• سرمایه داری جهانی که مرزهای چپ و راست را یکسان در نوردیده است بی خیال سلامت و سعادت ِ بشری و آینده انسان به سرعت درراه انباشت ِ ثروت است برای اقلیتی که فارغ از اندوه آدم و فرزند آدم در کار خویش است. انسان عصر حاضر نیز در دایره سلطه ی بمباران ِ تبلیغات ۲۴ ساعته ی تشویق به مصرف هرچه بیشتر قرار دارد و همواره اشتهایش تیزتر میگردد ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۱۰ آذر ۱٣۹۴ -  ۱ دسامبر ۲۰۱۵

در سالهای دهه ی ۹۰ میلادی بر اساس گزارشات مطالعات محیط زیست و آب وهوا از سوی دانشمندان و کارشناسان کشورهای اتحادیه ی اروپا با توّجه در نتایج به دست آمده از این تحقیقات، اعلام شد که برای جلو گیری از تخریب زیست محیطی و گرمایش غیرطبیعی و روبه افزایش آب وهوای زمین که دارای عواقب خطرناک و غیر قابل کنترل میباشد، لازم است و میبایست شرایطی فراهم آورد که حداکثر دمای محیط زیست در زمین به دو درجه ی سانتیگراد بیش از میانگین این دما در زمان پیش از آغاز دوره ی انقلاب صعنتی تنّزل داده شود.
آخرین بار که در این زمینه کشورهای پیشرتبه ی صنعتی گرد هم آمده و راهکارهایی اندیشیدند که تا همین امروز به نتیجه ی قابل فهم و اعتنایی نرسیده در سال ۲۰۰۹ در کنفرانس کپنهاگ بود. علّت نیز این بود و هست که طرح ها و اهداف این قبیل گرد هم آیی ها عملا غیر قابل اجرا است و دراین مورد میشود به دلایل مختلف متوّسل شد که بیرون از حوصله و توان نگارنده است. امّا در عمل دیده میشود که کاربردی بر آن نشست مترتب نبوده است.
اینک رهبران بیش از ۱۵۰ کشور جهان برای مدت دو هفته در پاریس گرد هم آمده اند تا نسبت به این معضل انسان ساخته ابراز نظر کرده و راه کارهای ِ بیرون رونده و نجات بخش برای نسلهای آینده بجویند! از هم اکنون آنچه به نظر میرسد این است که اینان نه قادر به حل مشکل هستند و نه حتی راهکار ِ مشخص و قابل ِ فهم و اجرایی در کار است. تا همین لحظه که این کنفرانس در جریان است و این سطور نوشته میشود هیچ طرح علمیِ تایید شده و قابل ِ قبول علمی دایر به کاهش دمای زمین تا دودرجه ِ سانتیگراد بیش از میانگین عصر پیش از انقلاب صنعتی نه ارایه شده و نه موجود است.
بیش از ۱۲۵ کشور که اعتقاد دارند تولید گازهای گلخانه یی تهدیدی است علیه انسان و محیط زیست انسانی طرح هایی دایر به کاست و کاهش عوامل تولید این گازها ارایه داده و به نوعی خود را متعهد به اجرای آن نموده اند، ایالات متحده قول میدهد که ازمیزان پیش بینی شده ِ ۲۶ در صد کاهش منظور در سال ۲۰۰۵ سهم خود را به کاهش ۲٨ درصدی تا سال ۲۰۲۵ برساند، چین به عنوان کشوری که به سرعتی غیر قابل ِ باوردر راه رشد و توسعه ی صنعتی است و سهمی عظیم در عرصه ی آلایش محیط زیست و تولید گازهای گلخانه یی و کارخانه یی دارد قول میدهد در این زمینه ظرف ۱۵ سال آینده بیشترین تلاش را بنماید و تا سال ۲۰٣۰، بیش از ۴۰درصد از گازهای مخرب تولیدات خود نسبت به دهه ی ۹۰ را بکاهد، با در نظر گرفتن این همه و به حساب آوردن این که همه ی دیگر تولید کنندگان این قبیل عوامل مخرّب خود را ملزم و مکلّف به اجرای همه ی مصوّبات ّ کنفرانس هایی از این قبیل بنمایند، در بهترین شرایط ، مطالعات متکی به روشهای علمی نشان میدهد در نهایت ممکن است رقم دمای مورد بحث و هدف به ۲.۷ درجه ی سانتیگراد برسد، که میتوان گفت نزدیک به سقفی است که دانشمندان در دهه ی ۹۰ مشخصا مورد بحث قرار داده و هشدار داده بوده اند.
اینک آنچه مورد بحث و مطمح نظر است اینست که با توّجه به اینکه در جهان هیچ نیرویی بالاتر از حاکمیّت دولتها در سرزمین های مختلف وجود ندارد و موافق گزارشات منابع سیاسی و اقتصادی متفاوت با دیدگاههای کاملا مستقل و یا هدایت شده، چه تضمینی بر اجرای ِ سفارشات و راهکار های چنین گرد هم آیی ها و کنفرانس هایی وجود دارد!؟
بلحاظ این نگارنده، چنین مجالس و نشست هایی که عمدتا از ناحیه کشورهای صاحب سرمایه که در راس هرم قدرت مالی جهان ایستاده اند چیزی نیست نیست مگر یافتن راهی برای ورود در بازارهای هنوز مستعد تولید ثروت ارزان برای پیش بردن اهداف نیروی های کلان سرمایه داری در هردو جبهه چپ و راست! آنچه مسلّم است فرهنگ ِ جهان ِ مدرنِ متکی به صنایع پیشرفته و تکنولوژی مربوطه موافق طبیعتش، محیط زیست طبیعی و انسانی را خواه ناخواه به یک طریق تخریب میکند، وجه افتراق نیز فقط در کمیّت است و الّا به روش کیفی هردو جناح یکسان عمل کرده و میکنند.
اینک سرمایه داری جهانی که مرزهای چپ و راست را یکسان در نوردیده است بی خیال سلامت و سعادت ِ بشری و آینده انسان به سرعت درراه انباشت ِ ثروت است برای اقلیتی که فارغ از اندوه آدم و فرزند آدم در کار خویش است. در این میان انسان عصر حاضر نیز بیرون از دایره سلطه ی بمباران ِ تبلیغات ۲۴ ساعته ی تشویق به مصرف هرچه بیشتر قرار دارد و نتیجه آن است که چرخهای تولیده کننده ی کالاهای نالازم همواره در گردشند و انسان مصرف کننده نیز همواره اشتهایش تیزتر میگردد، ودر نتیجه تا این مصرف کننده ، که عامل ِ ارزان ِ تولید نیز هست وجود دارد چرخهای تولید در گردش است، و تا این چرخها به روشی که اینک میگردند در کار گردش باشند، نه کنفرانس پاریس محل اعتماد و اعتناست و نه هر کنفرانس دیگری از این قبیل. و اینجاست که آدمی به یاد میآورد: گوش اگر گوش شما ناله اگر ناله ی ماست، آنچه البّته به جایی نرسد فریاد است.