اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۱۰ ارديبهشت ۱٣۹۵ -  ۲۹ آوريل ۲۰۱۶

* فرخنده باد اول ماه مه روز جهانی کارگر!

پس از تصویب کنگره بین الملل سوسیالیست در ژوئیه ۱۸۸۹، مبنی بر تعیین روز اول ماه مه بعنوان روز بین المللی همبستگی کارگران جهان به یاد مبارزات کارگران شیکاگو در سال ۱۸۸۶، هرساله مراسمی به این مناسبت در کشورهای جهان برگزار می شود. از ان موقع تشکل های کارگری جهان برای بیان خواسته های خود و همبستگی بین المللی، کارگران را به تظاهرات برای روز اول ماه مه فرامی خوانند. در نظامهای دیکتاتوری و استبدادی نظیر ایران مسئله تشکل و تظاهرات کارگران مسئله ای امنیتی محسوب شده و با دستگیری فعالان تشکلات مستقل کارگری و ممنوعیت تظاهرات انان مانع طرح خواسته های کارگران روبرو می شوند. امسال نیز سرکوب از دوهفته قبل از اول ماه مه از کردستان شروع شده و به شهرهای دیگر کشیده شده است. فعالین کارگری را احضار و از انان تضمین میگیرند که در تظاهراتهای اول ماه مه شرکت نکنند.
رژیم جمهوری اسلامی که حدود دو دهه شعار "انرژی هسته ای حق مسلم ماست" و پافشاری برحق داشتن انرژی هسته‌ای و غنی سازی ٢٠ درصدی اورانیوم و تحریم‌های وسیع علیه ایران و با کم شدن تولیدات کارخانه‌ها و کارگاه‌های بزرگ، بسته شدن بسیاری از کارگاه‌های کوچک و متوسط و اخراج هزاران کارگر و بیکاری آنان که از یک طرف موجب پایین آمدن ارزش ریال و گرانی نیازمندی‌های عمومی و از طرف دیگر موجب پائین آمدن قدرت خرید کارگران ، تهیدستان و کارمندان شد.

اما با سرکار امدن دولت روحانی و پس از دوسال نیم چانه زنی با کشور های ٥+۱ و رسیدن به برجام و لغو تحریم ها، برخلاف ادعای حسن روحانی که اظهار نموده بود :"در دولت تدبیر و امید، هدف این است که در بخش اقتصادی، آرامش به مردم داده شود و مردم برای کالاهای اساسی خود نگران نباشند"، وضعیت معیشتی کارگران ایران رو به وخامت نهاده است. ما شاهد بحران اقتصادی فزاینده‌ای هستیم. در سال های اخیر فاصله طبقاتی افزایش روزافزونی یافته و هر سال دامنه آن گسترش می‌یابد. شورای عالی کار، نمایندگان دولت و کارفریان و کارگران (خانه کارگر)، در اخرین نشست خود در ماه اسفند حداقل دستمزد برای سال ۱٣٩٥ را ٨١٢ هزارو ١٦٦ تومان تعیین کرد و این در حالی است که در سال گذشته بنا بر امار ضریب قیمتهای کالای غیرخوراکی و خدمات ۷۴.۵ درصد، مسکن، آب، برق، گاز و سایر سوختها ۳۵.۶ درصد، اجاره مسکن به تنهایی ۳۰.۱ درصد افزایش یافته است. بنا بر براورد تشکلات کارگری خط فقر یا هزینه تأمین حداقل نیازهای یک خانواده چهار نفری که شامل اجاره خانه، هزینه های خوراکی، پوشاکی، بهداشت و درمان و خدمات است ،نزدیک به سه و نیم میلیون تومان تخمین زده می شود. بنابراین نه تنها در دولت روحانی نیاز های اساسی مردم تامین نشده ، بلکه با ادامه خصوصی سازی، اخراج کارگران، عدم تمدید قراردادهای موقت، عدم پرداخت حقوق کارگران_ دربرخی از شرکتها تا دوسال_ موجب بیشتر شدن فقر، افزوده شدن تعداد کودکان کار و خیابانی و زیادشدن فاصله طبقاتی شده است.

سال ۱۳۹۴، سال تداوم دستگیری ،زندان، شکنجه و اعدام بود. سال دستگیری فعالان کارگری و فعالان جنبش دانشجوئی، زنان و ملیت ها، طرفداران محیط زیست ، اهل قلم و معلمان و پرستاران و هنرمندان و وکلاء و روزنامه نگاران بود. تنها از زمان روی کارامدن حسن روحانی در مقام ریاست جمهوری ۲۱۶۲ نفر اعدام شده اند که این رقم در مقایسه با سالهای پیش ازآن، رشد ۶۷ درصدی داشته است که ٣ نفر ازاعدام شدگان این سال زیر ۱٨ سال بوده اند. هنوز معلمانی مانند اسماعیل عبدی، علیرضا هاشمی ، محمود بهشتی لنگرودی و بهاره هدایت فعال جنبش دانشجویی، نرگس محمدی فعال حقوق بشر، نسیم باقری استاددانشگاه آزادبهاییان، عبدالفتاح سلطانی حقوقدان و اتنا فرقانی فعال مدنی در زندانند. اکبر باغانی را به تبعید ده ساله اش به منطقه بد آب و هوای زابل می فرستند. حکم سه سال حبس مجدد رسول بداقی در دادگاه تجدید نظر تائید شد او بعد از شش سال حبس بدون مرخصی، تقریبا پنجاه در صد از بینایی چشم چپ خود را از دست داده است. هنوز کارگران شناخته شده بهنام ابراهیم زاده ، محمد جراحی فعال تشکل کارگران نقاش، جعفر عظیم زاده دبیر هیئت مدیره اتحادیه آزاد کارگران ایران با حکم شش سال حبس در زندانند! ما در پایان سال گذشته، بار دیگر با احکام دستگیری و زندان برای آقایان داوود رضوی، ابراهیم مددی و رضا شهابی از چهره های شناخته شده سندیکای شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه روبرو بودیم. شاهد محکومیت یکسال زندان تعزیری برای عثمان اسماعیلی فعال کارگری عضو کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری ؛ صدور نه سال زندان برای محمود صالحی این چهره شناخته شده فعال کارگری در کنار تداوم بازداشت واله زمانی و علی نجاتی و تعرض گسترده به فعالین کارگری در معادن، کارخانه جات و کارگاهها بوده ایم.

بنابر اطلاعات فدراسیون بین‌المللی جامعه‌های حقوق بشر، "حدود ۵۰ زندانی از سال ۲۰۰۳ در زندان‌های ایران در شرایطی غیرعادی به دلایل مختلف جان خود را از دست داده‌اند، از جمله: ضرب و جرح و قصور از مداوا پس از آن؛ شکنجه و فقدان مراقبت پزشکی. به نظر ‌می‌رسد دولت‌مردان در بعضی موارد به عمد از تأمین مداوای به‌موقع پزشکی خودداری کرده‌اند و موجب مرگ زندانیان شده‌اند (مثل آقایان اکبر محمدی در سال ۲۰۰۶، هدی صابر در سال ۲۰۱۱ و چند تن دیگر). در موارد دیگر، زندانیان در زیر شکنجه کشته شده‌اند، مثل آقای ستار بهشتی، وبلاگ‌نگار و کارگر، که در سال ۲۰۱۲ در بازداشتگاه پلیس درگذشت. آخرین مورد در این زمینه آقای شاهرخ زمانی (فعال سندیکایی) ۵۱ ساله بود که در سپتامبر ۲۰۱۵ در شرایطی بسیار مشکوک در زندان رجایی‌شهر درگذشت. با وجود این‌که مسوولان اعلام کردند که در باره‌ی مرگ او تحقیق خواهند کرد، تاکنون هیچ اطلاعاتی در این زمینه منتشر نکرده‌اند". هم اکنون آقای بهنام ابراهیم‌زاده، فعال سندیکایی، دچار آرتروز گردن، سردردهای شدید و مشکلات کلیه و روده است و قبلا دچار خونریزی داخلی شده است. آقای ابراهیم‌زاده به‌خاطر فعالیت‌های سندیکایی خود از سال ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۵ در زندان بود. اما پیش از به پایان رسیدن حکم، مسوولان اتهام‌های تازه‌‌ای علیه او مطرح و باز هم او را به ۷ سال و ۱۰ ماه زندان محکوم کردند.
اما سال۱۳۹۴ و اغاز سال ۱٣٩٥، سال مقاومت زندانیان سیاسی- عقیدتی، مقاومت کارگران زندانی، سال اعتصاب غذاهای بسیاری از زندانیان (از جمله محمود بهشتی لنگرودی، اسماعیل عبدی، دبیر کل کانون صنفی معلمان ایران، جعفر عظیم زاده، رئیس هیئت مدیره اتحادیه آزاد کارگران ایران و امیر امیرقلی فعال چپ گرا و ...) بوده و سال مقاومت کارگران در برابر تعرض به حداقل حقوق شان، سال به میدان آمدن خانواده ها در حمایت از کارگران اعتصابی و بالاخره سال اتحاد عمل تشکل های کارگری، فعالیت حول افزایش دستمزد ، دریافت حقوق عقب افتاده، تامین امنیت شغلی، تضمین ایمنی کار و ممنوعیت کار کودکان.
کارگران و زحمتکشان در مبارزات روزمرشان به تجربه در یافته‌اند که در این نظام نه تنها هرروز به فقر و بی‌حقوقی اشان افزوده می‌شود بلکه این نظام نه می‌خواهد و نه می‌تواند به خواسته‌های بر حقشان پاسخ دهد.
علیرغم تهدیدهای رژیم و جو امنیتی در سراسر ایران، کارگران در روز اول ماه مه امسال هم در کارخانجات و کارگاه‌های سراسر ایران گردهمایی برگزار خواهند کرد.

ما از خواست کارگران برای آزادی تشکلات مستقل کارگری دفاع کرده و خواهان آزادی فوری همه زندانیان سیاسی- عقیدتی و بویژه کارگران زندانی هستیم.

زنده باد اول ماه مه، روز همبستگی کارگران جهان!

کمیته دفاع از زندانیان سیاسی ایران – برلین