در همان حال با از دست دان نزدیک به ١٠درصد آراء بزرگترین بازنده آن انتخابات نیز محسوب شد. آک پارتی با منع شدن از حزب اکثریت در تشکیل دولت و همچنین با پیروز شدن غیره منتظره "حزب دمکراتیک خلق ها" دچار شوک و شکست بزرگی گردید و تمام هم و غم خود را صرف جبران این دو شکست نمود.

آک پارتی توطئه برای جبران شکست؟
حزب عدالت و توسعه (آک پارتی) و نظریه پردازان و استراتژیست های این حزب، به ارزیابی از دلایل شکست خود در انتخابات ٧ ژوئن پرداختند. آنان در مدت ٥ ماه گذشته سیاست هائی را اتخاذ نمودند که برای هر ناظری قابل تشخیص و اندازهگیری بود. این اقدامات بطور خلاصه عبارت بودند از :
- از همان لحظه اعلام نتایج انتخابات ٧ ژوئن، سران آک پارتی بلافاصله در صدد برآمدند که با هدایت جامعه ترکیه، احزاب سیاسی و افکار عمومی به سوی انتخابات قبل از موعد قابل جبران است. اما این اقدام نیاز به ریسک داشت که آک پارتی به آن دست زد. اک پارتی که از سوی رئیس اصلی حزب که در همان حال رئیس جمهور نیز بود (اردوغان) و آرزوهای بلندپروازنه سلطان عثمانی را در سر دارد، همکار و همفکر خود "داوداغلو"، رهبر حزب را مآمور تشکیل دولت ائتلافی با سستی و قید و شرط های سنگین با دیگر احزاب و عدم قبول خواست و مطالبات آنان نمود. اردوغان و داوداغلو با سنگ اندازی در راه تشکیل دولت ائتلافی، عملآ پروسه قانونی ٤٥ روزه تشکیل دولت را پشت سرنهادند و با موفقیت زمینه انتخابات قبل از موعد را که در تب و تاب آن می سوختند، فراهم نمودند. داوداغلو بعنوان نخست وزیر موقت مآمور تدراک انتخابات بعدی گردید. ١ نوامبر روزی جهانی همبستگی با کوبانی که روز شکست و انزوای بیشتر "داعش" و "آک پارتی" بود بعنوان روز انتخابات زوردهنگام ترکیه تعیین شد.
- در مدت ٥ ماه گذشته و بعد از انتخابات ژوئن، سیاست اردوغان و آک پارتی چه در عرصه خارجی و چه در عرصه داخلی، ایجاد تشنج و آشوب در خدمت شکل دادن به افکار عمومی در توجه به جایگاه آک پارتی و اردوغان بعنوان ستون ثبات ترکیه بود. در عرصه خارجی، سیاست اردوغان، حزب و دولتش در برخورد به قضیه سوریه، حمایت از گروههای تروریست و بویژه "داعش"، ناکام ماندن پروژه سرنگونی "بشار اسد"، عدم موفقیت در ایجاد منطقه حائل در مرز ترکیه با کانتونهای کردستان سوریه به منظور ممانعت از ادامه فعالیت آنان که الگوبرداری از آن ٣ کانتون را تهدید جدی برای امنیت کردستان ترکیه می بیند، همسویی با سیاست های عربستان سعودی در منطقه ، بر همهگان اشکار و نامبرده را تا حد جنون عصبی کرده است. همچنین آک پارتی ، با موضعی فریبکارانه و مملو از دروغگویی، با اعلام دو جریان متضاد "داعش" متحد خود و حزب کارگران کردستان (پ ک ک) مخالف خود بعنوان دو گروه تروریست و آنجام حمله هوایی به آنان، عملآ "پ ک ک" را مورد هجوم و "داعش" را از گزند محفوظ داشت. یورش هوایی به "داعش" تا آن اندازه بود، که زمینه به ظاهر دخالت و آنجام عملیات تروریستی "داعش" در خاک ترکیه توسط نهادهای امنیتی این کشور علیه مخالفین آک پارتی را توجیه و به این جریان تروریست منتصب نماید. اما در عمل، تمام حملات و یورش های هوایی ارتش ترکیه علیه مقرات حزب کارگران کردستان در کوههای قندیل و مکانهای حضور نیروهای این حزب در داخل ترکیه متمرکز گردید.
- در عرصه داخلی فشار بر مخالفین، تعرض به مطبوعات و نهادهای اطلاع رسانی غیردولتی و بستن آنان، آخرین مورد یورش پلیس به دو شبکه تلویزیون نزدیک به مخالفان دولت از جمله "فتح الله گولن" موسوم به "بوگن تی وی" و "کانال ترک" و در دست کنترل آنها و ضرب و شتم کارکنان آنها که با تجمع اعتراضی صدها روزنامهنگار و اهل میدیا روبرو شد، عملآ از امکان رسیدن صدای مخالفین و بویژه "حزب اتحاد دمکراتیک خلق ها" اصلی ترین مخالف آک پارتی، که از بنیه و امکانات مالی، مادی و اطلاع راسانی محدودی برخوردار است، جلوگیری بعمل آمد. در نهادهای قضایی نیز پاکسازی قضات و روسای عالیرتبه به بهانه ضدیت با دولت، قانون اساسی و حمایت از "فتح الله گولن" روحانی پرنفوذ سنی و متحد و دوست نزدیک سابق اردوغان و مخالف کنونی وی که در تبعید خودخواسته در آمریکا به سر می برد، ادامه یافت و دست طرفداران دولت در اخراج مخالفین و افراد مستقل بازگذاشته شد.
- با منتصب نمودن حزب قانونی "دمکراتیک خلق ها" به جریان غیرقانونی و مسلح "پ ک ک" که از نظر حاکمان ترکیه تروریست است، و با تروریست معرفی کردن "ه د پ" توسط اردوغان، عملآ مسیر سرکوب و آنجام انفجار در میتینگ ها و کشتار فعالین و هوداران این حزب شدیدتر از قبل پیگیری شد. دو انفجار خونبار در شهرهای "سوروچ" و "انکارا" پروژه و سیاست اگاهانه و نقشهمند آک پارتی و رهبران حزب و دولت در خدمت به انتخابات ١ نوامبر بود. انفجار "سوروچ" در اردوی تابستانی جوانان سوسیالیست در این شهر کردنشین در مرز سوریه که قصد کمک رسانی به شهر مقاوم "کوبانی" را داشتند و بیش از ٣٠ کشته و ١٠٠ مجروح برجای گذاشت، اقدامی اگاهانه از سوی دولت و حزب "اک پارتی" به منظور اعلان جنگ رسمی علیه ه د پ، ایجاد فضای ناامن در داخل کشور، سلب امنیت از شهروندان و تبدیل امنیت به مهمترین مسئله و مشغله مردم و وحشت از ایجاد تجربه سوریه و عراق، دو همسایه و هم مرز در داخل ترکیه بود که بعد از این جنایت کلید خورد. آنجام دو انفجار همزمان در میتینگ روز ١٠ اکتبر،٢٠ روز مانده به انتخابات در انکارا که ٩٧ کشته و ٢٤٥ مجروح در تظاهرات "حزب دمکراتیک خلق ها "و نیروهای چپ و سوسیالیست برجای گذاشت، ادامه سیاست کشتار در شهر "سوورچ" اینبار در پایتخت کشور، اما به شکل بسیار خونین تر بود. این انفجارها دقیقآ مشابه انفجار در همایش انتخاباتی "حزب دمکراتیک خلق ها" در شهر "دیار بکر" در روز ٥ ژوئن ٢٠١٥، دو روز قبل از برگزاری انتخابات پارلمانی این کشور بود که ٢ کشته و ١٠٠ مجروح برجای گذاشت. آن جنایت سازمانیافته نیز به منظور اخلال در آراء حزب دمکراتیک خلق ها و دیگر نیروهای چپ و سوسیالیست و ایجاد ترس و وحشت در دل رآی دهندگان صورت گرفت. که به درست انگشت اتهام متوجه دولت و حزب حاکم بود.
- اعلام حکومت نظامی در چندین شهر و منطقه در مناطق کردستان و از جمله کشتار و سرکوب مردم مبارز و مقاوم شهر"جزیره"، دستگیری بیش از ٥٠٠ نفر از اعضا و فعالین "حزب دمکراتیک خلق ها"، به آتش کشیدن بیش از ١٢٠ مکان و مقرات این حزب در سراسر ترکیه، از دیگر اقدامات اشوب طلبانه و ضدانسانی آک پارتی در تدارک سیاسی و امنیتی انتخابات اول نوامبر و جلب توجه رای دهندگان به این حزب و خودداری از رآی دادن به دیگر احزاب بعنوان سلب امنیت از مردم بود.
- حزب آک پارتی و سیاست گذران آن، با اعمال اقدامات ضدانسانی مورد اشاره، عملآ به افکار ناسیونالیسم ترک بعنوان تکیه گاه در انتخابات ١ نوامبر متوسل شدند. آنان تقریبآ از رآی جریان مذهبی داخل ترکیه به خود و بویژه در ضدیتش با جریان چپ، سکولار، غیرمذهبی و سوسیالیست جامعه مطمئن بودند. جریان ناسیونالیست ترک نیز که بی کفایتی حزب و رهبران سنتی خود بویژه "حزب حرکت ملی" (م ه پ) در حل معضلات دور اخیر را شاهد بود، جنگ اخیر ارتش و پ ک ک، که بیش از ٣٠٠ نفر کشته از پرسنل ارتش و نیروهای نظامی ترکیه در جبههها را به همراه داشت، بهانه تحریک افکار عمومی و سوء استفاده از این جنگ در دفاع از امنیت شهروندان و علیه "حزب دمکراتیک خلق ها" که گویا وابسته به "پ ک ک " است، قرار داد. ناسیونالیست های تندرو هرچه بیشتر از حزب (م ه پ) روی برگرداندند که نتیجه آن کاهش رآی و کرسیهای این حزب به نصف آراء و نمایندگان ٥ ماه قبل این حزب بود. همزمان تشدید بحران اقتصادی، کاهش ٢٠ درصد ارزش لیر ترکیه در بازارها، راکد ماندن فعالیت های اقتصادی در عرصههای مختلف و بی رونقی بازار، این بخش ها و کلآ بخش محافظهکار جامعه ترکیه را نیز به سوی صندوق های رآی ترغیب نمود و خلاف دور قبل کمتر نظارهگر انتخابات ماندند و آنان نیز در نگرانی از بهم خوردن ثبات و امنیت، به آک پارتی رآی دادند. حزب عدالت و توسعه و نظریه پردازان آن، با استفاده از امکانات گسترده مالی و تبلیغاتی، روزانه به جامعه تلقین می کردند که امنیت مردم ترکیه به پیروزی این حزب در انتخابات آینده گره خورده است.
- در چنین فضای ملتهب و متشنجی انتخابات ١ نوامبر ترکیه در میان بیم و ترس رآی دهندگان برگزار گردید و حزب آک پارتی با کسب ٣١٧ کرسی از مجموع ٥٥٠ کرسی پارلمان ترکیه پیروز این انتخابات اعلام و به تنهایی میتواند دولت تشکیل دهد. انتخابات ١ نوامبر به لحاظ موقعیت حکومتی و از جمله تشکیل دولت بدون ائتلاف با دیگر احزاب، توسط آک پارتی، موقعیت این حزب را به قبل از انتخابات ٧ ژوئن ٢٠١٥ یعنی ٥ ماه پیش بازگرداند. اما موقعیت این حزب چه به لحاظ منطقهای، چه بین المللی و داخلی در قیاس با ٥ ماه گذشته، قابل سنجش نیست و به هرلحاظ بدتر و نامناسب تر است. آنچه در انتخابات ١ نوامبر یا انتخابات قبل از موعد ترکیه در این روز مشخص گذشت، نه تنها انتخابات پیش از موعد مطابق نرم شناخته شده در انتخابات پارلمانی رایج در کشورهای سرمایهداری و حتا کشور ترکیه نیز نبود، بلکه انتخابات اجباری با خواست، میل، طرح و نقشه، حزب و دولت حاکم و در سایه تفنگ و سرنیزه و انفجارهای سازمانیافته بود. از سوی دیگر و اگر چه آک پارتی به تنهایی قادر به تشکیل دولت می باشد، اما کماکان قادر به اجرای طرح و رۆیاهای "اردوغان" در تغییر سیستم پارلمانی به سیستم ریاست جمهوری نخواهد بود. زیرا حزب مطبوع ایشان به اندازه کافی کرسی پارلمان برای چنین تغییری در جهت امیال و آرزوهای سلطان نو عثمانی "اردوغان" را در اختیار ندارد. تردیدی نیست که نتایج و عواقب چنین انتخاباتی، فضای بحرانی و متشنچ جامعه ترکیه با کلی معضلات داخلی و منطقهای را نه تنها آرام نخواهد کرد، بلکه احتمالآ آنرا پیچیدهتر نیز خواهد نمود.
در همانحال این انتخابات، برای رقیب اصلی آک پارتی، یعنی "حزب دمکراتیک خلق ها " نیز، اگرچه به دلیل شرایط تحمیلی توسط جریان رقیب از میزان آراء و تعداد کرسیهای آن کاسته شد، آما با سپری نمودن مانع ١٠درصد و به دست آوردن ٥٩ کرسی پارلمان و برای اولین بار بعنوان یک حزب متشکل و مستقل وارد پارلمان شدن، یک پیروزی به حساب می آید. جا دارد رهبران و سیاست گذاران این حزب، با دیدی انتقادی به پروسه فعالیت و مبارزه خود در طول ٥ ماه گذشته نگریسته و نقاط مثبت و بویژه منفی و اشتباهات خود را بررسی نمایند. این حزب لازم است، بر نقطه قوت خود، در آدامه مجدانه سیاست های متکی بر مردم ستمدیده، کارگر و زحمتکش و مبارز در کردستان، کل ترکیه و منطقه، در همسویی با جبهه سکولار، چپ و سوسیالیست ها و در هم سرنوشتی مستحکمتر با مبارزات، خواست و مطالبات این بخش ها، بیشتر از گذشته اتکا و سرمایهگذاری نمایند.
در پایان، تردیدی در این نیست که رآی دهندگان ترکیه با دادن رآی اکثریت به "آک پارتی" و سران دوست، همکار و حامی "داعش" و تروریسم داخلی و منطقهای، یکی از بزرگترین اشتباهات و صفحات تاریک تاریخ ترکیه را در روز ١ نوامبر ٢٠١٥ رقم زدند. همچنانکه مردم ایران در سال ١٣٥٧ چنین اشتباه بزرگی را با حمایت از جریان مرتجع و ضدمردمی اسلامی مرتکب شدند. بی شک تاریخ و نسل های آینده، به خوبی از این دو رویداد و عقب گرد تاریخی یاد نخواهند کرد.

١ نوامبر ٢٠١٥