اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۱٣ اسفند ۱٣۹۴ -  ٣ مارس ۲۰۱۶

عدالت برای ایران- ۱۳ اسفند ۱۳۹۴: عدالت برای ایران با ثبت شکایتی در گروه کاری ناپدیدشدگان قهری سازمان ملل خواهان مشخص شدن سرنوشت یک نوزاد ناپدید شده در زندان اوین تهران شد.

این نهاد حقوق بشری از کمیته کاری ناپدیدشدگان قهری خواست سرنوشت گلرو راحمی‌پور مقدم، نوزاد نا‍پدید شده دو تن از زندانیان سیاسی دهه شصت که ۳۲ سال پیش در زندان اوین تهران متولد شده و همچنین حسین راحمی‌‍پور مقدم، پدر این نوزاد، دندانپزشک و فعال سیاسی که گفته می‌شود اعدام شده را پیگیری کرده و جمهوری اسلامی ایران را در رابطه با وضعیت این پدر و دختر پاسخگو کند.

در درخواستی که عدالت برای ایران، براساس اطلاعات جمع‌آوری شده توسط منابع موثق به سازمان ملل فرستاده، شرح داده شده که چگونه گلرو راحمی‌پور نوزاد ۱۵ روزه‌ای که در نوروز ۱۳۶۳ ‍در زندان اوین تهران به دنیا آمده بود٬ ۳۲ سال پیش پس از آن‌که ماموران به بهانه آزمایش‌های پزشکی او را از مادر زندانی‌اش جدا کردند٬‌ ناپدید شد و تا کنون هیچ اطلاعی از سرنوشت او در دست نیست. در آن زمان مادر و پدر او هر دو چند ماه از بازداشت‌شان در زندان اوین می‌گذشت.

ماموران زندان در همان‌زمان مدعی شدند که نوزاد در بهداری زندان اوین مرده است. اما باوجود پیگیری‌های مادر و پدرش از داخل زندان هیچ‌گاه جسد کودک یا اطلاعاتی درباره محل دفن و چگونگی مرگ او اعلام نشده و مدرکی مبنی بر مرگ کودک به خانواده‌اش داده نشده است.

پیگیری‌های خانواده والدین نوزاد در خارج از زندان نیز بی‌نتیجه ماند و مسوولان زندان اوین با توهین و رفتارهای خشونت‌آمیز٬ آنها را تهدید به بازداشت کرده بودند. تنها پاسخی که به خانواده این نوزاد ناپدید شده داده شد٬ این بود که «بچه مرده است. چرا می‌آیید اینجا سر و صدا می‌کنید؟ می‌خواستید چکار کنید بچه را؟ می‌خواستید این را هم لنگه پدرش بزرگ کنید؟»

راحله راحمی‌پور٬ عمه نوزاد ناپدیدشده، گلرو راحمی‌پور در سال‌های اخیر چندین بار با حضور در تجمع‌های اعتراضی در مقابل زندان اوین تهران، کانون وکلای تهران و کارخانه لاستیک دنا با در داشتن پلاکاردی که رویش نوشته بود: «برادرم را کشتید با فرزندش چه کردید؟» خواهان پیگیری وضعیت برادرزاده اش شده است اما تا کنون هیچ پاسخی نگرفته است.

ماموران امنیتی در بازجویی‌ها از برخی شرکت‌کنندگان در تجمع‌های اعتراضی، با اشاره به اعتراضات راحله راحمی و از بازداشت او صحبت کرده بودند.

پدر و مادر گلرو راحمی‌پور در شهریور ۱۳۶۲ هنگامی که مادر گلرو به تازگی باردار شده بود از سوی ماموران سپاه پاسداران در منزل شخصی‌شان در تهران بازداشت شدند. مادر کودک، کارمند سازمان تامین اجتماعی و پدر او دندان‌پزشک و از اعضای سازمان راه کارگر بود. حسین راحمی‌پور در زمان شاه نیز توسط ساواک زندانی شده بود. تا چند ماه پس از بازداشت این دو تن خانواده آنها هیچ اطلاعی از آنها نداشتند و پس از مراجعه خانواده به حسین‌علی منتظری٬‌ قائم مقام رهبری وقت به آنها اجازه تماس تلفنی و ملاقات داده شد.

براساس اطلاعات تایید‌شده توسط به عدالت برای ایران، پس از تولد نوزاد٬‌ مادر و کودک هر دو به بند عمومی زندان منتقل شده بودند و زنان زندانی سیاسی مادر و نوزاد را با یکدیگر در بند عمومی دیده‌اند.

مادر کودک که به دلیل صدمات ناشی از زندان بیماری قلبی شدید دچار شد در دی ماه سال ۱۳۶۳ از زندان آزاد شد. در شهریور ۱۳۶۳ نیز به خانواده پدر کودک٬ حسین راحمی‌پور گفته شد که او «به درک واصل شده٬ بیایید وسایلش را بگیرید.» ماموران زندان در پاسخ به سوال خانواده درباره محل دفن آنها را به بهشت زهرا ارجاع دادند اما در مراجعه خانواده به بهشت زهرا به آنها گفته شد که چنین فردی در بهشت زهرا دفن نشده است. پیگیری‌های چندین باره خانواده درباره محل دفن او یا گرفتن مدرکی مبنی بر مرگش هیچ‌گاه به نتیجه نرسید و آنها بار دیگر تهدید به بازداشت شدند.

عدالت برای ایران با ثبت این دو شکایت در کمیته کاری ناپدیدشدگان قهری سازمان ملل متحد٬‌ خواهان آن است که جمهوری اسلامی ایران اطلاعات کتبی درباره سرنوشت گلرو راحمی‌پور مقدم٬ نوزاد ناپدید شده را به خانواده او اعلام کند.

این نهاد حقوق بشری همچنین از سازمان ملل می‌خواهد که جمهوری اسلامی ایران را نسبت به تعیین سرنوشت حسین راحمی‌پور مقدم پاسخگو کرده و درصورت مشخص شدن اعدام این زندانی سیاسی٬ اطلاعات مربوط به چگونگی اعدام و محل دقیق دفن او را منتشر کند.

از نظر قوانین بین‌المللی، «ناپدیدشده قهری» به شخصی گفته می‌شود که توسط نیروهای دولتی یا وابسته به دولت دستگیر یا ربوده شود و پس از آن، در مورد سرنوشت یا مکانش، پنهان‌کاری صورت گیرد٬ به شکلی که او از حمایت قانون خارج شود. جزئیات مربوط به دستگیری، وقایعی که در دوران بازداشت اتفاق افتاده، شرایط و جزئیات محاکمه و وقایعی که منتهی به مرگ شده، همچنین در صورت ادعای مرگ، محل دفن پیکر وی نیز جزیی از سرنوشت فرد محسوب می‌شود و در صورت نامشخص ماندن این موارد فردی که اعدام او به صورت شفاهی به خانواده‌اش اعلام شده ٬‌«ناپدیدشده قهری» محسوب می‌شود.

در فهرست سازمان ملل، هم اکنون نام و پرونده ۵۱۸ نفر که در جمهوری اسلامی ایران به شکل قهری ناپدیدشده‌اند و دولت ایران از اعلام سرنوشت‌شان خودداری کرده٬ ثبت شده است. تحقیقات اولیه عدالت برای ایران نشان می‌دهد تعداد کسانی که مفقودالاثر شده‌اند٬ بسیار بیش از اسامی ثبت شده در گروه کاری سازمان ملل برای ناپدیدشدگان قهری است.