اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ٣۰ آذر ۱٣٨۵ -  ۲۱ دسامبر ۲۰۰۶

انتخاباتی دیگرشد وباردیگرتکاپوی جریان ها وگروههای سیاسی درقالب مواضع درقبال انتخابات وپیامدهای سیاسی آن ونیز نحوه برگزاری ونتایج آن پدیدارگردید.درداخل کشورگروه هایی نظیرجبهه دمکراتیک ایران وسازمان دانش آموختگان ادوارتحکیم به روشنی وبدورازقیدوشرط های بی ربط عدم شرکت خود درانتخابات را اعلام نمودند. آنان برمشکل اساسی کنونی یعنی ساختارسیاسی بعنوان سدی که مانع فایده بخشی انتخابات این نهاد برآمده از حکومت های دمکراتیک می باشد، تاکید کردند. ازسوی دیگرنیروهایی که شرط بقا خود درمدارقدرت را درگروحضوردرعرصه های حکومت ساخته می بینند باردیگربه مدد رسانه های خود هیاهوبرای هیچ رابراه انداختند تا درکشاندن بخشی ازاکثریت خاموش به پای صندوق های رای شریک اقتدارگرایان حاکم باشند .
اماانتخابات اخیرنیزهمانند سایرانتخابات سال های گذشته بااعتراض به مخدوش بودن مقدمات آن وناسالم بودن شیوه های تبلیغاتی آغازوبااعتراف به تقلب ازسوی جریانهای شرکت کننده وناخشنودی درنتایج اعلام شده آن به پایان رسید .
اکنون جای دارد تا ورای تحلیل های مقطعی ازنگاه راهبردی به این موضوع نگریسته شود.درحالی که انتخابات یک دستاورد حکومت های دمکراتیک است . آیا صرف برگزاری یک انتخابات (آنهم غیرآزاد وغیررقابتی ) کافی است که خود را دررده کشورهای دمکراتیک یا حتی بانصاب بیشترازآنان تلقی کنیم؟ درکشوری که مردم ازبسیاری ازحقوق ابتدایی شهروندی محرومند و نه تنها درعرصه مشارکت سیاسی وحق دخالت در تعیین سرنوشت کشور به شهروند درجه یک ودرجه دو تقسیم می شوند بلکه دراستفاده ازفرصتهای اقتصادی وشغلی ، حضوردرعرصه های فرهنگی واجتماعی وحتی ساحت علم ودانش نیزبه خودی وغیرخودی تفکیک می شوند. آیا اصلا قابل مقایسه با کشورهای دمکراتیک می باشیم تا اینکه بتوانیم مدعی شویم ازنصاب های آنان هم پیش تریم!! دردمکراسی های جهان افکارعمومی محق است به شیوه ای آشکاروآزاد ابرازشود. دردمکراسی های جهان ابزارمناسب برای ابرازافکارعمومی وجود دارد. مطبوعات آزاد ومستقل ازحکومت ، احزاب آزاد و انتخابات آزاد درزمره این گزینه ها می باشند. درآن   کشورها معضلی به نام زندانی سیاسی وجود ندارد. درکشورهای دمکراتیک یک کاست وطبقه ای برای فرمان دادن واقشاروطبقاتی برای فرمان بردن بدنیا نمی آیند. درحکومت های دمکراتیک برمناصب قدرت گروه اقلیت بجای اکثریت نمی نشیند. دراین کشورها اهرم های نظارتی برخاسته ازملت قدرت را ملزم به اجتناب ازخود سری ودیکتاتوری می نماید ودرهمه حال آنچه حرف اول وآخررا می زند قانون ومکانیزم ها ی نشات یافته ازآن است. درکشورهای دمکراتیک اگرگفته شود میزان رای ملت است واگرادعا شود که مردم پشتوانه حکومت اند آنوقت حکومت ازبرگزاری یک رفراندوم آزاد برای تعیین ساختارسیاسی مورد علاقه مردم به وحشت نمی افتد. حال با این توصیفات آیا این قیاس نابجا نخواهد بود که برای اثبات مشروعیت ومقبولیت ساختارآن را با حکومت های دمکراتیک مقایسه نموده وبلکه فراترازآنها توصیف نماییم .
نکته مهمترآنکه این چه تناقضی است که هنگامی که ازلزوم استقرارنهادهای دمکراتیک وجامعه مدنی وحقوق شهروندی صحبتی به میان می آید دستگاههای تبلیغاتی حاکم یک پارچه درنفی وطرد شیوه دمکراسی سخن پراکنی   می کنند ومنبع مشروعیت حکومت رابه آسمان می برند اما زمانی که می خواهند دردنیا تصویری ازخود به نمایش آورند پارامترانتخابات را (که اجزای همین حاکمیت نیزدرکیفیت برگزاری آن حرف وحدیث های فراوان دارند) به رخ دنیا می کشند؟ آنچه دردنیای امروز پذیرفته شده آن است که دمکراسی( گذشته ازپسوندهای ضد ونقیض همچون مردم سالاری دینی) آخرین دستاورد بشردرشیوه اداره کشوردرراستای توزیع عادلانه قدرت است. هرراهکارسیاسی که مبتنی برشیوه های دمکراتیک نباشد ناگزیرازدیکتاتوری سربرخواهد آورد. این اصلی است که حکومتگران باید آنرادریابند ونه بعنوان یک فریب تبلیغاتی بلکه یگانه راه سعادت کشوروملت سربرآستان آن فرو آرند. چراکه درغیراین صورت ناچارند سنت تاریخ را به انتظارنشینند و چون سایر بناهای غیردمکراتیک دنیا شاهد اضمحلال کاخ استبداد باشند .