• طرح بدهکار بودن جمهوری اسلامی بخاطر ارتکاب آن به قتل بزرگ ابعاد در قبال بازماندگان آن قربانیان جای سپاس دارد. اما مهم تر همانا فهم انگیزه و استعداد جنایتکار است در ارتکاب آن. بخشی از این جنایتکاران مرده‌اند و رفته‌اند و بقیه هم رفتنی هستند، اما مهم آن اندیشه و رفتاری است که با یک فرمان استبدادی محکوم به مرگ می کند و می کشد ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۲۲ ارديبهشت ۱٣۹۵ -  ۱۱ می ۲۰۱۶

آقای تاج زاده! با سلام و آرزوی رهایی شما از قید بند و زنجیر استبداد فقاهتی. آن گیر فقاهتی، که هم نشانه گرفته پیکر و موجودیت و عینیت شما را و هم کماکان تنیده جان و نگاه و ذهنیت شماست! من همه نامه‌های شما را می خوانم و بیشتر اوقات هم، جسارت سیاسی‌تان را ارج می نهم و همواره بر روی میزان فاصله‌گیری شما با گذشته‌تان مکث دارم. برای من تحول دمکراتیک در هر نحله فکری – سیاسی کشورم مهم است.
نامه نقادانه اخیرتان پیرامون تفکر و استدلال حاکم بر نگاه دو رسانه "جوان" و "فارس"- این سخنگویان نظامی و امنیتی -‌ سپاه را نیز دیدم و خواندم و وادار به واکنش شدم. هم خوشحال شدم و هم متاسف! و چرا چنین احساس دوگانه؟ خوشحال بخاطر اینکه، زیر یوغ و زنجیر استبداد و با شجاعتی بیشتر در اندیشیدن، پیش تر آمده‌اید و اینک مشخصاً بر موضوع بازگشایی پرونده عملکرد جمهوری اسلامی بخاطر ارتکاب جنایات دهه شصت و مخصوصاً آن کشتار هولناک زندانیان که "نظام" در تابستان ۶۷ راه انداخت، ایستاده‌اید. صیقل یابی بیشتر وجدان شهروندی شما، نشانه نضج بیشتر نگاهتان در موضوع حقوقی شهروندی در کشور است. همین که بر تفاوت حقوق و حقانیت تصریح شود، خود به معنی برداشتن قدم بزرگی است. اما متاسفم از اینکه، باز هم شما آقای تاج زاده را چونان نمادی از انقلابیون دینی پریروز و اصلاح طلب جمهوری اسلامی دیروز و معتدل امروز را در سیر و سیاحت میان فضای مقایسه "دهه طلایی" ۶۰ به رهبری ولی فقیه نخستین آقای خمینی، با دهه چهارم استبداد ولایی به زعامت آقای خامنه‌ای می بینم. آیا این توهمات جای دریغ ندارد؟ آیا نباید به عملکرد چنین ترمزهای درونی در ذهنیت شما افسوس خورد؟ اگرچه باز هم می خواهم تکرار کنم که جای خرسندی دارد که چنین وهمی، بر بستر پیشرفت‌های دمکراتیک است که جان سختی می کند!
آقای تاج زاده! شش سال پیش در تاریخ ۲٨ خردادماه ۱٣٨۹ طی نامه سرگشاده‌ای خطاب به جنابعالی تحت این عنوان که "اصل مسئله، ولایت فقیه است!" به شما عرض کردم که موضوع، فراتر از تفاوت‌های رفتاری آقایان خمینی و خامنه‌ای است. در آنجا تاکید داشتم که مشکل، اساساً در موجودیت و حاکمیت ساختار ولایت فقیه است و نه که نوع عملکرد فرد نشسته بر راس سلطانیسم فقاهتی. همه این شش سال هم با دلایل بیشتری نشان داده است که اصل بحران در کشور را باید با حاکمیت ولایی توضیح داد. ولی شما هنوز هم به این حقیقت مسلم عنایت لازم ندارید. مسئله اینجاست که یک فرد موسوم به ولی فقیه به اتکای سلطه "قانونی" ایدئولوژیک خود، نه فقط محق به ایجاد نهاد و نهادهای قدرت کنترل بر جامعه است که در واقع موظف به یک چنین چیزی است! مسئله اینست که نمی توان هم حکومت ولایی باشد و هم از ولی فقیه خواست که تابع اراده مردم بشود! چنین چیزی، بیشتر شوخی سیاسی را میماند بر پایه توهماتی محض و نتایجی "غیر منتظره" ولی بس دردناک. یکی از آنها، همین به بند کشاندن شماها! و دیگری، محصور کردن‌های مطلقاً عاری از هرگونه وجاهت قانونی خود قوانین نظام و به صرف اراده کردن راس نظام! شما هنوز هم متاسفانه گرفتار داستان شاه خوب و شاه بد هستید که اگر هم در سده‌های پیشین دارای معنی عملی بود و هم از اینرو، موضوع دارای جنبه نظری و عملی سیاست نامه‌های زمانه خود، اکنون اما انحراف از رسم و رسوم جمهوریت است و عین کهنگی! دور زدن اراده ملت است در موضوع کنترل نهادینه و ساختاری قدرت، و هر نوع از قدرت نیز!
شما درست بخاطر رنجور بودن از چنین نگاهی است که خلاقیت اندیشگی و جسارت سیاسی خود را در تنگنای مصلحت نظام و شخص ولی فقیه می جوئید! که تدبیر برای رفع حصر را، در لغو بی سر و صدای آن از سوی "رهبر" می دانید و توصیه می کنید! و به این دلیل که، ادامه "حصر" به سود "رهبر" و نظام نیست و محاکمه "حصر" شدگان نیز، خلاف تمایل و اراده حضرت "رهبر"! راستی نقطه عزیمت شما چیست و دغدغه‌تان کدام؟ نجات "رهبر" از مخمصه و رهایی نظام از شکاف یا که رهایی جمهوریت از استبداد ولایی؟؟! چرا غلبه نمی کنید بر اینهمه تناقض در درون ایدئولوژیک خود؟ چرا زاویه ورود به امورات موجود و جاری را بر منافع و مصالح دمکراسی و رعایت حقوق شهروندی قرار نمی دهید؟ مگر نمی دانید که رویکرد درست و دمکراتیک در قبال این "حصر" شش ساله، چیزی نیست جز درخواست بی چون و چرای محاکمه علنی خانم زهرا رهنورد و مهندس نجیب میر حسین موسوی و شیخ شجاع کروبی؟ چرا خلاف خواست خود اینان حرکت می کنید و این چنین محافظه کارانه پس می افتید؟ حیف نیست ازشما این چنین شراکت در تولید تفرق تاکتیکی میان سبز مظلوم به سود عمله و اکره ولایت؟ بدانید که امروز، درخواست محاکمه علنی "حصر" افتادگان، نه فقط یک تاکتیک دمکراتیک و فرا حزبی است و دارای خصلت ملی، که یک معیار رقم زننده است. سنجه‌ای در سنجش نسبت بین معترض به استبداد با ولایت فقیه چونان دلیل استبداد.
آقای تاج زاده! با همه این‌ها به تکرار باید گفت که موضع اخیر شما در رابطه با ارتکاب جنایات دهه شصت جمهوری اسلامی جای تقدیر دارد. چنین رویکردی و اعلام موضعی، در رابطه با عملکرد سیاسی شما ثبت حافظه تاریخی خواهد شد. زیرا که در آن معترف وقوع بی قانونی‌ها و جنایات توسط نظامی شده‌اید که خود عمری را در خدمت آن بوده‌اید. با این اعتراف، شما گامی فراتر رفته و حتی گفته‌اید: جمهوری اسلامی، بدهکار یک طلب بخشش از بازماندگان قربانیان کشتارها در دهه شصت است! برای همین هم، بنوبه خود و به عنوان یک شهروند این کشور جنایت دیده، قدردان باز هم بیشتر شما هستم. ابراز تاسفی اگرچه در همین حد ناقص از تصریح‌تان بر آن جنایات و تصریحی هنوز هم نه که تماس گرفته با عمق فاجعه. فاجعه‌ای که، همانا در حاکمیت نگاه ناظر بر اجرای جنایت است که معنی می یابد تا انجام جنایت! متاسفانه هنوز هم نشان نمی دهید که در واقع با دستورات ولی فقیه خمینی در مورد کشتارها طرف هستید تا که با خون آشامان مجری فرامین کشتار، کسانی چون خلخالی‌ها، لاجوردی‌ها، اشراقی‌ها، رازینی‌ها، نیری‌ها و پور محمدی‌ها. آری، مهمتر از هر چیز تصریح است بر آمر قتل و انگیزه قتل! من حتی ازسکوت شما در اشاره به همه جنایات دهه شصت هم می گذرم که دردمندانه شما در این نامه حتی کمترین اشاره‌ای به هزاران چپ کشته شده در این دهه نکرده‌اید. گویا در ذهن شما همه تاریخ و حوادث این چند دهه کشور در دوئیت مجاهدین خلق و مجاهدین انقلاب اسلامی می چرخد! این نوع محدودیت فکری، با تلاش برای از خود درآمدن و تجهیز خود به احساس مسئولیت قرابتی ندارد، فاصله دار است. اما بر سخن گفتن مبهم در باره اصل قتل و آمر قتل چشم نتوان بست!
آقای تاج زاده بازهم تاکید می کنم که طرح بدهکار بودن جمهوری اسلامی بخاطر ارتکاب آن به قتل بزرگ ابعاد در قبال بازماندگان آن قربانیان جای سپاس دارد. اما مهم تر همانا فهم انگیزه و استعداد جنایتکار است در ارتکاب آن. بخشی از این جنایتکاران مرده‌اند و رفته‌اند و بقیه هم رفتنی هستند، اما مهم آن اندیشه و رفتاری است که در این یا آن سربزنگاه تاریخی سر از گورستان تاریخ در می آورد و هزاران انسان را با یک فرمان استبدادی و با خودکامگی فقاهتی، محکوم به مرگ می کند و می کشد. پوزش از اعتراف به داشتن چنین فکر و رفتاری است که اهمیت محوری دارد و آنهم در قبال جامعه و نه فقط برای ماتم نشستگان کشته شده‌ها. چنین پوزش خواهی‌ها و احساس دین کردن از سوی انسان‌های معتقدی چون شما، زمانی می تواند جنبه نهادینه به خود بگیرد و معتبر افتد که در توضیح تاریخ، صرفاً در تبیین شرایط محیطی نمانید بدانگونه که در همین نامه تان مانده‌اید! گیر اصلی را در ذهنیت و نوع نگاه تاریخ سازان بجوئید. اولی، ره به توجیه می برد و دومی، رو به دگردیسی دمکراتیک.
در آرزوی آزادی شما و هر زندانی سیاسی این سرزمین، با ارج نهادن ایستادگی و جسارت سیاسی شما در برابر استبداد حاکم، و ارتقای این مخالفت با استبداد به لغو هرنوع قیمومیت سیاسی و استقرار دمکراسی و آزادی در ایران.

با احترام، بهزاد کریمی
بیست و یکم اردیبهشت ماه ۱٣۹۵