• «مامان و مادر»» انتخاب این کلمات ریاکارانه است. ایرلند مراقب مادران است. مراقب مامان‌ها. اما هیچ توجهی به زنان و دختران حامله‌ای که «نمی‌خواهند مادر باشند» ندارد. آن‌ها نگران دخترانی که کم سن و سال هستند و یا خیلی فقیر هستند و برای سقط‌جنین به انگلیس برده می‌شوند نیستند . ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۱۷ ارديبهشت ۱٣۹۵ -  ۶ می ۲۰۱۶

 این داستان قدمتش بیشتر از سن من است. تولدهای کنار جاده‌ای، کودکانی که در سطل‌های زباله رها می‌شوند و زنانی که با قایق به سمت انگلستان برده می‌شوند.

در کشوری که من اهل آن هستم، این قصه‌ای است قدیمی. در سال 1984 که من به دنیا آمدم در همان نزدیکی‌ها بدن نیمه‌جان دختربچه پانزده‌ساله مدرسه‌ای پیدا شد که سعی داشت در خفا و به دور از چشم دیگران بچه‌اش را به دنیا بیاورد. جنازه پسر تازه به دنیا آمده‌اش در کنار او پیدا شد و دختربچه نیز روز بعد در بیمارستان درگذشت.

اگر تماس فردی ناشناس و انتشار قصه زندگی دختربچه پانزده‌ساله که هنگام وضع حمل مرده است در روزنامه‌ها و شبکه‌های تلویزیونی نبود ما هیچ‌گاه از این اتفاق ناگوار مطلع نمی‌شدیم.

مرگ این دختربچه و نوزادان به دنیا آمده انگیزه‌ای شد برای گفتگویی ملی در رابطه با توجه به «مادران ازدواج» نکرده. یک برنامه رادیویی صدها نامه در این خصوص دریافت کرد. نامه‌هایی که حاوی جزییاتی در رابطه با وضع حمل‌های مخفیانه، سرگذشت زنان ناامید و مادرانی که هنگام زایمان مرده‌اند. کودکانی که دزدیده‌شده‌اند. یا به قتل رسیده‌اند. و این درست یک سال بعدازآن بود که ایرلند به اضافه کردن«حق زندگی» به اصلاحیه قانون اساسی رای داده بود.

ما دوست داریم که تصور کنیم که ایرلند آن روزها را پشت سر گذاشته است و امروز دیگر کشور متفاوتی شده است. دیگر برای گرفتن کاندوم نیازی به نسخه نداریم. طلاق در سال 1995 قانونی شده است و حتی در سال گذشته ما ازدواج همجنسگرایان را به رسمیت شناخته‌ایم.

اما چرا درست دو هفته قبل از اینکه مردم به پای صندوق‌های رای بروند تا حمایت قاطع خود را از «ازدواج برابر» اعلام کنند نوزاد تازه به دنیا آمده با بند نافی که هنوز به بدنش متصل است و گریه می‌کند در کنار جاده دوبلین پیدا می‌شود ؟ و یک سال بعد و بعد از پیدا شدن جنازه یک دختربچه دوباره این جمله بر سر زبان‌ها می‌افتد که «مادران» نیاز به توجه و مراقبت‌های پزشکی دارند؟

«مامان و مادر»» انتخاب این کلمات ریاکارانه است. ایرلند مراقب مادران است. مراقب مامان‌ها. اما هیچ توجهی به زنان و دختران حامله‌ای که «نمی‌خواهند مادر باشند» ندارد. آن‌ها نگران دخترانی که کم سن و سال هستند و یا خیلی فقیر هستند و برای سقط‌جنین به انگلیس برده می‌شوند نیستند .

و باید پرسید چرا در خصوص «بدن زنان» و «حق انتخاب آن‌ها» ایرلند به سمت جلو حرکت نمی‌کند؟

ما در سال 2016 هستیم نه 1984 اما چگونه می‌خواهیم ایرلندی بسازیم که در آن هیچ زنی احساس نکند که باید کودکش را در خفا به دنیا آورد. هیچ نوزاد به دنیا آمده‌ای کنار جاده یا در سطل‌های زباله رها نشود؟ مطمئن مردم ایرلند می‌توانند ببینند که فراهم کردن شرایط انتخاب برای پایان دادن به بارداری در مراحل اولیه می‌تواند از رنج‌های بی‌مورد بعدی آن جلوگیری کند.

اما هرروز داستان جدیدی از این زن‌ها می‌شنوم: زن جوانی به دلیل استفاده از قرص برای سقط‌جنین تحت پیگرد قانونی قرارگرفته است. دختر قربانی تجاوز مجبور به نگهداری جنین تا 26 هفتگی و به دنیا آوردنش شده است. زنی که دچار مرگ مغزی شده است و جسد بی‌جانش همچون ماشین جوجه‌کشی تا هنگام تولد کودک تحت مراقبت پزشکی قرار گرفته است و صدها زن دیگر که داستان زندگی‌شان مجالی برای بازگو شدن پیدا نمی‌کند، هنوز از این موضوع در رنج و عذاب هستند.

* www.theguardian.com
برگرفته از وبلاگ بنفشه جمالی