اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۲۹ اسفند ۱٣۹۴ -  ۱۹ مارس ۲۰۱۶

فصل یخ، بر ورق منجمد نور بخواب
فصل گل، روی شط جاری خورشید بتاب
چشمه بگشای، شکوفندهی ژرفایی باش
ماسه بگذار، ز خود بگذر و دریایی
سعید سلطان پور

بار دیگر بهاری نو رسید و زندگی در ژرفای خود شکوفندگی یافت اما کارگران ایران در حالی به استقبال سال ۱٣۹۵ میروند که سالی سخت و دشوار را سپری کرده اند. در سال ۹۴، در ادامه ی حملات گسترده چند دهه اخیر به معیشت کارگران و مزدبگیران باز هم طبقه ی کارگر بیحقوقتر شد. تفاوت سال اخیر با گذشته در عریان تر شدن گفتمان حاکمان و کارفرمایان است.
در سالی که گذشت "شیطان بزرگ" هم با نرمش دولتمردان مواجه شد، اما کارگران و زحمتکشان ایران بارها طعم سرکوب را چشیدند. اعتراض کارگران بهبهان برای داشتن کار، به بهای جان یکی از آنان به نام مرتضی فرج نیا تمام شد. زیر همین فشارها دو فعال کارگری سرشناس، شاهرخ زمانی و کوروش بخشنده جان باختند. علاوه بر این چندین و چند کارگر مبارز به احکام ناعادلانه محکوم شدند که میتوان به حکم ۹ سال زندان برای محمود صالحی و بهنام ابراهیم زاده، ۶ سال برای جعفر عظیم زاده، ۵ سال برای داوود رضوی، سه سال و نیم برای جمیل محمدی، یک سال برای عثمان اسماعیلی و ... اشاره کرد. کارگران عسلویه، بافق، خاتون آباد، سیمان دورود و معدن طزره که از ماه ها بیحقوقی به جان آمده و تنها حقوق عقب مانده خود را مطالبه کردند، نیز بارها دستگیر و تا زمان دادگاه با وثیقههای سنگین آزاد شدند.
در سال گذشته معلمان نیز با چماق سرکوب سراسری دست به گریبان بودند و رسول بداقی، اسماعیل عبدی، محمود بهشتی لنگرودی، مهدی بهلولی و محمدرضا نیک نژاد به حبسهای طولانی سه تا ۵ سال محکوم شدند.
از سوی دیگر جلسات تعیین حداقل دستمزد به طور واضحی نشان داد که مزدبگیران نه تنها قرار نیست سهمی از "برجام" داشته باشند بلکه قربانی زد و بندهای سرمایه داران وطنی و جهانی برای افزایش "جذابیت های سرمایه گذاری" در کشورند.
این ماجرای به اصطلاح تعیین حداقل مزد به اندازه ای ظالمانه شد که سه نماینده ی دست چین شده تشکل های دولتی تحت عنوان نمایندگان کارگری نیز حاضر به امضای این مصوبه نبودند و تنها بعد از تهدید امنیتی چنین کردند.
اما به رغم این همه فشار، کارگران و زحمتکشان سر خم نکرده و بیش از سالهای قبل با تحصن و اعتصاب، اعتراضشان را به بی حقوقی مطلقشان بارها فریاد کردند و در عمل ثابت کردند که تا بی عدالتی هست ندای حق طلبی خاموش نخواهد شد.
به هر روی این گونه که از شواهد و قرائن بر میآید، این روند در سال آینده نیز ادامه خواهد یافت. مادامی که کارگران، مزدبگیران و فرودستان جامعه متحد و متشکل نشوند، امکان مقاومت در برابر این همه ظلم را نخواهند داشت.
در سال جدید کارگران و زحمتکشان در اندیشه حل برخی از مشکلات از جمله بررسی دلایل عدم سازماندهی موفق نیروی کار خواهند بود و متحدانه در رفع موانع آن گام خواهند برداشت.
بدون سازماندهی و ایجاد تشکل های سراسری امکان پیروزی وجود ندارد.

کانون مدافعان حقوق کارگر
۲۹ اسفند ۱٣۹۴