اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۱۹ ارديبهشت ۱٣۹۵ -  ٨ می ۲۰۱۶

نوزدهم اردیبهشت ماه سال روز حمله سازماندهی شده عوامل خانه کارگر به سندیکا در سال ۱٣٨۴ می باشد. در این روز شوراهای اسلامی کار چماقدار کلیه مناطق شرکت واحد با همکاری مدیریت وحراست شرکت واحد با سرکردگی حسن صادقی سر چماقدار ساعت ده صبح با ده ها اتوبوس شرکت واحد در محل حاضر شده بودند و با پشتیبانی علیرضا محجوب در حضور نیرهای امنیتی و انتظامی به محل سندیکای کارگران شرکت واحد که در حسینه خبازان واقع در میدان حسن آباد دایر بود حمله ور شدند. آنان برخی کارگران را به بهانه اعتراض به عملکرد سازمان تامین اجتماعی که در نزدیکی محل سندیکا قرار داشت فریفته و با خود آورده بودند اما وقتی کارگران متوجه فریبکاری شوراهای اسلامی کار خود فروخته شدند با آنان همکاری نکردند. چماقداران خانه کارگر بعد از شکستن درب سندیکا و وارد شدن به دفتر سندیکای کارگران شرکت واحد تمام شیشه ها را شکستند و اعضای سندیکا حاضر در محل را مورد ضرب و شتم قرار دادند بطوری که رئیس شورای اسلامی کار وقت شرکت واحد، اکبرعیوضی به حمله کنندگان فرمان می داد هرکاری می خواهید بکنید فقط کسی کشته نشود. چند تن از اعضای سندیکا رازخمی و مضروب کردند و پلیس هم تنها نظاره گر بود و وقتی اعضای سندیکا که مورد ضرب و شتم قرار گرفته بودند از پلیس حاضر در خواست کمک کردند، پلیس بجای دستگیری ضاربین اعضای شاکی و صدمه دیده سندیکا را بازداشت کردند. هر چندعلیرضا محجوب در آن حمله بطور مستقیم شرکت نداشت و در مصاحبه به مجله تولید اظهار بی اطلاعی کرده بود اما گفته بود که اگر مطلع بودم حتمن در حمله به سندیکای کارگران شرکت واحد شرکت می کردم و ادعا داشت که از حیثیت خود دفاع می کنیم که آنطور که مشخص است منظوراز حیثیت همان منافع باد آورده ای است که سالها از دسترنج کارگران می برند و تمام امکانات کارگران را در اختیار خودشان گرفته اند و در واقع عوامل سرکوب کارگران هستند تا آنجا که بتوانند از عدم آگاهی کارگران سود می برند و هر گاه کارگران آگاه در مقابل این سرکوبگران ایستادگی کردند با چوب و چماق به روش شعبون بی مخ کارگران را قلع و قمع می کنند که حمله به سندیکای کارگران شرکت واحد مصادق این عملکردشان است این روش چماقداری خود حاکی از منافعی است که اعضای خانه کارگر و .....به جیب میزنند و حاضرند به هر قیمتی این نمایندگی غصبی،پوشالی و بدون پشتوانه بدنه کارگری را حفظ کنند و اصلا برایشان مهم نیست که جامعه کارگری در چه وضعیتی قرار دارد و بجز منافع جناحی و حزبی خودشان به چیزی فکر نمی کنند و گوش بفرمان و مطیع کارفرما و وابسته هستند ، و نه تنها خودشان تا به حال هیچ اقدامی برای ایجاد تشکیلات مستقل کارگری و سندیکایی نکرده اند بلکه با برخورد و حمله به سندیکای واحد نشان دادند که هیچ تشکلی را بجز خودشان در جامعه برنمی تابند، هر روز بیشتر از گذشته چنگ به منابع کارگران و زحمت کشان که دسترنج سالها زحمت سندیکالیست ها و دیگر فعالین کارگری مستقل بوده می اندازند و همه ساله شاهد از بین رفتن دست آورده های کارگران هستیم ومرتب با تصویب ماده و تبصره از حق و حقوق کارگران کاسته می شود. این جاست که جای خالی تشکل های مستقل سندیکایی و کارگری بخوبی در جامعه حس میشود بطوری که فعالین سندیکایی و کارگری آگاه یا در زندان هستند و یا انتظار احکام ناعدلانه را می کشند و در طی تمام این سالها کوچکترین صدایی از این به اصطلاح نمایندگان کارگری در نیامده و حتی با عوامل امنیتی اطلاعاتی برای محکوم کردن کارگران آگاه و فعال همکاری مستمر داشته اند و در برخی مواقع از نیروهای امنیتی هم پیشی گرفته اند.

سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه
نوزدهم اردیبهشت ماه ۹۵