• محمود بهشتی لنگرودی و اسماعیل عبدی دو تن از اعضای برجسته کانون صنفی معلمان بار دیگر خواهان آزادی جعفر عظیم زاده شدند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۵ تير ۱٣۹۵ -  ۲۵ ژوئن ۲۰۱۶

محمود بهشتی لنگرودی و اسماعیل عبدی دو تن از اعضای برجسته کانون صنفی معلمان بار دیگر خواهان آزادی جعفر عظیم زاده شدند.

محمود بهشتی در یادداشتی به این مناسبت نوشت: دیروزبه دیدارش رفتیم. دوستان دیگری هم که نگران سلامتیش بوده و هستند آمده بودند. بعضی ها دلسوزانه و مضطرب، دعوتش می کردند به شکستن اعتصاب غذا و این که صدایت شنیده شد و جان عزیزت برایمان ارزشمندتر از هر دستاوردی است که به بهای ازدست دادن آن حاصل شود اما، با وجود ضعف شدید جسمانی، ضربان ضعیف نبض و تاکید پزشکان مبنی بر این که در صورت خودداری از خوردن، دیگر هیچ کاری از دستشان بر نمی آید، بر ادامه ی اعتصاب غذا تا حصول نتیجه و رسیدن به مقصود پافشاری می کند.
حقیقتا نمی توان در برابر این جثه ی ضعیف و اراده ی پولادین سر تعظیم فرود نیاورد.
با این وصف از قهرمان شدن و تعریف و تمجیدخوشش نمی آید و قهرمان واقعی این داستان را کسانی می داندکه از او حمایت کرده و می کنند و البته همسر محترمش که تحمل این همه فشار، هنوز کمرش را خم نکرده و استوار ایستاده است.
امروز، مرگ و زندگی کارگر زندانی، جعفر عظیم زاده، که در اعتراض به احکام ناعادلانه و انگ های امنیتی، بیش از ۵۶ روز است که در اعتصاب غذا به سرمی برد در دست مسوولان قضایی و امنیتی است.
کاش قبل از این که دیر شود تصمیمی منطقی و عاقلانه اتخاذ شود. 


اسماعیل عبدی: جعفر عظیم زاده را آزاد کنید
اسماعیل عبدی دبیرکل کانون صنفی معلمان روز جمعه سوم تیرماه پس از ملاقات خانوادگی با جعفر عظیم زاده اینگونه می گوید:
فردی که دست به اعتصاب غذا زده با گرسنگی دادن به خود، «مرگ» و «رنج» را که امری بسیار شخصی است، همگانی می‎کند و رنج او منبع انرژی برای حمایت‎کنندگان و ناظران می‎شود. فرد اعتصاب‎کننده که صدایش به جایی نمی‎رسد، با بر سر دست گرفتن جان خود، می خواهد پیامش را به صاحبان قدرت برساند. میزان مقاومت و پایداری بر سر خواسته نشان از برحق بودن آن است.
پس از بستری شدن عظیم زاده در بیمارستان سینا هر روز به ملاقاتش رفته و از نزدیک تمامی روند آزمایشات او را زیرنظر داشتم. از مسئولان بیمارستان سینا به خاطر تلاش و نهایت همکاریشان در بستری کردن او و جلوگیری از بروز فاجعه سپاسگزاری می‌کنم. حمایت بی‌دریغ و همیشگی خانواده عظیم زاده به ویژه همسرش نیز قابل تحسین و تقدیر است. در این مدت کارگران و معلمانی را دیدم که از اقصی نقاط کشور برای حمایت از جعفر به بیمارستان آمدند که خود نشانه همدلی معلمان و کارگران ایران است. حمایت نهادهای بین‌المللی از خواسته مشترک ما یعنی برداشتن اتهامات امنیتی نیز قابل ستایش و قدردانی است.
اما روی سخن من با مسئولین و قضات و ضابطان قضایی است که هیچ توجهی به فریادهای برآمده از جان عظیم‌زاده ندارند. ما بر خواسته‌های مشترک قانونی خود همچنان ایستاده و بر آن تأکید داریم. با توجه به وضعیت وخیم جعفر عظیم‌زاده بیم آن می‌رود که این بی‌توجهی‌ها منجر به فاجعه‌ای جبران ناپذیر شود. اگر چنین فاجعه ای رخ دهد مسئولیت آن تنها متوجه کسانی است که فریادهای دادخواهی عظیم زاده را نشنیده اند.