• شنبه ۱۲ تیرماه با تعدادی از مادران پارک لاله و دوستان به دیدار جعفر عظیم زاده و خانواده‌اش رفتند. خانه‌ای گرم که غرق در گل بود، با خانواده‌ای مهربان و نگاه‌هایی صمیمی که عشق در آن موج می‌زد ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۱۵ تير ۱٣۹۵ -  ۵ ژوئيه ۲۰۱۶

شنبه ۱۲ تیرماه با تعدادی از مادران پارک لاله و دوستان به دیدار جعفر عظیم زاده و خانواده‌اش رفتیم. خانه‌ای گرم که دور و بر آن پر از گل بود، با خانواده‌ای مهربان و نگاه‌هایی صمیمی که عشق در آن موج می‌زد. همه‌ی حاضران از همسر، خواهر، دوستان اتحادیه‌ی آزاد، مادر همسر و فرزندان با رویی گشاده به ما خوش آمد گفتند و ساعت‌های خوبی را در کنار هم گذراندیم.

جعفر عظیم زاده با جسمی لاغر ولی روحیه‌ای بسیار بالا در جمع حضور یافت، گویی او نبوده که شصت و سه روز اعتصاب غذا کرده است، البته در هنگام حرف زدن دائم به خود می‌پیچید و دل درد داشت، ولی حاضر نبود حتی لحظه‌ای ما را ترک کند و به اتاق برای استراحت برود. همسر مهربانش نیز پروانه وار دور و بر او می‌چرخید و چشمان زیبایش از خوشحالی برق می‌زد. پروین محمدی و دیگر همراهانش نیز سرخوش و شاد بودند که بالاخره جعفر موفق و سالم از این مرحله عبور کرده است. ما نیز خشنودیم که جعفر به سلامت و با اعاده دادرسی دوباره به اعتصاب‌اش پایان داده است، هرچند این روزها خیلی نگران و بی‌قرار او بودیم که مبادا این پافشاری بر خواسته‌ها باعث شود که سلامتی‌اش به حدی به خطر افتد که نتواند در ادامه‌ی راه همراه ما و خانواده‌اش باشد.

ما امیدواریم او مانند گذشته و با توانی بالا بتواند این راه پر فراز و نشیب را پشت سر بگذارد. زمانی که در بیمارستان بود با همراهانش صحبت می‌کردیم که اگر جعفر به سلامت از این مرحله گذشت، حتما لازم است جشنی برای استقامت و پایداری‌اش بگیریم و کمی شادی کنیم و قرار شد در زمانی مناسب و با حضور دیگر عزیزان این برنامه برگزار شود.

خواست او پایان دادن به امنیتی کردن اعتراض‌های صنفی کارگران و معلمان و برداشته شدن اتهام‌های امنیتی از پرونده‌های فعالان صنفی و مدنی است. او اعتقاد دارد این خواست تبدیل به جنبشی عظیم شده است، ما نیز امیدوارم این چنین شود و این اتحاد به سویی برود که سرآغازی بر گره کردن دست‌ها به همدیگر باشد و بتوانیم جنبشی همه‌گیر و عدالت طلبانه را پی ریزی کنیم و روزهای روشنی را پیش رو داشته باشیم.

در این دیدار صحبت‌های مختلفی شد، این‌که موضع‌گیری افراد و گروه‌های مختلف چه بوده است و نحوه‌ی مبارزات صنفی و سندیکایی و همبستگی کارگران و معلمان چگونه است. جعفر احساس خیلی خوب داشت که جنبش جدیدی در همبستگی میان معلمان و کارگران به راه افتاده است.

در پایان گفتیم: مهم این است که بر حفظ استقلال جنبش‌ها از حاکمیت تاکید شود و حواسمان باشد که از این راه منحرف نشویم، به خصوص که حاکمیت همواره و به اشکال مختلف تلاش می‌کند جبنش‌های اعتراضی را از مسیر درستِ آن منحرف کند. این سیاست هم مربوط به دیروز و امروز نیست، یا از طریق روش‌های خشونت آمیز یا به روش‌های دیگر و ضرورت دارد هوشیار باشیم تا بین ما تفرقه نیاندازند و مبارزه را از مسیر اصلی آن منحرف نکنند و سطح جنبش را پایین نیاورند و همگی بر این اصل مهم اتفاق نظر داشتیم.

در این بین نیز دائم زنگ خانه به صدا در می‌آمد و فعالان اجتماعی، از طیف‌های مختلف، با شوری وصف ناشدنی وارد خانه‌ی کوچک جعفر عظیم زاده می‌شدند و او را آن چنان گرم در آغوش می‌فشردند که ما نگران می‌شدیم مبادا اذیت شود. علی‌رغم میل باطنی، خانه را ترک کردیم تا فضا و هوای کافی برای حضور و تنفس دیگران باشد.   

ما مادران پارک لاله با مبارزه‌ای پیگیر و دادخواهانه، همواره بر سه خواست حداقلی خود، آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی، لغو مجازات اعدام و محاکمه و مجازات آمران و علامان همه‌ی جنایت‌های صورت گرفته در جمهوری اسلامی تاکید کرده‌ایم. هم‌چنین اعتقاد داریم برای رسیدن به این سه خواست، باید در جهت رسیدن به آزادی اندیشه و بیان، رفع هر گونه تبعیض و جدایی دین از حکومت نیز تلاش کنیم، زیرا علت اصلی این بی‌عدالتی‌ها را در ساختار حکومت و قوانین آزادی ستیز و تبعیض آمیز جمهوری اسلامی می‌دانیم.
ما اطمینان داریم تا زمانی که این ساختار و قوانین آن تغییر نکند و حداقل‌های دموکراسی در ایران پیاده نشود، هم‌چنان زندانی سیاسی خواهیم داشت و کشتن انسان‌ها به دلیل داشتن اندیشه و عملکرد متفاوت، مجاز خواهد بود.

پیام مادران پارک لاله به جعفر عظیم زاده و خانواده وی بر شاخه‌ها ی گل رز سرخ:

با درود به ایستادگی و مقاومتِ ستودنیِ شما برای رسیدن به خواسته‌های برحق، انسانی و عادلانه. بی‌تردید با تلاش و ایستادگی و مبارزه‌ی مستمر همگی‌مان می‌توانیم به خواسته‌های برحق‌مان دست یابیم. پایدار و پیروز باشیم

با آرزوی محقق شدن خواست‌های عدالت خواهانه‌مان، خانه‌ی با صفای جعفر عظیم زاده را ترک کردیم.


مادران پارک لاله ایران
۱۴ تیرماه ۱٣۹۵