اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۲٣ آذر ۱٣۹۴ -  ۱۴ دسامبر ۲۰۱۵

خانم منیژه صادقی فعال حقوق زنان و کودکان در پیام «به همه کسانی که برای آزادی وی و دیگر زندانیان سیاسی تلاش کردند و صدای زندانیان سیاسی در بند هستند» نوشته است: بدنم را زیر لگد و شکنجه خورد کردند و راه رفتن را به نوزادم در زندان آموختم.
وی بعد از چندین بار بازداشت و تهدیدهای مداوم مجبور به ترک ایران شده است.

در پیام منیژه صادقی آمده است: من زنی زحمتکش و مادری هستم که همراه با نوزاد چند ماهه ام در زندان بودیم و راه رفتن را به نوزادم در زندان آموختم,
بله مادری زحمتکش که دیدن هر لحظه نوزادم در چهار دیواری زندان برایم مرگی بود ولی تسلیم نشدم.
از گریه نوزادم برای اذیت و ازار من و شکنجه پدر بیمارم که در سلول بغلی بود استفاده میکردند تا تسلیم شویم. ولی هیچ گاه مزدوران موفق به زانو درآوردن ما نشدند.
زنی زحمتکش که حتی به فرزندانم رحم نکردند. فرزندانم را جلوی چشمانم کتک زدند و غرور آنها را خورد کردند و به آنها بی احترامی و بی حرمتی و حتی دست درازی کردند و دختر حامله ام را هم کتک زدند, که موجب ترس و وحشت فرزندانم شده است.
منیژه صادقی نوشته است: من کارگری بی مزد و زندانی سیاسی که کتک و شکنجه و تحقیر را در سیاه چال های جمهوری اسلامی با چشم های بسته با تمام سلول های بدنم تجربه کردم و ظلم و ستم و نابرابری و تحقیر را احساس کردم.
بدنم را زیر لگد و شکنجه خورد کردند اما من برای رسیدن به آزادی و دنیای بهتر مصمم تر و محکمتر شدم و هرگز تسلیم نشدم و تا رسیدن به آرمان های انسانی از پای نخواهم نشست.
من از تک تک شما انسان های آزادیخواه و چپ از صمیم قلبم تشکر و قدردانی میکنم که صدای من و دیگر کارگران در بند و حتی ناله فرزندانم و دیگر بچه ها را به گوش جهانیان می رساندید نهایت تشکر را دارم و دستانتان را به گرمی میفشارم.
من در خانواده ای سیاسی بزرگ شدم و در همان بچگی مردسالاری و نابرابری را در جامعه درک کردم.
از همان بچگی مبارزات را از پدرم آموخته بودم و اوائل نوجوانیم در سال های ۵۹ و ۶۰ پا به پای پدر عزیز و مبارزم و برادر جانباخته ام و دیگر آزادیخواهان در شهر سنندج مبارزه را آغاز کردم.
و در این راه هرگز از شکنجه و تهدید های مزدوران نهراسیدم و از هیچ کمکی دریغ نکردم.
از این که زن خانه دار باشم خوشنود نبودم و مغازه باز میکردم تا از این طریق از دنیای بیرون با خبر باشم ولی مزدوران مرتب به مغازه من حمله میکردند و میگفتند که مغازه ات پاتوق ضدانقلابیون شده و به دختران فراری کمک میکنی و مغازه ام را میبستند. و خودم را هر بار تهدید و تحقیر و ازار میدادند.
من هر چند از شما دور بودم و حتی در سیاه چال های جمهوری اسلامی یک لحظه هم از مبارزات شما غافل نبودم و همیشه وجود شما و مبارزاتتان به من دلگرمی و امید میداد و خود را در صف شما میدیدم.
با درود به شما انسانهای آزادیخواه و انساندوست و درود های فراوان به شما مبارزان احزاب چپ و مارکسیست. درود به همه شما که در راه رسیدن به یک جامعه سوسیالیستی یعنی یک زندگی بهتر و برابر برای همه انسان ها مبارزه میکنید.
من همیشه در همه حال برای رهایی طبقه کارگر همراه و هم گام شما خواهم ماند.
در مبارزاتتان برای رسیدن به یک دنیای بهتر من را در کنار خود بدانید.
بار دیگر برای تمام تلاش ها و زحماتی که برای آزادی من و کارگران زندانیان سیاسی در بند می کشید تشکر و قدردانی میکنم و از راه دور دستانتان را به گرمی میفشارم.
به امید رسیدن به آرمانهای انسانی و یک جامعه برابر و سوسیالیستی؛
به امید روزی که هیچ زندانی سیاسی نباشد؛
به امید نابودی کودک آزاری؛
زنده باد سوسیالیسم و یک دنیای برابر و آزاد؛
زنده باد مبارزات کارگری!

منیژه صادقی