• خلقِ داغدیده را
          جوان کُشانِ او
همچنان جگرکباب می کنند و
                           شاهشیخِ ما،
با شرابِ خون، از این کباب می خورد. ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ٣ بهمن ۱٣۹۴ -  ۲٣ ژانويه ۲۰۱۶

 
به هایده خانم و ابراهیم جانِ هرندی



دد ز گُرده ی شکارِ خویش با شتاب می خورد؛

وین رَوش ز تنگی ی مجال اش آب می خورد:

کاو ز ترسِ آزِ پُر نیازِ همگنان بُوَد ، اگر،

پیش از آن که دیگران،

هار از گرسنگی،

                   ز راه در رسند،

هر چه می تواند از تنِ شکارِ دیریاب می خورد.

در گرسنگی ش بایدت که شک کنی،

بینی اش اگر که بی شتاب می خورد.



انقلاب مُرد و شیخِ لاشخور

                               هنوز

همچنان ز لاشِ گندناکِ انقلاب می خورد.



خلقِ داغدیده را

          جوان کُشانِ او

همچنان جگرکباب می کنند و

                           شاهشیخِ ما،

با شرابِ خون، از این کباب می خورد.



خلق در شکنجه اند از او،

همچو ماهی ای که،

                   روی خاک،

با غریوِ ناشنیدنی ش:- "آب!آب!آب!"،

در تلاشِ زنده ماندن است و

                پیچ و تاب می خورد.



چون به دست و دل نلرزد آن که او،

                         زخوابِ بختکی گران

چشم برگشوده در سیاهچالِ اژدها:

و، شبانه روز،

در درون، ز نیشِ ترس

زهرِ مارِ اضطراب می خورد؟!



آه!

بی گمان، نمادِ روزگارِ ماست آن جوان

کاو به دار،

       نیم مُرده،

             تاب می خورد؛

یا ز راه مانده ای،

در گُمایی از کویر، تشنه لب،

کآب همچنان ز چشمه ی سراب می خورد؛

و نمی کَنَد هنوز دل ز خُشکزارِ خود،

                               که قرن هاست،

زیرِ آسمانِ آبگونه ای،

اوفتاده، آفتاب می خورد.



و آبی ی زلالِ آسمان،

مُژده بخش چون امید،

دارد این زمان و داشته ست مان

                              ز دیرباز

همچنان به جای:

چشم ها به راه،

گوش ها به زنگ،

تا کی انفجارِ آذرخش،

با غریوِ تندر، آسمان شکاف گردد و

ما نظاره گر شویم

خاکِ تشنه کامِ خویش را،

                         کز آبپاشِ ابر

دارد آب می خورد.



یکم اردیبهشت ۱٣۹۴،
بیدرکجای لندن