• من با شما
          -‌ای بانیان ِ خون به کامی‌ نسل‌ها ! -
پیمان ِ هم روی نخواهم بست
تا در حضور حیرتِ خلق‌های ساده‌ی معصوم
از درونه‌ی صندوق ِ شعبده
                              خرگوش ِ فریب در آرید ، ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۱٣ مرداد ۱٣۹۵ -  ٣ اوت ۲۰۱۶

 
این باور من است که دیری ‌ست تا مفهوم "سیاستمداری" از فنّ "اداره کردن امور مملکت" با نیتِ عدالت گستری و دادخواهی برای ملت ها، به حرفه‌یی آلوده به مکر و حیلت برای کسبِ جاه و مقام و منافع شخصی‌ - یا گروهی مشخص - بدل شده است. و هیچ اندیشه‌ی "رشنفکرمابآنه" مرا جز این مجاب نمی خواهد کرد ! همین بس که از دریچه‌ی بصیرت به تاریخ و اوضاع جهان نظر بر بیافکنیم تا این مدعا را نیاز به شرح و بیانِ بیشتر نباشد.

باری، از ارتکابِ سروده‌ی زیر بیش از ۱۵ سال می‌‌گذرد؛ و این روز‌ها در کشاکش "پرده بازی" انتخابات آمریکا، دوباره خوانی‌اش بی‌ مناسبت نیست !

                                           " شراره‌ی کبریتِ بهانه "



من رای‌ام را به زباله دان ِ بطلان ٔبر نخواهم ریخت.



من با شما

          -‌ای بانیان ِ خون به کامی‌ نسل‌ها ! -

پیمان ِ هم روی نخواهم بست

تا در حضور حیرتِ خلق‌های ساده‌ی معصوم

از درونه‌ی صندوق ِ شعبده

                              خرگوش ِ فریب در آرید ،

و تا کلید ِ طلسم را

در آستین ِ حیلت

                رندانه

                         نهان دارید.



نه‌،

   ‌ای نفتیان !

من شراره‌ی کبریتِ بهانه نخواهم شد

تا تداوم بیابد حریق ِ جهانسوز ِ آز ِ شما

و دست و پا بسته به ریسمان ِ اطاعت

نمی رقصم عروسکوار

                        دگر باره

                               به ساز ِ شما.

***

هم در هماره‌ی تاریخ

                به رای شما نبود مگر

که دستار ها

چشم بندِ جماعتِ ساده دلان شد در اقصای جهان

و روشنای بصیرت

                - در هنجاری باژگونه -

                                       به ظلمتی بدل شد بی‌ بدیل

که پنداری طلیعه‌ی نور را در آستانه‌ی رستخیز

در خفتنگاهِ خلق گردن زدند ؟



و هم این اعتیاد ِ خلایق به خلسه‌ی غفلت

از افیونی ِ شرابِ مکر ِ شمایان نبود مگر

که در رستنگاه اندیشه‌های رهایی

بینائی را فرصتِ نطفه بستن نداد

و شعور شکفتن را مجال بالیدن ؟

***

دیری نمی گذرد

            که این نیز می‌‌خواهد گذشت

و هم راهیان ِ من

                     - این خیل دلیر ِ کمر بسته،

                                              هر چند تکیده و خسته -

از کمینگاه ِ صبوری اعصار

                              بر خواهد خا ‌ست

و درفش ِ عصیان بر خواهد افراشت

تا تیغ ِ زنگار بسته ز تجربه‌های بسته زبانی‌ را

صیقل دهد

          به مسلخ ِ خون ریز ِ انتقام .



نه‌،

سوداگران ِ جان ِ آدمیان ،

                            زنگی دلان !

من رای‌ام را به زباله دان ِ بطلان بر نخواهم انداخت

و با شما نفتیان،

                  - بانیان ِ وبای جهل -

پیمان ِ هم روی نخواهم بست.

                                                       **********

جهانگیر صداقت فر

بازنگری - ۱۵ اکتبر ۲۰۰۰